นิยายเรื่องนี้ได้จัดพิมพ์และจำหน่ายในรูปแบบ E-book แล้วค่ะ หากสนใจสามารถซื้อหาได้ที่ Mebmarket
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NToiNTE0NjgiO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo0OiIxODE3Ijt9เมื่อบอดี้การ์ดส่วนตัวของเราไม่ใช่ผู้ชายอย่างที่เราเคยเข้าใจว่ามันน่าจะเป็นอย่างนั้น เพราะบอดี้การ์ดส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้น แต่หล่อนก็กลับเป็นอะไรที่แตกต่างแบบนี้ แล้วก็ยัง..สวยซะไม่มีเลย ตัวสูงลูกครึ่งรัสเซีย มองแล้วใจเต้นตุ๊มๆ ต่อมๆ เหมือนจะหัวใจวายตาย ทั้งที่เป็นผู้หญิงเหมือนกัน แล้วเราจะทำอย่างไรต่อไปดี หรือเราจะไม่ใช่ผู้หญิงอย่างที่ตัวเองเข้าใจ งงจังแฮะ
แต่ที่น่าแปลกอยู่อีกอย่างในตัวหล่อน ก็คือ... จริงๆแล้ว เขาถูกส่งมาเพื่อมาปกป้องเราหรือทำร้ายเรากันแน่ล่ะ ...บอดี้การ์ด...
Chapter 1 : นางฟ้าตาสีแดง หรือ..ปีศาจกันแน่ล่ะย้อนกลับไป 5 เดือนก่อนณ คฤหาสน์สวอนส์
“ออกไป.! ฉันบอกให้ออกไปยังไงล่ะ ไปเดี๋ยวนี้.. ไป!” เสียงตะโกนของหญิงสาวดังออกมาจากห้องนอนห้องหนึ่งภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ บรรดาสาวใช้หน้าตาดี 2 คนวิ่งออกมาอย่างไม่คิดชีวิต เกือบจะทันทีที่เสียงห้าวของหญิงสาวผู้นั้นดังขึ้น
ตุ้บ !
“ขะ...ขอโทษค่ะ” เสียงสาวใช้คนหนึ่งเอ่ยคำขอโทษขึ้นอย่างร้อนรน ขณะที่เธอรู้สึกได้ว่าเธอได้บังเอิญพุ่งเข้าชนใครคนหนึ่งหลังจากที่เธอวิ่งออกมาจากห้องนอนของเจ้านายของเธออย่างไม่คิดชีวิต
“โอ้..ไม่เป็นไรจ้ะ ว่าแต่พวกเธอสองคนวิ่งหนีอะไรมากันเหรอ..” ผู้ถูกชนเอ่ยตอบสาวใช้ ด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน พลางก้มหน้าลงเอ่ยถามหญิงสาวร่างเล็กที่ตอนนี้อยู่บังเอิญเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนเธอ
“เอ่อ...คะ..คุณดา.. ดารอฟสกี้.. ขะ...ขอโทษเป็นอย่างมาก ขอโทษจริงๆค่ะ” สาวใช้ผู้นั้นเอ่ยคำขอโทษอึกอักอีกครั้ง หลังจากที่รู้ตัวแล้วว่า อ้อมแขนอบอุ่นที่รับเธอไว้เมื่อสักครู่เป็นของใคร เธอพยายามถอยห่างจากอ้อมแขนนั้นอย่างระมัดระวัง พลางก้มหน้าลงเพื่อซ่อนใบหน้าแดงก่ำของตนเอง
“อื้ม...ฉันบอกแล้วไงล่ะว่าไม่เป็นไร เอาเป็นว่าตอบคำถามฉันก่อนดีไหมว่า วิ่งหนีอะไรมา สัตว์ประหลาดเหรอ..” ร่างสูงเจ้าของอ้อมแขนอบอุ่นเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงขำขันอย่างอารมณ์ดีตามสไตล์ ทำเอาผู้ถูกถามหน้าแดงก่ำยิ่งขึ้น สองสาวใช้เลิกลั่กหันมองหน้ากันและกัน ไม่มีคนไหนยอมเปิดปากพูดสักคำ
