Chapter 7 : ความอ่อนไหว“Shit!!” ราเวนสบถลั่นขณะเดียวกันกับที่พาร่างของตนเองหลีกหลบจากกระสุนซึ่งกำลังพุ่งมาด้วยความเร็ว และแม้ว่าความว่องไวของการเคลื่อนไหวของตัวเธอจะนับว่าใช้ได้ แต่มันก็ไม่มากพอที่จะสามารถพลาดจากวิถีของกระสุนที่พุ่งเข้ามาจากฝีมือของมนุษย์ผู้ไม่ธรรมดาคนนั้น
ใช่..มันตรงเข้ามาถากต้นแขนของเธออย่างไม่ปราณี สายน้ำสีแดงสดกระเซ็นออกจากจุดนั้นในทันที สร้างความเจ็บแสบในนาทีนั้นเช่นกัน
“สการ์เลต.!” เสียงห้าวทุ้มเล็ดลอดออกมาจากไรฟันขาวที่ขบกันแน่น เป็นการระบายความคับแค้นกับคนซึ่งฝากรอยแผลนั่นไว้ให้ ราเวนมองจ้องกับต้นแขนตัวเองอยู่ เริ่มเห็นอะไรบางอย่างที่น่าตกใจ หยาดน้ำนั้นไหลออกมาไม่ขาดสาย คงเพราะประสิทธิภาพของกระสุนซึ่งเป็นอาวุธอย่างดีของหญิงสาวในชุดสีแดง
“ราเวน.. ขอโทษที ตอนนี้ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอ” เสียงหวานที่หูเธอได้ยินมัน การพูดจานั้นดูคล้ายเป็นเรื่องปกติธรรมดา แต่เธอรู้ดีว่ามันไม่ใช่ เพราะคนหน้าสวยซึ่งดูอย่างไรก็ไม่น่าจะเป็นไปได้ว่าจะคืออาวุธไร้เทียมทาน กำลังจะจัดการเธอด้วยความสามารถอันพิเศษของหล่อน แต่...
“หยุด.! อย่าทำเค้า.. เค้าสู้เธอไม่ได้ เค้าบาดเจ็บ!”
“บรอนซ์.. เธออย่ายุ่งได้มั้ย.. ปล่อยนะ!”
“ไม่.! ฉันไม่อยากให้เธอทำร้ายใคร จะพาฉันไปไหนก็ได้ แต่อย่าทำเค้า..”
“โอ้..เธอใจดีมากไปแล้วนะ”
เหตุการณ์ตรงหน้าที่กำลังเกิดขึ้น ยังผลให้เธอทำได้เพียงนิ่งอึ้งและมองดูมันเท่านั้น ด้วยไม่คาดคิดว่ามันจะเป็นไปได้จริงๆ ผู้หญิงตัวสูงนั่นเป็นคนซึ่งเธอต้องการตัวมา ถึงขนาดยอมเสี่ยงชีวิตในการแย่งชิง ทั้งยังปิดบังอะไรหลายๆอย่างเอาไว้ เพื่อให้ตัวเองดูดีในสายตาเขา จนเวลานี้เขาก็ได้เป็นคนเดียวกันที่ออกตัวมายืนขวางหน้า ป้องกันอันตรายซึ่งจะมาถึงตัวเธอในไม่ช้านี้ จากบุคคลที่ไม่ว่าอย่างไร เธอก็ไม่สามารถชนะได้ หากไม่ใช้เล่ห์กล
“เค้าเป็นคนช่วยฉัน..ตอนนั้น..”
“ใครบอกเธอ เค้าเป็นคนมาขโมยเธอไปต่างหาก อย่ามาขวางนะ”
“ฉันไม่เชื่อเธอ.!”
