รักลวง
บทที่ ๒ : ความลับในห้องน้ำปิดตาย
แสงแดดยามรุ่งอรุณสาดส่องผ่านม่านหน้าต่าง เข้ามาภายในห้องพัก ปลุกให้ป๋องแป้งตื่นขึ้นมาจากความหลับใหล หญิงสาวลุกขึ้นอาบน้ำแต่งตัว ชักชวนมีนาให้ไปยังหมู่บ้านแห่งหนึ่งซึ่งตั้งอยู่หลังมหาวิทยาลัย
เช้าตรู่ อากาศสดชื่นเย็นสบาย พระสงฆ์ชราเพียงรูปเดียวจากวัดในหมู่บ้านออกบิณฑบาต จนกระทั่งมาหยุดอยู่หน้าหญิงสาวทั้งสอง ป๋องแป้งกับมีนาช่วยกันใส่บาตร พระสงฆ์สวดยถาฯ หญิงสาวทั้งคู่กรวดน้ำเพื่ออุทิศส่วนกุศลให้เจ้ากรรมนายเวร วิญญาณลึกลับที่ทำให้เกิดเรื่องราวแปลกๆที่เธอเจอกับตัวเอง ตลอดจนหญิงสาวนิรนามที่มีนาพบเจอเมื่อคืนนี้
เมื่อพระสงฆ์สวดให้พรเสร็จ ท่านก็ยังไม่เดินต่อไป ท่านมองป๋องแป้งนิ่งก่อนจะทักขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบๆว่า
“ทุกอย่างล้วนเป็นตามกรรม โยมอย่าได้เข้าไปยุ่งในเรื่องที่ไม่ใช่ของตัว ควรใช้ชีวิตของโยมอย่างปรกติ แล้วชีวิตโยมจะดีเอง” เมื่อพระสงฆ์รูปนั้นพูดจบ ท่านก็ออกเดินเพื่อบิณฑบาตต่อไป
“มีนา เดี๋ยวฉันเอาน้ำไปรดต้นไม้ก่อนนะ” ป่องแป้งพนมมือไหว้ผู้ทรงศีล หญิงสาวพูดกับมีนาด้วยน้ำเสียงสั่นเล็กน้อยก่อนเดินลิ่วไปที่ต้นไม้ใหญ่แล้วรินหยาดน้ำจากถ้วยเล็กรดไปยังต้นไม้นั้น
“มีเรื่องไม่สบายใจหรือเปล่าป๋องแป้ง ทำไมจู่ๆถึงชวนฉันออกมาใส่บาตร และที่หลวงพ่อทักเมื่อกี้หมายความว่าอย่างไร” มีนาซักถามด้วยความสงสัยในการกระทำของป๋องแป้งและคำพูดของภิกษุชรา
“ไม่มีอะไรหรอกมีนา ไปทานข้าวกันเถอะ สายแล้วเดี๋ยวไปไม่ทันซ้อมกีฬาจะโดนพี่น้ำปั่นเอ็ดเอา”
“แต่ว่า....” มีนาตอบปฏิเสธทันทีด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความสงสัย
“ไม่มีแต่มีนา อย่าคิดมากเลยไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่อยากทำบุญเท่านั้นเอง ไปกันได้หรือยังล่ะ”
“จ๊ะ” มีนารับคำทั้งที่ภายในใจสงสัยเต็มที
หลังจากรับประทานอาหารที่โรงอาหารเสร็จเรียบร้อยแล้ว มีนากับป๋องแป้งก็ได้ขับรถจักรยายนตร์ยี่ห้อหนึ่งซึ่งกำลังเป็นที่นิยมในกลุ่มวัยรุ่น เข้ามาที่หน้าอาคารเรียนประจำคณะมนุษยศาสตร์ หญิงสาวจอดรถไว้หน้าอาคารเรียนจะเดินเข้ามายังบริเวณหน้าห้องภาคสาขาวิขาภาษาไทยซึ่งมีต้นโศกต้นใหญ่แผ่กิ่งก้านสาขาครอบคลุมหน้าห้องภาคทั้งหมดไว้ หญิงสาวทั้งสองมานั่งที่โต๊ะหินอ่อนใต้ค้นโศกซึ่งมีหลายตัวเพื่อเป็นที่นั่งพักระหว่างรอขึ้นไปเรียนบนอาคารและทำกิจกรรมอื่นๆของนักศึกษาในภาควิชา
