ปานวาดยังคงอยู่ในอ้อมกอดอันอบอุ่นของจีรธรซึ่งกระชับอ้อมกอดนั้นไว้หลวมๆ พอให้คนที่ยังคงสะอื้นอยู่ได้รู้สึกถึงการปลอบโยน ปทุมมาศกับบุษบาเลี่ยงลงมาอยู่ด้านหน้าของตัวบ้านช่วยกันรดน้ำพรวนดินดูแลต้นไม้รอบๆ บริเวณบ้าน
“บุษว่าปลัดจะผ่านช่วงเวลาแบบนี้ไปได้ไหมคะ” ปทุมมาศถามบุษบา
“ได้สิ มียายจี๊ดปลอบอยู่ทั้งคน” บุษบาพูดยิ้มๆ
“นึกถึงสมัยเราสองคนก็เกือบแย่เหมือนกันนะคะ” ปทุมมาศโอบกอดบุษบาไว้พร้อมรอยยิ้ม
“เราสองคนก็ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาได้ทุกครั้ง ขอแค่หัวใจมั่นคงในความรักที่เรามีให้กัน” บุษบากระชับอ้อมกอดของเธอที่กอดปทุมมาศไว้เช่นกัน
“มันเหมือนกันเสียที่ไหนล่ะคะ บุษ”
“ไม่เหมือนกันตรงไหนคะ” บุษบาอมยิ้มมองสบตาปทุมมาศ
“ก็ปลัดกับหนูสา”
“มันกำลังจะเป็นปลัดกับแม่หลานสาวเรามากกว่านะ” บุษบาหัวเราะเล็กๆ เมื่อนึกถึงหลานสาวตัวแสบที่กำลังเริ่มแย้มหัวใจตัวเองออกมาให้เห็นบ้างแล้ว
“ท่าทางบุษจะมั่นใจนะคะ” ปทุมมาศถาม
“บัวคิดว่าอย่างไรล่ะ”
“ก็เริ่มเห็นชัดขึ้นตอนที่หนูสากลับกรุงเทพไปเหมือนกันค่ะ แต่ก็น่าเป็นห่วงหลานสาวเรานะคะ เข้าไปช่วงที่ปลัดกำลังเคว้งและเสียใจ” ปทุมมาศเป็นห่วงจีรธรเหมือนที่เคยบอกกับบุษบาไป
“จี๊ดมันโตแล้ว ปล่อยให้รู้จักรัก รู้จักเสียใจ รู้จักดีใจหรือรู้จักผิดหวังด้วยตัวเอง ถ้าใช่ก็คือใช่ ถ้าไม่ใช่เราสองคนก็จะช่วยกันปลอบโยนและประคับประคองให้หลานผ่านมันไปให้ได้” บุษบาพูดดูจริงจัง
“ก็จริงอย่างที่บุษว่ามา มันเป็นเรื่องของหัวใจ ถ้าจะตกหลุมรักก็คงจะห้ามอะไรไม่ได้ เหมือนที่บัวเคยห้ามตัวเองไม่ให้หลงรักบุษ” ปทุมมาศอมยิ้ม เมื่อนึกถึงเรื่องราวในอดีตที่ผ่านมา
“มันอย่างไรกันคะ ไม่เห็นบัวเคยบอกบุษเรื่องนี้สักครั้ง” บุษบาหันมาขมวดคิ้วทำท่าสงสัยกับสิ่งที่ได้ยินไป
“บัวเคยห้ามตัวเองค่ะ เพราะคิดว่าตัวเองคงผิดปกติแน่ๆ ที่หลงรักผู้หญิงด้วยกัน แล้วบุษก็เป็นคนแรกที่ทำให้บัวรู้สึกรักและอยากอยู่ใกล้ๆ พยายามย้ำเตือนบอกตัวเองอยู่ตลอดเวลา แต่พออยู่ใกล้บุษทีไรก็ลืมไปหมดเสียทุกอย่าง” ปทุมมาศยิ้มอายๆ กับสายตาอันอบอุ่นที่บุษบากำลังจ้องมองมาที่เธอ
“ไม่เคยรู้เลยนะคะ ที่คิดแบบนี้ แล้วตอนนี้ล่ะค่ะ รู้สึกอย่างไร” บุษบาถาม
