ตอนที่ 12
คนตัวสูงค่อยๆลืมตาขึ้นพร้อมกับอาการงัวเงียลุกนั่งก่อนจะบิดขี้เกียจไปมา
“ตื่นซะที”
หญิงสาวเจ้าของบ้านเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงราบเรียบรวิกานต์หันไปมองต้นเสียงก่อนจะอ้าปากหาวออกมา
“มือมีก็ปิดไว้สิน่าเกลียด”
คนถูกว่ายักไหล่ทำท่าไม่สนใจก่อนจะจัดแจงเสื้อผ้าให้ดูเรียบร้อยขึ้น
“อย่าบ่นเป็นคนแก่น่าอีกอย่างแค่หลับแป๊บเดียวทำหน้าอย่างกับโกรธกันมาเป็นชาติ”
“แป๊บเดียวของเธอสินี่มันจะบ่ายแล้วนะ”
เจ้าของบ้านชี้ให้คนขี้เซาดูเวลาที่มันต่างจากตอนที่อีกคนเข้ามานานมากแล้ว
“โห…มิน่าอิ่มเลย”
“นานขนาดนี้ไม่อิ่มก็ไม่รู้จะว่าไงแล้ว”
“บ่นอยู่ได้แล้วทำไมไม่ปลุกล่ะ”
“สภาพอย่างกะคนตายฉันไม่กล้าไปสะกิดหรอกกลัวจะเป็นบาปติดตัว”
“นี่คุณ!”
“ตื่นแล้วก็มาคุยกันเถอะ”
ละอองดาวตั้งท่าจะพูดเรื่องสำคัญแต่กลับถูกคนตัวสูงยกมือห้าม
“อะไรอีก”
“ฉันขอไปอาบน้ำก่อนจะได้สดชื่น”
“เรื่องมาก”
“แป๊บเดียวน่ะรอสักครู่”
รวิกานต์พูดพร้อมกับลุกเดินจะกลับบ้านแต่กลับถูกร่างเล็กฉุดแขนเอาไว้ หญิงสาวหันกลับมามองหน้าอีกคนก่อนจะชายตาไปเห็นผ้าขาวในมือคนที่ดึงเธอไว้
“นั่น”
หญิงสาวตัวเล็กยื่นผ้าในมือให้คนที่ทำหน้างงก่อนจะดึงร่างสูงให้เดินตามเธอมา
“จะไปไหนฉันจะไปอาบน้ำที่บ้าน”
“ไม่ต้องถ้าอยากอาบมากนักล่ะก็อาบที่นี่แหละ”
“จะบ้าเหรอคุณเสื้อผ้าอะไรก็ไม่มีซักอย่างฉันว่า…”
พูดยังไม่ทันจบร่างสูงก็ถูกคนที่ลากมาผลักเข้าห้องน้ำจนได้
“คุณ…คุณ”
รวิกานต์ส่ายหัวให้กับการกระทำที่แสนจะเอาแต่ใจของอีกคนแค่ปล่อยตัวเธอกลับบ้านมันจะยากอะไร หญิงสาวหันไปมองรอบๆห้องน้ำก่อนจะก้มลงมองเสื้อผ้าที่ดูคุ้นตาเธอหยิบมันขึ้นมาดูก็พบว่าทั้งเสื้อ กางเกงและยังมีเครื่องในที่วางอยู่มันเป็นของเธอชัดๆแถมยังมีโน๊ตเล็กๆวางอยู่ข้างๆ
“ของพวกนี้แม่เธอเตรียมมาให้ฉันไม่ได้แอบดูหรอก อย่ากังวล ><
อีกอย่าง!รีบอาบน้ำซะฉันรอเธอมานานมากแล้วนะเร็วๆๆๆ”
อ่านจบคนตัวสูงแทบจะโยนกระดาษในมือทิ้งแต่เธอก็เปลี่ยนใจยัดมันลงในกระเป๋ากางเกงแทนอยากจะเก็บเอาไว้เตือนใจว่ายัยนี่สุดแสบมากขนาดไหน
รวิกานต์เดินลงบันไดมาช้าๆก่อนจะได้กลิ่นหอมอะไรบางอย่างที่เตะจมูกมากซะจนต้องเดินไปดูและภาพที่เห็นคือเจ้าของบ้านที่กำลังวุ่นอยู่หน้าเตา คนตัวสูงค่อยๆย่องเข้าไปก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปใกล้แต่กลับทำให้คนถูกแกล้งตกใจถอยหลังไปชนใส่หม้อต้มร้อนๆ
“โอ๊ย!”