เพียงไม่นานรุ่นพี่และเพื่อนคนอื่นๆก็มา และกิจกรรมการซ้อมกีฬาก็ดำเนินตามตารางที่กำหนดเอาไว้จวบจนโพล้เพล้ ก็ได้แยกย้ายกันกลับ
“หิวจัง...ไปทานข้าวดีกว่าป๋องแป้ง” มีนาพูดขึ้นมาเมื่อเสร็จสิ้นการซ้อมกีฬาสำหรับวันนี้แล้ว
“เดี๋ยวก่อนมีนา ฉันปวดท้องขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ป๋องแป้งพูดขึ้นมา
“ให้ฉันไปด้วยไหมล่ะแก” มีนาถามเพื่อนด้วยความเป็นห่วง แม้จะไม่เชื่อตำนานตึกคณะที่รุ่นพี่เล่าให้ฟัง แต่ใครจะไปรู้บางทีมันอาจจะเป็นเรื่องจริงขึ้นมาก็ได้
“ไม่ต้องหรอก แกรอฉันอยู่ตรงนี้แหละมีนา ฉันไปแป๊ปเดียว”
“เอาอย่างนั้นก็ได้ รีบไปรีบมานะป๋องแป้ง” พูดจบมีนาก็มองไปยังป๋องแป้งที่กำลังเดินไปห้องน้ำด้วยความรู้สึกเป็นห่วงอย่างไรพิกล
ป๋องแป้ง เดินไปอีกด้านหนึ่งของตึกคณะเพื่อไปยังห้องน้ำ แต่ปรากฏห้องน้ำชั้นหนึ่งล็อคกุญแจเรียบร้อยแล้วทั้งห้องน้ำหญิงและห้องน้ำชาย
หญิงสาวจึงตัดสินใจขึ้นไปชั้นสองของอาคารด้วยความจำใจ เมื่อหญิงสาวขึ้นไปถึงก็พบว่าห้องน้ำหญิงของชั้นสองยังเปิดอยู่ แสงไฟสลัวๆส่องออกมาจากบานประตู หญิงสาวจึงตัดสินใจเดินเข้าไปในนั้น
ห้องน้ำซึ่งเวลานี้ไร้ผู้คน หญิงสาวจึงตัดสินใจเข้าห้องแรก ในขณะที่หญิงสาวกำลังทำธุระอยู่ในห้องน้ำ เธอก็ได้ยินเสียงรองเท้าส้นเข็มกระทบพื้นดังก๊อกแก๊กๆ เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องน้ำที่หญิงสาวเข้า
‘ใครกันนะ หรือจะเป็นมีนา แต่มีนาใส่รองเท้าผ้าใบนี่นา จะว่าเป็นรุ่นพี่หรือเพื่อนคนอื่นๆก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ เพราะวันนี้ทุกคนใส่รองเท้าผ้าใบกันหมดเพราะต้องซ้อมกีฬา’ หญิงสาวคิดอย่างสงสัยต่อเสียงฝีเท้านิรนามนั้น
หลังทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ป๋องแป้งก็เปิดประตูออกจากห้องน้ำห้องนั้น โดยคิดว่าเสียงดังกล่าวอาจจะมาจากนักศึกษาภาคเสาร์อาทิตย์ซึ่งยังไม่เลิกเรียนก็เป็นได้
แต่เมื่อสิ่งสาวเปิดประตูออกมา ก็พบเพียงความว่างเปล่า ไม่มีใครเลย ป๋องแป้งยืนอึ้งด้วยความแปลกใจ คิดไม่ออกว่าเจ้าของเสียงฝีเท้านั่นเดินออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่
หญิงสาวจึงเดินมาล้างมือที่อ่างล้างหน้าซึ่งอยู่ใต้กระจกใสบานใหญ่
“พรึบ!” ไฟที่เปิดไว้เพียงสลัวๆดับลง ก่อนจะติดๆดับอยู่หลายครั้ง