“วันแรกที่มาที่นี่ บัวรู้เลยว่าความสุขกำลังเริ่มต้น เพราะบัวจะมีบุษอยู่เคียงข้าง เราสองคนเฝ้ารอเวลานี้กันมานาน ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ บุษทำให้บัวรักบุษมากขึ้นในทุกๆ วัน รอยยิ้มเล็กๆ กับดวงตาอันอบอุ่นที่บุษมีให้ทำให้หัวใจมีความสุขและพองโตเป็นสาวๆ ได้ตลอดเวลา เอาแบบตรงๆ เลยนะคะ บุษทำให้บัวตกหลุมรักบุษได้ทุกวัน ทำได้อย่างไรก็ไม่รู้นะคะ” ปทุมมาศอมยิ้ม มองออกไปทางทิวเขาที่มีต้นไม้เขียวคลึ้มปกคลุมอยู่
“มันคือความรัก ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยดูแลไม่ว่าจะสุขหรือทุกข์ ขอบคุณที่ยอมมาอยู่เคียงข้างกันแบบนี้ มาขอกอดแน่นๆ สักทีสิคะ” บุษบายิ้มกว้างกางแขนรอที่จะโอบกอดคนที่แสนรัก
“ขอบคุณสำหรับความรักที่มั่นคง บัวจะดูแลและรักบุษตลอดไปค่ะ”
“อะแฮ่ม” เสียงขอจีรธรดังขึ้น นั่นได้สร้างรอยยิ้มกว้างๆ ให้กับทั้งปทุมมาศและบุษบา
“แอบฟังตลอดนะเรา” บุษบาทำเสียงเข้มกับจีรธรที่เดินยิ้มแป้นเข้ามาหา
“อิจฉา” จีรธรอมยิ้มทำหน้าทะเล้น
“ร้ายนักนะเรา” บุษบาพูดยิ้มๆ กับหลานสาวแสนรักของเธอ
“ดีใจนะคะ ที่ได้เห็นน้าบัวกับน้าบุษมีความสุข เห็นน้าบุษกอดน้าบัวทีไรน้ำตาเอ่อทุกทีเลยไม่รู้ทำไม” จีรธรยิ้มกว้างมองสบตาน้าสาวทั้งสองของเธอ
“มาคะ ให้น้ากอดเราบ้างดีกว่า น้าก็รักจี๊ดไม่น้อยไปกว่าน้าบุษหรอกนะคะ” ปทุมมาศยิ้มมองสบตากับจีรธรที่กำลังโผเข้ากอดเธอ
“อยู่ไปนานๆ บางทีน้าบัวอาจจะรักจี๊ดมากกว่าน้าบุษก็ได้นะคะ เพราะจี๊ดน่ารักจะตายไป ใช่ไหมคะน้าบุษ” จีรธรหัวเราะคิกคักอยู่ในอ้อมกอดของปทุมมาศ
“อีกหน่อยมีแฟนแล้ว น้าสองคนก็คงตกกระป๋องมากกว่านะ” บุษบานึกขำเมื่อหลานสาวหันกลับมามองจ้องเธอในทันที
“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลยค่ะ น้าบุษกับน้าบัวเป็นเสมือนแม่ของจี๊ดเลยนะคะ ไม่มีทางตกกระป๋องแน่ๆ ถ้าจี๊ดจะมีใครล่ะก็ เขาคนนั้นก็ต้องรักน้าบุษกับน้าบัวด้วย มาให้กอดแน่นๆ เลย รักมากไม่รู้ตัวหรืออย่างไรกันคะ” จีรธรพูดด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ แล้วเข้าสวมกอดบุษบาที่กอดเธอเอาไว้แน่บแน่นเช่นกัน
“น้าสองคนอยู่เคียงข้างจี๊ดเสมอนะ ไม่ว่าจะสุขหรือจะทุกข์”
“รับทราบค่ะ ขอบคุณนะคะ” จีรธรแกล้งกอดกระชับบุษบาไว้แน่นเสียจนน้าสาวของเธอแทบจะหายใจไม่ออก
“กอดแบบนี้ คงตายก่อนวัยอันควรแน่ๆ” เสียงหัวเราะของสามสาวดังขึ้น ภาพที่เห็นและการพูดคุยของน้าและหลานได้สร้างรอยยิ้มให้กับปานวาดที่
