Chapter 9 : ฝาแฝดที่รักผ่านไปแล้วหลายวันกับการไปโรงเรียนของลูกๆ ดาเรนเริ่มจะไว้ใจกับเรื่องนี้พอสมควร แต่ไม่ยินยอมให้นิโคลมาส่งลูกคนเดียว ยังคงทำหน้าที่สารถีประจำบ้านอย่างไม่เกี่ยงงอน และจะต้องเดินไปส่งลูกให้ถึงมือคุณครูที่ยืนรอรับอยู่ด้วย เหมือนต้องการความแน่ใจว่าจะมีคนดูแลเด็กๆของตัวเอง
“ดาเรนคะ ถึงแล้ว” นิโคลเตือน เพื่อนคู่ชีวิตของเธอหันมามองหน้าด้วยสายตาที่เห็นทีไรอดจะอ่อนใจไม่ได้ทุกที แต่เธอมีวิธีแก้ไข
“อมีเลีย.. แอนเดรียคะ ลาปะป๊าสิลูก” บอกแค่นี้ลูกน้อยทั้งสองก็ปล่อยมือเธอ เข้าไปเกาะขาปะป๊าตัวสูง ดาเรนก็รู้ดีว่าถ้าลูกทำแบบนั้น หล่อนก็ต้องก้มตัวลงหา เพราะว่าตัวสูงกว่ามากๆ ลูกไม่มีทางเอื้อมถึง
“อมีเลียรักปะป๊า ปะป๊ามารับเร็วๆนะคะ” สาวน้อยผมบลอนด์ตาสีน้ำตาลเข้มกระซิบเมื่อหอมแก้มหนึ่งคนที่ตนรักมากๆไปหนึ่งฟอด และได้รับหอมกลับมาที่แก้มนิ่ม ฝาแฝดอีกคนเข้ามากระแซะ จะทำตามบ้าง
“แอนเดรียก็อยากให้ปะป๊ามารับเร็วๆ มะม๊าบอกว่าเย็นนี้จะทำหนมเค้ก”
ดาเรนหัวเราะเหลือบตามองมะม๊าของสองแฝดที่ยิ้มพร้อมพยักหน้ารับ หมายความว่าได้สัญญาเอาไว้จริงๆ “โอเคค่ะลูก แล้วปะป๊าจะรีบมารับพวกเราไปช้อปปิ้งกันก่อนกลับบ้านนะคะ” พูดจบก็เซ็นสัญญาด้วยจูบที่แก้มยุ้ยๆ แต่สองแขนน้อยๆกลับกอดรอบคอเธอไม่ยอมปล่อยง่ายๆ มืออุ่นๆจึงลูบศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู รู้ว่าลูกสาวอ้อนอีกแล้ว มันแปลว่าเธอต้องเข้มแข็งกว่า
ใช่..อย่าให้ลูกที่หน้าเหมือนแม่ขนาดนี้ ทำนิสัยเหมือนแม่ได้..
แต่จะทนได้หรือ.?
“แอนเดรียขา.. ปะป๊าต้องไปทำงานแล้วค่ะ หนูอยู่กับคุณครูกับอมีเลียนะคะ สองคนนี้จะไม่ทิ้งหนูไป เพื่อนๆก็รอเจอหนูอยู่ด้วย ไม่เชื่อดูสิคะ” ชี้มือให้ลูกสาวช่างอ้อนมองตามไป
แอนเดรียอิดออดอยู่สักพักก็ยอมทำตาม ตรงที่คุณครูสาวหน้าตาใจดียืนอยู่ มีเด็กหญิงเด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกันกับตัวเองยืนมองมา บางคนยิ้มพร้อมโบกมือให้ด้วย พี่แฝดก็เข้ามาดึงแขนเชียร์ให้ไปด้วยกัน หันไปมองหน้าปะป๊ากับมะม๊า พวกเขากำลังลุ้น
“โอเคค่ะ” เด็กตาสีฟ้าบอกในที่สุด ขอจูบแก้มปะป๊าสุดที่รักอีกที ก่อนเข้าไปหามะม๊าคนดีแต่สุดเฮี๊ยบที่ก้มลงหอมศีรษะพร้อมกระซิบอวยพร กอดกันหนึ่งครั้ง แล้วพากันกับแฝดพี่ไปหาคุณครูกับเพื่อนๆ
รถแวนของปะป๊ากับมะม๊าจากไปแล้วตอนที่ดวงตากลมๆสีฟ้ามองลงมาจากหน้าต่างห้องเรียน แอนเดรียน้ำตาซึม แต่ยังไม่ทันจะได้ร้องไห้ อมีเลียก็เข้ามาชวนไปเล่นด้วย และเพื่อนๆห้องเดียวกันก็ทำให้ลืมความเศร้านี้ไป
ได้แค่คิดไว้ในใจว่า อีกหน่อยเราก็จะโต..
