“กลัวอะไรละ”รสรินทร์เริ่มจะมีเรี่ยวแรงดิ้นขยับตัวไปทีละนิดให้พ้นจากพิมพ์ผกาพร้อมขยับแขนสองข้างที่ถูกตรึงไว้มั่นทีละนิด
“ไม่เอานะ พี่ไม่เล่น”ร่างกายรสรินทร์เหน็บราวกับหลุดอยู่ในบรรยากาศของขั้วโลก
“แต่พิมพ์อยากเล่น”รสรินทร์ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัดแน่นขึ้นสองร่างกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง เผลอไปรีโมทเปลี่ยนช่องไปเป็นช่องหนังวาบหวิว ยินเสียงร้องครวญครางตามทำนองรัก
รสรินทร์และพิมพ์ผกานิ่งงัน กลืนน้ำลายเฮือกลงคอ พิมพ์ผกาหันกลับไปมองแต่รสรินทร์เหนี่ยวรั้งหน้าเอาไว้
“ไม่เอา อย่าดู เป็นเด็กเป็นเล็ก”รสรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงดุดันรีบคว้ารีโมทที่เธอทับอยู่มากดปิดทันที
“คราวนี้กลับห้องไปห้องแล้วนอนซะ”รสรินทร์ผลักพิมพ์ผกาออกแล้วชันตัวลุกนั่ง
“สักวันเถอะ”พิมพ์ผกาใช้ปากประชิดใบหูแล้วก้มลงกระซิบเสียงเยือกเย็น ย่างเท้าลงจากเตียงตรงไปยังประตูหันมามองด้วยรอยยิ้มอันน่าสะพรึงกลัว
รสรินทร์ถอนหายใจเฮือก เหงื่อแตกซิก ก้มลงมองสภาพตัวเองต้องรีบเอามือปิดทันทีเพราะเสื้อของเธอตอนนี้เปิดจนเห็นเนินอกชัดเจน แสดงว่าตะกี้นี้พิมพ์ผกาก็แอบมองเธอนะซิ คิดได้เท่านั้นแก้มสองข้างแดงปลั่งไปถึงใบหู
รสรินทร์ตื่นขึ้นมาในตอนเช้า เธอรู้สึกถึงความเหนื่อยอ่อน ปวดเคล็ดตามตัว และมีรอยช้ำที่ข้อมือ คาดไม่ถึงว่าแค่ถูกพิมพ์ผกาล็อคข้อแขนเอาไว้กลับทิ้งรอยช้ำได้ถึงเพียงนี้
รสรินทร์เดินเข้ามาในห้องพิมพ์ผกาเตรียมเสื้อผ้าทำงานให้เช่นเดิมที่เคยทำทุกวัน เสียงน้ำฝักบัวหยุดลง ทำให้รสรินทร์รู้ว่าพิมพ์ผกาอาบน้ำเสร็จแล้ว เธอจึงรีบเดินออกไปทันที ไม่อยากจะถูกแกล้งอย่างเช่นเมื่อคืนอีก
“รีดเสื้อผ้าให้ เตรียมเสื้อผ้าให้แบบนี้ เหมือนเป็นสามีภรรยากันเลยนะคะ”ยังไม่ทันได้ก้าวขาออกจากห้องได้ยินเสียงเหน็บแนมของพิมพ์ผกาก็อายขึ้นมาทันใด
“แล้วแบบนี้จะช่วยแต่งตัวให้ด้วยไหมละ”พิมพ์ผกาหยุดยืนด้านหลังเอียงหน้ามากระซิบรอยยิ้มนั้นแสดงถึงความร้ายกาจ
“ถ้าเป็นเมื่อก่อนนะได้ ตอนนี้โตเป็นสาวคงจะช่วยตัวเองได้แล้ว”รสรินทร์พูดจบก็เดินออกไปจากห้องหัวใจเต้นตุ้มๆต่อมๆ ฟังพิมพ์ผกาพูดแบบนั้นแล้วอายจนอยากจะมุดหน้าหนี
“ยอดขายเราเพิ่มขึ้นจากไตรมาสที่แล้วค่าใช้จ่ายของเราก็น้อยลง แต่ทำไมเงินในบัญชีเหลือแค่นี้”รสรินทร์เปิดเอกสารดูพลางบ่นกับเลขาสาว
