รัก...นอกกรอบ ตอนที่๑๖
‘เมื่อดวงใจมีรัก ดั่งเจ้านกโผบิน บินไปไกลแสนไกล
หัวใจฉันก็ลอยลิบไป ถึงแดนดินถิ่นใดนะใจ
โอ้ดวงใจเจ้าเอ๋ย
ต่างเราก็รัก จะเกรงกลัวฉันใด
ใจเรานั้นแน่นอน ขอให้เธอมั่นใจรักจริง
รักเธอจริงแน่ใจขอวอน ก่อนตัดใจร้างลา
โอ้ใจรักเธอ คิดถึงเธอ เฝ้าครวญหา
โอ้ใจนะเออ ไยละเมอ ถึงเธอร่ำไป
เมื่อดวงใจมีรัก มอบแด่ใครสักคน
หมดทุกห้องหัวใจ ขอให้เธอมั่นใจรักจริง
ฉันจะยอมมอบกายพักพิง แอบแนบอิงนิรันดร์’
***เพลงใจรัก สุชาติ ชวางกูร***
เพลงเก่าที่ถูกดัดแปลงมาให้นับดาวร้องในละคร นับดาวสามารถถ่ายทอดออกมาได้เป็นอย่างดี โดยมีพระเอกอย่างอครินซึ่งเล่นเป็นคนรัก นั่งส่งสายตาหวานให้อยู่ด้านหน้าเวที และคราวนี้มีเสี่ยชูชาติผู้ชายอีกคนที่มาติดพันนักร้องสาวสวยอย่างเพียงอรในเรื่อง และพยายามเข้าถึงตัวของเพียงอร โดยใช้อำนาจและความร่ำรวย สั่งให้เจ้าของไนต์คลับเรียกให้เพียงอรมานั่งที่โต๊ะอย่างไม่อาจขัดขืนได้ แม้เพียงอรจะพยายามระวังตัวอย่างที่สุด แต่ก็ไม่อาจสู้กำลังของเสี่ยชูชาติที่พยายามเข้าสวมกอดและหอมแก้มเธอ
"เสี่ยอย่าทำแบบนี้สิคะ อรเป็นนักร้องนะคะ" ถึงแม้เธอจะพยายามบ่ายเบี่ยงแต่ก็ยังถูกเสี่ยชูชาติลวนลามจนได้
"เป็นนักร้องแล้วไง เสี่ยให้พวงมาลัยหนูไปตั้งเยอะ ตอบแทนเสี่ยบ้างสิจ๊ะ"
"อย่าค่ะเสี่ย อรขอตัวไปร้องเพลงก่อนนะคะ" พยายามทำใจดีสู้เสือ บอกเสียงอ่อนหวาน แต่เสี่ยชูชาติกลับหน้ามืดเพราะความเมา บอกกับเธอเสียงดัง
"ไม่ต้องร้องแล้ว ไปร้องให้เสี่ยฟังดีกว่านะจ๊ะ เดี๋ยวเสี่ยจะให้รางวัลอย่างงาม" พลางดึงเพียงอรไว้แน่น พร้อมกับระดมหอมไปทั่วใบหน้าเพียงอร
นพดลที่แสดงโดยอคริน เฝ้ามองคนรักอย่างเป็นห่วงและหวงแหน ทนไม่ได้จะเข้าไปช่วยเพียงอร แต่โดนลูกน้องหน้าโหดของเสี่ยชูชาติขวางไว้ พร้อมกับโชว์ปืนให้ดู ทำให้นพดลไม่อาจทำอะไรได้ นอกจากเฝ้ามองอย่างเป็นห่วงคนรัก
กล้องถ่ายเจาะใบหน้าของเพียงอรที่กำลังแสดงอาการหวาดกลัวอย่างที่สุด และมีใบหน้าของเสี่ยชูชาติคอยจูบไปทั่วใบหน้าของเธออยู่ด้วย
เพลินพิณนั่งดูภาพที่กล้องส่งมาที่จอมอนิเตอร์อย่างจดจ่อ เลือดในกายพลุ่งพล่าน ยิ่งเห็นผู้ชายที่เป็นนักแสดงสบทบกำลังระดมจูบไปทั่วใบหน้านับดาว เธอเผลอกำมือแน่นและในที่สุดลืมตัวร้องออกไปเสียงดัง
