บทที่ 10
"ตุบๆๆๆ" เสียงหัวใจในอกเธอเต้นรัวแรง มือไม้อ่อนปวกเปียกจนทำตะหลิวตก หล่อนก้มลงไปหยิบขึ้นมาวางข้างๆ เตา หรี่ไฟที่ทำอาหาร
"แล้วคนๆ คือใครเหรอ" เสียงใสถามออกไป เหงื่อซึมที่ขมับ กัลยารู้สึกกลัว กลัวว่าคนๆ นั้นจะไม่ใช่ตนเอง
"เพื่อนหญิงเองแหละ ชื่อพิม" รอยยิ้มคนตอบช่างดูอบอุ่น แววตาอ่อนโยนอย่างไม่น่าเชื่อ ต่างจากการยิ้มเมื่อครู่อย่างสิ้นเชิง
"อืม" เธอทำเสียงรับรู้ หันหน้าเข้าหาเตาแล้วหยิบตะหลิวอันใหม่ที่แขวนอยู่มาทำอาหารต่อ แต่มือหล่อนสั่น น้ำตาซึม
หญิงสาวคิดว่าตัวเองรู้มาตลอดแต่ไม่อยากจะยอมรับ เธออยากจะมีความหวัง และไม่ได้เสียใจเลยที่ได้รู้สึกแบบนี้ เพียงแค่เสียดายที่คนๆ นั้นไม่อาจเป็นเธอ
เช้ามืดห้องใหญ่เงียบกริบ เธอยกกระเป๋าเสื้อผ้าใบเล็กออกมาที่ห้องรับแขก มือเล็กหยิบกระดาษกับปากกาออกมา
'หญิง กวางต้องไปแล้วแหละ ขอบคุณนะที่ทุกครั้งเวลากวางมีปัญหาหญิงก็ช่วยเหลือมาตลอด ตอนหญิงพูดว่ากวางต้องเข้มแข็ง กวางคิดนะว่าในสายตาหญิงกวางเป็นยังไง แล้วก็พบว่าไม่ว่ากี่ครั้งๆ กวางก็ร้องไห้ กวางอ่อนแอ พอมองไปที่หญิง กวางรับรู้ได้ถึงความเข้มแข็ง หญิงเองก็คงมีเรื่องไม่สบายใจ แต่หญิงก็ผ่านมาได้โดยไม่ร้องไห้เลยด้วยซ้ำ กวางเองเลยตั้งใจว่าจะเป็นให้ได้แบบหญิงบ้าง เวลาได้อยู่กับหญิงกวางสบายใจมาก รู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก รู้สึกว่าวันหนึ่งๆ สามารถผ่านไปได้โดยไม่เจ็บปวดเหมือนเคย
กวางสัญญาว่าจะพยายาม ขอบคุณอีกครั้งนะหญิง กวางคงไม่มีวันลืม และขอให้หญิงมีความสุขกับคนที่รัก หญิงสมควรได้รับสิ่งดีๆ มากกว่าใครทั้งหมด
กวาง'
หล่อนอ่านทวนที่ตัวเองเขียนลงไป ดีนะที่ไม่เผลอบอกว่ารัก เธอยิ้มเศร้าๆ ให้กับตัวเอง เธอจำเป็นต้องไป จะได้ไม่ทำให้หญิงลำบากใจอีก หญิงสาวนึกถึงวันนั้นขึ้นมาได้ วันที่หญิงกอดหล่อนที่ชั้นล่าง แล้วผละออกไป กวางเห็นผู้หญิงผมยาวร่างบางคนหนึ่งแวบๆ จากปลายหางตา คงเป็นคนนี้ที่ทำให้คนตัวสูงที่หน้านิ่งเสมอร้อนลนได้ และก็เป็นคนนั้นอีกเช่นกันที่ทำให้เกิดรอยยิ้มอบอุ่นแววตาอ่อนโยน เธอเจ็บ แต่เหนือกว่าความรู้สึกคือความหวังดี
กิตติญาอาบน้ำแต่งตัวเหมือนทุกๆ วัน ขณะที่เดินผ่านโต๊ะในห้องรับแขก หล่อนเห็นกระดาษวางอยู่ มันเด่นชัดเพราะโต๊ะกระจกสีทึบดำ เธอหยิบขึ้นมาอ่าน
หญิงสาวรู้ว่าทำไมอีกฝ่ายต้องไป รู้เพราะตัวอักษรเหล่านี้แสดงความรู้สึกของคนที่เขียนได้เป็นอย่างดี หล่อนคงทำอะไรไม่ได้มากไปกว่าที่เคยทำ รู้ตัวดีว่าไม่อาจตอบสนองสิ่งดีๆ ที่อีกคนมีให้ หัวใจของเธอมีเจ้าของแล้ว คนหน้านิ่งยิ้ม รู้ว่าคนตัวเล็กต้องทำได้อย่างแน่นอน กัลยาเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่หญิงสาวคนเดิมที่ร้องไห้ในห้องน้ำ