..........................................
ดาเรนเดินถือกาแฟแก้วที่สองของวันนี้เข้ามาในห้องทำงาน ความจริงก็ไม่ได้ง่วงอะไรมาก หากแต่เพราะมันรู้สึกว่างๆทั้งที่งานก็มีทำ ยุ่งซะด้วยสิ
หรือเพราะทำยังไงก็ไม่ชินที่ไม่มีลูกสาวเล็กๆสองคนมาเกาะแข้งเกาะขาขอให้เอาใจ การทำงานในแต่ละวันมันเรียบราบเกินไปเมื่อไม่มีสองแสบคอยป่วน เพื่อนชีวิตของเธอก็คงจะเหมือนกัน พักนี้ห้องทำงานของนิโคลร้างไปเลยเมื่อเจ้าของมันมาอยู่แต่ห้องเธอ น่ากลัวว่าจะเหงา ปกติห้องนั้นต้องคอยรองรับเด็กๆที่คอยไปเล่นซนอยู่ ห้องของเล่นที่จัดเอาไว้ให้พวกเขาก็แทบจะไม่ได้ใช้งาน นอกจากบางวันที่โรงเรียนหยุด
เฮ้อ..คิดถึงลูกจริงๆ...
“ดาเรนมาดูนี่สิคะ ฉันว่าจะจัดห้องให้ลูกใหม่”
เสียงใสๆของคุณภรรยาที่รักพาให้คนยืนจิบกาแฟร้อนเหลือบตาไปมอง และร่างสูงก็เดินไปหาหล่อนที่นั่งขีดๆเขียนๆอะไรอยู่กับโต๊ะของตัวเอง โต๊ะที่ถูกลากเข้ามาเสริมในห้องนี้ที่เมื่อก่อนมันไม่เคยมี จนวันที่เด็กๆไปโรงเรียน
“จัดใหม่ทำไมคะ ของเดิมก็ดีอยู่แล้ว”
“ก็ใช่ค่ะ แต่พวกเค้าโตขึ้นทุกวันนะ ถ้าโตขึ้นแต่ห้องยังจัดเหมือนเดิม ก็จะอึดอัดเอาได้ และสองคนก็นิสัยไม่เหมือนกัน บางทีอีกหน่อยก็ต้องแยกห้อง พวกเค้าจะต้องมีโลกส่วนตัวที่ไม่อยากให้ใครไปยุ่ง และห้องนอนก็จะเป็นโลกของเค้าค่ะ” นิโคลตอบเป็นฉากๆ คนฟังทำหน้าทึ่งเหมือนไม่อยากเชื่อว่าเธอคิดเอง
“มองแบบนี้ ดาเรนไม่เห็นด้วยเหรอคะ”
“โอ้..ไม่ใช่ค่ะ แค่คิดว่า ทำไมนิกกี้ละเอียดจัง” ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ วางแก้วกาแฟทิ้งไว้กับโต๊ะแล้วขอแผ่นงานของคุณภรรยาที่รักมาดูบ้าง เห็นแล้วก็เป็นปลื้มกับงานของหล่อน
รอบคอบ ละเอียด ภาพงาม งานเนี้ยบสมเป็นอินทีเรียมือหนึ่งของบริษัท พนักงานคนไหนก็สู้บอสคนนี้ไม่ได้.. ดีนะที่ยุ่งมากกับลูกๆจนไม่ค่อยได้รับงานมาทำเอง ไม่อย่างนั้น อินทีเรียประจำของบริษัทได้มีนั่งตบยุงกันบ้างแหละ
และนี่แหละ คุณภรรยาที่รักของฉัน...