"หยุด!!! พอแล้ว" ทุกคนหันมามองเพลินพิณอย่างตกใจระคนสงสัย รุ้งระวีที่นั่งอยู่ข้างๆ บีบมือให้สติเพลินพิณ ทำให้เธอรู้สึกตัวก่อนจะหันไปบอกทุกคนที่มองมา
"พักก่อนนะ พี่ขอเช็คดูก่อนว่าใช้ได้หรือเปล่า แล้วค่อยถ่ายต่อ" เมื่อบอกไปแล้วเธอถึงกลับนั่งลงอย่างอ่อนแรง นึกตำหนิตัวเองที่เอาเรื่องส่วนตัวมาปนกับเรื่องงานทั้งๆ ที่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน
"พี่เพลินเป็นอะไรไปหรือเปล่าคะ?" รุ้งระวีถามอย่างเป็นห่วง เธอร่วมงานกับเพลินพิณมานาน รู้ว่ามีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้นกับเพลินพิณ และเริ่มสงสัยท่าทีของเพลินพิณและนับดาว เมื่อเห็นสายตาที่ทั้งคู่มองกัน
"เอ่อ...พี่ขอโทษนะคะคุณรุ้ง ขอคุยกับนางเอกก่อน" บอกเบาๆ ก่อนจะเดินออกไปหานับดาวที่ยืนพักอยู่ไม่ไกล
"พี่ขอโทษนะคะ" บอกนับดาวเบาๆ เมื่อเดินเข้ามาใกล้ แต่พยายามรักษาความห่าง ไม่ให้เป็นที่ผิดสังเกตของคนอื่น
"ไม่เป็นไรคะ พี่เป็นอะไรมากไหม?" ถามอย่างห่วงใย
"สงสัยพี่จะเป็นบ้า อินจนเป็นห่วงคุณไปหมด เสียชื่อผู้กำกับหมด" บอกพร้อมกับส่งยิ้มแหยๆ ให้ ทำเอานับดาวเกือบหลุดหัวเราะออกมา เมื่อได้ยินสิ่งที่เพลินพิณบอก
"ดาวแสดงดีใช่ไหมคะ ดีใจจัง"
"ยังจะมาพูดดีอีก ทำเอาพี่เสียสมาธิหมดแล้ว ไปเช็คกันว่าจะต้องถ่ายซ่อมหรือเปล่า" เดินนำไปนั่งที่เดิม นับดาวเดินตามไปสีหน้ายิ้มแย้มมีความสุขเมื่อได้รู้ความรู้สึกที่เพลินพิณมีให้เธอ
นักแสดงคนอื่นก็พากันไปยืนดูภาพที่ร่วมแสดงด้วยกันเมื่อสักครู่ ก่อนจะลงความเห็นกันว่าไม่ต้องถ่ายใหม่ ทำเอานับดาวถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก กลัวว่าเพลินพิณจะระงับสติไม่อยู่หลุดออกมาอีก ถ้าเป็นแบบนั้นหลายๆ คนคงจะสงสัยไปมากกว่านี้แน่ๆ โดยเฉพาะรุ้งระวีและอ้อมใจที่ช่างสังเกตและจับผิดเก่งเป็นที่หนึ่ง
พอใกล้เวลาที่ละครจะออกอากาศ รุ้งระวีก็สั่งพักกองก่อนจะเปิดจอใหญ่กลางสตูดิโอน้องๆ จอภาพยนตร์ ทุกคนในกองต่างพากันมานั่งรับประทานอาหารร่วมกัน ซึ่งรุ้งระวีสั่งมาเลี้ยงฉลองที่ละครออกอากาศเป็นวันแรก กิ่งฟ้าก็พลอยได้มานั่งดูด้วย โดยนับดาวเรียกให้ไปนั่งอยู่โต๊ะเดียวกับเธอ ซึ่งมีอ้อมใจ รุ้งระวีและเพลินพิณรวมถึงอครินด้วย
