Chapter 9 : Secret Lover (คนรักในความลับ)
อิสซาเบลล่าสะดุ้งตื่นตกใจเมื่อได้ยินเสียงนกร้อง คงเป็นเวลาเช้าตรู่แล้ว มันจึงบอกเวลา แต่กระนั้นภายในกระโจมยังไม่มีแสงแดดพาดผ่านเข้ามา อาจเพราะมันถูกปิดจนไม่มีทางที่แสงจะเข้ามารบกวนคนด้านในนี้ได้ เด็กสาวปรือตามองไปรอบๆ เพราะรู้สึกแปลกที่ พอได้สติก็พบตัวเองนอนห่มผ้าอยู่บนฟูกนอน ไม่ใช่โดนมัดอยู่กับเสากระโจมอีกต่อไป ใครกันหนอใจดีจัง...
“ตื่นแล้วหรือไร.?”
ร่างบางสะดุ้งอีกรอบเพราะเสียงแปลกหู เธอหรี่ตามองร่างสูงที่เดินเข้ากระโจมมา เขาพาแสงแดดรำไรของยามฟ้าสางเข้ามาด้วย ดวงตาคมพยายามปรับรับแสงให้สามารถมองเห็นใบหน้าของคนที่เข้ามาใหม่ให้ชัดขึ้น
“คาร่า.? หรือไคล่า.?” อิสซาเบลล่าเรียกชื่อหล่อนอย่างไม่แน่ใจ ฝาแฝดคล้ายกันมากจนเธอแทบแยกไม่ได้ หากเมื่อสบตา ดวงตาสีเขียวเจิดจ้ากับเส้นผมยาวทอแสงประกายเงิน เธอก็เริ่มเดาออก นั่นเพราะรอยยิ้มแบบนี้ด้วย “เจ้าคือ..คาร่า.?”
“ใช้ได้.. เจ้าสามารถแยกแยะเราจากฝาแฝดของเราได้” คาร่ายิ้ม เข้ามานั่งยองๆตรงหน้าสาวที่ลุกพรวดขึ้นมานั่ง เอาผ้าห่มห่อตัวแน่น หล่อนทำเหมือนกลัวเธอจะทำอะไร “เราสัญญากับพ่อมดเฒ่าแล้วว่า จะดูแลเจ้า ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกลัว”
“ข้าไม่ได้กลัว ข้าแค่....” เด็กสาวพูดไม่ออก คำพูดเธอหายไปกะทันหันกับนิ้วยาวที่เข้ามาเชยคางตัวเอง เห็นดวงตาคมสีเขียวมองหน้าเธอราวพิเคราะห์ “เจ้ามองหาอะไร ข้าไม่ใช่---”
“เจ้าไม่ใช่ลูกสาวแท้ๆของโรบิ้นใช่หรือไม่.?” องค์ราชินีเลิกคิ้ว คนที่ถูกถามชักสีหน้าตกใจ “เจ้าหน้าตาไม่เหมือนเขา..”
“ข้าไม่รู้!” อิสซาเบลล่าตวาด สะบัดหน้าหนีออกจากนิ้วที่เชยคาง หางตาเห็นอีกสาวเม้มปากไม่พอใจ ดวงตาสีเขียวใสดุจน้ำแข็งในทะเลวาวขึ้นมาจนน่ากลัว
ไม่เหมือนมนุษย์จริงๆเสียด้วย!
“แต่ที่ข้ารู้.. คือเจ้าไม่ใช่มนุษย์!”
“เจ้าเองก็ไม่ใช่!”
เด็กสาวชะงัก อ้าปากค้าง พูดไม่ออก เหตุใดคาร่าจึงรู้ว่าเธอหาใช่คนธรรมดาเหมือนคนอื่น แต่อันที่จริง เธอยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอะไร รู้แค่เพียงเธออยู่ในป่านี้มาตั้งแต่เด็กและมีบิดาเป็นจอมโจรคนยาก ที่ได้รับฉายาเป็น “โรบินฮู้ด”
หากแต่เมื่อหายเหม่อ เธอเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของอีกสาวก็พาให้รู้ตัว ไม่ใช่เรื่องนี้ที่เธอควรห่วง เอาไว้ทีหลัง.. อิสซาเบลล่าตั้งใจจะลุกหนี หากความรู้สึกเนื้อตัวเปล่าว่างเมื่อผ้าห่มร่วงหล่นจากตัวก็พาให้ตกใจ ก้มลงมองตัวเอง แล้วก็แทบกรี๊ด
เสื้อผ้าสักชิ้นก็ไม่มีติดตัว..
