“ผมอยากให้คุณตำรวจจับนายหาญคนเดียวเท่านั้น และผมยืนยันว่าลูกสาวผมไม่มีส่วนรู้เห็นเรื่องนี้ เขาอาจถูกนายหาญบังคับขู่เหมือนพี่ชายผมก็เป็นไปได้ ถือว่าผมขอละ อย่าเพิ่งด่วนสรุปอะไร เขาก็เป็นลูกสาวถึงจะไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆ แต่ผมมั่นใจว่าเขาจะไม่มีวันทำเรื่องเลวร้ายแบบนั้น”วรัญญูยืนยันเช่นเดิม ตำรวจเพียงพยักหน้ารับทราบ
“มายืนอ้อยอิ่งอยู่ตรงนี้ทำไม งานการมีให้ทำเยอะแยะ”พิมพ์ผกาเดินมาตรงสะพานที่รสรินทร์ยืนอยู่แล้วกระชากแขนให้ตามเธอมา
“จะให้ทำอะไรอีกละ”
“ขนน้ำใส่ตุ่มให้เต็ม น้ำจะไม่มีกินอยู่แล้ว ทำหน้าที่ภรรยาให้ดีหน่อยซิ”พิมพ์ผกาบอกด้วยรอยยิ้มอันหวานชื่น
“พูดให้มันดีๆ นะ พี่ไม่ได้เป็นภรรยาเธอสักหน่อย”รสรินทร์ยืนตัวสั่นหน้าแดงจัดอยากจะท้าต่อยกับพิมพ์ผกาให้รู้แพ้รู้ชนะ เธอจะต้องเดินหนีอย่างเดียวเท่านั้นที่จะหยุดสงครามครั้งนี้ลง
“จะไปหนีไปไหน สักวันแกก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดี”พิมพ์ผกาเดินตามโน้มหน้าเข้ามาใกล้ใบหูและกระซิบด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
“ไม่มีวัน”รสรินทร์สะบัดหน้าไม่อยากจะเล่นสงครามน้ำลายกับพิมพ์ผกา
“อย่าลืมซิว่าพิมพ์เคยจูบพี่ไม่ใช่จูบอย่างเดียวนะ เคยสัมผัสมาแล้วด้วย ถ้าจะสานต่อไปอีกนิดทำไมจะไม่มีวันละ”พิมพ์ผกาส่งยิ้มให้ที่มุมปาก
“หยุดปากพล่อยนะ ยิ่งนับวันก็ยิ่งทำตัวน่าเกลียดรู้ตัวบ้างไหม”รสรินทร์หันไปตวาดใส่ทุบกำปั้นลงที่แขนพิมพ์ผกา
“น่าเกลียดที่ไหน น่ารักออก”พิมพ์ผกากำปั้นนุ่มจูบลงเบาๆ รสรินทร์กัดฟันกรอดๆ หรี่ตาลงเล็กๆ เจ็บใจเหลือพรรณนา
“ฮึ นิสัยเสียแบบนี้ พี่ไม่รักแล้ว”รสรินทร์แหวใส่ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อ
“ฉันไม่ได้สั่งให้แกมารักสักหน่อย”พิมพ์ผกาคว้าเอวกิ่วมาลูบคลำลากยาวไปถึงก้นทั้งสองและบีบเล่น
“ลามก เอามือออกไปจากก้นของพี่เดี๋ยวนี้นะ”พิมพ์ผกาก้มลงจูบต้นคอลาดไปถึงหัวไหล่และตามที่ใบหูเล็ก รสรินทร์โน้มตัวไปด้านหลังเพื่อหลบริมฝีปากร้อน
“อึ้ม หอมจัง หอมไปทั้งตัว”รสรินทร์ผลักพิมพ์ผกาสุดกำลังจนหงายหลังลงตกน้ำป่องแป๋ง
“สมน้ำหน้า คนลามก”รสรินทร์ยิ้มหยันได้สักพัก ก็หุบยิ้มสีหน้าซีดเซียวเมื่อพิมพ์ผกาปัดป่ายมือเหมือนคนกำลังจะจมน้ำ
“ส่งมือมา เร็วเข้า”รสรินทร์ยื่นมือไปจับพิมพ์ผกาแต่กลับตกน้ำเสียเอง