คนตัวเล็กร้องออกมาอย่างเจ็บปวดก่อนจะรีบเอามือปิดแผลเอาไว้ส่วนคนก่อเรื่องก็อยู่ในอาการตกใจแต่เพียงครู่เดียวรวิกานต์ก็รีบเดินเข้าไปดูแผลของคนตัวเล็กทันที
“เป็นอะไรหรือเปล่า”
“เธอลองมาโดนเองมั้ยล่ะ”
ละอองดาวหันไปทำตาขวางใส่คนตรงหน้าก่อนจะก้มดูแผลที่แขนของตัวเอง
“ฉันขอโทษไม่คิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”
“จริงสินะฉันลืมไปว่าเธอไม่เคยคิดอะไรอยู่แล้ว”
ประโยคกำกวมที่คนตัวเล็กเอ่ยออกมาฟังแล้วเหมือนกับว่าเจ้าตัวกำลังโยงประเด็นอื่นเข้ามาด้วย หญิงสาวสะบัดความคิดที่เริ่มเพ้อเจ้อของตัวเองออกก่อนจะเดินไปที่ก๊อกน้ำ
“ทำอะไรของคุณ”
“ฉันจะล้างแผลก่อน”
“จะบ้าหรือไงมานี่”
รวิกานต์ลากคนตัวเล็กออกมาก่อนจะวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับหยิบยาสีฟันออกมา
“จะทำอะไร”
“ทายาสีฟันไม่รู้เหรอว่าถ้าโดนของร้อนต้องทาด้วยไอ้นี่”
คนพูดชูยาสีฟันที่อยู่ในมือขึ้นมาก่อนจะจัดการบีบใส่นิ้วมือจากนั้นจึ้งดึงแขนของคนเจ็บขึ้นมาเพื่อทาแผล
“ไม่ต้องฉันทาเองได้”
รวิกานต์เงยหน้ามองคนดื้อก่อนจะดึงแขนอีกคนมาอย่างไม่คิดจะใส่ใจกับอาการงอแงของอีกฝ่าย
“ฉันบอกว่า…”
ละอองดาวยังคงความดื้ออยู่เหมือนเดิมแต่หญิงสาวยังไม่ทันเอ่ยประโยคได้หมดคนตัวสูงก็ยกหลังมือมาปิดที่ปากเธอแต่แค่นั้นไม่สามารถทำให้คนตัวเล็กเงียบได้หรอกหากว่าเธอจะไม่เจอเข้ากับสายตาของรวิกานต์มันเหมือนกับมีพลังอะไรบางอย่างที่สะกดให้เธอต้องยืนนิ่งเป็นน้ำแข็งแต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันส่งมาทางสายตาหรือว่าหลังมือที่เธอกำลังสัมผัสด้วยริมฝีปากอยู่ตอนนี้
รวิกานต์แตะยาสีฟันเข้ากับแผลสีแดงนั้นอย่างเบามือเธอว่ามันคงต้องเป็นแผลเป็นอย่างแน่นอนน่าเสียดายหากผิวขาวของคนตัวเล็กจะต้องมีรอยเพราะความไม่ระวังของเธอ
“เสร็จแล้ว”
คนทำแผลปล่อยมือจากอีกคนช้าๆก่อนจะเอายาสีฟันไปเก็บ
“เรียบร้อยแล้วว่าแต่คุณทำอะไรหอมจัง”
คนตัวสูงเดินเข้าไปดูแต่ละเมนูพร้อมกับเอามือลูบท้องไปด้วย
“ก็ไม่กี่อย่างช่วยกันยกสิจะได้กินหิวไม่ใช่เหรอ”
“รู้ได้ไง”
“ก็ฉันฉลาด”
รวิกานต์หันมามองหน้าคนชมตัวเองก่อนจะพยักหน้ายอมรับเพราะหากพูดอะไรออกไปตอนนี้เธออาจจะอดกินของพวกนี้ก็ได้ดูสิ…มีแต่ของที่เธอชอบทั้งนั้น
เมื่อทานข้าวเสร็จทั้งสองสาวก็เดินมานั่งประจำที่เพื่อคุยกันตามจุดประสงค์ที่เจ้าของบ้านต้องการมาตั้งแต่แรก
“พร้อมหรือยัง”
“พร้อมแต่ก่อนอื่นขอชมก่อนว่าอาหารของคุณอร่อยมาก”
รวิกานต์ยกนิ้วพร้อมกับเอ่ยประโยคชมเชยออกมาจนคนถูกชมอดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้แต่เพียงแค่เสียววินาทีเดียวละอองดาวก็กลับไปเก๊กหน้าขรึมอีกครั้ง
“คนอุตสาห์ชมยังจะทำหน้าบึ้งอีก”
“ถ้าถึงกับต้องใช้คำว่าอุตสาห์ก็ไม่ต้องชมก็ได้”
“ไม่ใช่อย่างนั้น”
“ช่างเถอะฉันไม่หวังอะไรจากเธอมากหรอก”
ละอองดาวพูดพร้อมกับหยิบเอกสารบางอย่างขึ้นมาก่อนจะยื่นไปให้คนที่ทำหน้างอ
“อะไร”
“พูดกับผู้ใหญ่หัดมีหางเสียงบ้าง”
คนถูกว่ามองไปยังใบหน้าที่จริงจังของคนพูดก่อนจะกลั้นใจพูดคำที่อีกคนต้องการออกมา
“ค่ะ!”