ยืนมองมาจากด้านบนของตัวบ้าน ณ ที่แห่งนี้มีความสุขอบอวลล้อมรอบอยู่ตลอดเวลาในความรู้สึกของปานวาด
อากาศเย็นๆ ทำให้ที่รีสอร์ทของจีรธรมีคนเข้าพักเป็นจำนวนมากเรียกได้ว่ามีการจองไว้จนเต็มข้ามไปถึงเดือนหน้ากันเลยทีเดียว ซึ่งนั่นทำให้จีรธรยิ้มกว้างขึ้นด้วยเพราะจะทำให้มารดาของเธอไม่คะยั้นคะย้อให้เธอกลับไปทำงานที่กรุงเทพ แต่คนที่ทำให้จีรธรรู้สึกเป็นห่วงก็คือปานวาด ตั้งแต่วันที่ร้องไห้เสียยกใหญ่ในวันที่ได้คุยกับรสา ปานวาดก็ดูเงียบไปมีเพียงรอยยิ้มจางๆ ไม่พูดจากกวนโมโหเหมือนเคย ถามคำตอบคำ ถึงแม้เธอจะพยายามพูดจากวนโมโหขนาดไหน ปานวาดก็ไม่ยอมต่อปากต่อคำด้วยสักครั้งซึ่งก็หลายวันมาแล้ว
“คนอกหักมันต้องใช้เวลาฟื้นตัวนานเท่าไหร่กันนะ” จีรธรรำพึงกับตัวเอง
“ก็ไปถามดูสิ ว่าแผลที่หัวใจปลัดหายดีหรือยัง น้าว่าไอ้คนรักษามันไม่ได้เรื่องมากกว่านะ” บุษบาเดินมานั่งลงข้างๆ หลานสาวของเธอ
“โดนแต่เช้าเลยเรา” จีรธรยิ้มเจื่อนๆ ให้กับบุษบา
“โทรไปรายงานตัวกับแม่บ้างหรือเปล่าเราน่ะ” บุษบาถาม
“โทรไปเมื่อวานแล้วค่ะ รายงานเรื่องรายรับก็ไม่เห็นว่าอะไร ดีตรงที่ไม่ได้ถามเหมือนทุกครั้งว่าจะกลับไปทำงานที่โรงแรมเมื่อไหร่” จีรธรยิ้มกว้างขึ้น
“ตามกลับอีกที ก็คงให้กลับไปแต่งงานเลยนั่นแหละ น้าว่า” บุษบาหัวเราะเล็กๆ
“คลุมถุงชน ยอมตายดีกว่าแบบนั้น” จีรธรทำหน้างอ
“บังคับน้องสาวไม่ได้ ไปบังคับลูกสาวแทน” บุษบายังคงแกล้งพูดแหยจีรธร
“ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ น้าบุษต้องช่วยจี๊ดนะ” จีรธรพูดเสียงอ่อยๆ
“น้าว่า รีบๆ มีแฟนก่อนที่แม่จะหามาให้ง่ายกว่านะ เพราะถ้าเธอยังลอยไปลอยมาอยู่แบบนี้ล่ะก็ สักวันก็จะมีการพาไปให้หนุ่มๆ ดูตัวแน่ๆ” บุษบาอมยิ้มมองท่าทีดูวิตกกังวลของหลานสาว
“หาได้ง่ายๆ เสียทีไหน น้าบุษก็รู้ว่าจี๊ดแสบจะตาย ใครจะมาชอบล่ะคะ”
“ไม่เห็นต้องหา” บุษบาพูดขึ้นลอยๆ
“มีเลศนัยนะคะ น้าบุษ”
“ไม่มีนัยอะไรทั้งสิ้น อย่ามาหาเรื่องน้านะ ยายจี๊ด” บุษบาหัวเราะเล็กๆ
“ไปขอกอดน้าบัวแล้วไปทำงานดีกว่า คุยกับน้าบุษแล้วปวดหัว แต่ขอกอดก่อนไปทำงานสักหน่อยก็แล้วกันนะคะ” จีรธรเข้าสวมกอดน้าสาวของเธอ
จีรธรเดินเข้าไปบริเวณระเบียงบ้านที่ยื่นออกไปทางด้านข้าง แต่ก็หยุดยืนอยู่ห่างๆ ยังไม่ได้เข้าไปหาปทุมมาศอย่างที่ตั้งใจไว้ ด้วยเพราะได้ยินเสียง
