แสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟสีครีมแบบเรียบๆ บนโต๊ะ ส่องมาสู่ใบหน้าขาวซีด คิ้วขมวดมุ่นแก้มสองข้างเต็มไปด้วยหยาดน้ำตา มือเรียวยาวลูบไล้รูปครอบครัวใบหนึ่งที่ถ่ายในวันเกิดของเธอ
ความแค้นที่อยู่ในใจพรั่งพรูออกมาเป็นน้ำตา ความเกลียดชังอยู่ในใจลึกๆ ครอบงำหัวใจที่มืดมิดของพิมพ์ผกา จากวันนี้จึงถึงวันนี้เธอไม่เคยลืมเลยว่าคนที่ทำให้เธอเป็นเด็กไร้ญาติขาดมิตรเป็นใคร
มือสองข้างของพิมพ์ผกาสั่นเทา กรามสองข้างขบเข้าหากันแน่น เจ้าหล่อนแลดูเป็นคนน่าหวาดกลัวขึ้นมาทันใด เสียงลมหายใจผ่อนเข้าออกไม่สม่ำเสมอ ข้าวของที่วางอยู่ข้างมือถูกกวาดร่วงลงสู่พื้น
“ใกล้ถึงเวลาของแกแล้ว ฉันจะทำให้แกประทับใจชนิดลืมไม่ลง”รอยยิ้มสั่นไหวอยู่ในเสียงอันน่ากังขาดวงตาแดงฉ่าไปด้วยความแค้น เธอสะสมแผนการต่างๆ มาเป็นเวลาหลายปี และมาถึงวันนี้เธอจะค่อยๆ ดึงมันออกมาใช้ทีละขั้นตอน
ถึงแม้วรัญญูจะชดใช้บาปด้วยการอุปการะเลี้ยงดูเธอ ทำดีกับเธอทุกอย่าง แต่ก็ไม่ได้ทำให้หัวใจเธอเป็นสุขได้ ไม่สามารถทดแทนสิ่งที่เธอสูญเสียไปได้เธอจะเรียกน้ำตาของวรัญญูชดเชยให้กับพ่อแม่ของเธอ ดับความคิดที่มันสุมอยู่ในใจ คนที่มันทำให้เธอทุกข์ใจมันก็จะต้องชดใช้เท่าๆ กัน
“ไม่ออกไปช้อปปิ้งกับพี่รินทร์เขาละ” ความคิดที่ล่องลอยไปไกลกลับคืนมา ฉีกยิ้มเยือกเย็นจนเจ้าของคำถามชะงักค้างนิดหนึ่ง
“อยากพักผ่อนอยู่กับบ้านนะคะ อีกอย่างพี่รินไปเที่ยวกับแฟน พิมพ์ไม่อยากไปเป็นกอขอคอ”พิมพ์ผกาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย ไม่แสดงท่าทางเกลียดชังออกมาให้ได้เห็น
“ช่วงหลังๆ มา พ่อไม่เห็นหนูนามาหาลูกเลย”
“เขาไปเรียนต่อเมืองนอกนะคะ”
“ปกติแล้วลูกจะทำตัวติดกับหนูนาตลอด ไปไหนก็ไปด้วยกัน คราวนี้ทำไมถึงไม่ตามเขาไปด้วยละ”
“ไม่ค่ะ พิมพ์มีบางอย่างที่สำคัญกว่าที่จะต้องทำ”ดวงตาคมเป็นประกายวาวโรจน์แดงจัดจ้านแข็งกร้าว
“อีกไม่นานพี่รินจะออกเรือนไปใช้ชีวิตของเขาแล้ว เราสองคนคงจเหงาน่าดู”
“ไม่มีวัน”พิมพ์ผกากระแทกหนังสือนิตยสารลงบนโต๊ะอย่างฉุนขาด วรัญญูแทบลืมหายใจกับพฤติกรรมของพิมพ์ผกาที่ตนไม่เคยเห็นมาก่อน
“เอ่อ ขอโทษค่ะ พิมพ์แค่หวงพิ่รินทร์นะคะ อยู่กันมาตั้งนาน อยู่ดีๆ ก็จะออกเรือนไป จะให้พิมพ์ทำใจรับก็ยากอยู่นะคะ”พิมพ์ผกามีน้ำเสียงสั่นไหวแม้เจ้าตัวจะพยายามข่มกลั้นอารมณ์หวาดหวั่นไว้สุดความสามารถ