“เอ่อ คือ คุณท่านอนุญาตให้คุณสรพจน์ดูแลเรื่องเงินของบริษัทนะคะ ท่านบอกว่าไม่ไว้ใจฝ่ายบัญชี เมื่อหลายเดือนก่อนท่านทราบว่าพนักงานบัญชีกับฝ่ายการเงินรวมหัวกันยักยอกเงินในบริษัท แต่ท่านไม่อยากจะไล่ออกเพราะเห็นว่าเป็นคนกันเอง ไม่อยากหักหามน้ำใจ”
“พวกเขาควรจะละอายใจ คุณพ่อใจดีขนาดนี้ ยังกล้าทรยศ คุณรุ่งช่วยไปบอกคุณลุงสรพจน์มาพบรินหน่อยนะคะ”
“ได้ค่ะ”รุ่งนภาพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกไปเงียบๆ
“หน้าเครียดจัง มีปัญหาอะไรหรือเปล่าคะ”พิมผกาเข้ามาใช้มืออุ้มใบหน้าเคร่งเครียด
“คุณพ่อไม่ยอมบอกพี่เรื่องยักยอกเงินในบริษัทนะซิ แล้วยังไว้ใจให้คุณลุงสรพจน์มาดูแลเงินทั้งหมดในบริษัทอีก มันไม่ใช่เรื่องเลยนะ”
“แล้วทำไมพี่ไม่ตรวจสอบละคะ ว่าคุณลุงสรพจน์ท่านแอบยักยอกเงินไปบ้างหรือเปล่า”
“คนเก่าคนแก่ พี่ไม่อยากจะทำลายน้ำใจ พนักงานการเงินก็ไว้ใจไม่ได้ แถมยังรวมหัวกับพนักงานบัญชียักยอกเงินอีก คราวนี้พี่จะไปจ้างพนักงานที่ไหนมาดูแลได้ละ ระบบบริษัทเรามันดูจะแย่ลงไปทุกที มัวแต่เกรงใจคนนั้น เกรงใจคนนี้”รสรินทร์พูดให้ฟังในดวงตาดูหนักใจเอาการ
“อย่าเครียดนะคะ เรื่องนี้วางใจให้พิมพ์จัดการเอง…พิมนวดให้นะคะ”วางมือลงกับไหล่รสรินทร์ที่เพิ่งพิงตัวกับพนักเก้าอี้นวดคลึงให้อย่างนิ่มนวล
“รู้สึกดีขึ้นไหมคะ”พิมผกาพูดเสียงเบา ก้มหน้าลงมาสบนัยน์ตาสีน้ำตาลคลี่ยิ้มทำเอาหัวใจคนได้มองแทบจะละลาย
“พอแล้ว กลับไปทำงานได้แล้ว อย่าอู้ ไม่อย่างนั้นพี่จะไล่ออก”รสรินทร์น้ำเสียงเยียบเย็น กลบเกลื่อนความรู้สึกข้างในที่หวั่นไหวได้อย่างแนบเนียน
“พี่รินไม่กล้าอยู่แล้ว”ประกายวาวจ้านัยน์ตาคบกริบที่ทั้งทรงพลังและเต็มไปด้วยเสน่ห์นั้นทำให้เธอเสียวสันหลังวูบ ร่างโปรงบางสมส่วนเดินออกไปก่อนหันรีหันขวางมองมาทางรสรินทร์ราวกับจงใจจะโปรยเสน่ห์
"คุณหนูครับ จะจัดการกับนายสรพจน์ยังไงครับ งวดนี้มันเบี้ยวจ่ายเงินให้เราอีกแล้ว"นายหาญมาพบกับพิมพ์ผกาที่โกดังร้างอย่างเคยที่เคยนัดพบกันมาตลอด
“โอกาสดีของเราแล้วนายเอาตัวมันมาพบฉัน ตอนนี้มันเริ่มจะหมดตัวจนต้องยักยอกเงินบริษัท มันเริ่มจะมีประโยชน์กับเราแล้ว”เสียงห้วนเอ่ยกับหาญพร้อมกับสายตาแข็งกระด้างดุจดั่งเหยี่ยวจ้องคาบเหยื่อ
“ครับ คุณหนู”
“พามันมาเจอฉันที่เดิม”พิมพ์ผกายิ้มอย่างผู้มีชัยขนะ
“ครับ คุณหนู”พิมพ์ผกานั่งลงแล้วหัวเราะอย่างสะใจดวงตาสดใสแวววาวฉาบด้วยเป้าหมายแห่งชัยชนะ
ข่าว
