รัก...นอกกรอบ ตอนที่๑๕
กว่าที่ทั้งคู่จะแยกย้ายกันเข้าไปอาบน้ำแต่งตัวในห้องของตัวเอง นับดาวก็ถูกเพลินพิณหอมไปทั่วทั้งแก้มนวล จนต้องออกแรงข่มขู่ถึงได้ยอมปล่อย และเข้าไปอาบน้ำแต่งตัว
เพลินพิณเดินอยู่หน้าบ้านในชุดที่พร้อมจะออกไปทำงาน วันนี้เธอใส่กางเกงยีนส์สีซีดกับเสื้อเชิ้ตสีฟ้า ดูทะมัดทะแมง
"มาแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่ให้รอ" นับดาวเดินออกมาอย่างรีบเร่ง
"ไม่เป็นไรคะ พี่รอคุณได้เสมอ ว่าแต่จะออกไปทำงานชุดนี้เหรอคะ" ถามอย่างสงสัย เมื่อหันมาเจอหญิงสาวสวมเสื้อยืดตัวหลวมกับกางเกงขาสั้น ดูสบายๆ เหมือนจะไปเดินเล่นมากกว่า
"ค่ะ เดี๋ยวดาวไปถึงกองถ่ายก็ต้องเปลี่ยนชุดอยู่ดี ทำไมคะดูน่าเกลียดเหรอ"
"เปล่าไม่น่าเกลียด...น่ารักต่างหาก พี่นึกแต่ว่าคุณจะไปทำงาน แต่ลืมไปว่าคุณต้องเปลี่ยนชุดอีก" บอกอย่างเพิ่งนึกได้
"น่ารักแล้วรักไหมล่ะ?" แกล้งถามแล้วก็ต้องหน้าแดงเสียเองเมื่อได้ยินคำตอบ
"ไม่ใช่แค่รักนะ แต่รักมากต่างหาก"
"สาธุ ขอให้จริงเหอะ" แกล้งว่าแก้เก้อ
"จริงอยู่แล้วค่ะ ไม่เชื่อพิสูจน์ไหม" แกล้งท้าแววตากรุ้มกริ่ม
"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวเปลืองตัว ไปกันเถอะสายแล้วเสียชื่อผู้กำกับหมด" บอกอย่างรู้ทัน ก่อนจะรีบเดินนำออกไปที่รถ
"เอ่อ...ดาวลืมบอกว่าดาวเอาเสื้อผ้าไว้ที่นี่นะคะ ไม่ได้เอากลับเผื่อวันหลังอาจจะได้มาอีก" หันมาบอกอย่างนึกขึ้นได้
"ดีแล้วค่ะ พี่ก็ว่าจะบอกให้เอาไว้อยู่เหมือนกัน ไม่แค่อาจสิ ต้องได้มาอีกนะคะ น้า...นะคะ"
"ค่ะ บอกว่ามาก็ต้องมาสิ" รับปากหนักแน่น ทำเอาเพลินพิณยิ้มกว้างอย่างมีความสุข
"ขอมัดจำทีก่อนนะคะ" ยื่นหน้าหอมแก้มหญิงสาวอย่างรวดเร็ว โดยที่นับดาวไม่ทันได้ระวังตัว จึงทำได้แค่ทุบไปที่แขนเพลินพิณเบาๆ
"รุ่มร่ามใหญ่แล้วนะคะ เดี๋ยวก็ลืมตัวไปทำในกองถ่ายหรอก"
"เวลาคุณดุนี่ก็น่ารักนะคะ" แกล้งว่าพลางหัวเราะอย่างอารมณ์ดี ก่อนจะขับรถออกจากบ้านอย่างเป็นสุข
"พี่จอดตรงนี้แล้วดาวเดินเข้าไปดีไหม?" นับดาวบอกเมื่อเพลินพิณกำลังจะเลี้ยวรถเข้าไปในสตูดิโอ
"จอดทำไมคะ" หันมาถามอย่างสงสัย
"ถ้าดาวนั่งรถพี่เข้าไป คงมีคนสงสัยแน่ๆ ว่าทำไมเรามาด้วยกัน" บอกอย่างไม่ทันได้คิดว่าเพลินพิณจะรู้สึกยังไง