“ตอนนี้พวกเค้ายังนอนเตียงเดียวกันใช่ไหมคะ ฉันก็จะสั่งเตียงมาใหม่ให้มันกว้างขึ้น แต่ต้องขอถามความเห็นเด็กๆก่อนว่าเค้าอยากนอนเตียงเดียวกันหรือแบ่งคนละเตียง แต่ถ้าคนละเตียงเลยมันก็จะง่ายขึ้นเวลาที่ต้องแยกห้องนอน หรือดาเรนว่า เราใช้สองเตียงเอามาต่อกันดีคะ สั่งทำเตียงแบบที่สามารถต่อกันได้ให้เนียนเลย”
ดาเรนทำท่าคิด หัวคิ้วสีน้ำตาลกดลงน้อยๆ มองรูปภาพห้องนอนในฝันของลูกๆที่คุณแม่ของพวกเขาตั้งใจทำให้ ดีใจแทนเด็กๆจริงๆ มะม๊าถึงจะดุแต่ก็หวังดีไม่เคยเปลี่ยน เตรียมให้ทุกอย่าง
“ฉันว่า สองเตียงต่อกันจะดีกว่าค่ะ ยังไงซะตอนนี้พวกเค้าก็ยังเล็ก และแอนเดรียคงไม่ยอมนอนคนเดียวแน่ๆ โตขึ้นก็ไม่รู้จะยอมหรือเปล่าด้วยสิ”
“ฉันก็คิดแบบนั้นค่ะ ดีนะที่อมีเลียไม่เคยรำคาญน้องเลย”
“เพราะเค้านิสัยเหมือนฉันไง” ปะป๊าหน้าใสตอบเสียงใส คนใกล้ตัวจึงหัวเราะอย่างทันที “นิกกี้โตขึ้นมากนะคะตั้งแต่มีเด็กๆ ฉันแทบจำไม่ได้แล้วว่า เมื่อก่อนนิกกี้เกเรยังไง หรือต้องดูที่แอนเดรีย”
นิโคลหัวเราะเขินๆแบมือของานกลับไปดูใหม่ ยังมีที่ต้องแก้ไขบางจุด อย่างเตียงนอนของลูกไง แต่เรื่องสงสัยก็อดไม่ได้ที่จะอยากถาม “แล้วดาเรนชอบฉันแบบเมื่อก่อน หรือตอนนี้คะ ตอบตรงๆนะ ห้ามพูดเอาใจ”
ดวงตาสีฟ้าใสๆมองจ้องอย่างคาดคั้น คนถูกจ้องหันไปถ่วงเวลาด้วยการหยิบกาแฟขึ้นมาจิบ คิดไม่ออกเหมือนกัน อยากจะบอกว่าชอบทุกเวลาและทุกอย่างที่หล่อนเป็นจะได้ไหม.. เดี๋ยวก็หาว่าพูดเอาใจกันอีก..
“ดาเรนตอบไม่ได้ล่ะสิ ชอบหาว่าฉันดุลูกตลอด ชอบว่าฉันโหด”
เสียงบ่นเหมือนน้อยใจจากคุณภรรยาที่รักพาให้แก้วกาแฟถูกเลื่อนไปทิ้งไว้ตามเดิม และเริ่มปฏิบัติการณ์เอาใจอย่างจริงจัง สองแขนยาวเข้าไปสวมกอดตัวหล่อน หอมแก้มไปหนึ่งฟอดแรงๆ เห็นหล่อนแอบอมยิ้มดีใจ เธอก็ดีใจ..