พูดคุยของปานวาดกับปทุมมาศซึ่งตอนแรกเธอก็ไม่ได้คิดจะหยุดฟังการสนทนา
“ปานกราบขอบคุณค่ะ สำหรับความกรุณาขอน้าบุษกับน้าบัว แต่มารบกวนนานแล้ว คิดว่าน่าจะกลับไปอยู่ที่บ้านพักได้แล้วค่ะ”
“น้าสองคนไม่ได้รู้สึกว่าเป็นการรบกวนเลยนะคะ กลับดีใจเสียอีกที่หนูปานมาอยู่ด้วยที่นี่ อยากให้อยู่ตลอดไปเลยเสียด้วยซ้ำ เราน่ะก็ไม่ได้อยู่เฉย
ช่วยทำโน่นทำนี่ ไปช่วยถึงที่รีสอร์ทด้วยซ้ำไป ถ้ากลับไปอยู่ที่บ้านพักคนเดียว จะไม่แย่ไปกว่าที่อยู่ด้วยกันที่นี่หรือคะ” ปทุมมาศถาม
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ น้าบัว”
“นั่นสิ อยู่ที่นี่ไปก่อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนน้าคงจะไม่รั้งไว้ อยู่ให้จิตใจสบายก่อนดีกว่านะ หนูปาน ถ้าหัวใจแข็งแรงพอจะกลับไปอยู่ที่บ้านพักน้าก็จะไม่ท้วงติง อยู่ที่นี่ให้หนูจี๊ดกวนใจเล่นขำๆ น่าจะสนุกกว่านะคะ” ปทุมมาศยิ้มได้ทุกครั้งเมื่อนึกถึงความน่ารักของจีรธร
“ปานกลัวว่าจี๊ดจะรำคาญมากกว่าค่ะ ที่มาเกะกะอยู่แบบนี้” ปานวาดยิ้มจางๆ กับปทุมมาศ
“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องไปถามเจ้าตัวเขานะ ว่ารำคาญหรือเปล่า ถ้าไม่รำคาญหนูปานก็อยู่ที่นี่ไปเรื่อยๆ น้าอยากได้คนช่วยรดน้ำพรวนดินดูแลต้นไม้ อยากได้คนที่กวนๆ หนูจี๊ดบ้าง สนุกดีนะคะ น้าบุษก็คงอยากได้หนูปานเป็นพวกคอยปราบแม่หลานสาว” ปทุมมาศยิ้มกว้างขึ้นเมื่อนึกถึงบุษบากับจีรธรที่แสนจะรักกันแต่ก็พูดจากวนๆ กันได้ตลอดเวลาทั้งน้าทั้งหลาน
“ไปถามก็คงบอกว่ารำคาญแน่ๆ ค่ะ น้าบัว”
“ถามกันเอาเองก็แล้วกันนะคะ มายืนแอบอยู่โน่นแน่ะ” ปทุมมาศเหลือบไปเห็นจีรธรจึงพยักหน้าบอกให้เข้ามาใกล้ๆ
“ขอโทษค่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะมาแอบฟัง พอดีจะไปทำงานแล้วเลยจะมาขอกอดน้าบัว แต่เห็นคุยกันอยู่ก็เลยยืนรอค่ะ” จีรธรบอกกับปทุมมาศที่ยิ้มกว้างขึ้นเมื่อได้ยินสิ่งที่จีรธรพูด
“มาให้น้ากอดแน่นๆ ให้หายหนาวเลยนะคะ” ปทุมมาศโอบกอดจีรธรที่กอดรัดน้าสาวเอาไว้แนบแน่นด้วยความรักและเคารพ
“ขอบคุณค่ะ น้าบัวน่ารักตลอดเลย” จีรธรอมยิ้ม
“มีคนอยากคุยกับจี๊ด น้าขอตัวก่อนนะคะ” ปทุมมาศเดินยิ้มจากมา แอบนึกถึงหน้าของจีรธรก็ยิ่งทำให้ยิ้มกว้างขึ้น เพราะหน้าตาคงแปลกๆ ที่อยู่ๆ ก็ถูกทิ้งให้อยู่กับปานวาดตามลำพัง
