ตอนที่ ๒

[n-ew]

ตอนที่ ๒

วันแรกของการถ่ายทำละครมาถึง คราวนี้นับดาวมารอที่กองถ่ายแต่เช้าก่อนแล้ว เมื่อเพลินพิณเดินเข้ามาในกองถ่าย เธอเขม้นมองอย่างแปลกใจไม่น้อย แต่ก็ยิ้มอย่างพึงพอใจ ที่นับดาวปรับปรุงตัวเองได้ดีกว่าที่เธอคาดคิด

"สวัสดีค่ะ" นับดาวพยายามปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติ และจำต้องยกมือไหว้ตามมารยาท เพราะถึงยังไงเพลินพิณก็เป็นถึงผู้กำกับการแสดง และคงจะแก่กว่าเธอหลายปี แม้จะรู้สึกไม่ค่อยชอบขี้หน้าเท่าไหร่ก็เหอะ

"สวัสดีจ๊ะ มาเร็วนะคะวันนี้ " เอ่ยทักยิ้มๆ สายตามองสำรวจไปทั่วเรือนร่าง วันนี้นับดาวเฉิดฉายอยู่ในชุดกระโปรงยาวสีม่วงอ่อน ผมยาวสลวยปล่อยยาวประบ่า รูปร่างที่โปร่งระหงของเธอ บวกกับวงหน้าที่คมเข้ม ชวนให้น่ามองยิ่งนัก 'หน้าใสเชียว จะมีดารานักร้องสักกี่คนนะ ที่ออกจากบ้านมาได้ โดยไม่โปะเครื่องสำอางแบบนี้' เพลินพิณนึกชมอยู่ในใจ
 
"ค่ะ กลัวรถจะติด" เชิดหน้าบอก อย่างไม่ค่อยชอบใจคำทักทายของเพลินพิณสักเท่าไหร่ ทั้งๆ ที่ถ้าเป็นคนอื่นพูดก็คงดูธรรมดา แต่พอเพลินพิณพูด กลับทำให้เธอรู้สึกมากกว่า

"วันนี้คงจะพร้อม และหวังว่าจะเต็มใจนะคะ" ยังคงถามยิ้มๆ ทั้งๆ ที่รู้ว่าคนตรงหน้ายังมีอาการเคืองเธออยู่ก็ตาม

"ค่ะ" ตอบสั้นๆ เพราะกำลังสะกดจิตใจ ที่กำลังเดือดปุดๆ อยู่ภายใน เมื่อได้ยินคำถาม

"เอ่อ...ว่าแต่...เพลงที่คุณต้องร้อง มันจะเป็นเพลงเก่า และคนละแนวกับที่คุณเคยร้อง มีปัญหาหรือเปล่าคะ" เอ่ยถามจริงจังอย่างเพิ่งนึกได้ เพราะละครเรื่องนี้จะมีเรื่องเพลงเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย เพราะนางเอกเป็นนักร้องไนท์คลับ แล้วเพลงที่นางเอกต้องร้องเป็นเพลงค่อนข้างเก่า ไม่รู้ว่านับดาวจะเคยฟังหรือเปล่าด้วยซ้ำ ต่างกับเธอตอนที่เพลงพวกนั้นดังเธอกำลังเป็นวัยรุ่น และชื่นชอบเพลงเหล่านั้นอยู่แล้ว ตอนที่อ่านบทยังนึกชมคนเขียนบท ที่ช่างหยิบเอามาใส่ในบทได้อย่างลงตัว
 
"คิดว่าไม่น่าจะมีปัญหาค่ะ เป็นนักร้องนี่คะ คงต้องร้องให้ได้ทุกแนว เดี๋ยวคนเค้าจะหาว่าไม่มีความสามารถ" ตอนท้ายมีการกระแทกเสียงหน่อยๆ ทำให้คนฟังยิ้มขำกับอาการเอาแต่ใจของนักร้องสาว แต่เธอก็ไม่ได้ติดใจถือสาอะไร กลับยิ้มให้นิดๆ ไม่ได้โต้ตอบอะไร ก่อนจะเดินตรงเข้าไปหารุ้งระวีที่นั่งอยู่ด้านใน
 
"พี่เพลินเป็นยังไงบ้างคะ ฉากได้อย่างใจหรือเปล่า" รุ้งระวีเอ่ยถามสีหน้ากังวล อย่างเห็นได้ชัด

