"เป็นอะไรนั่งเงียบเชียว ผิดหวังเหรอที่ไม่ได้ไปพักกับดาวน่ะ" อ้อมใจถามทำลายความเงียบ เพราะตั้งแต่นั่งรถมาด้วยกัน กิ่งฟ้าก็นั่งเงียบไม่พูดไม่จา
"เปล่าค่ะ ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย" กิ่งฟ้าปฏิเสธโดยไม่หันไปมองหน้าอ้อมใจแม้แต่น้อย ถึงแม้ความรู้สึกลึกๆ มันจะเป็นแบบนั้นก็ตาม
"ไม่ใช่แบบนั้น แล้วเป็นแบบไหนล่ะ"
"ไม่รู้สิ พี่เคยต้องไปนอนกับคนที่เราไม่สนิทหรือเปล่า"
"ไม่เคย ทำไมเหรอ?" หันมาถามอย่างสงสัย
"ก็แค่อยากรู้ว่าจะมีความรู้สึกแบบเดียวกันหรือเปล่า"
"รู้สึกแบบไหน อ๋อ...กลัวเหรอ?"
"ทำไมต้องกลัว" ปฏิเสธเสียงเบา
"ไม่ต้องกลัวหรอกน่า พี่ไม่กัดเธอหรอกกลัวติดเชื้อเหมือนกัน" แกล้งพูดให้กิ่งฟ้าได้คลายความอึดอัดลง
"ไม่กลัว...ใครบอกว่ากลัว อย่างพี่จะทำอะไรกิ่งได้ ตัวเล็กเท่านี้" กิ่งฟ้าขึ้นเสียงใส่ พร้อมกับทำเสียงเยาะในตอนท้าย
"แหม...อย่างกับเธอตัวใหญ่ตายล่ะ แค่สูงกว่าพี่ไม่กี่เซน ทำมาเป็นพูดดี" อ้อมใจเถียงอย่างไม่ยอมแพ้ พร้อมกับย่นจมูกใส่ กิ่งฟ้าได้แต่อมยิ้มกับการกระทำนั้นของอ้อมใจ
"ถึงแล้ว เชิญจ๊ะ" อ้อมใจพูดกับกิ่งฟ้าดีขึ้น เมื่อขับรถเข้าไปจอดยังที่จอดรถของคอนโด กิ่งฟ้าลงจากรถ มองไปรอบๆ อย่างรู้สึกแปลกใจ เพราะไม่คิดว่าอ้อมใจจะอยู่คอนโด คิดว่าอ้อมใจน่าจะอยู่บ้านกับครอบครัวเสียอีก รู้สึกคลายความอึดอัดลงไปได้เยอะเหมือนกัน
"มีอะไรให้พี่ช่วยถือไหม"
"ไม่มีค่ะ" ตอบพลางยกเป้ขึ้นสะพาย เหมือนจะบอกให้รู้ว่าเธอมีแค่เป้ใส่เสื้อผ้ามาแค่ใบเดียวเท่านั้น อ้อมใจเดินนำไปที่ลิฟท์ กิ่งฟ้าเดินตามอย่างเงียบๆ จนขึ้นลิฟท์มาถึงหน้าห้องของอ้อมใจที่อยู่ชั้นแปดของคอนโด
"เชิญจ๊ะ ไม่ต้องเกรงใจนะ คิดซะว่าที่นี่เป็นห้องของดาวล่ะกัน" บอกก่อนจะเปิดประตูเดินนำเข้าไปในห้อง กิ่งฟ้าได้ยินคำพูดนั้น ชักสีหน้าอย่างไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่
"ทำไมจะต้องคิดแบบนั้นด้วย ถ้าพี่ลำบากใจที่จะให้กิ่งพักด้วย กิ่งไปหาโรงแรมนอนเองก็ได้ แล้วไม่ต้องกลัวว่าพี่ดาวจะว่าหรอกนะคะ กิ่งรับรองว่าจะไม่บอกพี่ดาว” ต่อว่าน้ำเสียงน้อยใจก่อนจะหมุนตัวกลับ หากแต่อ้อมใจคว้าข้อมือไว้ได้ทันเสียก่อน
