Chapter 11 : สองแสบและวันหยุดการตื่นนอนตอนเช้าและพบว่ามีลูกสาวนอนทับอกอยู่แบบนี้มันเป็นอะไรที่ให้ความรู้สึกดีเหมือนตอนที่พวกเขายังเล็กแม้ตอนนี้พวกเด็กๆจะตัวโตจนทำให้เธอรู้สึกชาตรงส่วนที่ถูกหนุนทับนานหลายชั่วโมง
โอ้..แต่มันคงจะไม่เล็กลงหรอกนะ..หน้าอกหน้าใจ..
“นิกกี้.. ฉันช่วยดีกว่า” ดาเรนเสนอเพราะรู้ว่าภรรยากำลังลำบากจากน้ำหนักตัวเด็กสองคนที่รุมรักหล่อนมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ก็ดีค่ะ รู้สึกว่า แขนชาไปแถบนึงแล้ว” นิโคลยิ้มแห้งๆ มือที่ว่างช่วยประคองศีรษะน้อยของลูกสาวที่อีกคนกำลังค่อยๆอุ้มออกจากท่อนแขนของเธอที่เขาเอาหัวหนุน อยู่ในอ้อมอกของเธอทั้งคืน
ถูกแล้ว..เจ้าตัวน้อยอมีเลียลูกแฝดคนพี่นอนอยู่ที่ตำแหน่งนั้น หัวหนุนแขนเธอที่ต้องโอบตัวเขาอีกที หน้าซุกอกอุ่น นอนเบียดแอนเดรียที่นอนในระดับที่ต่ำลงมา เจ้าตัวเล็กของเธอคนนี้ซุกหัวอยู่ที่หว่างอกพอดิบพอดี ตัวก็เบียดเธอจนน่าอึดอัดแทน เป็นอันว่าอุ่นกันจนร้อน ส่วนดาเรนกลับเหมือนถูกปล่อยให้โดดเดี่ยวอยู่อีกด้านของเตียงโดยลำพัง
แต่ก่อนจะหลับยังจำได้ว่า ใบหน้าของหล่อนมีรอยยิ้มแห่งความสุขปรากฏอยู่ แปลว่า หัวใจของหล่อนไม่ได้รู้สึกว้าเหว่หรอกใช่ไหม..
บางทีเธออาจจะคิดมาก..
ก็เพราะรักมากไงล่ะ..
“ดาเรนโกรธหรือเปล่า” คุณแม่ลูกแฝดถามกังวลใจหลังขยับลุกขึ้นมานั่งพิงหัวเตียงและให้แอนเดรียที่ยังหลับไม่รู้เรื่องหนุนตักแทนอก ลูกอีกคนอยู่กับดาเรนที่อาสาเป็นหมอนแทนให้ น่าแปลกใจที่วันนี้สองแฝดหลับนานกว่าตอนที่นอนอยู่ในห้องตัวเอง
“โกรธเหรอ..” ดาเรนย้อนถามแล้วยิ้มที่อีกคนพยักหน้า “โกรธทำไมคะ พวกเค้าอยู่กับนิกกี้แบบนั้น น่ารักดีจะตาย ฉันแอบถ่ายรูปไว้ด้วยนะ” พูดแล้วก็คว้าสมาร์ทโฟนของตัวเองมาจิ้มๆ ก่อนส่งให้ภรรยา นิโคลยิ้มเขินจนแก้มแดง
“รูปแบบนี้ดาเรนห้ามไปโพสที่ไหนเลยนะ ไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย” สาวสวยผมบลอนด์คาดโทษแต่ไม่จริงจัง ก็ดวงตาสีฟ้าหวานฉ่ำขนาดนั้น ตากล้องฝึกหัดหัวเราะร่วนพลางลูบหลังเจ้าตัวเล็กที่อยู่บนตักไปพร้อมกัน
“สายไปแล้วค่ะ ฉันส่งไปแกล้งบางคนแล้ว”
“แกล้งใครคะ ดาเรนนี่นะ ไม่คิดเลยว่าจะเป็นคนแบบนี้” นิโคลแกล้งตำหนิ อีกคนยักไหล่น้อยๆไม่สนใจ เธอส่ายหน้าระอา “บอกได้ไหมคะไปแกล้งใครมา รู้ไหมว่า รูปแบบนี้มันน่าอาย ฉันโทรมจะตายไป”