“เมื่อกี้ที่ลูกพูดออกมาลูกดูเหมือนไม่ใช่พิมพ์ที่พ่อเคยรู้จักเลย พ่อไม่อยากเห็นลูกเป็นแบบนี้เลย พ่อไม่สบายใจ”วรัญญูเปล่งเสียงออกมาอย่างร้อนรนใจ
“โธ่ คุณพ่อขา อย่าคิดมากสิ”พิมพ์ผกาตวัดแขนข้างหนึ่งมาโอบไว้ ซบลงที่ต้นแขนเรียกขวัญวรัญญูกลับมา
“พ่อมีของขวัญจะให้ลูกด้วยนะ”พิมพ์ผกากระโดดขึ้นนั่งพับเพียบอย่างตื่นเต้น
“ตามมาซิ”วรัญญูย่างเท้าเดินไปที่หน้าบ้าน เปิดผ้าคลุมรถยนต์ออก ใบหน้างามมีแววตกใจเล็กน้อย ยามเห็นรถสปอร์ราคาแพงหูฉี่ปรากฏอยู่ตรงหน้า แต่สักพักหนึ่งก็บิดเป็นเส้นโค้งราวกับเหยียดเยาะ
“ขอบคุณนะคะ คุณพ่อ น่ารักแบบนี้ สักวันพิมพ์จะตอบแทนให้อย่างงามค่ะ”คำพูดช่างต่างกับใบหน้าที่ดูแคลนที่สลักรอยลึกในจิตใจ เธอกอดวรัญญูไว้ราวคีมบีบเหล็กให้เป็นคลื่นเกลียว
“พ่อรู้ว่าลูกชอบ แต่กอดพ่อแบบนี้พ่อหายใจหายคอไม่ถนัดนะ”พิมพ์ผการีบผละออกแล้วยิ้มให้
“อย่าเพิ่งตายตอนนี้นะคะ”พิมพ์ผกาทิ้งทวนไว้ก่อนจะก้าวเข้าไปนั่งในรถสปอร์ตคันสวยและแล่นออกไปด้วยความเร็วสูง
“พิมพ์เป็นน้องสาวแท้ๆของรินทร์หรือเปล่า”อภิวัฒน์แฟนหนุ่มเอ่ยถามหลังจากพารสรินทร์เลือกซื้อของใช้เสร็จ
“เปล่าคะ คุณพ่ออุปการะเลี้ยงดูเพราะมีส่วนทำให้พ่อแม่ของพิมพ์ต้องเสียชีวิต”
“มิน่าหละ ถึงไม่มีอะไรเหมือนคุณเลย” อภิวัฒน์หัวเราะขึ้นมารสรินทร์มองสีหน้าของแฟนหนุ่มอย่างแปลกใจ
“สีหน้าเอ็มเหมือนกับกำลังต่อว่าน้องสาวรินทร์อยู่นะคะ”รสรินทร์เปรยออกมาพลางกระตุกยิ้มนิดหน่อย
“เราก็คบกันมานานแล้ว ไม่นานเราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ผมอยากพูดอะไรสักอย่างหนึ่ง รินทร์จะโกรธผมไหม”คำพูดนั้นเป็นคำพูดดูเหมือนวิตกกังวลรสรินทร์รู้สึกคล้ายอภิวัฒน์ไม่ชอบน้องสาวของเธอนัก
“ว่ามาซิค่ะ”รสรินทร์ตอบพลางพยักหน้า
“รินทร์แน่ใจแค่ไหนว่าพิมพ์เขาจะไม่แค้นที่คุณลุงทำให้เขาสูญเสียครอบครัวไป”อภิวัฒน์เอ่ยออกมาอย่างไม่เต็มปากเต็มคำนัก เพราะว่าสายตาของรสรินทร์ยังคงตำหนิเขาอยู่
“พิมพ์เป็นเด็กหัวอ่อนค่ะ เชื่อฟัง อ่อนไหวง่าย แล้วเขาก็รักคุณพ่อมากๆ ด้วย”
“อย่าโกรธผมเลยนะหากผมจะบอกคุณว่า เขาน่ากลัวกว่าที่รินทร์คิด”
“รินทร์ไม่เข้าใจ ที่เอ็มพูดมาทั้งหมดเพื่ออะไร”คิ้วสวยยาวจรดหางตาขมวดมุ่นเกิดอาการตึงเครียด