“รวิกานต์!”
หญิงสาวตัวเล็กอดไม่ได้ที่จะเอ่ยเรียกชื่อคนที่พูดหางเสียงกระแทกใส่เธอถึงอย่างไรคนตรงหน้าก็อายุอ่อนกว่าเธอซึ่งนั่นก็หมายถึงการที่อีกคนควรให้เกียรติกับเธอบ้าง
ส่วนคนที่ถูกดุทั้งทางน้ำเสียงและสายตาก็ได้แต่ทำหน้าจ๋อยปกติถึงเธอกับละอองดาวจะคุยกันไม่ค่อยเข้าหูแต่มันก็ให้ความรู้สึกที่เป็นกันเองแต่ครั้งนี้ท่าทางและการแสดงออกของหญิงสาวตัวเล็กมันทำให้เธอทั้งอึดอัดทั้งรำคาญและรู้สึกห่างเหินเป็นที่สุด
คนตัวสูงรับเอกสารในมือมาเปิดอ่านพร้อมกับทำหน้าสงสัย
“นี่มัน”
“สัญญาของเรา”
“คุณจะยกเลิกเหรอ…คะ”
หญิงสาวเอ่ยประโยคท้ายด้วยน้ำเสียงที่แสนเบาเธอรู้สึกไม่ชินปากเลยจริงๆ
“เธอว่าอะไรนะ”
“ฉันถามว่าคุณจะยกเลิกเหรอ”
“เอาให้เต็ม”
รวิกานต์แอบถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยตามที่คนตรงหน้าต้องการ
“คุณจะยกเลิกสัญญาของเราเหรอคะ”
“อืมอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย”
ละอองดาวเอ่ยออกมายิ้มๆก่อนจะดึงสัญญาที่มือของอีกคนกลับ
“ฉันแค่จะเอามาเตือนเธอ”
คนฟังอึ้งไปเล็กน้อยก่อนจะฝืนยิ้มออกมา
“ไม่ลืมหรอกยังไงซะคุณก็ได้เป็นพี่สะใภ้ฉันแน่ๆ”
“ไม่ใช่เรื่องนั้น”
คนตัวเล็กเอาเอกสารใส่ซองก่อนจะหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมาแล้วส่งให้อีกคน
รวิกานต์รับมาอย่างงงๆก่อนจะเลื่อนดูรูปต่างๆที่ละอองดาวเปิดเอาไว้ให้
“นี่โรงแรมฉัน”
“แล้ว”
“เธออยากไปมั้ยเอ่อ…หมายถึงเธอว่าน่าไปมั้ย”
ละอองดาวแทบจะยกมือตบปากตัวเองรู้สึกว่าช่วงนี้เธอจะปากไวมากเกินไปแล้ว
“ก็สวยดีนะ”
“แค่เนี๊ย”
“เอ่อ…น่าไปมาก”
หญิงสาวตัวเล็กดึงมือถือของตัวเองกลับด้วยท่าทางเซ็งๆเธอไม่น่าหวังอะไรมากจากคนๆนี้เลย
“เอาล่ะเข้าเรื่องเลยช่วงนี้ลูกค้าที่โรงแรมเยอะมากเธอน่าจะพอรู้บ้างว่าตอนนี้บ้านเรากำลังได้รับการโปรโมท”
คนพูดหันไปสบตากับหญิงสาวตรงหน้าเพื่อหวังการโต้ตอบอะไรบ้างแต่กลับได้รับเพียงแววตาที่ว่างเปล่าเท่านั้น
“โอเคช่างเถอะ”
ละอองดาวพูดอย่างปลงๆก่อนจะสาธยายให้คนตรงหน้าฟังคร่าวๆเกี่ยวกับโรงแรมของตัวเอง
“เธอพอจะเข้าใจที่ฉันพูดใช่มั้ย”
“ค่ะ”
“ก็ยังดี”
“ค่ะแล้วสรุปว่า…”
คนตัวสูงเอ่ยออกมาอย่างสงสัยเพราะเธอไม่รู้ว่าคนตรงหน้าต้องการอะไรถึงได้มาเล่าเรื่องพวกนี้ให้เธอฟัง
“ฉันอยากให้เธอไปช่วยงาน”
“ห๊า!”
