รักลวง
บทที่ ๑๙ : ห้องว่างให้เช่า !
“ไปหาอะไรทานกันเถอะยายป๋องแป้งฉันหิวจะแย่แล้ว ทานเสร็จจะได้ไปหาหอพักใหม่ด้วย หรือเธอจะพักที่เดิม” เสียงของมีนาดังขึ้นในขณะที่ป๋องแป้งกำลังนั่งไม่สบายใจอยู่บนโซฟาตัวเดิม
“น้าเพลงยังไม่เสร็จงานไม่ใช่เหรอ แล้ว...” ป๋องแป้งถามในขณะที่เธอหันไปมองแล้วพบว่าวีรากานต์ยังนั่งทำงานด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
“ไม่เป็นไรจ๊ะน้าเคลียร์งานเสร็จแล้วห่วงแต่เรื่องของนายธนัทชัยนี่แหละจ๊ะ แต่น้าว่าเราไปหาอะไรทานกันหน่อยก็ดี บางทีมันอาจจะไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นอย่างที่เรากำลังกังวลก็ได้” วีรากานต์เก็บเอกสารบนโต๊ะทำงานให้เป็นระเบียบก่อนเดินนำหน้าหญิงสาวทั้งสองคนออกไปจากห้องทำงานของตนเอง
“ทานอะไรดียายหนู” วีรากานต์หันมาถามหลานสาวซึ่งนั่งอยู่เบาะหน้าข้างๆคนขับ ในขณะที่เขาขับรถออกมาจากบริษัทของตนเองมาได้สักพักแล้ว
“อะไรก็ได้ค่ะน้าเพลง ที่รสชาติไม่แย่จนเกินไปนัก” มีนาบอกกับน้าสาว
“หนูป๋องแป้งล่ะจ๊ะจะทานอะไร” ถามพร้อมกับชำเลืองสายตามายังป๋องแป้งซึ่งนั่งเหม่ออยู่ทางเบาะหลัง
“น้าเพลงว่าอะไรนะคะ” ป๋องแป้งถามออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่ว
“น้าถามว่าหนูป๋องแป้งจะทานอะไรจ๊ะ”
“แล้วแต่มีนากับน้าเพลงเลยค่ะ แป้งทานได้ทั้งนั้น” ป๋องแป้งตัดความกังวลออกจากใจก่อนจะตอบคำถามพร้อมส่งยิ้มหวานไปให้สาวหล่อหน้าตาคมคายซึ่งทำหน้าที่พลขับ
“ถ้าอย่างนั้น น้าจะพาไปร้านหนึ่ง สะอาด บรรยากาศร่มรื่น แถมอาหารก็อร่อยมากๆ ทั้งยายหนูและหนูป๋องแป้งต้องชอบแน่ๆ”
วีรากานต์พูดก่อนจะขับรถออกนอกเส้นทางไปตามคอนกรีตเส้นเล็กๆที่สัญจรไปมาได้เพียงสองเลน เพียงมานานก็มาจอดยังหน้าร้านอาหารร้านหนึ่ง ซึ่งมีป้ายหน้าร้าน ระบุชื่อ ‘ครัวคุณพลอย’ ร้านอาหารริมคลองชลประทาน ในบรรยากาศอันแสนจะร่มรื่น ลมพัดเย็นสบาย ตกแต่งด้วยต้นไม้และดอกไม้สวยๆหลากสีสัน
วีรากานต์พาหญิงสาวทั้งเดินลอดซุ้มประตูไม้เลื้อยไปยังตัวร้าน พนักงานสาวสวยกล่าวต้อนรับพร้อมพนมมือไหว้หญิงสาวทั้งสามด้วยรอยยิ้มแสดงไมตรีจิต สาวหล่อหน้าใสยิ้มตอบก่อนจะเดินนำสองสาวไปตามทางเดินหินอ่อนแผ่นไม่ใหญ่นักไปยังกระท่อมหลังน้อยหลังหนึ่งแล้วเดินเข้าไปภายในกระท่อมดังกล่าว
“ร้านนี้ร่มรื่นดีนะคะ” มีนาเดินตามน้าสาวเข้าไปภายในกระท่อมดังกล่าว ในขณะที่ป๋องแป้งยังคงเพลิดเพลินกับบรรยากาศของร้าน
“เมนูอาหารค่ะ” หญิงสาวหน้าแฉล้มซึ่งเป็นพนักงานของร้านอาหารแห่งนี้เดินเข้ามาทักทายพร้อมกับนำรายการอาหารมาให้ ในมือของหญิงสาวถือกระดาษ – ปากกาเตรียมพร้อมที่จะจดรายการอาหาร
รายการอาหารของร้านมีหลากหลายมากมาย ทั้งอาหารไทย, อาหารอีสานพื้นเมือง, อาหารฝรั่ง,อาหารนานาชาติ ซึ่งล้วนแล้วแต่มีหน้าตาและสีสันชวนลิ้มลองยิ่งนัก สองน้าหลานช่วยกันเลือกรายการอาหารตามกระเพาะสั่งซึ่งส่วนใหญ่เป็นอาหารที่ป๋องแป้งชอบรับประทานแทบทั้งสิ้น