“ใครว่าคะ นิกกี้สวยเหมือนนางฟ้าต่างหาก รับรองเลยว่ายัยหมอกับแม่เซเลบอเมริกันนั่นต้องกรี๊ดแน่นอน”
สาวบลอนด์อ้าปากค้าง รู้ทันทีเลยว่าคุณสามีพูดถึงใคร เธอโน้มตัวเอื้อมแขนไปตีบ่าคนนั่งหัวเราะ พอหล่อนจะอ้าปากเถียงเธอก็ส่งเสียงก่อน
“ดาเรนส่งรูปฉันไปให้เจสกับราเชลเหรอ แบบนี้พวกนั้นก็แชร์รูปฉันไปทั่วโลกแล้ว!” นิโคลทำตาโตแทบถลนและลูบแขนข้างที่ยังชาอยู่น้อยๆของตัวเองอย่างขนลุก “แค่คิดก็สยอง”
“สยองทำไมล่ะคะ นิกกี้น่ารักจะตาย แล้วสองแฝดอีก ดูสิ ขี้อ้อนจริงๆเลยนะ เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว” ดาเรนทำท่าอยากจะฟัดลูกสาวที่นอนบนตัก หากเสียงของคุณแม่ของเค้าก็ยังบ่นงึมงำให้ได้ยิน
“ดาเรนก็เห็นฉันน่ารักอยู่คนเดียวแหละ คนอื่นจะว่ายังไงก็ไม่รู้”
“ใครจะว่ายังไงฉันไม่รู้หรอกค่ะ แค่สำหรับฉันกับลูก นิกกี้น่ารักสุดยอดอยู่แล้ว” เจ้าของดวงตาสีช็อคโกแลตตอบเสียงใส อีกคนยิ้มอายๆแล้วเปลี่ยนเรื่องเหมือนไม่อยากอายอีก
“ทำไมพากันตื่นสายนะเด็กๆ” นิโคลบ่นลูกแฝดที่ยังหลับตาพริ้ม หลับสนิทเหมือนไม่ได้ยินพ่อแม่คุยกัน หรือว่าหลับสบายที่ได้นอนใกล้ๆพวกเธอ
แบบนี้ก็แย่สิ ถ้าอยากมานอนด้วยทุกคืน..
“นั่นสิคะ ดีนะที่วันนี้เป็นคริสต์มาสต์อีฟ ที่โรงเรียนบอกว่า พวกเค้าไม่ต้องไปก็ได้ ไม่งั้นพากันสายกันหมดแน่” ดาเรนหัวเราะเอ็นดู ลูบหัวลูกที่เริ่มกระดุกกระดิกน้อยๆ สงสัยใกล้ตื่นแล้ว
“แล้วบริษัทเราล่ะคะ ดาเรนบอกฝ่ายประชาสัมพันธ์หรือยังว่า เราให้หยุดด้วย หรือว่า พวกเค้าจะมีปาร์ตี้กัน” สาวบลอนด์ถามหน้าตาตื่นเพราะเพิ่งนึกได้ ที่แล้วมาเธอมัวแต่วุ่นวายกับเรื่องสมาชิกใหม่ที่บ้านคุณหมอ ลืมเรื่องวันหยุดยาวแบบนี้ไปเสียสนิท หากรอยยิ้มบนใบหน้าของคู่ชีวิตก็ทำให้ใจชื้นขึ้น
เพราะมันหมายถึงว่า หล่อนจัดการเรียบร้อยแล้ว..
“ตกลงบอกแล้วเหรอคะ”
“เรียบร้อยค่ะ เราประชุมกันหลายวันแล้วไงคะ จำไม่ได้เหรอ”
นิโคลหัวเราะ “จำไม่ได้เลยค่ะ ดาเรนก็รู้นี่ สาวๆของดาเรนมีเรื่องให้ฉันต้องคอยจำเยอะไปหมด”
“ก็จริงค่ะ” ดาเรนเห็นด้วย ว่าจะขยับตัวไปจุ๊บปากคนน่ารักสักหน่อย หากเจ้าแฝดน้อยตัวแสบก็ดันตื่นเสียได้ ตื่นมาก็ส่งเสียงทันที
“มะม๊า.. วันนี้เป็นวันหยุดหรือเปล่า”
นิโคลและดาเรนมองหน้าเจ้าตัวเล็กที่เอ่ยปากถามเสียงงัวเงีย พวกเธอหัวเราะก่อนที่นิโคลจะก้มลงหอมศีรษะน้อยๆของเด็กช่างถามนามว่าแอนเดรีย
ก็เจ้ารายนี้ไม่ค่อยอยากจะไปโรงเรียนอยู่แล้วนี่นา..