“นิกกี้ทำดีที่สุดแล้วค่ะ คุณแม่ชมอยู่ทุกครั้งที่มาเยี่ยมเรา ป้าแอนนิต้ายิ่งแล้วใหญ่ ชอบทำท่าจะมาจีบนิกกี้ไปสะใภ้ตัวเอง ทั้งที่เจสก็หามาให้แล้ว”
“คนแก่ก็แบบนั้นแหละค่ะ ชอบยึดติดกับสิ่งเดิมๆ แต่เดี๋ยวนี้ป้าเค้าก็เหมือนจะยอมรับเพนนีได้บ้างแล้วนะคะ เมล์มาบอกว่า จะมาหาสองสามวันนี้”
“โอ้.. งั้นสงสัยว่า เราต้องไปช่วยคุณหมอจอมยุ่งจัดบ้านอีกแล้วมั้งคะ ได้ข่าวว่า กล่องบางกล่องยังไม่ได้เปิดเลย เพราะคุณเธอมัวแต่ทำงาน ส่วนคุณแม่บ้านก็ท้องแก่ เดินไม่ค่อยไหว”
“ก็คงต้องไปช่วยค่ะ ขืนให้คุณป้ามาเจอตอนบ้านยังไม่เรียบร้อย เดี๋ยวลูกน้องดาเรนก็โดนอีก คนท้องเครียดมากไม่ดีนะคะ มันสะเทือนเด็ก” คุณแม่ผู้มีประสบการณ์แนะนำ พลางขีดๆเขียนๆงานไปพร้อมกัน คนนั่งฟังพยักหน้ารับหงึกๆ ไม่แน่ใจว่ารู้เรื่องด้วยกับเรื่องที่พูดไหม หรือสนใจดูแต่เธอทำงาน
“ดาเรนไม่มีงานทำเหรอคะ” อยู่ๆก็พูดขึ้นกะทันหัน เจ้าของแขนที่ยังคล้องลำตัวเธออยู่ก็ทำหน้าตกใจ “ที่เตือนเพราะจะบอกว่า ให้ไปรีบๆทำนะคะ ไม่อย่างนั้นพอถึงเวลาไปรับลูก ก็จะไม่มีเวลาทำแล้ว สัญญากับพวกเค้าไว้ไม่ใช่เหรอคะว่า จะพาไปซื้อของมาทำเค้กกัน”
“โอ้ตายจริง ลืมจริงๆค่ะ งั้นต้องรีบแล้วล่ะ” สถาปนิกใหญ่ที่มีงานเต็มมือแต่ลืมสนิทรีบลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้เตรียมจะหันไปทำงาน หากคุณแม่บ้านก็คว้าตัวเอาไว้ก่อน เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ แต่ก็ยิ้มที่หล่อนดึงตัวลงไปหา
จูบหวานๆจากคนที่รักเติมพลังงานได้อย่างดีกว่าเครื่องดื่มบำรุงกำลัง..
“โอเคค่ะ ไปได้แล้ว.. เดี๋ยวไม่ทันไปรับเด็กๆ แล้วลูกสาวดาเรนจะงอนนะคะ” นิโคลหัวเราะกับท่าทางรีบร้อนของปะป๊าของลูกสาวที่รีบกลับไปนั่งโต๊ะทำงานและรื้องานมาทำโดยไม่มองเธออีก เห็นแบบนี้ก็ไม่วายอยากจะแกล้ง
คนมันน่ารัก และเธอก็รัก...
“ดาเรนคะ”
เจ้าของชื่อหันมามองคนเรียกแปลกใจ หากก็หัวเราะอย่างมีความสุขที่แม่ของลูกส่งจูบไปให้พร้อมเสียงหัวเราะใสๆก่อนที่จะก้มหน้าลงทำงาน
อยากจะบอกคนทั้งโลกเลยว่า ครอบครัวของเธอน่ารักแค่ไหน..
แต่ไม่เอาดีกว่า เธอแค่ต้องการเก็บพวกเขาไว้ในโลกส่วนตัวของตัวเองที่ไม่จำเป็นต้องไปป่าวประกาศกับใครๆว่า พวกเธอรักกันมากเลย..
...........................................
ลืมไปว่ามันเป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ มาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตจึงพบว่ามีคนมากกว่าที่เคยเจอ แต่เด็กๆของพวกเธอก็ไม่เคยหวั่น ชอบมาช้อปกับมะม๊าบ่อยๆ ชินแล้วกับการเห็นรถเข็นมากมาย กับคนมากหน้าหลายตา แต่ยังไงคนรักลูกก็อดไม่ได้หรอกที่จะห่วง กลัวลูกสาวจอมซนหายไป ดังนั้นจึงพบแอนเดรียอยู่ในรถเข็นใส่ของพร้อมด้วยอมีเลีย
มันแน่อยู่แล้ว อมีเลียนี่แหละตัวแสบกว่าแอนเดรียน้อยเสียอีก นักวิ่งร้อยเมตรเชียวนะคะ..