"ฮัลโหล" เสียงหวานพูดยิ้มๆ เมื่อรับโทรศัพท์
"พิม เย็นนี้ไปดูหนังกันไหม" หล่อนจับน้ำเสียงเก้อเขินของปลายสายได้ น่ารักดี กับสาวๆ คนอื่นคนตัวสูงคงไม่เป็นแบบนี้
"ว่างเหรอ" เธอถามกลับ
"อือ ว่างแล้ว เคลียร์ทุกอย่างเพิ่งเสร็จน่ะ" เสียงนุ่มฟังดูโล่ง
"เอาสิ" จิณณพัตตอบง่ายๆ เพราะตัวเองก็อยากจะมีช่วงเวลาแห่งความสุขกับคนหน้านิ่งเหมือนกัน
"งั้นเจอกันที่ห้างโรลตอน 6 โมงเย็นนะ"
"ค่ะ เจ้านาย" หล่อนหยอกขำๆ ก่อนจะวางสาย
ดวงฤทัยมองคนหน้าสวยยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ด้วยความรู้สึกปวดใจ พี่พิมคงคุยกับสามี ทำไมนะคนๆ นั้นถึงไม่ใช่เธอ แต่หล่อนไม่ยอมหรอก พี่พิมต้องเปลี่ยนใจอย่างแน่นอน
มือขาวผุดผ่องกำแน่นจนขาวซีดกว่าเดิม พยายามคิดว่าจะทำอย่างไรให้อีกฝ่ายเปลี่ยนใจมารักได้ หน้าใสขมวดคิ้ว
"มาช้าจัง" คนตัวสูงทัก
"ก็รถมันติด" หล่อนบอก เย็นๆ แบบนี้พนักงานออฟฟิตต่างก็เลิกงานพร้อมกัน แย่งกันกลับบ้าน รถแทบไม่ขยับไปไหน
เธอมองคนตรงหน้าที่ยืนพิงผนังกั้นกระจกใสอย่างไม่กลัวว่าจะหล่นลงไป เป็นภาพที่ดูดีอย่างบอกไม่ถูก ดูสบายและมั่นใจในตัวเอง คนที่เดินผ่านไปผ่านมาบางคนมองจนเหลียวหลัง กิตติญามีเสน่ห์ขนาดนี้หล่อนไม่แปลกใจ ไม่รู้ว่าคนหน้าคมจะรู้ตัวไหมว่าทำให้ใครต่อใครเขาใจสั่น
"ไปหาไรทานก่อนได้ไหมอ่ะ หิวจะแย่แล้ว" หญิงสาวพูดเสียงอ้อนเล็กน้อย มือขวาลูบที่หน้าท้องเพื่อบอกให้รู้ว่ารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
"เอาสิ แต่หิวข้าวหรือหิวคนคะ" ดวงตาสีดำมีแววเจ้าเล่ห์ปรากฎทันที
"บ้า" หล่อนพูดอายๆ กลัวใครได้ยิน คนเดินผ่านไปมาเยอะแยะไปหมด
"บ้าแล้วรักไหมล่ะ" คนตัวสูงยิ้มอย่างเป็นต่อ
"เรื่องอะไรจะบอก" เธอย่นจมูกใส่ รีบเดินไปยังโซนร้านอาหาร
ในโรงภาพยนตร์อากาศเย็นเฉียบ ขนอ่อนที่แขนเธอลุกตั้งในทันที นึกอยากให้ตัวเองพกเสื้อกันหนาวมา เพราะเสื้อเชิ้ตบางๆ ไม่ได้ช่วยอะไรเลยสักนิดเดียว
"หนาวเหรอ" หญิงกระซิบถามอย่างเป็นห่วง
"อือ แล้วหญิงไม่หนาวเหรอ" หล่อนถามคืน เพราะอีกฝ่ายก็สวมเสื้อเหมือนเธอทุกประการ สูทที่ปกติเคยใส่คงถูกถอดแขวนไว้ในรถหรู
"นิดหน่อย หญิงชอบอากาศเย็นๆ น่ะ" หญิงสาวพยักหน้า คนที่เกิดมาในตระกูลดีแบบหญิงคงชินกับอากาศแบบนี้มากกว่า แถมวันๆ ก็นั่งอยู่ในห้องที่เปิดแอร์ตลอดเวลายิ่งชินได้ไม่ยาก