“เอ..วันหยุดรึเปล่าเหรอ.. แบบนี้ต้องถามอมีเลียแล้วมั้งคะลูก” คุณแม่ยังสาวแกล้งพูด หนูน้อยสองคนก็มองหน้ากันพลางขยี้ตา เธอเงยหน้าขึ้นมองคู่ชีวิต “ดาเรนจัดการเด็กๆได้ไหมคะ ฉันจะไปจัดการมื้อเช้า”
“ได้ค่ะ แล้วเราจะไปเยี่ยมเจสกับเพนนีกับเจสจูเนียร์หรือเปล่า” บอกพลางชักชวนสองเด็กน้อยขึ้นจากเตียงที่คุณแม่ของเขากำลังพยายามจะจัดให้มันเป็นระเบียบอยู่ ได้ยินเสียงเล็กๆใสๆเถียงกันแต่ไม่มีอะไรน่าตกใจ สองสาวน้อยคุยกันเถียงกันเป็นประจำอยู่แล้ว
“ไปค่ะ แต่บางทีเราอาจจะย้ายมื้อเช้าของเราไปบ้านเจสก็ได้ หรือว่ายังไงดีคะเด็กๆ” หันไปถามเจ้าตัวเล็กของเธอ ทั้งคู่พยักหน้าแทบจะพร้อมกัน
“อมีเลียอยากเล่นกับเจสซี่”
“แอนเดรียขอแบ่งขนมให้เจสซี่ด้วยได้ป่าวคะมะม๊า”
ทั้งปะป๊าและมะม๊าอมยิ้ม ท่าทางจอมแสบทั้งสองของพวกเธอจะเห่อน้องไม่แพ้ใครเสียแล้ว
“มะม๊ากับปะป๊าดีใจนะคะที่ลูกๆรักน้องกัน แต่เจสซี่ยังเล่นและยังกินขนมกับพวกหนูไม่ได้หรอก” นิโคลก้มลงบอกลูกสาว พวกเขาทำหน้างง อีกคนต้องมาช่วยเสริม
“น้องยังเล็กมากๆเลยค่ะ เพิ่งมาจากโรงพยาบาลเมื่อวานเอง น้องต้องนอนเยอะๆจะได้แข็งแรง และดื่มนมมากๆ” ดาเรนอธิบาย
“อมีเลียกับแอนเดรียแบ่งนมให้น้องทานได้ไหมคะ”
“ไม่ได้หรอกค่ะ น้องต้องทานจากน้าเพนนีเท่านั้น”
เจ้าตัวเล็กสองคนมองหน้ากัน แล้วหันไปเกาะขามะม๊าตัวเองที่กำลังจัดที่นอนอยู่ นิโคลหันมาก้มมองดูลูกสาว “ทำไมคะลูก.?” ถามแล้วก็สะดุ้งเล็กๆที่มือเล็กเอื้อมมาแตะหน้าอกเธอที่แน่นอนยังโนบราอยู่ตั้งแต่เมื่อคืน เธองงกับลูกเหมือนที่ดาเรนก็งง แต่ก็ต่อมาก็ยิ้มกับความไร้เดียงสาของเด็กเมื่อพวกเขาพูด
“ของมะม๊า อมีเลียกับแอนเดรียไม่ให้นะ ใช่ป่ะแอนเดรีย.?”
แอนเดรียถึงไม่พูดตอบแต่พยักหน้าขึงขัง กอดขามารดาอย่างหวงแหน นิโคลตลกไม่ออก มองลูกทั้งสองน้ำตาคลอ มันตื้นตัน ความรักจากลูกช่างบริสุทธิ์เสียเหลือเกิน ไม่เสียแรงที่สู้ทนอุ้มท้องและคลอดพวกเขามา
“มะม๊าก็ไม่ยกให้ใครเหมือนกันค่ะ สัญญาๆ” คุณแม่ลูกแฝดก้มลงกอดเด็กๆของเธอ เงยหน้าสบตาดาเรนที่ยืนมอง แอบเห็นแววตาอิจฉาเล็กๆในดวงตาสีช็อคโกแลต แต่หล่อนก็อมยิ้ม หรือเพราะเธอส่งสายตาอ้อน
“โอเค.. เราสัญญากันเรียบร้อยแล้ว ไปแปรงฟันล้างหน้ากับปะป๊าได้แล้วค่ะ มะม๊าจะทำมื้อเช้าให้พวกหนูแล้วเราไปบ้านอาเจสกัน”
“เย้ๆไปบ้านอาเจส!”