“ไม่นานหรอกแค่ช่วงนี้”
“จะบ้าเหรอคุณขนาดที่บ้านฉันยังไม่ทำเลยแล้วจะให้มาทำกับคุณได้ไง”
“ทำไมจะไม่ได้ไหนลองบอกเหตุผลดีๆมาซัก3ข้อซิ”
รวิกานต์ใช้สมองประมวลผลอย่างเร็วก่อนจะค่อยๆยิ้มกว้างออกมา
“หนึ่งฉันยังไม่พร้อม สองฉันว่าเราร่วมงานกันไม่ได้หรอกเคมีไม่ตรงกัน”
“อันนี้เหตุผลดีที่สุดของเธอแล้วเหรอไม่ผ่านฉันให้โอกาสอีกข้อ”
คนถูกถามยกมือขึ้นเกาหัวเบาๆก็สองข้อที่ยกไปเธอก็ว่าสำคัญมากแล้วนะการทำงานมันต้องอยู่ที่ใจสิถ้าเธอไม่พร้อมจะมาบังคับได้ยังไง
“ว่าไงอีกข้อถ้าไม่พูดอาทิตย์หน้าไปเริ่มงานเลย”
“ไม่ๆๆข้อสุดท้ายพ่อกับแม่ต้องไม่พอใจแน่เพราะของตัวเองมีไม่ทำกลับไปช่วยคนอื่นซะงั้น”
คนพูดทำหน้าจริงจังจากนั้นจึงหันไปยิ้มให้กับคนตัวเล็กที่ตอนนี้เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่
“คุณเห็นด้วยใช่มั้ย”
“เห็นด้วย”
“เห็นมั้ยตามนั้นฉันกลับบ้านล่ะ”
รวิกานต์แทบจะกระโดดปรมมือเมื่อสามารถหาเหตุผลมาอ้างได้แต่ก่อนที่เธอจะก้าวออกประตูก็ถูกเจ้าของบ้านรั้งแขนเอาไว้
“ทำไมอีกล่ะ”
“ฉันจะบอกว่าเหตุผลข้อสุดท้ายของเธอมีน้ำหนักที่สุดแต่…”
ละอองดาวหยุดพูดก่อนจะส่งยิ้มแบบเจ้าเลห์ให้คนที่ยืนทำหน้าสงสัยอยู่
“ฉันขอคุณป้าให้แล้วเธอไม่ต้องห่วง”
“อะไรนะ”
“ฉันขอคุณป้าให้แล้วท่านบอกจัดหนักกับเธอได้เลย”
“โกหกใช่มั้ยเนื๊ย”
“ฉันกับคุณป้าเป็นเพื่อนเล่นเธอเหรอ”
รวิกานต์ส่ายหัวไปมาก่อนจะเดินออกมายืนที่หน้าบ้านเธอรู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูกการออกมายืนในที่โล่งๆอาจจะบรรเทาได้บาง
"ตามนี้น่ะ”
“ไม่!”