“มะม๊า.. ของมันเบียดอมีเลีย..” ตัวแสบที่หนึ่งบ่นขึ้นมาก่อน ตามด้วยคนที่สองที่พยายามยืนชะเง้อคอยาวมองนู่นมองนี่แต่ไม่ค่อยจะเห็นอะไร ตัวเตี้ย..
“ปะป๊า.. แอนเดรียอยากมองขนม มองไม่เห็นเลย ลงไปเดินข้างล่างได้ป่าวคะ” บ่นๆพร้อมแก้มป่องๆ ผู้ใหญ่สองคนที่มองอยู่ก็หันมองหน้ากัน แต่ก็น่าจะรู้ว่า ใครที่จะเป็นคนตัดสินใจเรื่องนี้ ใครใหญ่สุดในบ้าน
มะม๊าไงล่ะ!
“ไม่ได้นะคะ วันนี้ไม่สะดวก คนมาช้อปปิ้งกันเยอะเลย เดี๋ยวลูกสองคนเดินหลงกับมะม๊า ปะป๊า พอดีมะม๊าขาดใจตายก่อน” นิโคลก้มลงบอกลูกสาวพร้อมหอมศีรษะไปคนละที แล้วก็ทำหน้าเหยเก ก่อนชี้หน้าทั้งสองคน
“หัวเหม็นอีกแล้วนะคะ วันนี้ไปซนอะไรกันมา เล่าให้มะม๊าฟังเลยนะ!”
เสียงพูดหงุดหงิดพาให้คนที่หันไปหยิบของจะมาใส่รถสะดุ้งตกใจ ดาเรนหันมามองสามคนแม่ลูกงงๆ “นิกกี้คะ ดุอะไรลูกเหรอ แล้วลูกๆล่ะ ทำอะไรให้มะม๊า”
สองแฝดชี้หน้ากันและกันทันที ไม่มีใครยอมรับว่าตัวเองผิดสักคน ผู้ใหญ่สองคนก็มองหน้ากัน และคนที่น่าจะรู้จักนิสัยลูกดีที่สุดก็ถอนหายใจ
“แบบนี้แสดงว่าผิดทั้งคู่ค่ะดาเรน” คุณแม่ยังสาวส่ายหน้า พลางก้มหน้าสืบสวนต่อ ไม่สนใจว่าอยู่ที่ไหน ไม่ได้หรอก เดี๋ยวลืม..
“ตกลงว่าพากันไปเล่นอะไรกันมาที่โรงเรียนคะ ซนมากเลยล่ะสิ อ๋อใช่สิ เสื้อผ้าพวกหนูถึงดูไม่ได้เลยที่คุณครูใส่มาให้ในกระเป๋า” พูดถึงเรื่องนี้เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า สองสาวน้อยเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ทั้งคู่ พวกเขาใส่ชุดสำรองที่เธอเตรียมไปให้ในกระเป๋าพร้อมขวดนม
ถูกแล้ว สองแสบยังดื่มนมจากขวดอยู่ แต่ก็เฉพาะเวลาจะนอนกลางวันเท่านั้น พวกเขายังติดมันอยู่ เลิกได้ยาก คงต้องรอให้สี่ขวบก่อน
แต่ตัวโตกันขนาดนี้ใครจะเชื่อว่า ยังไม่สี่ขวบกันนะ บางทีเธอเองยังลืม..