นับดาวกระซิบให้อ้อมใจช่วยดูแลกิ่งฟ้าแทนเธอด้วย เพราะเธออาจจะไม่มีเวลาได้ดูแล เนื่องจากเห็นว่ากิ่งฟ้าเพิ่งมาทำงานวันแรก ยังไม่รู้จักใครและก็ยังใหม่กับสถานที่ ซึ่งอ้อมใจก็รับปากอย่างเต็มใจ
พอเพลงละครที่นับดาวร้องดังขึ้น เป็นสัญญาณว่าละครกำลังจะออกอากาศ ทุกสายตาจับจ้องไปที่จอตรงหน้าอย่างใจจดใจจ่อ ห้องทั้งห้องเงียบกริบราวกับว่าทุกคนแทบจะลืมหายใจ ต่างเฝ้าดูละครอย่างตั้งอกตั้งใจอยู่นาน พอตัดเข้าโฆษณาทุกคนต่างปรบมืออย่างดีใจ เมื่อนฤมลแจ้งว่าเรตติ้งของละครแซงขึ้นไปอยู่อันดับหนึ่งแล้ว แม้จะออกแค่ตอนแรก เพลินพิณหันมายิ้มให้นับดาวอย่างดีใจ
"พรุ่งนี้อครินกับนับดาวคงต้องให้สัมภาษณ์กับนักข่าวหลายสำนักหน่อยนะจ๊ะ" รุ้งระวีบอกกับทั้งคู่ หน้าตาอิ่มเอิบเต็มไปด้วยความยินดี
"ค่ะ // ครับ" ทั้งคู่รับคำพร้อมกันอย่างไม่ต้องนัด
"รินเป็นป๋าดันให้กับนับดาวเต็มตัวแล้วนะ ตอนนี้เธอทั้งคู่กลายเป็นคู่ขวัญคู่ใหม่ของวงการแล้วล่ะ" รุ้งระวีบอกยิ้มๆ
"ยินดีมากๆ เลยครับ" อครินยิ้มกว้างอย่างยินดี นับดาวยิ้มตอบ แต่เพลินพิณกลับรู้สึกขัดหูขัดตา
"กระแสในโลกโซเชียลตอนนี้ พูดถึงนับดาวเยอะมากเลยค่ะ ส่วนใหญ่จะชื่นชมว่าร้องเพลงเพราะ นี่แค่ได้ยินเพลงประกอบไปเพลงเดียวเองนะคะ ถ้าได้ฟังอีกหลายเพลงคงมีคนหลงใหลนับดาวไปทั่วบ้านทั่วเมืองแน่ๆ เลยค่ะ" นฤมลบอกทุกคนหลังจากเช็คกระแสในอินเตอร์เน็ตแล้ว
"รุ้งต้องขอบคุณพี่เพลิน แล้วก็ทุกๆ คนด้วยนะคะ ที่มีส่วนร่วมทำให้ละครของรุ้งออกมาได้ดีถูกใจคนดูมากขนาดนี้ หวังว่าเราจะทำมันออกมาได้ดีตลอดรอดฝั่งนะคะ" รุ้งระวีบอกขอบคุณทุกคนอย่างตื้นตันใจ
"เราทุกคนช่วยกันอยู่แล้วจ๊ะไม่ต้องห่วง มันจะต้องดีตั้งแต่ต้นจนจบแน่นอน" เพลินพิณให้คำมั่นกับรุ้งระวี
"ดาวก็ต้องขอบคุณพี่รุ้งด้วยนะคะ ที่ให้โอกาสดาว ขอบคุณพี่เพลินด้วยที่เคี่ยวดาวจนสามารถตีบทแตกได้ ขอบคุณพี่รินด้วยนะคะที่ช่วยส่งอารมณ์ให้ดาว ที่สำคัญขอบคุณอ้อมนะจ๊ะที่เขียนบทดีๆ มาให้พวกเรา" นับดาวบอกทุกคนอย่างซาบซึ้งใจไม่แพ้กัน
"อ้อม...// ผมก็ขอบคุณทุกๆ คนเช่นกันครับ" อครินรีบแย่งอ้อมใจพูด พร้อมกับเสียงหัวเราะที่เห็นอ้อมใจหน้างองอนๆ