“เจ้าทำอะไรข้า เปลื้องผ้าข้าทำไม!” สาวน้อยตวาด ลนลานคว้าผ้าห่มมาคลุมตัว ดวงตาคมมองอีกคนอย่างระแวง “เจ้ามันเลว.. เจ้าเลว..” เด็กสาวคิดหาคำพูดไม่ออก เธอรู้สึกอับอายอย่างไม่น่าจะรู้สึก ทั้งที่คนตรงหน้าเป็นหญิงสาวงดงาม หากแต่เมื่อนึกถึงว่า หล่อนเห็นสรีระของเธอในร่มผ้าทั้งหมดแบบนั้น มัน..ไม่ใช่..
ทั้งที่หล่อนไม่ใช่ชายหนุ่ม.. แต่เธอก็...
ก็รู้สึกไม่ชอบสายตาหล่อนที่มองเธอเลย..สักนิด..
เพราะมันทำให้ร้อนรุ่ม.. ร้อนจนบอกไม่ถูกว่าเป็นอะไร..
หรือจะถูกเวทย์มนตร์...
“เสื้อผ้าเจ้าสกปรก เราเลยเอามันออก แล้วอุ้มเจ้ามานอนตรงนี้ ยังไม่ดีอีกหรือ..” คาร่าย้อน เด็กสาวยังมองตาขวาง มือบางกุมผ้าห่มแน่น “ความจริงเจ้าน่าจะสบายตัวดีกว่านั่งสัปหงกอยู่กับเสานั่นนะ..อิสซาเบลล่า” พูดไปก็ยิ้มถูกใจที่เห็นใบหน้าแดงก่ำของสาวผิวน้ำผึ้ง แต่เหมือนยังไม่สนุกพอ ไม่ได้แกล้งใครแบบนี้มานานแล้ว
“เจ้ารูปร่างดีเหมือนกัน นึกว่าจะแบนกว่านี้”
“เจ้าแอบดูข้า.. เจ้ามันทุเรศ! ผู้หญิงโรคจิต!” อิสซาเบลล่าตวาด อยากจะตบหน้าคนที่พูดให้อาย แต่ที่ทำได้ก็แค่ถอยหลังหนีไปจนติดผนังกระโจม ดวงตาคมมองคนตรงหน้าหวาดกลัว แปลกใจตัวเองว่าทำไมจึงกลัวผู้หญิงคนนี้มากนัก
เธอไม่เคยกลัวใครมาก่อน..
“ก็ได้.. เรายอมโรคจิต หากจะได้ดูสิ่งสวยงาม จรรโลงใจ” คาร่าพูดง่ายๆ ร่างสูงยืดตัวขึ้น เด็กสาวนั่งขดตัวเกร็งราวกลัวเธอจะเข้าไปหา เรียวปากสวยยิ้ม รู้สึกดีบอกไม่ถูก “เดี๋ยวจะให้คนเอาเสื้อผ้าดีๆมาให้ใส่ แล้วออกไปหาเราด้วยล่ะ”
เด็กสาวอ้าปากจะแย้ง แต่เธอช้าเกินไป ร่างสูงกับชุดคลุมยาวลากดินเดินออกไปแล้ว ตอนนี้เธอได้แต่มองตาขวางไปที่ประตูกระโจมเท่านั้น และมันก็แค่ชั่วพักชั่วคราวเมื่อมีหญิงสาวอีกนางเดินเข้ามา หล่อนดูบอบบางและงดงาม มิใช่ตัวสูงโดดเด่นเช่นสองฝาแฝดหรือน้องเล็กพวกนั้น
“นายท่านให้ข้าเอาเสื้อผ้ามาให้เจ้า เดี๋ยวข้าช่วยเจ้าสวม” หญิงสาวผู้มาใหม่พูดเสียงราบเรียบ หากแต่ด้วยน้ำเสียงในโทนหวานหู คนฟังจึงรู้สึกดีขึ้น รวมถึงมองกันด้วยสายตาที่ดีขึ้นด้วย
“เจ้าเป็นใคร?” อิสซาเบลล่าถาม ไม่วายระแวง คนในกองคาราวานนี้มีแต่แปลกๆทั้งนั้น เห็นหน้าตาสวยๆ อาจจะไม่ใช่คนก็ได้ ใครจะรู้...