ปลายนิ้วหนึ่งของราเวนที่กำลังจะเหนี่ยวไก รวมทั้งมือของเธอเองเกิดอาการสั่นไหวขึ้นมา สายตาก็ไม่อาจจะแยกแยะได้ ว่าอะไรคือเป้าหมายที่แท้จริงของกระสุน เหตุการณ์ชุลมุนเบื้องหน้า ซึ่งสองโปรเจ็คพิเศษกำลังโต้เถียงกัน ดึงรั้งตัวของแต่ละฝ่าย สร้างความสับสนให้เธอ ใจหนึ่งต้องการอยากให้เรื่องมันยุติลงด้วยการไม่มีอะไรต้องสูญเสียกันทั้งสอง แต่มันเป็นไปไม่ได้ ในเมื่อนี่คืองาน.. และมันก็คือหน้าที่ของเธอ ขอโทษนะ..บรอนซ์
กระสุนจากอาวุธในมือเธอ ถูกส่งให้พุ่งออกไป ณ เวลาที่เป้าหมายมาเข้าอยู่ในสายตา ร่างสง่าในชุดหนังสีแดงเข้มนั่นกำลังอยู่ในท่าหันหลังให้ หล่อนถูกคนสูงกว่าดึงรั้งตัวไม่ให้หันกระบอกปืนมายังทิศทางที่เธออยู่ แต่ในนาทีให้หลัง ราเวนก็ต้องเบิกกว้างอย่างตกใจอีกครั้งของรอบวันนี้ เมื่อสายตาได้สบกับผู้หญิงคนนั้น และเป็นเขานั่นเองที่ได้รับกระสุนนั้นไปแทน เพราะความไวเหนือการคาดหมายของเขา พาตัวเขาเข้ามาในวิถีกระสุนแทนที่ผู้หญิงในชุดสีแดง
เขารับกระสุนแทน..สการ์เลต !
“บรอนซ์.!!” หูของเธอเองได้ยินเสียงตัวเองตะโกนร้องเรียกชื่อเขาคนนั้นด้วยความตกใจสุดขีด มันดังขึ้นพร้อมกันกับเสียงของใครอีกคนที่เป็นคนประคองร่างสูงนั่นไว้ สการ์เลตเข้าไปประคองคนตัวสูงกว่าก่อนเวลาที่เขาจะทรุดกายลงกับพื้นดินทราย นาทีเดียวกันนั้นเองที่สายตาของเธอได้เห็นเสื้อเชิ้ตสีขาว เสื้อเธอที่เอามาให้เขาได้สวมใส่ มันกำลังเปลี่ยนสี สีแดงสดกำลังเข้ามาแทนที่ความขาวบริสุทธิ์ของมัน เขาถูกยิง..
ด้วยมือเธอ...
“เห็นรึเปล่าบรอนซ์ แม่นั่นร้ายแค่ไหน..”
“ไม่.. ไม่เป็นไร.. ฉันไม่เป็นไร..”
เสียงโต้เถียงที่ได้ยินต่อมาเรียกสติคืนมาให้กับคนอึ้ง ความตกตะลึงและความสับสนไม่อาจจบสิ้น เพราะอะไรที่ได้พวกเขาเถียงกันอยู่ เธอไม่อยากเชื่อหู ไม่เชื่อความรู้สึกที่ว่า เขากำลังปกป้องเธออยู่ทั้งที่กำลังเจ็บ เพราะเธอ..
เพราะเธอทำ..
“ไม่เป็นไรเหรอ.. อ้อได้.. ไม่เป็นไร ถ้าตายก็อย่ามาโทษฉันล่ะ!” โปรเจ็คในชุดแดงตวาดเขา หล่อนมองตากร้าวมายังเธอ และส่งเสียงอีกรอบก่อนจะพากันหายไปทั้งสองคน
“จำใส่สมองของเธอเอาไว้ราเวน เรื่องวันนี้ไม่จบแค่นี้แน่ แล้วเธอจะต้องเสียใจ กับสิ่งที่เธอทำ!”