“ไปหาเจสซี่.. ไปหาเจสซี่!”
สองแฝดร้องดีใจ กระโดดโลดเต้นจนเธอกับดาเรนหัวเราะขำ กว่าจะจับออกไปจากห้องได้ก็หลายนาที ขนาดตัวจากไปแล้วเธอยังได้ยินเสียงพวกเขาสามคนดังมาจากห้องน้ำ นิโคลยิ้มส่ายหน้ากับตัวเองก่อนจะหันไปทำงานแม่บ้านและมะม๊าของลูกๆเหมือนเคย
และเธอรู้สึกมีความสุขจริงๆ
..............................................
มื้อเช้าที่บ้านฮาร์เบอร์ไม่มีอะไรแตกต่างจากบ้านแมคคอลลี่สักนิด อาหารยังรสชาติดีเหมือนเดิม ก็แม่ครัวคนเดิมเป็นคนทำ อันที่จริงก็เหมือนแค่เปลี่ยนบรรยากาศจากสวนในบ้านเธอมาเป็นสวนบ้านคุณหมอเท่านั้น แต่ไม่ใช่แค่นั้นสิ เพราะมีสมาชิกใหม่คนหนึ่งมาร่วมด้วยถึงเขาจะตัวเล็กมากๆ
“ว้าวเจส.. ฉันว่าให้เธออุ้มเจสซี่ดีกว่าเพนนีอีกนะ ท่าทางไม่ค่อยไหวเลย” ดาเรนวิจารณ์ขณะมาร่วมมุงดูเด็กทารกร่วมกับเด็กสองคนที่กำลังสนใจน้องใหม่จนไม่ยอมห่าง เธอต้องยกจานอาหารมาป้อนกันถึงนี่ตรงที่เพนนีนั่ง
คุณแม่มือใหม่ยังไม่แข็งแรงมากนักจึงต้องนั่งห่อด้วยผ้าคลุมหนาๆบนเก้าอี้ข้างๆบ้านที่มีหลังคายื่นออกมาบังแดดให้ ถึงจะเป็นในยามเช้าของฤดูหนาว แดดก็คงจะแรงเกินไปสำหรับเด็กอ่อนที่ถูกอุ้มอยู่ที่ความจริงควรจะอยู่ในตัวบ้านมากกว่าตรงนี้ แต่เมื่อคุณหมอต้องการให้ลูกได้มีภูมิคุ้มกัน หล่อนจึงตัดสินใจให้เจสซี่อยู่ข้างนอกได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง
แต่แค่ชั่วโมงเดียวจะพอหรือสำหรับมื้ออาหารที่เต็มไปด้วยความสนุกสนานปนวุ่นวายเพราะเด็กๆจอมยุ่งสองคนตรงนี้ที่อยากจะเล่นกับน้องเหลือเกิน ไม่รู้ถ้าน้องโตขึ้นกว่านี้แล้วแย่งของเล่นกันได้ จะยังรักแบบนี้ไหม.?
“อะไรดาเรน.. เพราะเธอกันเจ้าตัวแสบสองคนไม่ให้อยากป้อนข้าวน้องไม่ได้เหรอ ให้เรียกนิกกี้ไหม.?” เจสสิก้าตะโกนกลับไปขณะพลิกเนื้อย่างบนเตาที่เอาไว้เป็นมื้อเช้าสำหรับผู้ใหญ่และคุณปู่ คุณย่าของลูกสาวที่กำลังจะเดินทางมาถึงในอีกไม่นาน
ใช่แล้ว.. นางแอนนิต้า ฮาร์เบอร์และนายแฟรงค์ ฮาร์เบอร์กำลังจะมาร่วมฉลองวันหยุดที่นี่กับพวกเธอ รวมถึงคุณยายคุณตาของเจสซี่ด้วย เพราะพวกเขาต้องการเห็นหน้าหลาน และคริสต์มาสต์ปีนี้ ที่นี่คงจะคึกคักหน้าดูชม
วุ่นวายด้วยต่างหาก!