“เราเป็นข้ารับใช้คนสนิทของผู้ที่เพิ่งออกไป” สาวหน้าหวานตอบเสียงเรียบเช่นเคย “มาเถอะ รีบเปลี่ยนเสื้อผ้า อย่าให้ท่านรอนาน”
“ข้าใส่เองได้ เจ้าไม่ต้อง วางทิ้งไว้!”
“เจ้าจะอายไปไย ในเมื่อข้าเป็นคนถอดเสื้อผ้าให้เจ้าตั้งแต่แรก”
เด็กสาวมองคนพูดตาค้าง ปากนึกอยากจะแย้งว่า ไม่ใช่นางแต่เป็นคาร่าต่างหากที่เปลื้องเสื้อผ้าเธอออก แต่ผู้หญิงคนนี้จะหลอกเธอเพื่ออะไร คนที่หลอกเพราะหวังผล น่าจะเป็น....
“ยัยบ้าโรคจิต!” อิสซาเบลล่าสบถเสียงดัง พาให้คนที่นั่งเตรียมเสื้อผ้าอยู่ข้างๆหันมามอง เธอสะดุ้งเพราะแววตาที่เปลี่ยนไปของหล่อน “ทำไมต้องมองแบบนั้น ข้าไม่ได้ว่าเจ้า!”
“เจ้าไม่มีสิทธิ์ว่าเจ้านายของเรา หากข้าได้ยินเจ้าพูดว่าร้ายนายข้าอีกครั้ง ข้าจะตัดลิ้นเจ้าไม่ให้พูดได้อีกต่อไป” สาวหน้าใสไม่ใช่เพียงใช้คำขู่ แต่มือสั้นที่มาจ่อคออีกสาวบวกดวงตาวาวโรจน์ก็ทำให้คนถูกขู่ตกใจจนพูดไม่ออก
“จำไว้นางโจร” เสียงเรียบนิ่งกระซิบ แล้วลุกเดินหนีออกไปหน้าตาเฉย ไม่เหลียวหลังมองคนนั่งงงที่มองตาค้างตาม
นี่มันเรื่องอะไร...
........................................
“เจ้าแสบเช่นนี้เลยหรือไร..โรซาลี.?” ไคล่ากระซิบถาม ยิ้มถูกใจกับอีกสาวที่ส่งยิ้มหวานกลับมาแต่ไม่ยอมตอบ “เจ้าคิดว่า ข้าไม่เห็นตอนที่เจ้าดึงมีดขึ้นมาจ่อคอเด็กสาวเบลล่านั่นหรือ.. เจ้าพกมีดด้วยหรือไร.?” ถามไปพลางลูบคลำหาของที่ถูกซ่อนในตัวหญิงสาวที่ดูคล้ายจะชอบที่ถูกค้นตัว
“พกมาแล้วจะเชือดคอข้าหรือเปล่า.?” ถามคราวนี้ แกว่งมีดที่หาเจอต่อหน้าเจ้าของมัน หญิงสาวตรงหน้าหัวเราะเขิน “ไหนตอบข้าสิ..คนสวย”
“สำหรับพระองค์.. หม่อมฉันมีเพียงสิ่งนี้ที่จะมอบให้เท่านั้นเพคะ” โรซาลีกระซิบ มือบางรั้งต้นคออีกคนลงมาประทับจูบหวาน ไม่สนใจมีดในมือเจ้านาย แต่มันก็หายไปแล้ว เมื่อพบว่ามือใหญ่เข้ามากอบกุมทรวงอกเธอ หัวใจเธอเต้นตุ้บตั้บตอบรับสัมผัสที่คุ้นชินแต่ต้องการไม่รู้หน่าย หรือมันเป็นสิ่งที่นางในควรจะรู้สึก..
“เจ้าช่างรู้ใจข้าเสียจริง” ไคล่ากระซิบ ก่อนพรมจูบลงกับเนื้ออกขาวที่ตนแหวกอาภรณ์หล่อนออกรวดเร็ว ถึงจะเป็นเวลาเช้า ความต้องการก็เกินจะห้ามไหว ของหวานชิ้นใหม่ๆสดๆแบบนี้ยังชวนให้ต้องเลี้ยวมาเก็บกินอยู่เสมอ เธอคล้ายจะคลั่งไคล้นางในคนนี้มากกว่าคนอื่น ลืมแบ่งพี่สาวไปเลย
แต่คาร่าคงไม่ต้องการนางมากกว่า..ไอซิส..