“ไม่ใช่แบบนั้นนะกิ่ง ที่พี่พูดก็แค่อยากให้กิ่งรู้สึกสบายใจ ไม่อึดอัดเท่านั้นเอง พี่ขอโทษนะ...อย่าไปเลย” รีบบอกอย่างรู้สึกผิดทั้งสีหน้าและน้ำเสียง กิ่งฟ้านิ่งเงียบแม้ว่าจะรู้สึกดีขึ้น เมื่อได้ยินคำขอโทษที่ออกมาอย่างจริงใจนั้น
“นอนที่นี่นะจ๊ะ” บอกเสียงอ่อนอีกครั้ง กิ่งฟ้ารู้สึกแปลกๆ กับคำพูดที่อ่อนลงของอ้อมใจ ยอมเดินตามการจูงแต่ไม่พูดอะไร อ้อมใจเผลอยิ้มออกมาอย่างโล่งอก ตอนที่กิ่งฟ้าบอกว่าจะไปนอนที่อื่นเธอรู้สึกใจหายวูบ ความรู้สึกห่วงใยมันเต็มตื้นขึ้นมา จนเธอยังรู้สึกแปลกใจตัวเอง
ห้องของอ้อมใจไม่ใหญ่มาก มีส่วนรับแขกและห้องครัวเล็กๆ กับอีกหนึ่งห้องนอน กิ่งฟ้าวางเป้ที่สะพายลงบนโซฟา ก่อนจะมองไปรอบๆ จนสะดุดตากับรูปภาพของอ้อมใจ ที่เธอเป็นคนวาดให้ใส่กรอบแขวนที่ผนังด้านหนึ่งดูโดดเด่น กิ่งฟ้ามองอย่างรู้สึกดีที่อ้อมใจเก็บภาพที่เธอวาดให้อย่างดี รอยยิ้มคลี่ออกมาอย่างพึงพอใจ
"เป็นไงใส่กรอบแล้วดูดีขึ้นมาเลยใช่ไหม พี่ชอบภาพนี้มากเลยนะ ถึงแม้คนวาดจะไม่ค่อยเต็มใจวาดให้ก็ตาม"
"ถ้าไม่เต็มใจจะออกมาสวยขนาดนี้เหรอคะ ทุกครั้งที่กิ่งวาดรูปกิ่งตั้งใจและใส่ใจทุกครั้ง เพราะการวาดรูปเป็นสิ่งที่กิ่งรัก วันหลังจะวาดให้สวยกว่านี้อีก แต่พี่ต้องไปทำหน้ามาใหม่ก่อนนะ" หันมาบอกอย่างยืดยาว แววตาดูมีความสุข เมื่อได้พูดถึงสิ่งที่รัก อ้อมใจเผลอจ้องมองใบหน้านั้นอย่างลืมตัว ก่อนจะรู้สึกตัวโต้กลับ
"บ้า...ทำไมต้องทำ แค่นี้ก็สวยแล้วย่ะ"
"โห...มั่นใจขนาดนั้นเลยเหรอคะ" ถามยิ้มๆ
"แน่นอนสิ มั่นใจมาก ขอบอกถ้าพี่เข้าวงการนะ รับรองนับดาวตกกระป๋องแน่ๆ" ทำเชิดหน้าราวกับเป็นนางงาม ทำเอากิ่งฟ้าหัวเราะขำกับท่าทางนั้น
"อึ้ม...จะว่าไปพี่ก็สวยนะคะ น่าเป็นห่วงแทนพี่ดาวแล้วสิ" ยื่นใบหน้าเข้าไปจ้องหน้าอ้อมใจจนเกือบชิด พร้อมกับพูดจริงจัง ทำเอาอ้อมใจหน้าแดงใจสั่นไหว ทำตัวไม่ถูกเมื่อได้อยู่ใกล้แทบจะสัมผัสกันขนาดนั้น
"ห่วงว่าพี่ดาวจะเหนื่อยมากกว่าเดิม เพราะไม่มีใครจ้างคู่แข่งอย่างพี่น่ะ" พูดต่อยิ้มๆ คล้ายเยาะ ทำเอาอ้อมใจที่กำลังยิ้มพราวกับอารมณ์ไหวของตัวเอง หุบยิ้มแทบไม่ทัน
"ห้องพี่ก็น่าอยู่ดีนะคะ" กิ่งฟ้าบอกอย่างที่รู้สึก หลังจากมองสำรวจโดยรอบแล้ว
"ห้องพี่ไม่ได้กว้างขวางอะไร แต่ก็อยู่สองคนได้สบาย ๆ ไม่ต้องเกรงใจนะ" บอกหลังจากพยายามทำตัวให้เป็นปกติแล้ว