“ของเล่นที่โรงเรียนเยอะแยะเลยมะม๊า แต่แอนเดรียวิ่งช้าไม่ทันเพื่อน หกล้มด้วย” อมีเลียเล่าแต่เหมือนฟ้องมากกว่า คนที่โดนฟ้องเลยเงื้อมือตีพี่ไปหนึ่งที แต่เพราะยังเป็นเด็กเล็กจึงควบคุมแรงตัวเองไม่ได้ พี่แฝดที่เจ็บเลยเอาคืน ตีหัวน้องไปหนึ่งทีเหมือนกัน และเพราะความอดทนที่น้อยกว่า แฝดน้องเลยร้องไห้จ้า มะม๊ากับปะป๊าที่มองตามลูกไม่ทันต้องรีบมาจับแยก
“ดาเรนคะ เอาแอนเดรียไปเดินเล่นที่อื่นก่อน ไปรอที่รถก็ได้ค่ะ ตรงนี้ฉันจัดการเอง เดี๋ยวซื้อของที่เหลือเองค่ะ” นิโคลสั่งฉับไว ดาเรนพยักหน้ารับไวเหมือนกัน และพอสองคนพ่อลูกหายไปแล้วก็ถึงตาคุณแม่อย่างเธอที่ต้องจัดการลูกคนโต ถึงจะอายุเท่ากัน ยังไงก็ห้ามทะเลาะกันในเมื่อเป็นพี่น้อง แถมนี่มันก็นอกบ้านซะด้วยสิ
“อมีเลียคะ มะม๊าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าตีน้อง เรามันมือหนักนะรู้มั้ย” จับมือเล็กมาตีแปะๆ ไม่ได้ตั้งใจจะให้เจ็บจริงจังแต่เด็กน้อยก็ทำเบ้หน้าจะร้องไห้เสียแล้ว คนเป็นแม่อย่างเธอหรือจะทนได้ โอบตัวลูกมากอดปลอบแทนจะดุต่อ
เพราะหน้าตาเหมือนปะป๊าแบบนี้ด้วย มะม๊าจะทนใจร้ายได้ยังไง..
“เราต้องรักกันรู้ไหมคะ เรามีกันแค่นี้เอง”
“ก็แอนเดรียตีอมีเลียก่อน” ลูกสาวย้อนเสียงสะอื้น ต้องลูบหัวให้หายเสียใจ แล้ววันนี้จะซื้อของเสร็จไหมล่ะ เฮ้อ...
“มะม๊ารู้ค่ะ แต่ถ้าแอนเดรียตี แล้วอมีเลียก็ตีคืนแบบนี้ น้องก็ร้องไห้ไปแบบนั้น มันจะดีเหรอคะลูก เมื่อกี้เรายังได้อยู่ด้วยกันอยู่เลย”
“แต่ว่า...” อมีเลียเหมือนอยากจะเถียงแต่ก็ดูจะหาคำไม่เจอ คิดไม่ออกว่าจะต้องพูดยังไง คนเป็นแม่ถอนหายใจ ค่อยๆหาวิธีคุยกับลูกไปเรื่อยๆ
“อมีเลียเคยบอกมะม๊ากับปะป๊าว่า ถ้าใครมาแกล้งน้อง อมีเลียจะจัดการให้ ลูกลืมไปแล้วเหรอคะ ลูกถึงเป็นคนทำน้องเอง” นิโคลเริ่มรู้สึกว่า คงจะรีบเร่งรัดเรื่องความรู้สึกปกป้องให้กับลูกคนโตมากเกินไป เพราะเด็กน้อยเริ่มหน้าเสียลงทุกที แบบนี้ก็คงจะต้องเอาไว้คราวหน้า
“เอาล่ะค่ะ มะม๊าไม่ว่าอะไรลูกแล้ว คราวนี้ถือว่า อมีเลียไม่ตั้งใจ แต่คราวหน้า มะม๊าขอนะคะ เราเป็นพี่น้องกัน อย่าทะเลาะกัน ไม่งั้นคนอื่นจะมาแกล้งเราได้นะ โดยเฉพาะที่โรงเรียนที่ไม่มีปะป๊ากับมะม๊าอยู่ เข้าใจไหมคะลูก”
เด็กน้อยหน้าเหมือนดาเรนย่อส่วนแต่ผมบลอนด์เหมือนเธอพยักหน้าทั้งน้ำตาคลอ เธอหอมศีรษะลูกไปอย่างเผลอตัวและสะดุ้งกับกลิ่นไม่พึงประสงค์ แต่นั่นก็ทำให้คนที่โดนเธอดุจนสลดหัวเราะออกมาได้
“นั่นแน่ ยิ้มออกแล้ว แล้วเราไปช้อปกันต่อได้หรือยังคะ” หยอกลูกสาวเสียงใส เด็กน้อยหน้าใสก็พยักหน้ารับ และทำตัวเป็นเด็กดีให้เธอทันที