“หนูป๋องแป้งทานข้าวได้แล้วจ๊ะ” เสียงเรียกของผู้เป็นน้าสาวของเพื่อนสนิทซึ่งเดินมาตามเธอเมื่ออาหารที่สั่งไปได้นำมาเสิร์ฟพร้อมแล้ว ทำให้ป๋องแป้งรีบเดินตามเขาเข้าไปในกระท่อมดังกล่าว
อาหารบนโต๊ะอาหารมีหลายอย่าง ล้วนแล้วแต่น่ารับประทานทั้งสิ้น ทั้งแกงมัสมั่นสีสวยรสกลมกล่อม ต้มยำกุ้งน้ำข้นรสชาติจัดจ้าน สลัดกุ้งทอดกุ้งตัวโตทอดกรอบๆทานกับผัดสดๆหวานกรอบอร่อยล้ำเมื่อราดด้วยความเข้มข้นจากน้ำสลัด และปลาทับทิมนึ่งมะนาว แซลมอนย่างเนยวาซาบิ ส่วนของหวานเป็นทับทิมกรอบสีสวยและลอดช่องน้ำกะทิหวานมัน ป๋องแป้งมองอาหารดังกล่าวอย่าละลานตา
“ว้าว ! น่าทานทั้งนั้นเลยค่ะน้าเพลง” ป๋องแป้งพูดพร้อมนั่งลงยังเก้าอี้ว่างฝั่งตรงข้ามกับวีรากานต์
“น่าทานก็ทานเยอะๆนะจ๊ะ ทานข้าวกันดีกว่าจ๊ะยายมีนาหิวแย่แล้ว” สาวหล่อหน้าคมกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“ค่ะ” ป๋องแป้งยิ้มรับ ก่อนรับประทานอาหารร่วมกันกับสองน้าหลานอย่างเอร็ดอร่อย
หลังจากอิ่มหนำกับอาหารมื้ออร่อย วีรากานต์ได้ขับรถพาป๋องแป้งและมีนาตระเวนหาพอพักในซอยหลังมหาวิทยาลัยที่สองสาวเรียนอยู่ แต่ติดต่อหอพักใดก็ไม่มีห้องว่างเลยแม้แห่งเดียว จนพระอาทิตย์เกือบจะลับขอบฟ้าสายตาของสองสาวกวาดไปทั่วสองข้างทางเพื่อมองหาหอพักหรือบ้านเช่าสักแห่ง แล้วมีนาก็มองเห็นนักศึกษาหญิงคนหนึ่งกำลังเดินอยู่ข้างทางเธอจึงบอกให้น้าสาวชะลอรถเพื่อที่เธอจะได้ถามไถ่ เมื่อวีรากานต์จอดรถให้แล้วแล้วเธอจึงลดกระจก
“คุณคะ เราขอถามอะไรสักหน่อยได้ไหมคะ”
“มีอะไรเหรอคะ?” นักศึกษาคนนั้นหันมามองก่อนยิ้มให้
“คุณพอจะทราบหรือไม่ว่าหอพักไหนมีห้องว่างบ้างคะ”
“เดี๋ยวมึง เอ๊ย! คุณ ลองขับรถไปเรื่อยๆนะคะ จะมีหอพักซึ่งอยู่ตรงข้ามร้ายสะดวกซื้อ ชื่อหอพัก‘แก้วมณี’ พอดีเพื่อนของเราเพิ่งย้ายออกมาเมื่อไม่นานมานี้ ตอนนี้อาจจะยังว่าง คุณลองไปติดต่อก็แล้วกันนะคะ” นักศึกษาหญิงกล่าวด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเป็นกันเอง
“ขอบคุณนะคะ ว่าแต่คุณพักที่หอพักไหนคะถ้าไม่รังเกียจ ดิฉันจะไปส่งค่ะ” มีนากล่าวขอบคุณในความมีน้ำใจของนักศึกษาสาวแต่เมื่อเธอหันมาอีกทีหล่อนก็ได้หายไปแล้ว เธอพยายามมองหาทั่วทั้งบริเวณนั้นแต่ไม่พบ “เขาหายไปไหนแล้วคะน้าเพลง”
“น้าว่าเขาคงเดินเข้าไปในหอพักใดหอพักหนึ่งแล้วก็ได้จ๊ะยายหนู หอพักแถวนี้เยอะเหลือเกินต่างจากเมื่อก่อนมากทีเดียว” พูดจบวีรากานต์ก็ออกรถเพื่อไปยังหอพักที่หญิงสาวคนนั้นได้บอกเอาไว้
ในขณะที่ป๋องแป้งซึ่งนั่งอยู่เบาะหลังได้แต่ประหลาดใจ มีนากับวีรากานต์พูดถึงใคร ในเมื่อเธอมองอยู่ตลอดเวลาแต่ไม่เห็นว่ามีนักศึกษาหญิงเดินอยู่ตรงนั้นสักคนแม้จะพยายามมองหาสักเพียงใด...
ระหว่างนั้นเองป๋องแป้งก็สัมผัสได้ถึงความเย็นยะเยือกทางฝั่งขวาของเบาะนั่งและความยวบลงของเบาะคล้ายกับมีคนมานั่งข้างๆ หญิงสาวตัวเย็นเฉียบสัมผัสได้ถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้นภายในรถ ในขณะที่วีรากานต์และมีนายังสอดส่ายสายตาหาหอพักดังกล่าวไม่ได้รับรู้ถึงความผิดปรกติที่เกิดขึ้นแม้เพียงสักนิด
ข่าว
