Lily of the Valley ลิลลี่หุบเขา บทนำ

[อาพัทธ์ อันธการ]

บทนำ

            เสียงประตูห้องปิดดัง 'ปัง' ผู้หญิงทั้งสองคนไม่มีใครสนใจเพราะความปรารถนาที่ร้อนแรงกำลังลุกโพลง



            "อืม...เดี๋ยวสิ" เสียงของคนตรงหน้าเอ่ยออกมาอย่างไม่ค่อยเต็มเสียงเท่าไหร่นัก เนื่องจากปากถูกประกบอยู่ ส่วนมือซนๆ ของหล่อนก็กำลังลูบไล้ร่างกายของอีกฝ่ายอย่างหิวกระหาย

            "ทำไม" เธอเอ่ยสั้นๆ ไม่ยอมหยุดอย่างที่สาวสวยต้องการ

            "มาที่นี่จะดีเหรอ" น้ำเสียงหวานดูไม่ค่อยสบายใจเท่าไหร่นัก ชนิษฐาเข้าใจดี เพราะปกติหญิงสาวจะไม่พาธนวรรณหรือผู้หญิงคนอื่นมาที่ห้องของตัวเอง

            "ดีสิ" หล่อนตอบและเริ่มจากที่หยุดไว้

            วันนี้หยาดนภาไม่อยู่ แฟนสาวของเธอบอกว่าจะไปหาพ่อแม่และคงไม่กลับบ้าน หล่อนจึงไม่กังวลที่จะพาใครมา และไม่กลัวว่าจะมีใครเห็น

            คนผมยาวสลวยดันคู่ขาไปนอนบนโซฟาในห้องรับแขก หญิงสาวปลดเสื้อผ้าออกจากร่างกายอีกฝ่ายอย่างชำนาญ จนเหลือเพียงแต่ผิวขาวเนียนละเอียดที่ปรากฏแก่สายตาเพียงเท่านั้น

            เธอพรมจูบแทบจะทุกตารางนิ้ว ดวงตาของสีน้ำตาลอ่อนนั้นช่างดึงดูดจนต้องแตะเรียวปากบนเปลือกตา ปากอิ่มแดงยั่วยวนชวนให้บดขยี้อีกครั้ง

            'กริ๊ก แอ๊ดดด' เสียงประตูที่ถูกเปิดทำให้คนทั้งคู่ชะงักการกระทำและหันไปมอง

            "นัท แนนกลับม..." เสียงคำพูดของผู้มาใหม่หายไปในลำคอ ดวงตาสีน้ำตาลเข้มเบิกกว้างต่อภาพตรงหน้า

            ชนิษฐากัดริมฝีปากของตัวเอง ไม่ต้องมองก็รู้ว่าหล่อนและครีมซึ่งเป็นคู่ขานั้นอยู่ในสภาพแบบไหน ผู้หญิงสองคนไร้เสื้อผ้าติดกาย

            "ออกไปก่อน" เธอกระซิบเสียงเบาเป็นการเตือนธนวรรณที่ยังคงนิ่งเฉย

            สาวสวยลุกขึ้นเก็บเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตลอดทางทีละชิ้น และชิ้นสุดท้ายก็อยู่แทบจะติดกับประตู นัทเห็นแฟนสาวและคู่นอนของตัวเองมองสบกันเพียงชั่วแวบเดียวก่อนที่ธนวรรณจะแต่งตัวและเดินออกจากห้องไป

            ความนิ่งเงียบไร้เสียงใดๆ ทำให้การเริ่มต้นพูดเป็นเรื่องยาก หยาดนภามีสีหน้าเคร่งเครียดผิดจากปกติ หล่อนไม่แปลกใจในท่าทางของอีกคนมากนักเพราะควรจะเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว เธอไม่ได้รักคนตรงหน้า แต่ก็รู้สึกเกรงใจอยู่บ้างในฐานะที่เป็นแฟนกันถึงได้ไม่เคยพาใครมาที่นี่ อีกอย่างก็คงพามาไม่ได้ เพราะปกติแล้วแนนจะอยู่บ้านตลอดเวลา อีกฝ่ายทำงานอิสระให้กับสำนักพิมพ์แห่งหนึ่งจึงไม่ค่อยได้ออกไปไหนสักเท่าไหร่นัก ผิดกับเธอที่ต้องพบเจอผู้คนตลอดเวลาเพราะอยู่ฝ่ายขาย

            "แนน" ในที่สุดคนผมยาวก็เอ่ยชื่อออกไป หยาดนภายังคงนิ่งไม่ไหวติง ผิวที่ขาวมากอยู่แล้วเมื่อต้องแสงไฟในตอนนี้ยิ่งดูขาวจนเหมือนซีดเข้าไปใหญ่ มือเล็กๆ นั่นกำแน่นจนไม่มีสีเลือดเลยแม้แต่น้อย

            "มันก็...แค่ชั่วคราวน่ะ" หญิงสาวไม่รู้ว่าควรจะบอกยังไง

            "เหรอ" เสียงใสสั่นคล้ายกับกำลังกลั้นสะอื้น มีความเจ็บปวดแฝงอยู่ ตาสีน้ำตาลเข้มมองมาราวกับจะถามว่า ทำไมถึงทำแบบนี้

            "อือ" หล่อนตอบหน้าตาย รู้สึกอึดอัดใจกับสถานการณ์แบบนี้

            น้ำตาหยดหนึ่งไหลจากนัยน์ตาคู่สวย ชนิษฐาถอนหายใจ เธอเกลียดน้ำตาของผู้หญิงเป็นที่สุด ไม่ชอบที่จะมอง ราวกับว่าสิ่งนั้นเป็นเครื่องมือที่ทำให้หญิงสาวกลายเป็นคนเลวร้าย

            คนตรงหน้าไม่พูดอะไรออกมาอีก ขาเรียวสวยคู่นั้นก้าวเดินอย่างช้าๆ ผ่านนัท ใบหน้าเรียวมองพื้น คนหน้ารูปไข่ได้แต่มองร่างนั้นเดินไปยังห้องนอนสำหรับแขก เธอถอนหายใจอีกครั้ง และคิดว่าแฟนสาวคงไม่พร้อมที่จะพูดคุยในวันนี้อีก แต่เดี๋ยวก็คงดีขึ้น และคงจะไม่เป็นอะไร

--------------------------------------------------------------------
มาแล้วนะคะเซอร์ไพรส์ แต่ช้านิดหนึ่งน้า เพราะคนเขียนงานยุ่งมากๆ เลยค่ะ