นิโคลถอนหายใจหายเหนื่อย มองสาวน้อยที่ช่วยเธอเก็บของใส่รถเข็นที่เขานั่งอยู่อย่างเป็นระเบียบ แล้วหันไปหาสายตาที่มองเธออยู่ใกล้ๆมานาน ดาเรนกับแอนเดรียยืนรออยู่ที่อีกมุมของซุปเปอร์ เธอโบกมือให้พวกเขาเข้ามาหา และพวกเธอทั้งสี่ก็ได้อยู่พร้อมหน้ากันอีกครั้ง ความสุขสงบกลับคืนมา
“นิกกี้เจ๋ง” ดาเรนยกนิ้วให้ภรรยาสาว หล่อนก็ยกนิ้วให้เธอเหมือนกัน ชมกันไปชมกันมาพอหอมปากหอมคอ พร้อมซื้อของเสร็จก็เตรียมไปจ่ายเงินกลับบ้านแสนรัก เพื่อทำกิจกรรมของครอบครัวกันเหมือนทุกวัน หากแต่อุปสรรคก็กลับเกิดขึ้นเมื่อมือถือของเธอดัง
ไม่อยากรับโทรศัพท์เวลานี้เลย มันคือเวลาของครอบครัว เธอไม่ต้องการให้คนอื่นมาวุ่นวาย แต่ความเป็นเจ้านายก็กลัวว่าลูกน้องจะโทรตามเรื่องงาน และนิโคลก็เข้าใจ
“รับเถอะค่ะดาเรน เผื่อพวกเค้ามีปัญหา วันนี้เรากลับบ้านกันเร็วกว่าทุกวันนะคะ”
“งั้นขอตัวแป๊บนะคะ” ดาเรนหันไปรับโทรศัพท์แต่ดวงตามองภรรยากับลูกทั้งสองช่วยกันหยิบของมาให้แคชเชียร์ สาวแคชเชียร์ที่คุ้นหน้าเพราะเจอแฝดมาตั้งแต่เล็กก็ทักทายตามปกติ มีเล่นมีหยอกล้อกัน ซ้ำยังหันมายิ้มให้เธอด้วย เธอยิ้มกลับไปให้หล่อนตามมารยาทขณะเงี่ยหูฟังเสียงจากทางไกลที่ลืมดูว่าเป็นใครแต่กดรับ
กำลังจะถามว่าทำไมไม่พูด ในเมื่อโทรมาหา หากแต่เมื่อเสียงหล่อนหลุดออกมาจากลำโพงก็ทำเธอตาโตแทบจะทันที
“นิกกี้.. เจสโทรมาบอกว่าตอนนี้เพนนีอยู่โรงพยาบาลแล้ว ไม่แน่ใจว่าจะคลอดคืนนี้ไหม เราจะเอายังไงกันดี!”
นิโคลไม่ตอบคำถามแต่รีบจ่ายเงินให้เสร็จและเข็นรถเข็นออกจากซุปเปอร์ให้เธอเดินตามเกือบไม่ทัน หากในความรีบร้อนและดูจะเหนื่อยแบบนี้ มันกลับทำให้รู้สึกดีแปลกๆ จนเธอต้องหันไปบอกสองแฝดด้วยน้ำเสียงดีใจ
“พวกหนูๆจะมีน้องมาเล่นด้วยแล้วนะคะ เตรียมตัวจะเป็นพี่กันหรือยัง”
อมีเลียกับแอนเดรียทำหน้างงไปพักหนึ่งก่อนจะส่งเสียงเฮและกระโดดในรถเข็น ดาเรนอมยิ้มและเหลือบตามองคุณภรรยา นิโคลยิ้มกลับมาเหมือนกัน แต่บอกข่าวร้ายมามากกว่าข่าวดี
“สงสัยเย็นนี้จะอดทำเค้กแล้วค่ะ เอาไว้พรุ่งนี้ก็แล้วกันนะ ไปหาอาเจสกับน้าเพนนีก่อน หวังว่าคงไม่มีใครมีปัญหานะ”
สามคนพ่อลูกมองหน้ากันทันใด จากนั้นไม่นานก็ได้ยินเสียงโหออกมาลั่นลานจอดรถซุปเปอร์พาให้คนหันมามองพร้อมกัน คุณแม่ยังสาวหัวเราะเพราะรู้ว่าที่โห่นั่นมันก็ไม่ได้จริงจังอะไร พวกเธอสนใจสมาชิกใหม่มากกว่าของกิน
แต่..ใช่จริงๆเหรอ..?
.......................................................
:875328cc:
ข่าว