“ไม่ต้องเรียกค่ะ มาแล้ว..” นิโคลส่งเสียงมาพร้อมจูงมือหญิงวัยกลางคนมาด้วย มีหนุ่มใหญ่เดินตามหลังมาพร้อมรอยยิ้ม ทุกคนรวมถึงคุณหมอพากันยิ้มต้อนรับ แต่สองคนที่เสนอหน้าวิ่งไปก่อนจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากฝาแฝด
“คุณย่าแอนนี่.. คุณปู่แฟรงค์!” สองแฝดร้องเรียกผู้ใหม่อย่างสนิทสนม ผู้ใหญ่สองคนก้มลงกอดหลานๆ
“โอ้โห.. หลานย่าน่ารักไม่เปลี่ยนเลย ว่าไหมตาแฟรงค์” แอนนิต้าหันไปถามสามีแต่หาได้มีเวลาสนใจคุณปู่แฟรงค์ไม่ โดนเด็กแฝดลากแขนพาไปหาหลานเล็กเสียก่อน
“คุณย่าแอนนี่มาดูเจสซี่สิ ตัวเล็กจิ๊ดเดียวเอง”
“ไหนๆ เจสซี่เหรอจ๊ะ” คุณย่าแท้ๆของเด็กเกิดใหม่ตอบเสียงเอ็นดู และถูกชักชวนให้ดูนู่นดูนี่ไม่มีอันได้พัก หากก็ทำใจเอาไว้แล้ว เตรียมพร้อมทั้งร่างกายและจิตใจว่าจะต้องมาเจอกับอะไร มันเป็นความสุขในความวุ่นวายอลหม่านที่นางยินดีจะได้เจอ
เสียงใสๆที่พูดแจ้วๆที่ชักชวนให้ผู้ใหญ่ดูนู่นดูนี่ พาให้คนทั้งหลายที่ยืนมองอยู่รู้สึกเอ็นดูเด็กแฝดตัวจ้อยกันมากขึ้น รวมถึงคุณปู่แฟรงค์ที่ยิ้มไม่หุบและรู้สึกคุ้มค่าที่เดินทางไกลมา
“เจสเลือกที่อยู่ได้ดีนะลูก”
คุณหมอหัวเราะมองหน้าบิดาตัวเองเหมือนไม่เชื่อเท่าไหร่ “คุณพ่อว่างั้นเหรอคะ ทีเมื่อก่อน...”
“นั่นมันเมื่อก่อนลูก ตอนนี้พ่อเปลี่ยนใจแล้ว” แฟรงค์บอกยิ้มอ่อนโยนพลางชี้มือให้ลูกสาวดูในสิ่งที่ทำให้เขาเปลี่ยนใจ
“เห็นแม่เราไหมล่ะ เค้ามีความสุขมากเลยนะ ตื่นเต้นน่าดูที่รู้ว่าจะได้มาหาเรากับหลานๆ แล้วรู้ไหมว่า ตอนอยู่บ้านน่ะ เค้าบ่นปวดแข้งปวดขา ไม่สบายนู่นนี่ตลอด แล้วดูตอนนี้ปะไร ยอมให้เจ้าแฝดของดาเรนกับนิกกี้ลากไปลากมา ไม่เห็นบ่นสักคำ”
“สงสัยโดนเวทย์มนต์ของแม่มดน้อยสองคนนั่นไปแล้วล่ะค่ะ เรื่องธรรมดา”
“ก็อาจใช่.. พ่อก็อยากโดนมนตร์แบบนั้นเหมือนกัน”
พูดไม่ทันขาดคำ หนุ่มใหญ่ก็เดินจากไปหาภรรยาของเขาที่วุ่นวายอยู่กับเด็กๆ ทั้งเด็กแฝดและเด็กทารกแรกเกิด พาให้คุณหมอมองประหลาดใจ
“สงสัยคราวนี้คุณป้ากับคุณลุงต้องติดกับเด็กๆของเราแน่ ไม่มีทางรอด”
เจสสิก้าหันมาเลิกคิ้วมองคนพูด เห็นนิโคลยิ้มกรุ่มกริ่มท่าทางมั่นอกมั่นใจ ส่วนดาเรนก็อมยิ้มจนแก้มจะแตก
“พวกเธอดูสะใจดีเนอะ”