และเมื่อไฟติดขึ้นมาอีกครั้ง หญิงสาวก็ตกใจแทบสิ้นสติ เพราะด้านหลังของเธอมีร่างของผู้หญิงผมยาวประบ่าหยาบกระด้างในชุดนักศึกษาที่ในเวลาถูกย้อมด้วยเลือดจนแทบมองไม่เห็นสีขาวบริสุทธิ์ของตัวเสื้อ บริเวณใบหน้านั้นมีผิวหนังขาวซีดเผยให้เห็นเส้นเลือดสีคล้ำอยู่ทั่วใบหน้า ดวงตาของเธอมีแต่สีขาวไม่มีตาดำ ริมฝีปากสีแดงสดฉีกกว้างจนถึงใบหู
“พลอยนิล....” หญิงสาวพึมพำเบาๆ ตำนานห้องน้ำของตึกคณะมนุษยศาสตร์มีจริงหรือนี่ หญิงสาวคิดในใจด้วยความหวาดกลัว อยากจะวิ่งหนีแต่ก้าวเท้าไม่ออก ได้แต่ยืนสั่นอยู่ตรงนั้น
หญิงสาวจึงหลับตาลงก่อนพนมมือแล้วเริ่มสวดมนต์บทแผ่เมตตา เธอสวดมนต์อยู่หลายรอบ แล้วจึงลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่วิญญาณดังกล่าวก็ยังไม่หายไป มิหนำซ้ำยังเกยใบหน้าไปที่ไหล่บอบบางของหญิงสาว กลิ่นเหม็นเน่าน่าสะอิดสะเอียนโชยออกมาจากร่าง
“เธอต้องช่วยฉันๆ ไม่อย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอ.... !” ผีสาวพูดด้วยน้ำเสียงกร้าว พร้อมๆกับที่ของเหลวสีช้ำเลือดช้ำหนองไหลออกปากหยดลงบนหัวไหล่ของป๋องแป้งจนแดงเถือกในชั่วพรึบตา
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !” มาถึงขั้นนี้ป๋องแป้งก็ตัวสั่นสะท้านไปทั่วร่าง หญิงสาวไม่รู้จะทำอย่างไรนอกจากกรีดร้องและหลับตาปี๋
“ป๋องแป้ง ตื่นได้แล้ว กลับกันเถอะ ฉันหิวข้าวจะแย่แล้ว” มีนาเขย่าตัวหญิงสาวเบาๆพร้อมกับส่งเสียงปลุก
ป๋องแป้งลืมตาขึ้นมาพบว่าขณะนี้เธอยังนั่งอยู่ที่ม้านั่งใต้ต้นโศกตัวเดิม บรรยากาศรอบตัวเริ่มมืดแล้ว ถ้าอย่างนั้นแสดงว่าเมื่อสักครู่เธอฝันไปเหรอ ฝันอะไรช่างเหมือนจริงขนาดนั้น แล้วเธอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน
“ฉันหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอมีนา” ป๋องแป้งเอ่ยถามด้วยความสงสัยแต่ก็รู้สึกดีใจไม่น้อยที่เหตุการณ์ดังกล่าวเป็นเพียงแค่ความฝัน
“ตั้งแต่บ่ายแล้ว พี่น้ำปั่นเห็นแกไม่ค่อยมีสมาธิในการซ้อมและหน้าแกก็ซีดอย่างกับกระดาษเลยให้แกนั่งพัก สงสัยแกจะรอนานจนหลับไป กลับกันเถอะฉันไม่อยากอยู่ที่คณะตอนมืดๆ” มีนาพูดก่อนชวนป่องแป้งกลับหอพัก
ในเวลาเดียวกันบนระเบียงชั้นสองของอาคารได้ปรากฏเงาดำๆรูปร่างคล้ายผู้หญิงยืนมองพวกเธออยู่บนนั้น ด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดา....
............................................................................
ข่าว