“ผมขอโทษ”อภิวัฒน์เคาะนิ้วระรัวลงบนพวงมาลัยครุ่นคิดอย่างหนัก เขารู้ว่ารสรินทร์รักพิมผกามากแต่ท่าทางของพิมพ์ผกาที่แสดงออกเต็มไปด้วยความโกรธแค้น หากเขายังไม่เตือนมันก็เหมือนเป็นดาบสองคมทำลายให้บาดเจ็บทั้งสองฝ่าย
“หายโกรธผมเถอะนะ ที่ผมทำไปเพราะผมหวังดีกับรินทร์”อภิวัฒน์วางมือลงช้าๆ ลงบนมือเรียวกุมเอาไว้มั่น
“อย่าพูดแบบนี้อีกนะ”รสรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนุ่ม
“ต่อไปนี้ผมจะไม่พูดอีก ผมให้สัญญา”อภิวัฒน์ส่งประกายสายตาแห่งความอบอุ่น และให้ความเชื่อมั่นแก่เธอ
“ว่าแต่ว่า เมื่อไหร่เราจะแต่งงานกันสักทีละ แม่ผมอยากจะมีหลานใจจะขาด”
“รินทร์ยังไม่พร้อม ให้เวลารินทร์อีกหน่อยได้ไหมคะ”เมื่อพูดถึงเรื่องแต่งงานเธอมีความรู้สึกถึงความอิสระที่ตัวเธอจะได้รับ กังวลอยู่ทุกครั้งที่แฟนหนุ่มพูดถึงเรื่องแต่งงาน
“ผมรอได้เสมอ อีกสิบปี ยี่สิบปี หรือสามสิบปี ผมก็จะรอ”
“ขอบคุณนะคะ คนดี”รสรินทร์ลูบแก้มชายหนุ่มปอยๆ ความสุภาพอ่อนโยนทำให้เธอยอมที่จะตกลงคบหาถึงแม้อภิวัฒน์จะยังไม่ใช่คนที่ตรงใจเธอ เธอก็ยังยินยอมที่จะเปิดโอกาสให้กับเขาอยู่ดี
“พรุ่งนี้ขอผมมาทานข้าวด้วยได้หรือเปล่า”อภิวัฒน์พูดออดอ้อนเมื่อจอดลงสนิท
“ไม่เห็นจะต้องขอเลย สำหรับเอ็มมาทานได้ทุกมื้อทุกวัน”รสรินทร์พูดเสียงเบา ปลายนิ้วสะกิดหยอดล้อจมูกโด่ง
“ถ้าอย่างนั้น เอ็มจะฝากท้องไว้ทีนี่ทุกวันเลย”
“ตกลงค่ะ ขับรถกลับบ้านดีๆ นะคะ”รสรินทร์พูดพลางก้าวลงจากรถโบกมือลาเดินเข้าบ้านมาอย่างอารมณ์ดี
“หน้าบานเชียว ท่าทางจะมีความสุข แล้วเมื่อไหร่จะมีหลานให้พ่ออุ้มละ”รอยยิ้มสุขใจฉายกระจ่างอยู่บนใบหน้าของวรัญญูเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงสดใส
“อาจจะไม่มีก็ได้นะคะ”รสรินทร์พูดจบหยิบขนมใส่ปากจับรีโมทกดเลื่อนช่องโทรทัศน์ไปเรื่อยเปื่อย
“อีกไม่นานเจ้าเอ็มจะมาเป็นลูกเขยพ่อแล้ว ทำไมไม่คิดจะมีลูกละ”รสรินทร์หยุดเคี้ยวขนมยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ให้ยัยพิมพ์แต่งก่อน แล้วรินทร์ค่อยแต่งตามหลัง ดีไหมคะ”
“พูดถึงเรื่องแต่งงานทีไร เป็นอันต้องเปลี่ยนเรื่องทุกที”วรัญญูลูบหัวรสรินทร์ด้วยความเอ็นดู พิมพ์ผกาเข้ามาเห็นภาพนั้นเข้าพอดีชักสีหน้าดุคร้ามและตาคมปลาบ
“กลับมาแล้วเหรอคะ มีความสุขดีหรือเปล่า”พิมพ์ผกาเดินเข้ามาที่ด้านหลังแล้วกระซิบลงที่ข้างหู กลิ่นน้ำหอมนั้นยังคงเป็นกลิ่นที่รสรินทร์คุ้นเคย