“เบื่อหน้าจี๊ดหรืออย่างไรคะ ถึงอยากจะกลับไปอยู่ที่บ้านพัก” จีรธรพูดขึ้น
“เปล่าค่ะ ปานกลัวจี๊ดจะรำคาญต่างหากที่มาเกะกะอยู่ที่บ้านนี้นานแล้ว” ปานวาดยิ้มจางๆ มองสบตากับจีรธรที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน
“คิดว่ากลับไปอยู่คนเดียวแล้วจะดีขึ้นหรือเปล่า” จีรธรถามตรงๆ
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ”
“ที่นี่ยังมีคนชวนพูดชวนคุยหลังกลับจากที่ทำงาน แต่ถ้ากลับไปอยู่ที่บ้าน พัก หลังเลิกงานก็จะไม่มีใคร มิฟุ้งซ่านไปใหญ่หรือคุณปลัด”
“คงไม่เป็นไรมากนักหรอกค่ะ” ปานวาดบอก
“ต้องทำอย่างไรถึงจะหายอกหัก หายเจ็บ ต้องทำอย่างไรถึงจะยอมอยู่ที่นี่ต่อ” จีรธรจ้องปานวาดเขม็ง
“ไม่รู้เหมือนกันค่ะ” ปานวาดพูดเสียงอ่อยๆ
“คนเรามันไม่ได้เข้มแข็งกันได้ตลอดเวลาหรอกนะคะ จี๊ดเคยอยู่เมืองนอกกลับจากเรียนหนังสือเปิดประตูห้องเข้ามาไม่มีใคร รู้สึกเหงาและร้องไห้คนเดียวอยู่บ่อยๆ คิดถึงบ้าน คิดถึงแม่ คิดถึงน้าบัวกับน้าบุษ จี๊ดไม่อยากให้ปลัดเป็นแบบนั้น” จีรธรอธิบาย
“ขอบคุณนะคะ” ปานวาดยิ้มให้จีรธรด้วยความจริงใจ
“ถ้าเป็นเรื่องเมื่อคืนก่อนเป็นสาเหตุให้ปลัดต้องกลับไปอยู่ที่บ้านพักล่ะก็ จี๊ดขอโทษแล้วก็สัญญาว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก” จีรธรพูดจบก็ทำท่าจะเดินจากมาโดยไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเหมือนกัน
“เดี๋ยวค่ะ” ปานวาดรั้งตัวจีรธรไว้จนเจ้าตัวคนที่ถูกดึงไว้เซถลาเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดของปานวาด
“หรือคงรำคาญ ไม่อยากอยู่ใกล้คนกวนๆ อย่างจี๊ด” จีรธรพูดขึ้นมองสบตากับปานวาด
“เปล่าค่ะ อันที่จริงอาจจะฟังดูแปลกๆ ปานรู้สึกดีที่ได้อยู่ใกล้ๆ รู้สึกดีที่ได้ยินคำพูดกวนๆ รู้สึกดีที่ได้เห็นยิ้มทะเล้นๆ แล้วก็รู้สึกดีที่ได้รับการปลอบโยนแบบเมื่อคืนก่อน” ปานวาดคิดว่าควรจะบอกสิ่งที่เธอรู้สึกให้จีรธรได้รับรู้และเข้าใจ
“ปล่อยจี๊ดก่อนค่ะ เดี๋ยวน้าบัวกับน้าบุษมาเห็นเข้า” จีรธรพูดเสียงเข้มแต่รู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวชอบกล
“ขอโทษค่ะ”
“อยู่ที่นี่ก่อนจนกว่าใจจะแข็งแรง จี๊ดจะไม่กวนใจ จะไม่กวนโมโหสัญญา”
“มันจะลำบากใจไปไหมค่ะ ที่จะไม่กวนใจ หรือ กวนโมโหน่ะ” ปานวาดนึกขำกับสิ่งที่ได้ยิน
“เออนั่นสิ คงอึดอัดพิลึก แต่จะพยายามก็แล้วกัน ปานก็อย่ากวนโมโหสิ” จีรธรพูดยิ้มๆ