“พระองค์..” เจ้าของอกอวบกระซิบแผ่ว แทนสัญญาณบางอย่าง ต่อมาก็พบร่างของเธอถูกอุ้มขึ้น และนำไปวางบนฟูกนอน ลิ้นร้อนล้อเล่นกับจุดอ่อนไหวบนหน้าอก มือบางกดศีรษะที่เส้นผมสีเงินเทาปกคลุมอย่างเผลอตัว แต่เธอคงไม่ต้องกลัวเมื่ออยู่กับเจ้านายคนนี้ ไม่ใช่องค์ราชินี...
“เจ้าเหมาะแก่การได้รับรางวัล” คนตัวใหญ่กว่ากระซิบยิ้มๆ นิ้วเรียววนไล้จุดอ่อนไหวที่ชุ่มชื้นด้วยน้ำหล่อลื่น เจ้าของมันครางกระเส่า สะโพกกระตุกรับเรียกร้องความสนใจที่มากกว่า “เจ้าชอบใช่ไหมโรซาลี.?” ไคล่าถาม ดวงตาสีฟ้าเปล่งประกายเจ้าเล่ห์ เห็นหญิงสาวพยักหน้ารับ ตนก็ยิ้มถูกใจ จัดการทำตามความต้องการของนางอย่างทันท่วงที
โรซาลีกระตุกตัวเฮือกเมื่อถูกล่วงล้ำภายใน หากความเจ็บหายไปเพราะแรงอารมณ์ปรารถนาที่มีมากกว่า มือบางกางเล็กจิกหลังคนบนตัวอย่างแรง เจ้าของแผ่นหลังเนียนร้องซี้ด แต่เสียงนี้มันบอกว่า ชอบที่ถูกกรีด...
“ข้าจะไม่ให้คาร่ายุ่งกับเจ้า” อยู่ๆก็พบตัวเองพูดออกมาตามความรู้สึก สบตาสาวเบื้องล่างที่แม้จะใบหน้าจะเต็มไปด้วยอารมณ์ความใคร่ หากแววตาที่มองบอกอะไรได้หลายอย่าง หนึ่งในนั้นคือดีใจ...
บางที.. ข้าอาจต้องการใครเป็นตัวเป็นตนเสียที..
“ข้าจะขอพี่.. ข้าจะขอเก็บเจ้าไว้คนเดียว ข้าชอบเจ้า” พูดอีกครั้ง ดวงตาเห็นอีกสาวน้ำตารื้น ไคล่าก้มลงแนบริมฝีปากกับหล่อน เพิ่มความเร็วในการกระตุ้นเรือนกายนางด้วยนิ้วที่สามที่สอดเข้าไป สะโพกนางขยับรับรุกเร้าเป็นอย่างดี เสียงครางหวานหูน่าฟัง
บางที..ข้าอาจจะหลงใหลในร่างกายสาวของเจ้าเกินไป...
เจ้าหญิงรัชทายาทคิด แต่ก็เพียงแค่คิด เธอก็ยังคงสานต่อการกระทำของตัวเองต่อไป จนกว่าจะได้กินของอร่อยจนอิ่มหนำสำราญ
......................................
ไอซิสยิ้มสะใจเมื่อวางหมากลงกับช่องหนึ่งของกระดานพร้อมกวาดหมากของอีกฝ่ายลงไปด้วย “เจ้าแพ้เลมมี่!” เจ้าหญิงน้อยหัวเราะ มหาดเล็กนั่งมองกระดานแก้มตุ่ย ทำหน้าผิดหวังเหมือนตอนยังเด็กด้วยกัน “เอาน่า ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นก็ได้ เล่นใหม่ๆ ล้างกระดานเถอะ” เธอชักชวน หากอีกคนส่ายหน้า
“ขี้ขลาด.?”