ราเวนแห่งสเนคยืนอึ้งเมื่ออยู่ตามลำพังข้างซากรกร้าง ไม่มีโปรเจ็คทั้งสองอยู่ที่นี่อีกต่อไป เธอเม้มปากตัวเองขณะมือกดบาดแผลที่กำลังชา สีหน้ารู้สึกผิด..
แบบที่ไม่ควรจะรู้สึก..
ปกป้องฉันเพื่ออะไร.. ฉันไม่ต้องการ ที่ฉันต้องการ แค่เธอ..
บรอนซ์...
--The Red Project—
“ทำใจดีๆไว้นะบรอนซ์.. เรามาถึงแล้ว” เสียงหวานที่มีอาการร้อนรน เอ่ยพูดกับใครอีกคนซึ่งเธอต้องพยายามพยุงร่างที่ใหญ่กว่าของเขาเอาไว้ให้สามารถเดินไปได้ด้วยกัน ดวงตาสีเขียวเข้มของสการ์เลตฉายความรู้สึกผิดออกมา เมื่อสบตากับดวงตาคมที่อ่อนล้าของผู้ที่ยังส่งยิ้มจางๆให้เธอ ทั้งที่สีหน้าบ่งบอกว่าอิดโรย เพราะการเสียเลือด
“เธอไม่น่าเอาตัวมาบังฉันไว้แบบนั้น ต่อให้โดนยิงฉันก็ไม่เป็นไร เธอไม่รู้เรื่องนี้รึไงนะ..”
“รู้สิ..เธอเก่งออก..”
“โอ้..รู้แล้ว.? ถ้ารู้แล้ว.. ทำทำไม..”
“ก็เพราะเธอตัวเล็กกว่าฉัน..”
คิ้วเรียวสีดำสนิทคลายปมที่ขมวดกันไว้ด้วยอาการไม่พอใจในสถานการณ์ที่เพิ่งผ่านมา สการ์เลตรู้สึกดีขึ้น เริ่มค่อยๆหายเครียดจากเหตุการณ์ที่ผ่านมา
มันหายอย่างไม่น่าเชื่อ แค่เพราะคำพูดง่ายๆแบบนี้...
คงเพราะคำตอบของหล่อน กับรอยยิ้มจางๆแต่เต็มไปด้วยความจริงใจนั่น และในที่สุดเธอก็พบว่าตัวเอง ส่งยิ้มกลับคืนไปหาสายตาที่มองเธอมาอยู่ แววตาจากดวงตาสีฟ้าอมเขียวทำให้เธอเห็นภาพของใครอีกคนซ้อนเข้ามา และมันส่งผลกระทบโดยตรงกับหัวใจ และเธอพบตัวเองนิ่งค้าง..
รู้สึกประหลาดในอก...
โชคยังดีที่ว่า เธอยังมีเลนส์สีเข้มของแว่นชนิดพิเศษช่วยในการปิดบังมัน เพราะมันคงจะไม่ดีเท่าไหร่นัก หากคนมีเจ้าของแล้วแบบเธอ ส่งสายตาทำนองนี้ให้ใครอีกคน ...ฉันคิดถึงคุณเหลือเกิน..ผู้การ..
“เป็นเหตุผลที่.. ฟังดูไม่ได้เรื่องเลยนะ” สการ์เลตแสร้งว่าประชดกลับ หลังที่สามารถจัดการกับความไม่ปกติทางใจของตัวเองได้ ถึงจะยังรู้สึกแปลกๆอยู่
ไม่รู้มันคืออะไร ความรู้สึกนี้..