“โอเค..โอเค.. ไม่ตอบก็ไม่เป็นไร งั้นฉันเข้าไปดูเองก็ได้จ้ะ” ร่างสูงตัดสินใจเอ่ยขึ้นเมื่อไม่ได้คำตอบอย่างที่อยากได้ เธอทำท่าจะเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนที่สาวใช้ทั้งสองวิ่งออกมา
“ดะ...เดี๋ยวก่อนค่ะคุณดารอฟสกี้ ดิฉันว่าอย่าเพิ่งเข้าไปจะดีกว่าไหมคะ คะ..คือ คุณหนูอารมณ์ไม่ดีค่ะ ฉัน...” สาวใช้อีกคนเอ่ยยับยั้งพร้อมกับวิ่งมาดักหน้าผู้ที่ถูกเรียกว่า ดารอฟสกี้ ( เรียกด้วยนามสกุล เพราะในญี่ปุ่นจะให้เกียรติผู้ที่ไม่รู้จักมักคุ้นด้วยการเรียกนามสกุลของเขาแทนชื่อ)
“งั้นเหรอ... ไม่เป็นไร เรื่องนี้ปล่อยให้ฉันจัดการละกันนะ ฉันมีหน้าที่ตรงนี้อยู่แล้ว,ne?” ดารอฟสกี้เอ่ยตอบ น้ำเสียงขี้เล่น สำเนียงเป็นเอกลักษณ์เฉกเช่นคนที่บ้านเกิดของเธอ..เกียวโต.. เธอค่อยๆจับแขนสาวใช้ที่ยืนขวางหน้าให้หลบทางอย่างสุภาพก่อนจะเดินอย่างสง่างามหายเข้าไปในห้องนอนนั้น ที่ต่อมาก็มีเสียงดังออกมาต้อนรับ
“นี่...ยังพูดกันไม่รู้เรื่องอีกรึไง ว่าไม่ไปน่ะ ให้ตายก็ไม่ไป ออกไปฉันจะนอน..” เสียงห้าวดังทะลุผ้าห่มออกมา เมื่อรู้ว่ามีคนเข้ามาขัดขวางการนอนอันแสนสุขของเธออีกครั้ง อย่างไม่สนใจว่าจะเป็นใครที่เข้ามา
“โอ้.. โอ้..เช้าแล้วยังจะนอนอยู่อีกหรือคะ ขอนอนด้วยคนได้ไหมเอ่ย” แขกผู้มาเยือนถึงห้องนอนพูดหยอกคนใต้ผ้าห่ม เสียงหัวเราะน้อยๆดังตามหลัง
“โธ่เว้ย.. อะไรวะเนี่ย.!” เสียงห้าวตะโกนแข่งเสียงหัวเราะคิกคักนั่นทันทีที่ดึงผ้าห่มซึ่งห่มหุ้มตัวของเธอออก เจ้าของห้องสองตาเบิกค้าง เมื่อรู้ชัดแล้วว่าผู้เข้ามาใหม่ไม่ใช่บรรดาสาวใช้ของเธอ
“แก.. แกเป็นใคร.. มาอยู่ในห้องฉันได้ยังไง..” ผู้ที่ผุดขึ้นมานั่งชี้หน้าคนตรงหน้าของเธอและเอ่ยถามโดยไม่สนใจจะรักษามารยาท เส้นผมยาวสลวยดุจแพรไหมสีเข้มสยายไปตามการเคลื่อนไหวของเธอ โดยไม่รู้ว่า มันได้ไปตรึงสายตาของคนเบื้องหน้าเอาไว้แล้วเวลานี้ เด็กสาวกัดฟันแน่นด้วยความหงุดหงิดใจ เธอไม่ได้รับการใส่ใจจากอีกฝ่ายเท่าที่ควร “เฮ้..!”
รถไฟของเธอถูกหยุดชะงัก แขกร่างสูงเกินผู้หญิงปกติกระพริบตาเหมือนจะเรียกสติกลับมาหาตัวเอง นิ้วถูกยกขึ้นชี้ที่ใบหน้าของตน “พูดกับฉันเหรอคะ..” อีกฝ่ายพยักหน้าให้อย่างโกรธๆ แต่เธอกลับยิ้มใจเย็น “ฉันเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวคนใหม่ของคุณหนูยังไงล่ะคะ ถามได้..”