"พี่รินแย่งอ้อมพูดทำไมคะ อุตส่าห์บิ้วอารมณ์เลยลืมหมดเลยเอาเป็นว่าขอบคุณทุกคนเหมือนดาวเลยค่ะ" อ้อมใจต่อว่าอครินก่อนจะบอกอายๆ
"ถ้าขอบคุณกันไปมา พี่ว่าวันนี้คงไม่จบแน่ๆ เอาเป็นว่าพี่ขอขอบคุณทุกๆ คนและขอบคุณโชคชะตา หรืออะไรก็แล้วแต่ที่ทำให้พวกเราได้มาเจอกัน ได้ทำงานร่วมกันและประสบผลสำเร็จเป็นอย่างดีขอบคุณจริงๆ เอ้า...ชนแก้วกันหน่อย ฉลองให้กับความสำเร็จของพวกเรา" เพลินพิณลุกขึ้นเป็นตัวแทนของทุกคน ก่อนจะชูแก้วน้ำชวนทุกคนฉลองให้กับความสำเร็จของละคร ทุกคนก็ลุกขึ้นยื่นแก้วมาชนกันด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส และมีความสุขตามประสาคนทำงาน
"พี่เป็นคนเขียนบทละครเรื่องนี้เหรอ" กิ่งฟ้ากระซิบถามอ้อมใจที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างรู้สึกตื่นเต้น
"แม่นแล้ว...เป็นไงเจ๋งใช่ไหมล่ะ" ตอบอย่างภาคภูมิใจ พร้อมกับถามกวนๆ ทำเอากิ่งฟ้าที่กำลังรู้สึกชื่นชมหมั่นไส้ขึ้นมาทันทีเลยแกล้งว่า
"ไม่รู้เจ๋งหรือเปล่า รู้แต่ว่าพี่ดาวตีบทแตกมากกว่านะ เนื้อเรื่องถึงได้น่าสนใจ"
"คนแสดงจะเล่นได้ดีก็ต้องมาจากบทละครที่ดี ไม่รู้อะไรแล้วไม่ต้องมาพูดเด็กบ้า" ว่าให้เสียงแข็งก่อนจะสะบัดหน้าหนี ทำเอากิ่งฟ้ารู้สึกผิดขึ้นมาทันที อยากจะขอโทษแต่อ้อมใจกลับหันหน้าหนีไม่ยอมมองหน้า และทุกคนกำลังตั้งใจดูละคร กิ่งฟ้าเลยได้แต่นิ่งเงียบไม่กล้าพูดอะไรอีก
จนกระทั่งละครของวันนี้จบลง ท่ามกลางความปลื้มใจและอิ่มเอมกับผลงานของตัวเอง ร่องรอยของความสุขมีอยู่บนใบหน้าของทุกคน ที่มีส่วนร่วมทำให้ผลงานออกมาเป็นที่น่าพอใจ
"พี่ดีใจด้วยนะ ที่คุณพิสูจน์ให้ทุกคนเห็นแล้วว่าคุณสามารถเป็นนักแสดงได้ดีไม่แพ้การเป็นนักร้อง" เพลินพิณบอกกับนับดาวอย่างชื่นชม
"ดาวต้องขอบคุณพี่เพลินที่ให้โอกาสดาว แล้วก็อดทนกับดาวทุกเรื่อง ขอบคุณมากนะคะ" บอกอย่างซาบซึ้งใจ
"ถ้าพี่มีความดีความชอบขนาดนั้น งั้นก็ต้องให้รางวัล" แววตากรุ้มกริ่มแบบที่ทำให้นับดาวหลงรักโดยไม่รู้ตัว ทอดมองมาทำเอานับดาวรู้สึกใจสั่นไหว
"ได้สิ เดี๋ยวดาวเลี้ยงข้าว ให้พี่เลือกสถานที่ได้เลย" น้ำเสียงสดใสและยินดี
"แค่เลี้ยงข้าวเองเหรอ ว้า..." แกล้งร้องอย่างผิดหวัง ทำเอานับดาวหน้าเสียถามเสียงอ่อย
"พี่อยากได้อะไรคะ?"