"ใช้ได้ดีเลยทีเดียวแหล่ะค่ะ ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ พี่จะทำให้ออกมาอย่างดีที่สุด เชื่อพี่..." บอกอย่างมั่นใจ พร้อมกับจับมือรุ้งระวีไว้แน่น วันแรกของการทำงาน ทุกคนดูจะตื่นเต้นกันไปหมด โดยเฉพาะผู้จัดอย่างรุ้งระวี เพลินพิณก็ไม่ได้ต่างกันมากนัก แต่เธอต้องสะกดความตื่นเต้นนั้นไว้ เพราะเธอเป็นเหมือนแม่ทัพ ที่จะต้องนำพาทุกคนไปสู่ชัยชนะ ให้สมกับที่รุ้งระวีไว้วางใจ

"ค่ะพี่ รุ้งเชื่อมั่นในตัวพี่เพลินเสมอ" บีบมือตอบอย่างรู้สึกดีขึ้น
 
ขณะที่รอนักแสดงแต่งหน้าแต่งตัวกันอยู่ เพลินพิณก็เดินสำรวจตรวจตราดูความเรียบร้อยของฉากที่เซ็ทขึ้นมาสำหรับการถ่ายทำ ซึ่งเป็นฉากของห้องอาหารที่นางเอกเป็นนักร้องอยู่ที่นี่ ต้องตกแต่งให้เป็นไนท์คลับให้มีความเหมือนมากที่สุด เธอไม่อยากให้มีการผิดพลาดแม้แต่น้อย ต้องเช็คความละเอียดให้ออกมาตามบทที่คนเขียนบทเขียนไว้
 
' ลมที่เป่า ใบไม้แกว่ง
นั้นมิใช่ เพียงแรงของลม
มีลมหายใจ ของฉันผสม ฝากลมเอาไว้
แม้เธอ หายใจ
สูดลมเข้าไป ในทรวงเมื่อไหร่
เธอโปรดจำไว้ เธอสูดลมรัก
ฉันเข้าแล้วเอย...'

*** เพลงลมรัก เดอะ ฮอทเปปเปอร์ ***

 เสียงเพลงที่เคยคุ้นหูดังมาให้ได้ยิน ทำให้เพลินพิณเดินตามเสียงเพลงไป แล้วเธอต้องชะงักนิ่งอยู่กับที่เหมือนต้องมนต์ เมื่อเห็นนับดาวกำลังซ้อมร้องเพลงอยู่ตรงมุมห้องนั้น เพลงที่เธอเคยได้ยินเมื่อตอนวัยรุ่น ดังออกมาจากปากหญิงสาวอ่อนวัยคนนี้ ทั้งน้ำเสียงและท่วงทำนอง ช่างไพเราะเหมือนที่เคยฟังไม่มีผิดเพี้ยน ยามที่นับดาวร้องเพลง เหมือนเธอได้เข้าไปอยู่ในโลกส่วนตัวของเธอ ใบหน้าเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข ช่างน่ามองยิ่งนัก
 
เสียงปรบมือปลุกให้นับดาว ที่กำลังเคลิบเคลิ้มไปกับบทเพลงตกใจ ก่อนจะหันไปตามเสียงนั้น

"คุณ...!"

"เพราะมากจ๊ะ ไม่น่าเชื่อว่าเด็กรุ่นใหม่อย่างคุณ จะถ่ายทอดออกมาได้ไพเราะแบบนี้" เอ่ยชมอย่างจริงใจ ทำเอาคนถูกชมทำหน้าไม่ถูกขึ้นมาเหมือนกัน

"ขอบคุณค่ะ" ตอบเสียงแผ่วเบา คิดไม่ถึงว่าจะได้รับคำชม เพราะปกติมีแต่คำเหน็บแนมให้ได้ยินตลอด
 
"พี่เพลิน นับดาวมาอยู่ที่นี่กันเอง น้ำตาลเดินหาซะทั่ว" เสียงน้ำตาลดังแทรกเข้ามา ช่วยให้นับดาวคลายความอึดอัดลงไปได้บ้าง

"มีอะไรคะ"

"คุณรุ้งให้มาตามไปทำความรู้จักกับพระเอกน่ะค่ะ เวลาเล่นจะได้ไม่ขัดเขิน ไปกันเถอะค่ะ" พร้อมกับจับมือนับดาวเดินออกไปทันที 

'เธอช่างมีอะไรที่คาดไม่ถึงจริงๆ สาวน้อย' เพลินพิณมองตามหลังนับดาวยิ้มๆ