และเพราะคำที่เธอประชดก็ทำให้สายตาได้เห็นคิ้วเรียวสีทองแดงของสาวตรงหน้าเลิกสูงขึ้นเหมือนประหลาดใจกับอะไรสักอย่าง หรือไม่เข้าใจ หากแต่พอเธอส่งยิ้มจากเรียวปากสีเดียวกันกับชุดที่ใส่ให้กลับไปอีกครั้ง ความสงสัยในแววตาของดวงตาคมของเขาก็คลายออกไป มันแฝงความขบขันไว้ภายในเหมือนกับเธอ
บรอนซ์ยิ้มให้เธอเหมือนกัน มันรู้สึกดีแปลกๆอีกแล้ว พวกเธอมองตากันนิ่งๆ เหมือนคิดไม่ออกว่าจะพูดอะไรอีก แต่ก็เพียงไม่กี่นาทีเท่านั้นที่พวกเธอจะนิ่งได้ เมื่อประตูบานใหญ่ถูกเปิดขึ้นและมีเสียงดังตามมา
“วาเลนไทน์.! กลับมาแล้วเหรอ!”
วะ.. วาเลนไทน์เหรอ..? วาเลนไทน์คือใคร..
คุณหมายถึงใครกัน..ผู้การ...
--The Red Project—
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ขอโทษนะคะที่เจ็บกว่าทุกครั้ง..” เสียงหนึ่งที่ดังขึ้นมาทำลายความเงียบของห้องสีขาว พาให้เกิดเสียงถอนหายใจยาวๆผ่านริมฝีปากอิ่ม เธอยิ้มหลังจากที่เม้มปากอยู่นาน พยายามสะกดกลั้นมันอยู่นานเพื่อลดอาการเจ็บจี๊ดที่ท่อนแขนยาวข้างหนึ่งของตน
เพราะเจ้าของเสียงซึ่งเอาของบางอย่างมาใส่ในตัวเธอตรงจุดนั้น ดวงตาสีเขียวเข้มเปิดขึ้น สการ์เลตนำร่างของตัวเองลุกขึ้นนั่งบนเตียง ภายหลังที่อีกฝ่ายเสร็จธุระจากการเช็ดทำความสะอาดแขนข้างเดิมนั่นของเธอ สายตาเธอเองชำเลืองมองคนข้างกายซึ่งกำลังทำหน้าที่ของเขาอยู่อย่างแคล่วคล่อง เก็บอุปกรณ์ที่ใช้กับตัวเธอเมื่อครู่เข้าที่เข้าทางของมัน เข็มฉีดยาและผลิตภัณฑ์ทางการแพทย์ซึ่งเธอก็ไม่รู้จักมันมากนัก
“เอ่อ..ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ฉันชินแล้ว ขอบคุณนะคะด็อกเตอร์” เธอตอบ สายตายังคงลอบมองอากัปกิริยาของหญิงสาวคนเดิมคนนั้นอย่างสนใจ เจ้าหล่อนยังคงวุ่นวายอยู่กับของสำคัญเหล่านั้นที่นำมาใส่ในกระแสเลือดของเธอ
ร่างสูงสง่าในชุดกึ่งลำลอง กางเกงผ้าสีดำแนบเนื้อกับเสื้อเชิ้ตขนาดพอดีตัวสีฟ้าอ่อนๆโชว์สัดส่วนอันน่ามองและรองเท้าบู๊ต ลุกขึ้นจากเตียงที่เป็นลักษณะของเตียงคนไข้ โดยไม่ลืมที่จะใช้มือข้างหนึ่งจากท่อนแขนยาวขาวๆซึ่งไม่ได้ถูกเข็มฉีดยาเจาะเข้าไป นำแขนเสื้ออีกข้างของเสื้อที่สวมใส่ซึ่งถูกถกขึ้นเพื่อสะดวกต่อการได้รับบริการนั้นกลับคืนมาให้อยู่ในลักษณะเดิม