"อือใช่...พี่ลืมไปว่าคุณเป็นคนดัง" จอดรถทันที พึมพำเบาๆ น้ำเสียงเหมือนน้อยใจ แต่ยังไม่วายถามด้วยความเป็นห่วง
"แต่คุณจะเดินเข้าไปยังไงมันไกลนะคะ เราถ่ายกันสตูดิโอ4โน่นนะ"
"ดาวขอโทษค่ะ ไม่ต้องจอดแล้วเข้าไปด้วยกันนี่แหล่ะ นะคะ" นับดาวเอื้อมมือไปจับมือของเพลินพิณ น้ำตารื้นอย่างรู้สึกผิด เมื่อจับได้ถึงความน้อยใจในน้ำเสียงนั้น
"ขอโทษพี่ทำไมคะ คุณทำถูกแล้วที่ระวังตัว พี่ต่างหากที่ไม่ได้เรื่อง" เสียงสั่นอย่างไม่รู้ตัว
"ไม่เอาคะ อย่าคิดแบบนั้น ดาวขอโทษนะคะ" นับดาวถึงกับผวาเข้ากอดเพลินพิณอย่างรู้สึกสะเทือนใจ
"ไม่เป็นไร พี่ไม่เป็นไรแล้ว ตกลงว่าเราจะเข้าไปด้วยกันใช่ไหม" ลูบหลังหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะถามเสียงอ่อน
"ค่ะ เราจะเข้าไปด้วยกัน" บอกย้ำเสียงหนักแน่น ก่อนจะส่งยิ้มให้แทนคำขอโทษ เพลินพิณยิ้มตอบ หวังให้หญิงสาวสบายใจก่อนบอกน้ำเสียงห่วงใย
"ถ้ายังงั้น พี่จะขับรถวนเข้าไปส่งคุณให้ใกล้ที่สุดก่อนแล้วกัน แล้วพี่ค่อยเอารถไปจอด"
"แล้วแต่พี่ค่ะ ขอบคุณนะคะ" บอกอย่างซาบซึ้งใจในความเป็นห่วงของเพลนพิณ
"นับดาวมายังไงคะ ทำไมไม่ให้พี่ไปรับล่ะค่ะ" น้ำตาลรีบเข้ามาหานับดาวทันทีที่เธอเดินเข้าไปในสตูดิโอ
"นั่งรถมาสิคะ ไม่อยากให้พี่ต้องย้อนไปย้อนมานี่ ไม่เป็นไรหรอกดาวดูแลตัวเองได้" บอกกำกวมเพราะเธอไม่อยากจะโกหก
"แล้วนี่ทานอะไรมาหรือยังคะ เดี๋ยวพี่ไปหาให้อยากทานอะไรดีคะ" ถามอย่างห่วงใย เพราะปกติน้ำตาลจะคอยดูแลเรื่องอาหารการกินให้นับดาวอยู่แล้ว
"ดาวทานมาแล้วค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"เหรอคะ..." น้ำตาลถามอย่างแปลกใจมากกว่าต้องการคำตอบ มองหน้านับดาวอย่างสงสัย
"สวัสดีค่ะทุกคน" เพลินพิณร้องทักเสียงใสเข้ามาเสียก่อน ทำให้น้ำตาลหันไปยกมือไหว้เพลินพิณ จนลืมความสงสัยในตัวนับดาวไปได้
"ทุกคนพร้อมนะคะ" เพลินพิณส่งเสียงทักทายบรรดาทีมงานอย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
"พร้อมครับ // พร้อมค่ะ" ทีมงานต่างส่งเสียงตอบอย่างแข็งขัน
"มลนักแสดงมากันครบหรือยัง" หันไปถามนฤมลคนดูแลนักแสดง ซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆ
"ขาดพระเอกค่ะ แต่มลโทรตามแล้วนะคะ บอกว่าใกล้จะถึงแล้ว..." นฤมลพูดยังไม่ทันจบ เสียงของอครินก็ดังมาเสียก่อน
"สวัสดีครับทุกคน พระเอกมาแล้วครับ" อครินส่งเสียงทักทายทุกคนอย่างสดใส
"มาก็ดีแล้ว ไปแต่งตัวเลยจ๊ะ ทั้งพระเอกและนางเอก" บอก อคริน แล้วหันไปบอกนับดาวด้วยสายตาที่อ่อนโยน นับดาวรีบรับคำก่อนจะรีบเดินไปห้องแต่งตัว โดยมีอครินและน้ำตาลเดินตามเข้าไปด้วย
"ทุกอย่างเรียบร้อยหรือเปล่าคะ พี่เพลิน" รุ้งระวีผู้จัดละครเดินเข้ามาอย่างเร่งรีบ
"เท่าที่ดูก็เรียบร้อยดีจ๊ะ รอนักแสดงแต่งตัวก็เริ่มถ่ายทำได้เลย"
"พี่เพลินต้องทำงานหนักกว่าเดิม รุ้งขอโทษด้วยนะคะที่ต้องเร่งถ่ายให้ทันออกอากาศ" รุ้งระวีบอกอย่างเกรงใจ
"อย่าคิดมากเลยคุณรุ้ง มีงานทำแบบนี้ดีออก ให้กินนอนอยู่กองถ่ายยังดีกว่าต้องนอนอยู่บ้านเฉยๆ นะ แล้วคืนนี้คุณรุ้งจะอยู่รอดูละครตอนแรกพร้อมกันหรือเปล่า?" บอกหวังให้รุ้งระวีสบายใจ
"จะพลาดได้ยังไง รุ้งตื่นเต้นจะแย่แล้ว ต้องรอดูพร้อมกันอยู่แล้วค่ะ"
"ผู้กำกับครับ มีคนมาหาคุณนับดาวครับ" เสียงเด็กทีมงานเดินเข้ามาบอก ทำให้ทั้งเพลินพิณ และรุ้งระวีหันไปมองพร้อมกันอย่างสงสัย
"อ้าว กิ่งนะเองนึกว่าใคร" เพลินพิณทักทายกิ่งฟ้าที่เดินตามทีมงานเข้ามา พร้อมกับยกมือไหว้เพลินพิณ
"สวัสดีค่ะ กิ่งมาตามที่พี่ดาวนัดไว้ค่ะ"
"จ๊ะพี่รู้แล้ว กิ่งรู้จักคุณรุ้งระวีสิจ๊ะ คุณรุ้งเป็นผู้จัดละครเรื่องนี้ คุณรุ้งนี่กิ่งฟ้าน้องที่นับดาวติดต่อมาให้วาดฉากค่ะ" แนะนำให้ทั้งสองคนรู้จักกัน
"สวัสดีค่ะ" กิ่งฟ้ารีบยกมือไหว้ รุ้งระวีมองกิ่งฟ้าอย่างรู้สึกทึ่ง แทบไม่อยากเชื่อว่าเด็กตัวเท่านี้จะมีฝีมือวาดภาพออกมาได้ดี อย่างที่เธอได้เห็นภาพวาดของอ้อมใจวันนั้น
"สวัสดีจ๊ะ คนนี้เหรอคะที่วาดภาพให้อ้อมใจวันนั้น" อดถามอย่างสงสัยไม่ได้
"คนนี้แหล่ะค่ะ ตัวจริงเสียงจริงชัวร์ค่ะคุณรุ้ง" เสียงอ้อมใจยืนยันดังมาจากด้านหลัง
"อ้าวอ้อมมาด้วยเหรอจ๊ะ" รุ้งระวีหันไปถามอ้อมใจ
"ไม่มาได้ยังไงคะ วันนี้ละครจะออกอากาศวันแรก อ้อมทนนั่งดูอยู่คนเดียวไม่ได้หรอกค่ะ" อ้อมใจบอกยิ้มๆ
"ดีเลยมาอยู่เป็นเพื่อนกันเยอะๆ จะได้อุ่นใจหน่อย งั้นอ้อมช่วยพาน้องเค้าไปฝ่ายฉากหน่อยสิจ๊ะ"