“แกฉลาดน้อยกว่าฉันนิดหนึ่ง”พิมพ์ผกาวาดวงแขนพาตัวรสรินทร์มาไว้ในอ้อมกอดก้มลงเชยชมริมฝีปากเรียวนัยน์ตาเรียวเบิกกว้างด้วยความตกใจทุบตีไหล่อีกฝ่ายพัลวัน ลิ้นชุ่มไล่ต้อนลิ้นเล็กกระหวัดเกี่ยวดึง รสรินทร์แทบจะละลายเสียให้ได้ ร่างของเธอกำลังสั่นเทาใช่เพราะความหนาวเหน็บจากน้ำเย็นๆ แต่เป็นรอยจูบที่เร่าร้อนจวนเผาเธอให้มอดไหม้ พิมพ์ผกาถอนจูบแผ่วส่งสายตาหวานเยิ้มให้ก่อนจะค่อยก้มลงสัมผัสกับคอระหงขาวเนียนและขบเม้มเบาๆ ร่างบางสั่นสะท้านเพิ่มขึ้นเป็นทวีเพราะถูกปลุกเร้าด้วยจูบที่เร่าร้อนและมากประสบการณ์เป็นยาปลุกอารมณ์ขนานดีที่ทำให้เธอหวั่นไหวสยิวกายไม่ยากนัก เรียวมือทั้งสองข้างที่ทุบตียกเป็นโอบกอดรอบคอพร้อมทั้งลูบแผ่วเบาด้วยความเดียงสา ทำให้พิมพ์ผกาเองสะท้านขึ้นมาได้เหมือนกัน
พิมพ์ผกาพาตัวรสรินทร์แนบกับโขดหินข้างๆ จูบอีกครั้งด้วยความเร่าร้อนเกินจะห้าม ปากเรียวกลิ่นราวกับลูกเชอรี่หวานอร่อยแม้จะดูรสรินทร์ไม่ตอบสนองเพราะความเดียงสาแต่ก็น่าประทับใจยิ่งนัก พิมพ์ผกาดึงเสื้อกอบกุมอกอันอวบอูมเต็มตา เธอกำลังจะก้มหน้าดูดชิมยอดอกที่ตั้งชั้นด้วยแต่รสรินทร์กลับใช้มือโอบปิดมันส่ายหัวปฏิเสธอย่างหวาดกลัว
“ไม่นะ นี่มันกลางวันแสกๆ”รสรินทร์ดึงเสื้อผ้าลงและว่ายน้ำกลับฝั่งด้วยความรู้สึกละอายใจ เพราะการเล้าโลมของพิมพ์ผกาทำให้เธอกล้าทำสิ่งที่บัดศรีน่าอายเช่นนี้ น้ำตาหยาดใสๆ หลั่งรินมาด้วยความรู้สึกที่ยากจะเข้าใจ เธอไร้ศักดิ์ศรีจนยอมพลีกายให้กับน้องสาวต่างสายเลือดช่างเป็นเรื่องน่าขายหน้าเหลือเกิน
“เงินเดือน เดือนสุดท้ายของพวกเธอทุกคน ฉันต้องขอบใจจริงๆ ที่พวกเธออยู่รับใช้ฉันมานาน ตอนนี้ฉันไม่มีเงินจ้างพวกเธอแล้ว เอาเงินก้อนนี้ไปทำทุนแล้วเลี้ยงดูตัวเอง”วรัญญูแจกซองขาวให้กับทุกคนแต่ดูเหมือนกว่าทุกคนเอาแต่นิ่งและไม่รับมัน
“พวกเราไม่ไปหรอกครับ ถึงเราจะไม่ได้อยู่บ้านหลังนี้ ไม่ได้มีเงินเดือน แต่เราเลี้ยงดูคุณท่านได้ครับ พวกเราเช่าบ้านหลังเล็กๆ ให้คุณท่านอยู่แถวชานเมือง คุณท่านไปกับพวกเราเถอะครับ”คชาบอกกับวรัญญูด้วยความสัตย์จริง
“ไม่ได้หรอก ฉันไม่อยากเป็นภาระใคร พวกเธอทุกคนยังมีอนาคต ฉันเป็นไม้ใกล้ฝั่งอีกไม่นานก็ตาย อย่าเอาฉันไปเป็นตัวถ่วงเลย”วรัญญูบ่อน้ำตาแตกประทับใจในความซื่อสัตย์ของผู้เป็นนาย
“แต่หากไม่มีท่านในวันนั้น พวกเราก็ไม่มีวันนี้ ให้พวกเราดูแลท่านเถอะครับ”
“อิฉันก็ด้วยค่ะ อิฉันขออยู่รับใช้คุณท่านด้วยคน”วรัญญูร้องให้โฮเข้ามาสวมกอดคนในบ้านทุกคนดีใจอย่างสุดซึ้ง
ข่าว