คนตัวสูงหันกลับมาหาเจ้าของบ้านที่พยายามยัดเยียดอะไรบ้าๆให้กับเธอ
“ฉันไม่ทำไม่ว่าคุณหรือคุณแม่ก็บังคับอะไรฉันไม่ได้”
คนพูดสะบัดหน้าพร้อมกับเดินออกไปทันทีแต่แล้วการก้าวเดินก็ต้องหยุดลงเมื่อถูกอีกคนงัดไม้ตายออกมา
หญิงสาวตัวสูงหันกลับมามองหน้าคนพูดขู่ด้วยอารมณ์ที่แสนจะขุ่นมั่ว
“คุณนี่มัน”
“ทำไม…ใจดีใช่มั้ยล่ะ”
ละอองดาวยิ้มออกมาอย่างคนที่เหนือชั้นกว่าพร้อมกับเดินเข้าไปหาคนที่ยืนทำหน้าบูด
“ย้ำอีกครั้ง…ถ้าไม่ทำก็จ่ายดอกมาร้อยละบาทรวมๆก็ไม่เยอะนะเริ่มสิ้นเดือนนี้”
“นางมารร้ายชัดๆ”
“อะไรนะ”
“เปล๊า…ร้อยละบาทใช่มั้ย”
รวิกานต์แอบคิดเลขในใจที่จริงร้อยละบาทมันก็ไม่แพงมากหากแต่เงินต้นของเธอมีถึงสิบล้าน…โอ้แม่เจ้า!
“ว่าไงจะจ่ายเป็นเงินหรือเป็นแรง”
คนตัวเล็กยังคงบี้เอาคำตอบซึ่งที่จริงแล้วเธอก็พอจะเดาได้แต่ก็อยากได้ยินความสมัครใจจากคนตรงหน้ามากกว่า
“ตอบ!”
ประโยคคำถามแบบสั้นๆแต่แฝงไปด้วยอำนาจมืดของคนตัวเล็กทำเอาคนที่กำลังคิดดอกเบี้ยต้องรีบหันมาพยักหน้าตกลงอย่างรวดเร็ว
“ฉันให้พูดไม่ได้ให้แสดงท่าทาง”
“ทำๆพอใจหรือยัง”
“ยัง”
หญิงสาวตัวสูงหันไปมองหน้าคนที่ได้คืบจะเอาศอกอย่างเสียอารมณ์ไม่รู้ว่าละอองดาวจะข่มเธอให้ได้อะไรขึ้นมาหรืออีกคนสนุกที่ได้เห็นเธอเป็นเบี้ยล่างแบบนี้
“ทำไมก็บอกแล้วไงว่าทำคุณยังจะเอาอะไรอีก”
ละอองดาวค่อยๆหุบยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปใกล้คนอารมณ์เสียพร้อมกับยื่นแขนไปให้
“อะไร”
“ฉันยังไม่หายเจ็บแผลเลย”
รวิกานต์มองหน้าคนพูดอย่างงงๆก่อนจะก้มลงดูแผลที่แขนของคนตัวเล็ก
“เธอใส่ยาให้ฉันไม่ครบ”
คนพูดทำแก้มป่องน้อยๆเมื่อสัมผัสได้ว่าคนตรงหน้าไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำแต่แล้วหญิงสาวก็ต้องยิ้มออกมาอย่างพอใจเมื่อรวิกานต์ก้มหน้าลงไปที่แขนของเธอพร้อมกับเป่าลมเย็นๆที่เหมือนมีมนต์วิเศษลงไปจากนั้นคนตัวสูงก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นโดยไม่มีคำพูดใดๆหากแต่กลับส่งรอยยิ้มยียวนมาให้แทน
“ยิ้มอะไรกลับบ้านไปได้แล้ว”
หญิงสาวตัวเล็กเอ่ยขึ้นหลังจากได้สติกลับมาก่อนจะเดินเข้าบ้านไปอย่างไว วันนี้อากาศร้อนมากซะจนทำให้เธอเพี้ยนขนาดนี้เชียวหรือนี่
ส่วนทางด้านรวิกานต์ก็เดินเข้าบ้านไปด้วยความสับสนเพราะเธอไม่แน่ใจว่าเพื่อนบ้านสาวต้องการอะไรเดี๋ยวก็ข่มขู่เธอสารพัดจนแทบจะกินหัวอีกเดี๋ยวก็มาเอาใจแถมอ้อนซะเธออ่อนระทวยแต่อะไรมันก็ไม่สำคัญเท่า…หัวใจของเธอเองที่มันกำลังสั่นคลอน
และอีกคนหนึ่งที่ไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์แต่กลับเห็นภาพทุกอย่างชัดเจนซะจนอยากให้เป็นแค่ความฝันภาสกรหันหลังเดินกลับเข้าบ้านช้าๆบางทีวันนี้แดดอาจจะแรงมากถึงขั้นทำให้เขาตาลายจนตาฝาด…มันคงไม่มีอะไรหรอก
ข่าว