"กิ่งนอนที่โซฟานี้ก็ได้ค่ะ ไม่อยากไปนอนเบียดพี่" กิ่งฟ้ารีบปฏิเสธ ซึ่งดูเหมือนจะขัดใจเจ้าของห้องอีกตามเคย
"ทำไมละให้นอนที่นอนนุ่มๆ สบายๆ ไม่ชอบก็ตามใจล่ะกัน เดี๋ยวพี่ไปเตรียมผ้าห่มกับหมอนมาให้ กิ่งไปอาบน้ำก่อนจะใช้ห้องน้ำข้างนอกหรือในห้องก็เลือกเอาล่ะกัน" พูดเสียงแข็ง พร้อมกับเดินไปหยิบผ้าขนหนูมายื่นให้ ก่อนจะเดินกลับเข้าห้องไป กิ่งฟ้ามองตามอย่างไม่เข้าใจ 'เมื่อกี้ยังดีๆ อยู่เลย เป็นอะไรไปอีกนะ อารมณ์เปลี่ยนง่ายจริงแฮะพวกเพ้อฝัน' ครุ่นคิดก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำด้านนอกไปอย่างงุนงง
อ้อมใจเดินกลับเข้าห้องมาสีหน้าบูดบึ้ง รู้สึกกรุ่นโกรธอย่างไม่มีสาเหตุ พร้อมกับถอนหายใจหนักอย่างไม่เข้าใจ จนต้องตั้งคำถามเอากับตัวเอง 'เราเป็นอะไร ทำไมต้องรู้สึกผิดหวังเสียใจกับการปฏิเสธของเด็กคนนั้นด้วยนะ จริงๆ เราน่าจะดีใจด้วยซ้ำที่ไม่ต้องนอนเบียดกับคนอื่น' กว่าจะนั่งปรับอารมณ์ของตัวเองให้เข้าที่เข้าทางก็ใช้เวลาพอสมควร
อ้อมใจกำลังพยายามจะเอื้อมมือขึ้นไปหยิบผ้าห่มที่เก็บไว้ด้านบนสุดของตู้ ซึ่งอยู่สูงจนสุดปลายมือ แต่โดยความที่ขี้เกียจเอาเก้าอี้มาปีน เธอเลยพยายามเขย่งปลายเท้าเพื่อจะหยิบมันลงมาให้ได้ แต่ยิ่งหยิบมันกลับดูเหมือนจะยิ่งหนีมือเธอเข้าไปลึก ทำให้ยิ่งยากต่อการหยิบ ขณะที่กำลังรู้สึกโมโหที่ไม่ได้อย่างใจอยู่นั้น อยู่ๆ ก็มีมือเอื้อมมาหยิบผ้าผืนนั้นลงมาให้เธอ เป็นกิ่งฟ้านั่นเองที่อาบน้ำเสร็จแล้ว มองเห็นอ้อมใจกำลังพยายามจะหยิบผ้าห่มด้วยความทุลักทุเล เธอเลยถือวิสาสะเดินเข้ามาหยิบให้จากด้านหลัง ทำให้เวลานี้อ้อมใจเหมือนกำลังตกอยู่ในอ้อมแขนของกิ่งฟ้า ที่ยืนแนบชิดเธออยู่ด้านหลังแล้วเอื้อมมือมาหยิบผ้าห่มด้านหน้าเหนือศีรษะเธอ กลิ่นหอมอ่อนๆ ของสบู่ลอยมาแตะจมูก จนเธอเผลอสูดดมเข้าเต็มปอด อีกครั้งที่ทำเอาเธอใจสั่นหวั่นไหวกับไออุ่นจากการแนบชิดนั้น
"ขอบใจ" พึมพำบอกเมื่อรู้สึกตัว ก่อนจะถอยออกห่าง ไม่อยากให้กิ่งฟ้าเห็นใบหน้าที่ร้อนผ่าว ซึ่งไม่รู้ว่าจะขึ้นสีแดงเป็นลูกตำลึงสุกหรือเปล่า และอีกอย่างกลัวว่ากิ่งฟ้าจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆ แบบนี้ด้วย ขนาดเธอเองยังไม่อยากได้ยินมันเลย 'ทำไมจะต้องใจสั่นเมื่ออยู่ใกล้เด็กคนนี้ด้วยนะเรา จะบ้าตายเธอเป็นอะไรของเธออ้อมใจ' เสียงถามอื้ออึงในใจต้องหยุดชะงักเมื่อเสียงกิ่งฟ้าดังอยู่ใกล้ๆ