"ได้ค่ะคุณรุ้ง ตามมาสิจ๊ะ" รับคำรุ้งระวี พลางหันมาเรียกกิ่งฟ้าให้เดินตาม กิ่งฟ้าเดินตามไปอย่างเงียบๆ
"ไม่คิดจะทักทายกันเลยหรือไง" จู่ๆ อ้อมใจก็หยุดเดินหันมาต่อว่าเสียงขุ่น ทำเอากิ่งฟ้าที่เดินตามเกือบหยุดไม่ทัน แทบจะชนเอาคนที่ยืนขวาง
"เกือบชนแล้วไหมล่ะ จะให้กราบแทบอกเลยหรือเปล่าคะ" พลางทำท่าจะเข้าไปกราบที่อกอ้อมใจอย่างที่พูด ทำเอาอ้อมใจถอยหลัง พลางร้องห้ามเสียงดังอย่างลืมตัว
"ไม่ต้อง ทำอะไรบ้าๆ พี่แค่หมายถึงทักทายพูดจาธรรมดาๆ"
"กิ่งกำลังตื่นเต้น เลยไม่รู้จะพูดอะไรนี่นา กิ่งก็แค่เด็กที่บ้าวาดรูป ไม่คิดว่าจะได้มาทำงานใหญ่ๆ แบบนี้นี่คะ ขอบคุณนะคะที่ทำให้กิ่งมีวันนี้" บอกอย่างตื่นเต้นพลางขอบคุณอ้อมใจ เพราะถ้าอ้อมใจไม่เอาภาพที่เธอวาดไปให้ทุกคนดู เธอก็คงไม่มีโอกาสได้ทำอะไรแบบนี้
"กิ่งได้งานนี้ก็เพราะกิ่งมีฝีมือ เกี่ยวอะไรกับพี่เล่า" อ้อมใจอดยิ้มให้เมื่อเห็นท่าทางดีใจของกิ่งฟ้า ทำให้หวนคิดถึงภาพเธอที่ได้รับการติดต่อให้เขียนบทละครเรื่องแรก เธอก็ดีใจมากไม่ต่างอะไรกับกิ่งฟ้าในตอนนี้
"ก็ถ้าพี่ไม่บังคับให้กิ่งวาดภาพให้พี่ ก็ไม่มีใครได้เห็นผลงานของกิ่งน่ะสิ"
"ตกลงว่าชมหรือด่ากันแน่เนี่ย เด็กบ้า" ถึงแม้จะรู้สึกดี แต่ก็ยังอดต่อว่าเสียงขุ่นไม่ได้
"สองคนนี้อะไรกัน เจอกันเป็นเอะอะเสียงดังเชียว" นับดาวเดินออกจากห้องแต่งตัวมาเจอทั้งสองคนเข้าพอดี
"ก็น้องเธอน่ะสิ ปากไม่ดี" อ้อมใจได้ทีฟ้องนับดาว
"พี่ดาวสวัสดีค่ะ" กิ่งฟ้ายกมือไหว้นับดาว สีหน้าดีใจอย่างปิดไม่มิด
"หวัดดีจ๊ะกิ่ง ไปทำอะไรให้ป้าเค้าเคืองเอาอีกล่ะ" นับดาวถามกิ่งฟ้ายิ้มๆ
"กิ่งเปล่าทำนะคะ ไม่รู้ป้าเค้าของขึ้นอะไร" กิ่งฟ้าได้ทีตามไปกับคำพูดของนับดาว ทำเอาอ้อมใจจ้องตาแทบจะลุกเป็นไฟอย่างขุ่นเคือง
"พอกันเลยทั้งคู่ แล้วนี่จะไปไหนกันจ๊ะ" นับดาวถามยิ้มๆ
"พี่เพลินให้พาเด็กบ้านี่ไปส่งที่ฝ่ายฉากน่ะ จะไปได้หรือยังล่ะ มัวแต่ยืนยิ้มอยู่นั่นแหล่ะ" บอกอย่างพาลๆ ก่อนจะคว้าแขนของกิ่งฟ้าที่ยิ้มทั้งปากและตาให้นับดาวอย่างหมั่นไส้ โดยไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมรู้สึกไม่ค่อยชอบ เวลาเห็นท่าทีที่กิ่งฟ้ามีต่อนับดาว