คนตัวสูงเอาที่กั้นระหว่างที่นั่งขึ้น แขนซ้ายเอื้อมมาโอบเอวเธอ ดึงเข้าไปที่อกนุ่ม ความอุ่นถูกถ่ายทอดออกมาผ่านเสื้อผ้าบางๆ
คลื่นอารมณ์เกิดขึ้นอย่างไม่ทันตั้งตัว หล่อนได้กลิ่นน้ำหอมจางๆ มองเห็นใบหน้างามมองจอสี่เหลี่ยมยักษ์อย่างตั้งใจ ริมฝีปากบางดูเย้ายวนชวนให้สัมผัส
"หือ" กิตติญาหันมามอง
"มีไรเหรอ" เสียงนุ่มถามเบาๆ
"เปล่า" หล่อนโกหกออกไป
เธอวางมือเย็นๆ ลงบนมือของอีกฝ่าย ลูบฝ่ามือใหญ่ นิ้วเรียวยาวอย่างช้าๆ ก่อนหน้านี้ไม่เคยเลยที่จะได้สำรวจคนตรงหน้า
สาวหน้านิ่งเหมือนสั่นขึ้นมาเล็กน้อย หญิงสาวไม่แน่ใจ บางทีเธออาจคิดไปเองก็ได้ จิณณพัตสอดมือของตัวเองในมือใหญ่ แล้วกลับไปมองจอเหมือนเดิม พยายามไม่คิดอะไรฟุ้งซ่าน
หลังจากภาพยนตร์ฉายจบ เธอกับหญิงก็เดินออกมาเงียบๆ ในใจหล่อนคุกรุ่นด้วยแรงอารมณ์ มันไม่ได้หายไปเลย จริงๆ แล้วสิ่งที่เพิ่งดูไปแทบไม่ได้อยู่ในสมอง ใจหล่อนเอาแต่คิดถึงคืนนั้น สัมผัสนั้นเสียมากกว่า
คนตัวสูงนิ่งเหมือนเคย จิณณพัตแอบขยับนิ้วไล้ไปที่ฝ่ามืออีกฝ่ายเบาๆ คนข้างๆ ก็นิ่งเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่หล่อนเห็นกรามที่ขบชัดเจน
เมื่อถึงห้องกิตติญาตรงไปที่ตู้เย็น รินน้ำใส่แก้วแล้วดื่ม เธอคิดว่าหญิงช่างดูน่ารักจริงๆ เวลาแบบนี้ ทำเหมือนไม่รู้สึกอะไร แต่ลึกลงไปข้างในคงไม่ต่างกัน
กิตติญาเดินไปยืนที่ผนังฝั่งที่เป็นกระจกใส หญิงสาวเดินตามไป แล้วสวมกอดจากข้างหลัง ใบหน้าแนบเสื้อเชิ้ตสีขาว
"พิม" เสียงนุ่มฟังเหมือนแมวคราง
"หือ" เธอส่งเสียงเบาๆ ตอบ
"อย่าทำแบบนี้" คนหน้าคมพูดเสียงเหมือนกัดฟัน
"ทำไม" เธอถามออกไปอย่างไม่ใส่ใจนัก
"มันทรมาน" คนตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่ หล่อนรับรู้ได้จากข้างหลัง
"ยังไง" หล่อนถามต่อ
"ก็ทำอย่างที่อยากทำสิ จะได้ไม่ทรมาน" หญิงสาวพูดออกไป เมื่ออีกฝ่ายเงียบไม่ตอบคำถามของหล่อน
สาวนัยน์ตาสีท้องฟ้ายามค่ำคืนยังคงเงียบ เธอรู้ว่าอีกฝ่ายจะพูดว่าอะไร 'ไม่ได้หรอก' หล่อนฟังมาหลายครั้งแล้ว หญิงไม่ทำใช่ว่าหล่อนจะไม่ทำด้วยเสียเมื่อไหร่
หญิงสาวกุมมืออีกฝ่ายไว้ หล่อนคงทำได้เพียงเท่านี้ เห็นนิ่งๆ อดทนแบบนี้ใช่ว่าเธอจะเป็นพระอิฐพระปูน มีหัวใจ เลือดเนื้อ และความรู้สึกไม่ต่างจากสาวร่างบางเลย
"พิมอยากอยู่กับหญิง" เสียงหวานดังมาจากแผ่นหลังของเธอ
"หญิงก็เหมือนกัน" หล่อนตอบจากใจจริง
"พิมขอค้างที่นี่นะ" คนผมยาวทำเสียงอ้อน
"ไม่ดีหรอกพิม ภาครออยู่นะ" เธอพูดออกไปก็รู้สึกเหมือนมีอะไรมากรีดที่หัวใจ