“ก็ดีจ๊ะ”รสรินทร์ตอบสั้นๆ เอี้ยวหน้าไปสบดวงตาคบกริบที่วาววามแลดูลึกลับเกินกว่าจะหยั่งถึงก้นบึงหัวใจ แวบหนึ่งเธอคิดไปถึงคำพูดของอภิวัฒน์ทันที แต่ด้วยความรักและเอ็นดูที่มีให้จึงทำให้เธอละทิ้งความรู้สึกเหล่านั้นไป
“พี่ซื้อขนมมาฝากด้วยนะ ลองกินดูซิ อร่อยนะ”รสรินทร์หยิบเข้าปากตัวเองชิ้นหนึ่งและหยิบให้พิมพ์ผกาชิ้นหนึ่ง
“จะเอาอันนี้ น่าอร่อยกว่าเยอะ”พิมพ์ผกาโน้มหน้าเข้ามางับขนมที่อยู่ในปากรสรินทร์เคี้ยวกินอย่างเอร็ดอร่อย รสรินทร์ชะงักไปดวงหน้าเริ่มแดงกร่ำเพราะความอาย
“ง่วงจัง ไปนอนดีกว่า”พิมพ์ผกากระตุกยิ้มเล็กน้อยอย่างสาสมใจบิดขี้เกียจแล้วเดินเข้าห้อง
“ตอนที่รินทร์ไม่อยู่ไม่กินอะไรเลย ของว่างที่ยายเติมทำให้ก็ไม่แตะต้อง พอรินทร์มาก็ชอบจะแย่ง”วรัญญูส่ายหัวอย่างเอ็นดู
รสรินทร์ยังนั่งนิ่งอยู่เช่นเดิม ไม่ใช่ว่าพิมพ์ผกาไม่เคยแย่งของกินจากปากเธอ แต่ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าใจเต้นตูมตาม หน้าแดงตัวร้อนไปหมด รู้สึกเหมือนล่องลอยไปไกลแสนไกล อ่อนไหวกับสัมผัสลมหายใจที่กระทบลงมาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
พิมพ์ผกาล้มตัวลงกับที่นอน อยากจะกรีดร้อง แต่ก้อนสะอื้นก็จะจุกอยู่ที่คอ กำปั้นเล็กๆ รัวกระหน่ำลงบนเตียงเพื่อระบายความแค้นที่สุมอยู่จนแทบจะระเบิดออกมา
“อีกไม่นาน พิมพ์ผกา อีกไม่นานเกินรอ”พิมพ์ผกาบ่นพึมพำสีหน้าแดงกร่ำรับรู้ได้ถึงรังสีอำมหิตที่แผ่ออกมาจากตัว
เสียงกริ่งโทรศัพท์มือถือที่ดังขึ้นทำให้พิมพ์ผกาก้มลงมอง รอยยิ้มแห่งชัยชนะปรากฏขึ้นเมื่อเห็นเบอร์โทรศัพท์ของลูกน้องคนสนิท นิ้วเรียวยาวกดปุ่มรับสายโดยไม่รั้งรอ
“เรื่องที่ให้จัดการเรียบร้อยดีใช่ไหม”พิมพ์ผกากรอกเสียงเย็นยะเยือก
“มือระดับนี้แล้ว ไม่ทำให้คุณหนูผิดหวังแน่นอนครับ”พิมพ์ผกาหัวเราะก้องในใจไม่ง่ายและก็ไม่ยากที่จะเล่นงานวรัญญู
“เปลี่ยนใจที่จะไม่ทำตอนนี้ก็ยังไม่สายนะ”พิมพ์ผกากล่าวเรียบๆ
“ถึงจะเป็นโจรแต่ก็มีสัจจะนะครับ งานนี้ไม่สำเร็จผมจะไม่ยอมแพ้เหมือนกันกับคุณหนู”
“ขอบใจนายมาก นายหาญ ฉันเลือกคนไม่ผิดจริงๆ”
“ผมยินดีครับ คุณหนูมีบุญคุณกับผม ชาตินี้ทั้งชาติผมก็ตอบแทนไม่หมด”
“เอาละ ไม่ต้องมาสำนึกบุญคุณอะไรฉันมานักหรอก ทำหน้าที่ของนายให้ดีก็พอ”พิมพ์ผกาวางสายลงประกายตาสีดำสนิทเต็มไปด้วยคลื่นเห็นความสุข ตอนนี้เธอก็ได้ใจของนายหาญมาแล้ว เรื่องจะจัดการกับวรัญญูคงสำเร็จในอีกไม่ช้า
ข่าว