“เล่นใหม่ พระองค์ก็ชนะ” เลมมี่แก้ตัวแต่เหมือนจะไม่สำเร็จ ผู้เป็นนายส่ายหน้าให้ เธอจึงนั่งไหล่ห่อหมดหวัง “หม่อมฉันโง่นะเพคะ”
“เจ้าเข้าใจผิดแล้วเลมมี่.. ไม่มีผู้ใดโง่หรอก มีแต่เพียงผู้ที่ไม่รอบคอบเท่านั้น”
ราวสวรรค์มาโปรดเมื่อเห็นเจ้าของเสียงคนนี้ที่นี่ มหาดเล็กตัวเล็กรีบร่นตัวลงนั่งกับพื้นดิน คว้ามือขาวของพระองค์ขึ้นมาจูบเบาๆ ทำความเคารพ
เจ้านายเหนือหัวตน..
“ถวายบังคมองค์ราชินี”
“เลมมี่.. ไม่ใช่ที่นี่” คาร่าเตือนเสียงเบา เด็กสาวที่ด้อยศักดิ์กว่ารีบลนลานลุกขึ้นยืน หล่อนชักสีหน้าหวาดกลัวราวคิดว่า หัวตัวเองจะหลุดจากบ่า ดวงตาสีเขียวมองขำๆ แล้วชำเลืองไปมองสาวตาสีแดง เลิกคิ้วให้ส่งสัญญาณอย่างรู้กัน
“เลมมี่.. เจ้าจะไปไหนก็ไป.. ข้าจะอยู่กับพี่ข้าสองคน” ไอซิสเอ่ยปากไล่คนของตัวเองเพราะรู้ความหมายสายตาพี่สาว มหาดเล็กคนสนิทงงแต่พอเห็นเธอคิ้วขมวด พร้อมทำปากไล่ ก็รีบจากไปในทันที หล่อนบอกลาแทบไม่ทัน แต่เธอก็หาได้สนใจกลับถลาเข้ามาคล้องแขนคนตัวสูง พาเดินไปจากที่ที่ตนนั่งเล่น
“เจ้าอย่าใจร้ายกับเพื่อนเจ้านักสิไอซิส” คาร่าแกล้งว่า แต่เรียวปากยิ้มเอ็นดู ก็น้องสาวทำแก้มป่องงอนเสียอีกแล้ว “เจ้าเหมือนเด็ก..”
“ข้าแค่อยากให้ท่านเอาใจ” เจ้าหญิงน้อยตอบดื้อๆ หากยังฝืนใจไม่กระโดดจูบคนรักของตัวเอง ก็รู้ว่ามีคนมอง อย่างไรพวกเธอก็เป็นพี่น้องกัน
แต่ข้าต้องทนเก็บความรักนี้ไว้เป็นความลับอีกนานเท่าไหร่กันหนอ..
ข้าอยากจะบอกใครๆทั้งโลกว่า เราไม่ใช่แค่พี่น้อง...
แล้วท่านล่ะ..?
“ข้าตัดสินใจแล้วนะไอซิส” เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบา หากแต่สาวที่อยู่ใกล้ชิดย่อมได้ยิน ดวงตาสีโลหิตมองเป็นคำถามกลับมา “ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านเรา”
ไอซิสนิ่งงัน มองคนพูดราวไม่เชื่อ “ท่านเปลี่ยนใจ จะไม่ส่งข้าไปขังคุกยังดินแดนแห่งความมืดนั่นแล้วหรือ.?” ถามตกใจ หากอีกคนยิ้มรับ “ข้าไม่อยากเชื่อ”
“หมายความว่า เจ้าอยากจะไปหรือ.?” คาร่าแกล้งถาม น้องสาวส่ายหน้าปฏิเสธแทบไม่ทัน
“อย่าพูดเช่นนั้น ทั้งที่ท่านรู้อยู่แล้วนะเพคะ” ไอซิสเตือน แอบหยิกแขนยาวของอีกคนไปหนึ่งที คนถูกหยิกอ้าปากจะถามแต่เธอตัด “อยากให้ข้าประกาศกับใครๆไหมว่า ข้าไม่ได้เป็นแค่น้องสาวของท่าน.? แต่เป็น---”
“ไอซิส..” เสียงนุ่มเข้มขึ้นเมื่อส่งออกมาปราม คนถูกปรามสะบัดหน้าให้อย่างไม่พอใจ แต่ยังไม่ดึงแขนออกจากกัน “เจ้าอยากให้ข้ากลุ้มใจกว่านี้หรือ.?”
เด็กสาวก้มหน้ามองพื้น รู้สึกเสียใจที่ตนเป็นสาเหตุให้หลายๆคนเดือดร้อน ทุกคนที่เธอรักเป็นทุกข์เพราะเธอ “หากพระองค์จะยินยอมส่งหม่อมฉันไปให้พวกเขา จะเป็นการดีกว่านี้หรือไม่เพคะ.?”