"นี่ของกิ่งใช่ไหม เดี๋ยวกิ่งถือออกไปเองค่ะ" กิ่งฟ้าถามเมื่อได้รับการพยักหน้าจากอ้อมใจเป็นคำตอบ เธอก็ถือผ้าห่มผืนนั้นเดินออกจากห้อง โดยที่ไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งมองตามอย่างเสียดายไออุ่นที่เธอมอบให้โดยไม่รู้ตัว
"จะนอนเลยเหรอ โซฟาตัวนี้มันปรับให้เป็นเตียงนอนได้ มาพี่ช่วย" ตามออกมาบอกเมื่อเห็นกิ่งฟ้าทำท่าจะนอนลงบนโซฟาตัวนั้นเลย
"ไม่เป็นไรคะ กิ่งทำเองได้" ลุกขึ้นปฏิเสธอย่างเกรงใจ แต่ก็เงอะงะทำไม่ถูก จนในที่สุดต้องหันมาหาอ้อมใจที่ยืนกอดอกมองอย่างขบขันกับท่าทางของกิ่งฟ้า
"พับไม่ได้" บอกเสียงอ่อย
"ทำไม่เป็นแล้วยังจะมาอวดดี" แกล้งว่าให้แต่ก็เข้าไปช่วยทำให้จนเสร็จเรียบร้อยอย่างรวดเร็ว เอาผ้าปูให้อย่างสวยงามน่านอน ทำเอากิ่งฟ้ามองอย่างชื่นชม
"ขอบคุณนะคะ" บอกเสียงอ่อนส่งสายตาและรอยยิ้มอ่อนโยนให้ แบบที่อ้อมใจไม่เคยเห็นมาก่อน
"อื้อ...นอนได้แล้วล่ะ พี่จะไปอาบน้ำนอนเหมือนกัน" บอกก่อนจะรีบเดินกลับเข้าห้องของตัวเอง ไม่อยากเห็นสายตากับรอยยิ้มนั่น มันทำให้หัวใจของเธอไหวรอนแปลกๆ
กิ่งฟ้ามองตามอย่างแปลกใจกับท่าทีของอ้อมใจ 'ผู้หญิงคนนี้แปลกคนจริงๆ อารมณ์ขึ้นลงเร็วยิ่งกว่าพายุในทะเลซะอีกแต่ก็ตลกดี' รอยยิ้มผุดขึ้นบนใบหน้าอย่างไม่รู้ตัว แต่ก็รู้สึกดีขึ้นกับคนที่กำลังเดินลับไปจากสายตา
อ้อมใจพยายามข่มตานอนให้หลับ แต่ภาพกิ่งฟ้าที่ทอดสายตามองมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนกลับผุดขึ้นมาในความคิด จนต้องเลื่อนมือบางขึ้นจับกุมตรงที่อยู่ของหัวใจตัวเอง เหมือนอยากทดสอบอาการเต้นของหัวใจ ทำไมเธอจะต้องใจเต้นแรงสั่นไหวทุกครั้งที่อยู่ใกล้กิ่งฟ้า ทั้งๆที่เธอไม่เคยเป็นแบบนี้มาก่อน ไม่ว่าจะกับผู้ชายคนไหน หรือผู้หญิงด้วยกันเองก็เหอะ แต่กับกิ่งฟ้าเด็กปากเสียที่ชอบยอกย้อนเธอตลอดเวลา ทำไมถึงเป็นบ่อยๆ หรือเพราะเธอตกใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น หรือว่าช่วงนี้เธอกำลังอ่อนแอเพราะทำงานหนักใช้สมองมากเกินไปกันแน่