"อยากได้คุณเป็นแฟน" ขยับเข้าไปบอกใกล้ๆ ทำเอานับดาวหน้าแดงซ่านขึ้นมาทันที ต่อว่าอย่างเขินอาย
"บ้า..."
"จริงๆ นะอยากได้จริงๆ" ทำเสียงออดอ้อน แววตาเว้าวอน ทำเอานับดาวทำตัวไม่ถูก ถึงแม้จะหลงรักเพลินพิณไปแล้ว แต่พอได้ยินคำพูดตรงๆ แบบนี้ก็ทำเอาเธอพูดไม่ออกเหมือนกัน
"สองคนนั้นซุบซิบอะไรกันคะ?" อ้อมใจถามเสียงดัง ก่อนจะเดินเข้ามาหา ทำเอานับดาวถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่รอดพ้นจากการถูกกดดันจากเพลินพิณ
"พี่กำลังแสดงความดีใจกับนับดาวเค้าน่ะ แค่เรื่องแรกก็ทำได้ดีเกินคาดว่าไหมอ้อม" เพลินพิณหันไปหาอ้อมใจ สีหน้าเรียบเฉย
"ใช่ค่ะ ดาวทำได้ดีจนเหลือเชื่อ ดีใจด้วยนะจ๊ะเพื่อน" อ้อมใจสนับสนุนคำพูดของเพลินพิณ แล้วยังแสดงความยินดีกับนับดาวไปด้วย
"ขอบใจจ๊ะ ทั้งหมดก็เพราะอ้อมเขียนบทดีต่างหากล่ะ"
"เอ้า! ชมกันเข้าไปคืนนี้จะได้นอนไหมล่ะเนี่ย" อ้อมใจพูดปนเสียงหัวเราะ ทำเอาทุกคนหัวเราะตาม
"เอ่อ...! แล้วกิ่งล่ะ" นับดาวถามอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้
"โน่นไงนั่งตาลอยอยู่นั่นไง สงสัยจะยังเพ้ออยู่" อ้อมใจบุ้ยปากบอกนับดาวอย่างหมั่นไส้กิ่งฟ้าที่นั่งดูละครแล้วหน้าตาดูมีความสุขเหลือเกิน เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเธอจะต้องหงุดหงิดทุกครั้ง ที่เห็นกิ่งฟ้าแสดงออกว่าชื่นชอบนับดาวก็ไม่รู้ รู้แต่ว่ามันดูขวางหูขวางตาไปซะหมด
"อ้อมนี่ก็ชอบว่าน้องจังเลยนะ"
"ก็มันจริงนี่ ดูสิหน้างี้พริ้มเชียว ไม่รู้เพ้อไปถึงไหนแล้ว"
"ดาวต้องถ่ายละครต่ออาจจะถึงเช้า ฝากกิ่งไปพักที่คอนโดด้วยสิ" นับดาวบอกเสียงอ่อน แต่อ้อมใจกลับร้องเสียงหลง
"หา...!อะไรนะ เธอจะให้อ้อมพาเด็กบ้านั่นไปนอนด้วยเหรอ"
"ไปพักด้วย ไปนอนด้วยอะไรล่ะ" นับดาวค้านยิ้มๆ
"เออ...นั่นแหล่ะความหมายเดียวกัน ไม่เอาหรอกเธอพาเค้ามาก็ให้ไปพักกับเธอสิ"
"ใครล่ะเป็นคนนำเสนอ ก็พาเค้ามาทำงานให้เรานะแหล่ะ เราทำงานกันเป็นทีมไม่ใช่เหรอ แต่ตอนนี้เธอว่าง ดาวต้องทำงานจะให้น้องเค้ามานั่งรอจนดึกได้ยังไงล่ะ ดาวเองยังไม่รู้เลยว่าจะได้กลับบ้านหรือเปล่า พรุ่งนี้น้องเค้าต้องมานั่งวาดรูปอีก น่าสงสารออก" นับดาวพยายามเกลี้ยกล่อมอ้อมใจให้ยอมพากิ่งฟ้าไปพักด้วย