“อ้อแน่นอนสิคะ ก็คุณชอบบอกไม่ใช่เหรอว่า คุณป้าไม่ค่อยอยากมาที่นี่เพราะไม่อยากเจอภรรยาคุณ คราวนี้มีเจสซี่แล้ว เดี๋ยวจะอยากอยู่ที่นี่เลยด้วยซ้ำ หวังคุณคงไม่หวงเจสซี่จนไม่ให้ใครแตะนะ” นิโคลบอกพร้อมยิ้มล้อเลียนแล้วเดินจากไปหน้าตาเฉยไม่รอฟังคำค้าน หากก็แค่เดินไปสมทบกับลูกสาวตัวเองและเพื่อดูแลญาติผู้ใหญ่เท่านั้น แต่คนมองตามก็ยังไม่วายจะบ่น
“ผู้หญิงคนนั้น ใช่คนที่ฉันเคยอยากจะแต่งงานด้วยหรือเปล่าเนี่ย”
เสียงคุณหมอพูดพาให้คนหันไปหยิบขนมเข้าปากหันกลับมาอมยิ้ม ก่อนป้อนขนมใส่ปากหล่อนไปไม่ให้ว่างมาบ่นอีก
“เธอว่าอย่างนิกกี้จะมีกี่คนกันล่ะในโลกนี้” ดาเรนพูดขำๆ อีกคนยักไหล่ เธอว่าจะไปของกินมากินอีกอย่าง หากเสียงร้องดีใจของเด็กๆที่ดังขึ้นอีกรอบก็พาให้หันไปมองอยากรู้ว่าเรื่องอะไร และมันก็พอดีกันกับที่เจสสิก้าบ่นพึมพำ
“ฉันจินตนาการไม่ออกเลยว่า คืนนี้กับคริสต์มาสต์พรุ่งนี้จะเป็นยังไง พอเห็นหน้ายัยเซเลบคนนี้โผล่มา”
“นั่นราเชลกับแอนนาเบลล์ อิซซี่ด้วยใช่ไหม.?” ปะป๊าลูกแฝดถามไม่มั่นใจ จำได้ว่าไม่มีใครจากบ้านกิลเบอร์กบอกว่าจะเยี่ยมพวกเธอ จึงไม่แปลกที่จะงง หากคงจะเป็นใครคนอื่นไปไม่ได้หรอก เธอจำสาวบลอนด์คนนั้นได้แม่น
ก็ไม่มีใครอีกแล้วที่เหมือน “ราเชล กิลเบอร์ก” ที่คิดถึงหล่อนทีไรก็นึกได้ทันทีถึงความโกลาหล และความร่าเริง..
“จินตนาการไม่ยากหรอกเจส.. แค่เธอเตรียมเหล้ากับที่พักไว้ก็พอ ส่วนที่เหลือฉันกับนิกกี้จัดการเอง” ดาเรนบอกพร้อมยิ้ม คุณหมอหรี่ตามองราวไม่ไว้ใจอะไรสักอย่าง หากหล่อนก็ไม่มีเวลาจะโต้แย้งอะไรอีก ต้องรีบระเห็จไปรับแขกที่มาเยี่ยมบ้านกับลูกสาว
ปะป๊าหน้าสวยถอนหายใจหัวเราะน้อยๆกับตัวเองเพราะความอลเวงตรงหน้า และยิ้มให้คู่ชีวิตที่มองมาหา เธอยกนิ้วให้นิโคลที่ยิ้มหวานกลับมาให้ก่อนจะขอตัวไปจัดการกับเด็กๆที่กำลังเฮฮาดีใจกับคนมากมายที่ได้เจอ
ดาเรนสูดหายใจลึกๆให้รู้สึกถึงความเย็นของอากาศแล้วผ่อนมันออกมา เธอพร้อมแล้วกับวุ่นวายในนาทีนี้และในอนาคตที่ต้องเจอต่อไป เพราะแน่ใจว่า จะมีความสุขกับมัน
.................
ย้ายความอลวนกับจอมซนทั้งสอง และครอบครัวน่ารักๆมาไว้ที่นี่เลยนะคะ :04a97f13:
หวังว่าคงไม่ลำบากเกินไปนะที่ตามมาหาเจ้าแฝดของพวกคุณ
ขอบคุณที่ยังรักกันค่ะ
ป.ล.ถึง One night stand ภาคสามจะจบไปแล้ว ยังเจอ ราเชล แอนนาเบลล์กับอิซซี่ได้ในเรื่องนี้อีกนะคะ มาเป็นแขกรับเชิญจ้า :af48944b:
ข่าว