ยิ่งคิดค้นหาเหตุผลมากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งนอนไม่หลับ จนในที่สุดทนไม่ไหวผุดลุกออกจากที่นอน เปิดประตูออกมาด้านนอกอย่างแผ่วเบา มองไปยังโซฟาต้องขมวดคิ้วอย่างสงสัยเมื่อเห็นแต่ความว่างเปล่า ค่อยๆ เดินออกมามองหาเห็นกิ่งฟ้านั่งอยู่ตรงระเบียงทำอะไรสักอย่าง ด้วยความอยากรู้เธอค่อยๆ ย่องไปด้านหลังแต่ก็ยังดังพอให้กิ่งฟ้าได้ยินเสียงเดิน หันกลับมาอย่างรวดเร็ว อ้อมใจเลยแกล้งถามเสียงขุ่น
"ดึกดื่นป่านนี้แล้ว...ทำไมยังไม่นอน"
"เอ่อ...กิ่งนอนไม่หลับน่ะ เลยออกมานั่งเล่น" หันมาตอบก่อนจะรีบเอากระดาษที่กำลังวาดซ่อนไว้อีกด้าน เมื่ออ้อมใจเข้ามายืนอยู่ใกล้ๆ แต่ก็ไม่อาจหลบพ้นสายตาช่างสังเกตของอ้อมใจไปได้ ทำให้เธอซึมลงไป แต่ก็เพียงชั่วขณะหนึ่งเท่านั้นที่เธอจะยิ้มยั่วขึ้นมาอีก พยายามทำสุ้มเสียงให้สดใส
"วาดรูปอะไรเหรอ"
"รูปคนค่ะ ทายสิ...ไม่ใกล้ไม่ไกลหรอก"
"ไม่เห็นต้องทาย...ยังไงก็คงหนีไม่พ้นนับดาวหรอก"
"ไม่คิดว่าจะเป็นรูปตัวเองบ้างเหรอ" ประโยคนั้นแจ่มชัดให้หัวใจของอ้อมใจสว่างวาบขึ้นมาในบัดดล และเมื่อตาสบตา เธอก็อยากจะเข้าข้างตัวเองเหลือเกิน ว่าเธอเห็นความจริงจังในแววตาคู่นั้นที่ไม่หลบเร้นเหมือนเดิม เธอควรจะเชื่อคำพูดของกิ่งฟ้าดีหรือเปล่านะ...
"อย่าเลย พี่ไม่อยากโกหกตัวเอง" ในความเงียบหลังการตัดสินใจ และหลังดวงตาคู่นั้นเธอได้แต่ถอนใจหนัก ไม่อยากระเริงหรือเข้าข้างตัวเอง
"กิ่งก็เถอะ อย่าโกหกพี่หน่อยเลย ไปนอนเถอะจ๊ะดึกมากแล้ว พรุ่งนี้กิ่งต้องไปวาดรูปดาวทั้งวันอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ แต่ยังไงก็อย่าลืมวาดรูปพี่สักรูป แบบเต็มใจด้วยนะ" บอกออกไปด้วยเสียงเจือเศร้าในตอนท้าย เธอเห็นกิ่งฟ้าพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนจะหันหลังเดินกลับห้องช้าๆ แต่ก้าวไปยังไม่ถึงหน้าห้อง ก็ต้องชะงักไปกับคำพูดที่ตามมาให้รู้สึกหวั่นไหวอย่างไร้เหตุผลอีกครั้ง
"พูดจริงก็หาว่าโกหก" แต่เธอก็ยังเดินเข้าห้องไปโดยไม่หันกลับมามอง
"ทำไมต้องทำหน้าเศร้าแบบนั้นด้วยนะ คนอะไรชอบคิดเองเออเอง" กิ่งฟ้ายกกระดาษที่เธอกำลังร่างภาพของอ้อมใจ ตามแบบที่เธอเห็นในวันนี้ขึ้นมาดูอย่างไม่เข้าใจ...
ข่าว