“ข้าไม่ให้เจ้าไป!” คาร่าตอบกลับแทบจะทันที ร่างสูงก้มลงบดริมฝีปากกับอีกคนที่เงยหน้าขึ้นมอง หาได้สนใจว่าใครจะผ่านมามองเห็น หรือเพราะรู้ว่าตรงนี้ไม่มีคนเดินผ่านมา ก็มันห่างจากจุดตั้งกระโจมพักพอสมควร
แต่ถึงตอนนี้จะอยู่ที่ไหน เธอคงไม่สนใจ...
“เจ้าเป็นของข้า..ไอซิส.. เจ้ารู้เอาไว้!” คนตัวสูงคำราม ก่อนจะเบียดร่างเข้าหาอีกร่างที่เสียหลักไปยืนพิงต้นไม้ใหญ่ อาศัยมันประคองตัวกลัวล้มทั้งยืน
ทั้งสองไม่อาจฝืนความรู้สึกที่มีต่อกัน ความกดดันของการต้องแอบซ่อนความรักให้เป็นความลับ มันต้องการได้รับการระบาย สุดท้ายทั้งคู่ก็หลงเข้าไปสู่ห้วงอารมณ์แห่งรักด้วยกัน กอดรัด แลกเปลี่ยนสัมผัสรักใคร่ให้แก่กันและกันจนไม่สนใจว่า มีบางคนเดินสะเปะสะปะเข้ามาในพื้นที่ที่ควรจะเป็นส่วนตัว
เด็กสาวคนนั้นมองตาแทบถลน ขาเรียวเหมือนถูกสาปให้กลายเป็นหินทั้งสองข้าง ร่างบางไม่อาจขยับเคลื่อนไหว แม้จะไม่เห็นอะไรมากไปกว่า เรือนผมยาวสีเงินที่ปกคลุมแผ่นหลังของร่างสูง กับใบหน้าของผู้หญิงที่กำลังถูกกอดรัด
ปลุกปล้ำ..
หรือสมยอม.?
โอ้..เด็กสาวตาสีแดงคนนั้น!
อิสซาเบลล่าแทบจะร้องทักหล่อนออกไปแล้ว หากไม่ทันเห็นดวงตาสีแดงแวววาวหาเรื่องนั่นเสียก่อน เด็กสาวคนนั้นเหมือนจะบอกทางสายตาว่า...
อย่ามาแส่เรื่องของข้า !
เห็นแบบนั้น ร่างบางก็เริ่มขยับได้แล้วรีบหันหลังกลับทันที เธอวิ่งไม่คิดชีวิต หลับหูหลับตา แค่อยากจะออกไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด และแล้วความซุ่มซ่ามก็ทำพิษ เธอสะดุดหกล้มหน้าคะมำ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักให้ต้องเงยหน้าขึ้นมอง แผดเสียงทั้งที่เจ็บร้าวร่างกายที่ล้มกระแทกพื้นดิน
“เจ้า!”
“จับกบได้กี่ตัวแล้ว..ลูกสาวโรบิ้น.?” ไคล่าหัวเราะอีก แต่ยื่นมือส่งให้เด็กสาว “มาสิ ข้าจะช่วย” บอกอย่างหวังดีแต่คนอวดดีก็ปัดมือเธอออกอย่างไม่ไยดี หล่อนลุกขึ้นด้วยตัวเองแม้จะดูทุลักทุเล “อวดเก่ง..”
“เก่งไม่เก่งก็ไม่อยากให้เจ้ามาถูกตัวข้า! ขยะแขยง.!” เด็กสาวทำท่าขนลุก ทั้งที่ความจริงเธอไม่ได้รังเกียจคนคนนี้ แต่เป็นอีกคน เพราะเธอรู้แล้วว่าที่อยู่กับผู้หญิงตาสีแดงนั่น คือใคร ใครที่พลอดรักกันกลางป่าไม่อายฟ้าดิน
คาร่า..
ผู้หญิงโรคจิตนั่น เป็นอย่างที่คิดจริงๆ แต่กับน้องสาวตัวเองนี่นะ..
ทำไมถึงยังทำ หรือว่าเป็นเหมือนกันหมด.?