“พูดเหมือนจะช่วยรักษาแผลใจให้เลยนะคะ” ปานวาดพูด
“อย่าหวังเลย ไม่ใช่ตัวสำรองนะ คุณปลัด” จีรธรพูดยิ้มๆ ทำหน้าทะเล้นใส่จนปานวาดยิ้มกว้างออกมากับหน้าตาทะเล้นๆ ของจีรธร
“ปานไม่ได้ดีพอที่ใครจะยอมมาเป็นตัวสำรองหรอกค่ะ” ปานวาดยิ้มเจื่อนๆ
“ไม่ต้องมาทำหน้าจ๋อยตอนนี้ ไปทำงานได้แล้วค่ะ แล้วก็ขับรถไปส่งจี๊ดด้วยเช้านี้รู้สึกขี้เกียจอย่างไรชอบกล” จีรธรอมยิ้ม
“ได้ทีใช้กันเลย” ปานวาดพูด
“น้าบุษน้าบัวคะ จี๊ดไปทำงานก่อนนะคะ อ้อวันนี้มีปลัดอำเภอเป็นสารถีรู้สึกดีอย่างไรก็ไม่รู้ค่ะ” เสียงตะโกนโหวกเหวกของหลานสาวได้สร้างรอยยิ้ม
ให้กับน้าสาวทั้งสองของเธอ ทำให้มั่นใจว่าเหตุการณ์ต่างๆ น่าจะเป็นไปด้วยดี เพราะเสียงสดใสของหลานสาวตัวแสบ และรอยยิ้มที่ดูสดใสขึ้นของปานวาดที่มาพนมมือไหว้ก่อนที่จะขับรถไปทำงานด้วยกันกับจีรธร
“ท่าทางเราสองคนจะได้คนมาอยู่เพิ่มแบบถาวรเสียแล้วนะคะ บัว” บุษบายิ้มมองตามรถของปานวาดที่เพิ่งขับออกไป
“ชอบไหมล่ะคะ” ปทุมมาศถาม
“ถ้ายายจี๊ดชอบ บุษก็ชอบค่ะ” บุษบายิ้มให้ปทุมมาศ
“อารมณ์ดีไปทำงานขนาดนี้ทั้งคู่ ก็คงอีกไม่นานนะคะ” ปทุมมาศรำพึงเบาๆ
จีรธรให้ปานวาดจอดรถส่งเธอแค่ที่หน้ารีสอร์ท สองสาวนั่งกันอยู่เงียบๆ ได้สักครู่ ต่างคนต่างรอที่จะให้อีกคนพูดอะไรบางอย่าง แต่กลับมีแต่ความเงียบ
“ถ้าเราจะนั่งเงียบๆ กันแบบนี้คงไม่ต้องไปทำงานกันพอดี จี๊ดจะให้มารับกี่โมงดีคะ” ปานวาดถาม คำถามแบบนี้เธอใช้กับรสาในทุกครั้งที่ได้ขับรถไป
ส่งบริเวณหน้าโรงพยาบาล แต่วันนี้คนที่ถูกถามกลับเป็นผู้หญิงอีกคน
“ปานเสร็จงานก็แวะมาก็แล้วกันค่ะ จี๊ดรอได้”
“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเสร็จงานแล้วจะโทรมาบอกก่อนมารับนะคะ”
“ขอบคุณค่ะ เอ่อคือ”
“มีอะไรหรือเปล่าคะ” ปานวาดถามเมื่อเห็นอีกคนพูดอึกๆ อักๆ
“เปล่าไม่มีอะไร ขับรถดีดีนะคะ ไปได้แล้วชาวบ้านรอคุณปลัดอยู่” จีรธรอมยิ้มมองสบตากับปานวาดที่ทำสีหน้างงๆ แต่แก้มที่กำลังถูกจมูกของจีรธร
แนบไว้นั่นทำให้รู้สึกตกใจเล็กน้อย กว่าจะรู้สึกตัวคนที่แอบหอมแก้มก็เปิดประตูวิ่งลงรถไปเสีย ก่อนแล้ว
“แสบอย่างที่น้าบัวว่าจริงๆ เลย คุณจีรธร” ปานวาดพูดงึมงำอยู่ในลำคอแล้วก็เอามือแตะเบาๆ ไปที่แก้มที่เพิ่งถูกจีรธรขโมยหอมไปเมื่อสักครู่พร้อม
รอยยิ้ม
.gif "มึน")
ข่าว