เธอพูดจาเล่นลิ้นตามเคยเหมือนไม่ใส่ใจคนตรงหน้าเลยสักนิด ทั้งที่หล่อนแทบจะกระโดดมาขย้ำคอเธอให้ได้แล้ว “เอ..หรือว่า...คุณหนูอยากให้ฉันเป็นอย่างอื่นก็ได้นะคะ..” เสียงหัวเราะอย่างพอใจดังตามมา ร่างสูงระหงเดินเข้ามาใกล้ผู้ที่ยังนั่งตาโตอยู่บนเตียงขนาดควีนไซด์ของตัวเอง ไม่สนใจเลยว่า การกระทำนี้จะเป็นผลให้ดวงตาสีเขียวดุจมรกตของคนผู้นั้นเบิกกว้างขึ้นกว่าที่มันเคยเป็น สีแดงระเรื่อเผยขึ้นที่สองแก้มขาว เธอพอใจที่ได้เห็นมัน น่ารักจัง...
แต่ไม่กี่นาที ทั้งเสียงหัวเราะและรอยยิ้มก็หายไปจากใบหน้าของเธอ เมื่อเจ้าของเตียงขยับถอยห่าง สีแดงบนสองแก้มนั้นหายไป..
“อะ...ฮ้า... ใช่สิ..ยัยฮายีน่าหัวแดงนั่นเอง.. ยัยบ้าคนที่ฉันไล่ไปแล้วนี่เมื่อวาน เป็นพวกของเธอใช่มั้ย..” เสียงห้าวถามเสียงแข็งขณะร่างเล็กลุกขึ้นจากเตียงในที่สุด เผยให้เห็นชุดนอนแบบเด็กชายที่เธอใส่อยู่ รูปร่างที่ได้สัดส่วนในแบบสาวนักกีฬาปรากฏให้เห็นแก่สายตาของแขกที่ยืนตาค้างอยู่ตรงนี้
ดวงตาสีเขียวดั่งมรกตเหลือบขึ้นลงมองร่างสูงระหงตรงหน้าตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าเท้า ดิออนก้าวเดินวนรอบร่างนั้นและหยุดยืน เธอจำเป็นต้องเงยหน้าขึ้นมองหน้าคนตรงหน้าตัวเองอย่างอัตโนมัติหากอยากจะมองเขาให้ชัดเจนขึ้น เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า อีกฝ่ายมีความสูงที่มากกว่าเธอมากขนาดไหนก็คราวนี้เอง เธอสูงประมาณ 165 เซนติเมตร เหมือนสาวชาวเอเชียทั่วไปแม้จะเป็นลูกครึ่งอเมริกัน
“โอ้..คุณหนูท่าทางจะสนใจฉันเป็นพิเศษนะคะ.. น่าดีใจจัง..” สาวร่างสูงกว่าพูดหยอกออกมาจนได้ เมื่อสามารถกลบเกลื่อนอาการของตนได้สำเร็จ
แคลลี่ก้มหน้าลงเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าควรจะทำ แต่ไม่ใช่หรอก เธอมีจุดประสงค์ คงต้องการให้ดวงตาสีแดงประหลาดได้แสดงพลังอำนาจของมันล่ะมั้ง.. จะได้ผลเหรอ..?
แต่..ฮายีน่า.. ใครกันล่ะนี่.. บอดี้การ์ด.. หัวแดง.. โอ้..อแมนด้านั่นเอง
“ตะ..ตาสีแดง แปลกจัง แต่สวย สวยมาก..”
สาวตัวสูงกระพริบตาปริบๆเมื่อได้ยินเสียงพูดเพ้อๆของใครบางคน และเมื่อรู้แล้วว่าเป็นใคร รอยยิ้มสดใสก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากสวยของเธอ แต่ต่อมาก็ได้เจอกับความประหลาดอีกอย่าง ที่ตอนนี้ใบหน้าของเธอกำลังถูกสัมผัสของมืออุ่นๆปกคลุม เธอสะดุ้งเล็กน้อยแต่ก็ปล่อยให้อีกฝ่ายได้ทำไป ก็ใช่..มันรู้สึกดี..
“จับให้พอใจเลยนะคะ.. ถ้าชอบมัน..” แต่กระนั้นก็อดใจไม่ไหวที่จะไม่เอ่ยล้อ เธอขัดขืนความเป็นตัวเองไม่ได้ อีกฝ่ายดูตกใจขึ้นทันทีเหมือนกัน มันทำให้เธอนึกเสียดายที่เวลานี้ ใบหน้าของเธอเป็นอิสระเสียแล้ว ..แคลเอ๋ย.. ไม่น่าเลยเธอเนี่ย
“ขะ..ขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจจะ...” ดิออนพูดกระท่อนกระแท่นออกมา เธอไม่อาจจะมองอีกคนได้แล้วตอนนี้ เลยหันหนีไป ก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าว
แคลลี่ลอบถอนหายใจอย่างผิดหวัง แต่เธอก็เป็นแบบนั้นไปไม่ได้นานอาการขี้เล่นเป็นนิสัยก็กลับมา “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้ตกใจอะไร และมันก็ไม่ใช่แปลกหรอกนะคะ ถ้าจะมีคนหลงมนต์สะกดจากดวงตาสีแปลกๆของฉันแบบนี้..”
รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นที่มุมปาก แคลขยิบตาให้คนที่หันหน้ามาพอดี สบตากันได้สองวินาทีก่อนที่หล่อนจะสะบัดหน้าหนีไป น่าเสียดายจริงๆ..
“ปัญญาอ่อน.! ฉันไม่ได้หลงเสน่ห์เธอซะหน่อย อย่ามาพูดมั่วๆ” คนอายุน้อยกว่าตะโกนแย้งออกมาทั้งที่ไม่หันมามองหน้าอีกคน เธอกำลังหงุดหงิดทุกคน แม้กระทั่งตัวเอง เช้าๆแบบนี้ใครกันจะอารมณ์ดีกันบ้างล่ะ..
แต่บางอย่างก็ทำให้เธอหันกลับมามองหน้าคนที่อยู่ในห้องด้วยอีกครั้ง “ว่าแต่..เธอเป็นใคร.. มาที่นี่ทำไม..”
“แคลค่ะ แคลลี่ ดารอฟสกี้ เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณ หรือจะเรียกฉันว่าสั้นๆว่า แคล ก็ได้นะคะ..เจ้านาย..” เสียงหวานใสตอบกลับมาอย่างไม่แคร์ปฏิกิริยาตอบสนองของคนฟัง ไม่สนใจว่าเด็กสาวจะไม่พอใจเธอ
“หืม..? ดารอฟสกี้.. รัสเซีย..?” แขกแปลกหน้าพยักหน้าตอบคำถามที่ฟังไม่เหมือนคำถามของเธอ ดิออนบอกไม่ถูกว่า เธอรู้สึกอย่างไรกันแน่กับผู้หญิงคนนี้ แค่รู้ว่า ไม่ชอบหน้าเท่าไหร่เท่านั้น มันมีลางสังหรณ์บางอย่างที่ไม่ค่อยดีนักในใจเธอ ดวงตาสีมรกตกระพริบเมื่อนึกเรื่องบางอย่างได้ “แล้วทำไมพูดญี่ปุ่น..”
“ฉันเป็นลูกครึ่งค่ะ..” แคลตอบยิ้มน้อยๆ อีกคนก็พยักหน้ารับรู้
“บอดี้การ์ด..?” ดิออนถามต่อเหมือนไม่แน่ใจ คิ้วเรียวข้างหนึ่งของเธอเลิกขึ้น อีกคนก็พยักหน้าให้อีกครั้ง คราวนี้เธอเห็นได้ชัดเลยว่าคนตรงหน้าเป็นศัตรูของเธอ..บอดี้การ์ด..
ดิออนไม่ชอบบอดี้การ์ด เธอไม่เคยนึกชอบพวกเขา ไม่สักนิด เพราะพวกเขาทำให้เธอขาดอิสรภาพ ถูกต้องพวกเขามาพร้อมความสบายใจและความปลอดภัยของเธอ แต่จะทำอย่างไรได้ ในเมื่อในขณะเดียวกัน สิ่งที่เธอต้องการที่สุด มันจะต้องหายไปเพราะพวกเขาด้วยแบบนี้.. อิสรภาพของฉัน..
“เธอแน่ใจนะ.. ว่าเธอเป็นได้..” เสียงห้าวสื่อความหมายเหมือนสายตาของเธอที่กำลังมองอย่างประเมินไปที่อีกคน ดิออนเดินวนร่างสูงกว่าตัวเธออีกครั้ง กำลังทำตัวเหมือนเสือมองสำรวจเหยื่อ ทว่าเหยื่อตัวนี้ กลับไม่ใช่ “ลูกแกะ”อย่างที่เธอคิด หล่อนเป็น “งู” ใช่แล้ว “งู” ... นางพญางูซะด้วยสิ...
ร่างสูงในชุดสูทสีดำกับเสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใน ผูกเนคไทเรียบร้อย ผมยาวสีน้ำตาลเข้มนั่นถูกรวบมัดเป็นทรงหางม้าอย่างเป็นระเบียบ ดูๆไปก็คล้ายกับว่า หล่อนหลุดออกมาจากภาพยนตร์ Men In Black แต่ตัวเอกเปลี่ยนไปเป็นผู้หญิง..ที่สวยมาก.. เกี่ยวกันด้วยเหรอเนี่ย.. เกี่ยวสิจ๊ะ..