“ทุเรศ!” อิสซาเบลล่าสบถเสียงดัง ร่างบางหันหลังจะเดินหนี ไม่อยากสุงสิงกับพี่น้องหน้าตาดีแต่มีพฤติกรรมที่เธอรับไม่ได้ และไม่เคยเห็นมาก่อน หากแต่เธอก็พบตัวเองถูกลากแขนกลับมา แล้วมือแข็งแรงของคนลากก็ยกขึ้นมาบีบแก้มเธอแรงมากจนปวดไปหมด ร้องไม่ออก ดิ้นก็ไม่หลุด เธอตั้งใจจะยกขาเตะหล่อนเป็นทางสุดท้ายที่คิดได้ แต่เสียงนี้ก็ทำให้ชะงัก
“เจ้าไม่รู้จักพวกข้าจริง อย่าเที่ยวพูดส่งเดช แล้วอย่าปากเก่งให้มากนัก หากอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป..ข้าขอเตือน!” ไคล่าตวาด ดวงตาสีฟ้าวาวด้วยความโมโห เกือบจะเงื้อมือตบหน้าสาวปากเก่ง และคงได้ทำหากไม่มีใครบางคนมาคว้าบ่าเอาไว้ก่อน สัมผัสที่รู้สึกทำให้รู้ว่า เธอต้องหยุด
“ไคล่า.. ปล่อยนาง” คาร่าพูดใจเย็น รอดูเหตุการณ์อยู่สักพัก ก็โล่งใจได้ที่ฝาแฝดยอมทำตามที่ขอ ถึงหน้าตาไคล่าจะบอกได้ว่า ยังอารมณ์เสียมาก “ไอซิส.. จัดการให้พี่ที” หันไปบอกกับน้องรักอีกนาง ร่างเพรียวลมก็พยักหน้าให้แล้วมาจูงมือพี่สาวคนรองออกไป อย่างไม่มีอาการขัดขืน
ก็ใครกันจะขัดขืนไอซิสได้ล่ะ ยิ่งเป็นพวกเธอฝาแฝด...
แต่กับเด็กคนนี้ล่ะ จะทำยังไงดี..
ดวงตาคมมองคนตัวเล็กกว่าที่ยืนทำหน้าไม่ถูกอยู่ สองมือเกร็ง เบนหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่อยากจะมองกันเลย แต่เธอพอเดาได้ว่าหล่อนเป็นอะไร
อิสซาเบลล่าเห็นเธอกับไอซิสพลอดรักกัน...
“เราจะไม่แก้ตัวอะไร ทุกอย่างเป็นอย่างที่เจ้าเห็น”
“เจ้าโรคจิต ข้าเดาออก แต่ไม่คิดว่า...” เด็กสาวหยุดพูดกะทันหันเมื่อหันมาเห็นใบหน้าที่มีอาการเปลี่ยนไปของอีกคน เหตุใดแววตาหล่อนดูเศร้านัก ราวมีความทุกข์หนักที่แก้ไม่ออก เธอไม่เข้าใจ ทั้งที่หล่อนดูน่าจะมีความสุขด้วยทรัพย์สินที่มี แม้ไม่รู้ว่ามีศักดิ์มียศเป็นอะไรในวัง แต่เธอเดาว่า ไม่ใช่ธรรมดาแน่นอน..
แต่เนฟินเตือนเธอว่าอะไรกัน..
เจ้าอย่าแผลงฤทธิ์กับเจ้านายที่ไว้ชีวิตเจ้า เทิดทูล เคารพ เชื่อฟัง ปกป้องและหากเจ้าจะต้องตายเพราะนาย จงอย่าได้เสียใจ..
แต่เหตุใดข้าต้องยอมเพื่อนาง ในเมื่อ...
“เราจะพาเจ้ากลับวัง บ่ายนี้.. หาอะไรดื่มกินเสีย แล้วเตรียมตัวให้พร้อม และอย่าคิดหนี หากเจ้าไม่ต้องการเจอไคล่าแบบเมื่อครู่อีก..อิสซาเบลล่า”
ดวงตาคมมองตามหลังร่างสูงที่เดินจากไปด้วยอาการงงงัน แต่กลับพบว่า ตัวเองเดินตามหลังกลับเข้าไปยังที่ตั้งของกระโจมอีกครั้ง ทำตามคำสั่งแม้ไม่ได้ต้องการ
ข่าว