"เดี๋ยวพิมโทรไปบอก" สาวจมูกรั้นดื้อดึง
"ก็ได้" เธอใจอ่อนเสมอ แค่ได้ฟังเสียงอ้อนอ่อนหวาน ใจก็ละลายอ่อนยวบไปถึงไหนๆ
"วันอื่นด้วยได้ไหม" คนหน้ารูปหัวใจถามต่อ
"โลภมาก" หล่อนว่าขำๆ
"แล้วได้ไหมล่ะ" คนข้างหลังเอาจมูกไล้เบาๆ ให้เธอกัดฟันอดกลั้น
"อาทิตย์ละครั้งแล้วกัน มากกว่านี้มันไม่ดี" เสียงนุ่มลอดไรฟันออกไป
"รักหญิงที่สุดเลย" ปากกระจับจูบผ่านเสื้อหนักๆ
หญิงสาวขบฟันแน่นกว่าเดิม ในสมองมีแต่ภาพที่เธอหันหลังกลับไป แล้วจูบอีกฝ่ายอย่างดูดดื่ม มือไม้ไล้ไปตามร่างบาง
"ไปอาบน้ำนอนเถอะ พรุ่งนี้พิมต้องออกแต่เช้า เดี๋ยวจะกลับไปเปลี่ยนชุดเพื่อทำงานไม่ทัน" เธอพูดหลังจากสะกดกลั้นอารมณ์ได้แล้ว
"อือ" เสียงหวานตอบเบาๆ ไม่แย้งแต่อย่างใด
"นอนด้วยกันนะ" เธอบอกเมื่อเห็นว่าคนตัวสูงทำท่าจะเดินออกไป
"อย่าเลย" เสียงนุ่มตอบ หล่อนชักเกลียดคำปฏิเสธเสียแล้วสิ
"นะหญิง" หญิงสาวส่งสายตาอ้อนวอน ได้อยู่ด้วยกันทั้งทีจะปล่อยให้กิตติญาไปนอนข้างนอกแล้วทิ้งเธอไว้ในห้องคนเดียวได้ยังไง
"ก็ได้" อีกฝ่ายตอบเหมือนอ่อนอกอ่อนใจ
"มาๆ นอนตรงนี้" หล่อนดึงคนตรงหน้าให้ขึ้นมาบนเตียง
สาวหน้าคมมีสีหน้าไม่สบายใจเล็กน้อย แต่ก็ยอมทำตาม ผมยาวถูกปล่อยสยาย เธอชอบแบบนี้มากกว่า หลายครั้งที่คนตัวสูงรวบผมไปข้างหลัง
เธอหันหน้าเข้าหาอีกฝ่าย ตามองตา เห็นความหวั่นไหววูบไปมาในตาสีน้ำตาลเข้มเกือบดำ หล่อนรู้สึกได้ทันทีว่ารักคนๆ นี้เหลือเกิน อยากนอนแล้วมองหน้าคมๆ นี้ไปตลอด
"ไม่นอนเหรอ เอาแต่มองหน้าหญิง" เสียงนุ่มทัก หลบตาเล็กน้อย
"ก็อยากมอง ผิดเหรอ" เธอตอบงอนๆ
"ไม่ผิด หญิงก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่" อีกฝ่ายบอก
"เราเอ่อ...มีอะไรกันไม่ได้จริงเหรอ" หล่อนกลั้นใจถามออกไป
"อือ พิมก็รู้" กิตติญาตอบเสียงเรียบๆ
"หญิงต้องการพิมบ้างไหม" เธออยากฟังคำตอบ
"ตลอด" สั้นๆ ง่ายๆ แต่มันทำให้ใจดวงน้อยๆ พองโต
"พิมรักหญิงนะ" หล่อนเอ่ยด้วยเสียงที่หวาน
"หญิงรู้" เสียงนุ่มสั่นเล็กน้อย คนตรงหน้าหลับตา
มือเรียวแตะที่หน้างาม ก่อนจะจูบลงบนเปลือกตา กิตติญาลืมตาทันที นัยน์ตาสีดำบอกอะไรมากมาย
"พอเถอะพิม" เสียงนุ่มแผ่วเบาราวกับคนพูดไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
"แค่จูบ" เธอบอก
"แค่จูบ" อีกฝ่ายทวน
หล่อนโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆ รับรู้ถึงความร้อนจากร่างกายของคนตัวสูง ลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากบางค่อนข้างเย็น แต่นุ่มและหอมเหลือเกิน
ข่าว