"ดาวก็ให้ไปพักกับคนอื่นสิ" บอกเสียงอ่อนลง
"ใครล่ะ? กิ่งไม่ได้รู้จักใครนี่นา นอกจากอ้อมกับพี่เพลิน แต่ถ้าเธอไม่สบายใจเดี๋ยวดาวพาน้องไปเปิดโรงแรมนอนแถวนี้ก็ได้ แต่ดาวอดเป็นห่วงไม่ได้ น้องเค้าก็เป็นผู้หญิงยังเด็กอยู่เลย เฮ้อ...!" นับดาวแกล้งทิ้งท้าย อ้อมใจหันไปมองกิ่งฟ้าที่กำลังนั่งเหม่อดูทีมงานทำงานอยู่คนเดียว ความรู้สึกเป็นห่วงวูบขึ้นมาในใจ คล้อยตามที่นับดาวบอกจนใจอ่อนยอมทำตามที่นับดาวขอร้อง
"ก็ได้ ให้ไปพักกับอ้อมก็ได้ แต่ดาวไปบอกเค้าเองนะ อ้อมรออยู่ตรงนี้แหล่ะ"
"ได้ ขอบคุณมากนะอ้อม น่ารักที่สุดเลย" โผเข้ากอดอ้อมใจอย่างขอบคุณ ก่อนจะเดินไปหากิ่งฟ้า
"กิ่งจ๊ะ พี่ยังต้องทำงานอีกนานเลย ไม่รู้จะได้กลับหรือเปล่า ละครต้องรีบถ่ายน่ะ กิ่งไปพักกับพี่อ้อมก่อนนะคะ พี่คุยกับเค้าแล้วล่ะ" นับดาวบอกกิ่งฟ้าเสียงนุ่ม
"ลำบากพี่เค้าหรือเปล่าคะ กิ่งไปนอนโรงแรมก็ได้ค่ะ" กิ่งฟ้าบอกอย่างเกรงใจ
"ไม่ได้หรอก กิ่งเป็นผู้หญิงไม่รู้จักถนนหนทาง นี่ก็มืดแล้วด้วย ไปพักกะพี่อ้อมนะแหล่ะดีแล้ว พี่จะได้วางใจนะคะ ไม่ยังงั้นพี่อดเป็นห่วงจนทำงานไม่ได้แน่ๆ" นับดาวลูบศีรษะกิ่งฟ้าเบาๆ อย่างเอ็นดู พลางพูดให้กิ่งฟ้ายินยอมไปพักกับอ้อมใจ กิ่งฟ้ารู้สึกอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกกับการกระทำของนับดาว
"ก็ได้ค่ะ" มองไปทางอ้อมใจที่มองมาอยู่ก่อนแล้ว ก่อนจะตัดสินใจตอบตกลง
"ดีแล้วพี่ขอโทษกิ่งด้วยนะจ๊ะ ที่ขอให้กิ่งมาช่วยงานแท้ๆ แต่ไม่ได้ดูแลกิ่งให้ดีเลย" นับดาวบอกอย่างรู้สึกผิด ก่อนจะจูงมือกิ่งฟ้าเดินไปหาอ้อมใจ
"ไม่เป็นไรคะ พี่ดาวอย่าคิดแบบนั้นเลย กิ่งไม่ได้ลำบากอะไร ดีเสียอีกที่ทำให้กิ่งได้มีโอกาสทำงานใหญ่ๆ แบบนี้" บอกเบาๆ พลางสูดลมหายใจเข้าอย่างแรงระงับความรู้สึกวูบวาบในใจ เมื่อได้อยู่ใกล้ชิดกับนับดาว มองมือที่จูงมือเธอก้าวเดินอย่างรู้สึกดี แม้ว่าจะรู้สึกผิดหวังที่ไม่มีโอกาสได้ไปพักอยู่กับนับดาวอย่างที่คิดหวังไว้แต่แรกก็ตาม
ข่าว