"โอ๊ย! แขนจะหลุดอยู่แล้วจะรีบไปไหนคะป้า" กิ่งฟ้าร้องโวยวายเมื่อถูกอ้อมใจลาก
"นี่แน่ะ ป้าเหรอห้ามเรียกแบบนี้อีกนะ ถึงจะแก่ยังไงก็ไม่แก่ไปกว่าแม่เธอหรอกน่า" หยุดเดินแล้วฟาดมือลงไปบนแขนของกิ่งฟ้าอย่างกรุ่นโกรธ ทำเอากิ่งฟ้าเงียบกริบไม่ต่อปากต่อคำ เมื่อเห็นท่าทางของอ้อมใจ ได้แต่ลูบแขนที่ถูกตีป้อยๆ น้ำตาเอ่อคลออย่างตกใจ จนอ้อมใจรู้สึกตัวคว้าแขนกิ่งฟ้ามาดู เห็นรอยแดงเป็นปื้นรู้สึกตกใจไม่น้อย
"พี่ขอโทษ" บอกเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด
"ไม่เป็นไรคะ สมแล้วล่ะกิ่งไม่ดีเอง ขอโทษนะคะ ต่อไปไม่เรียกป้าแล้วก็ได้เอาแค่น้าก็พอเนอะ" บอกเสียงใสในตอนท้าย ทำเอาอ้อมใจที่รู้สึกไม่ดีกับการกระทำของตัวเอง ต้องยิ้มออกมากับความทะเล้นของกิ่งฟ้าที่ยั่วเย้าเธอ
"เรียกพี่ก็พอย่ะ แก่กว่าแค่สี่ห้าปีจะอะไรนักหนา" ว่าให้หน้างอง้ำ
"ค่า...พี่ก็พี่ ไปเถอะค่ะเดี๋ยวทำงานให้เค้าไม่คุ้มค่าจ้างนะคะ" ยอมลงให้แต่โดยดี ทำให้อ้อมใจแอบยิ้มก่อนจะเดินนำไปจนถึงฝ่ายฉาก ซึ่งวิชัยหัวหน้าฝ่ายศิลปกรรมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว หลังจากได้รับโทรศัพท์แจ้งจากรุ้งระวี
"พาน้องมาส่งค่ะพี่วิชัย นี่น้องกิ่งที่จะมาวาดภาพให้ นี่พี่วิชัยเป็นหัวหน้าฝ่ายศิลปกรรมจ๊ะ" อ้อมใจแนะนำให้ทั้งคู่รู้จักกัน กิ่งฟ้ายกมือไหว้อย่างรู้หน้าที่ วิชัยมองหน้ากิ่งฟ้า ความรู้สึกไม่ต่างกับรุ้งระวีที่เห็นกิ่งฟ้าในครั้งแรก
"ไม่น่าเชื่อเลยนะว่าเด็กๆ จะมีฝีมือที่น่าทึ่ง เชิญเลยน้องแสดงฝีมือให้เต็มที่ งานรออยู่เพียบ" วิชัยบอกยิ้มๆ ก่อนจะชี้ให้กิ่งฟ้าเข้าประจำที่ทำงาน ซึ่งมีอุปกรณ์ทุกอย่างพร้อมรออยู่แล้ว
"งั้นพี่ไปก่อนนะ ตั้งใจทำงานล่ะ มีอะไรก็เดินไปหาพี่ข้างนอกนะ" อ้อมใจบอกกิ่งฟ้า ท้ายประโยคที่คนพูดอาจไม่ได้เจือความรู้สึกพิเศษใดๆ ลงไป หากแต่คนรับฟังกลับรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างประหลาด รอยยิ้มกว้างส่งให้อย่างรู้สึกดี คำพูดที่ได้รับบ่งบอกถึงความห่วงใย แม้คนพูดอาจจะไม่ได้ตั้งใจแต่คนฟังกลับรู้สึกได้ สายตาที่ทอดมองตามหลังคนที่เดินจากไป มีประกายบางอย่างเกิดขึ้น
*** ใครจองหนังสือไว้กรุณาติดต่อนิวด้วยนะคะ ***
ข่าว