“ไม่เป็นไรค่ะ..มันเป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้ว..” เสียงนุ่มนวลและหวานอยู่ในทีตอบกลับมา พร้อมดวงตาสีเขียวน้ำทะเลอันกลมโตมองผ่านเลนส์ของแว่นใสบนใบหน้ามาหาร่างสูงกว่า ก่อนเข้ามาช่วยจัดแจงกับแขนเสื้อข้างนั้นให้ คล้ายกับต้องการรับผิดชอบในสิ่งที่ตัวเองได้ทำ..ทำแขนเสื้อยับ
“แย่หน่อยนะคะที่ต้องมารับเซรั่มก่อนกำหนดเวลา.. ผู้การต้องการให้ร่างกายของคุณเตรียมพร้อมอยู่เสมอน่ะค่ะ”
ประโยคขยายความที่ได้ฟังต่อมา ดึงสายตาที่เหม่อลอยของดวงตาเขียวเข้มกลับคืนมาสู่คนตรงหน้าอีกครั้ง ใบหน้าสวยหวานก้มลงมองหญิงสาวคนเดียวกันซึ่งเพิ่งทำอะไรบางอย่างกับตัวเองด้วยเครื่องมือของเขา ที่ตอนนี้ยังคงทำหน้าที่อย่างดีไม่มีขาดตกบกพร่อง หรือจะเพราะเพียงว่า..ได้รับคำสั่งมาจากบุคคลที่สามซึ่งถูกดึงเข้ามาอยู่ในบทสนทนาโดยบังเอิญหรือ..ตั้งใจ
ผู้การ.. คุณห่วงฉันที่เป็นฉัน.. หรือห่วงฉันเพราะเป็นเครื่องมือของคุณ.. แต่ช่างเถอะ ไม่ว่าผลลัพธ์ที่ออกมากับคำถามนี่จะเป็นยังไง มันก็คงจะเท่ากัน ยังไงซะฉันก็ต้องอาศัยของพวกนี้อยู่ดีนั่นแหละ
“จริงๆแล้ว.. ด็อกเตอร์ไม่จำเป็นต้องทำเรื่องนี้ด้วยตัวเองก็ได้นี่คะ..ใช่ไหม” ร่างสูงเสนอความเห็น และก็ทำให้ได้เห็นอีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมองหน้าเธอ ด้วยสายตาฉงนใจแต่ค่อนข้างจะขัดกับคำพูดที่เขาเอ่ยตอบกลับมา พร้อมรอยยิ้มบางๆ
“ไม่ได้หรอกค่ะ เพราะคุณอยู่ในความดูแลของฉันนะคะสการ์เลต”
คนฟังมีความสงสัยออกมาเล็กน้อยในแววตากับคำตอบที่ได้รับ แต่เธอกลับเงียบนิ่งและทำแค่พยักหน้าน้อยๆรับคำโดยไม่มีคำถามกลับไปหาหญิงสาวผู้นั้น
“เสร็จธุระแล้ว ฉันขอตัวนะคะ” มิเชลขอตัว ยิ้มน้อยๆกับคนไข้ส่วนตัวและเตรียมตัวจะจากไปเมื่อหล่อนพยักหน้า หากแต่เมื่อเดินไปถึงประตูแล้ว เธอกลับนึกบางอย่างได้เลยต้องหันกลับมาใหม่ และได้เห็นแววตาประหลาดใจเล็กน้อยของอีกคน เธอยิ้มให้หล่อนอีก “เอ่อ..ลืมบอกไปว่า..เข้าเยี่ยมบรอนซ์ได้แล้วนะคะ ถ้าคุณต้องการ..”
ด็อกเตอร์สาวเดินจากไปแล้ว และคนที่ยืนอยู่ก็ทำหน้าประหลาดอย่างไม่รู้ตัว แต่เธอคิดว่าตัวเองยิ้ม..
อึดเหมือนกันนะคนบ้า.. ต้องไปดูหน้าซะหน่อยแล้ว...
....................................
ลงตอนใหม่แล้วจ้า..
อยากอ่านต่อ ขอเสียงกันบ้างเถอะ
.gif "เฮ้อออ")
ข่าว