แน่นอนเลยว่า ผู้อ้างตัวว่าเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของเธอคนนี้ มีความสวยที่โดดเด่นเกินกว่าใคร เรียกได้ว่า หล่อนเป็นผู้หญิงที่สวยมาก มากที่สุดที่เธอเคยเจอมาทั้งชีวิตเลยด้วย หล่อนมีผิวพรรณขาวอมชมพู ดูไม่เหมือนว่าเป็นชาวรัสเซียตามที่กล่าวอ้างมา เพราะชาวตะวันตกแบบนั้น เธอรู้ว่า พวกเขามักจะมีผิวขาวซีดเสียส่วนใหญ่ ไม่ใช่ผิวพรรณดูดีอย่างไร้ที่ติแบบนี้ ใบหน้าไม่มีตกกระสักนิดเลยด้วย หากว่าหล่อนไม่ได้มีจมูกที่โด่งสวยเป็นสันและใบหน้ารูปทรงหัวใจ กับสีของดวงตาที่แดงเข้มราวสีของก้อนเลือดแบบนี้ ก็อาจจะเข้าใจผิดได้ว่า หล่อนโกหกเรื่องชาติกำเนิด แต่ฉันจะไปสนใจเรื่องนี้ทำไมกันล่ะ..
“เป็นอะไรเหรอคะ..” แคลถามหน้าซื่อ แต่แอบยิ้มในใจ พอใจกับท่าทางขี้หงุดหงิดของเจ้านายคนใหม่คนนี้
“จะเป็นอะไรซะอีกล่ะ.. ก็บอดี้การ์ดไงเล่า.. ไม่งั้นจะเป็นอะไร.. แม่เลี้ยงฉันเรอะ..”
เสียงหัวเราะดังก้องไปทั้งห้องนอนของเธอ ดิออนไม่รู้จริงๆว่าเธอกำลังเจอกับอะไรอยู่ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองได้กลายเป็นตัวตลกไปแล้ว “หัวเราะอะไรกันห๊ะ..ยัยบ้า.!”
เสียงนี้ออกมาพร้อมการพุ่งตัวเข้ามาหาอีกคนทันทีหวังโจมตีอีกฝ่าย หากแต่ดิออนกลับไม่เข้าใจเลยว่า เธอลงไปนอนหน้าคะมำอยู่กับพื้นห้องได้อย่างไร อ่อ..ใช่.. หล่อนหลบเธอ..
และเธอก็ได้เจอแต่ใบหน้าราวเด็กไร้เดียงสากำลังส่งยิ้มมาให้ขณะที่หันไปมองเมื่อพยายามลุกขึ้นจากพื้น ดิออนข่มฟัน “ยัยบ้า.!” ตะโกนออกไปเสียงดังเพราะไม่รู้จะทำอะไรได้ดีกว่านี้ นอกจากภาวนาให้ดวงตาของเธอสามารถสร้างความมหัศจรรย์ได้ และเผาไหม้ผู้หญิงตรงหน้าให้สิ้นซาก แต่น่าแปลกเหลือเกินว่า เพราะอะไร เธอจึงยอมให้หล่อนช่วยพยุงขึ้นแบบนี้..เจ็บอยู่ล่ะมั้ง..
“อยากเล่นรักบี้ก็ไม่บอกกันก่อนนะคะนี่..” แคลพูดทีเล่นทีจริงกับคนที่ตัวเองช่วยเหลืออยู่ “และก็รู้ไว้ด้วยนะคะว่า.. ฉันไม่ชอบผู้ชาย..” ดวงตาสีแดงเป็นประกายระหว่างกระซิบคำนี้ที่ข้างหูอีกคน ดวงตาสีมรกตของหล่อนดูหวาดกลัวขึ้นมาในทันที แคลลี่ฉีกยิ้มกว้างขึ้น
“เพราะผู้หญิงน่ารักกว่าขนาดนี้นี่นา.. กลิ่นหอมด้วย..” แกล้งทำจมูกฟุดฟิด และก็เป็นไปตามที่คิดไว้ ดิออนสะลัดตัวออกไปจากอ้อมแขนของเธอทันที
“อย่ามาแตะต้องตัวฉันนะ.!” เสียงห้าวตวาดใส่หน้าเธอ แคลลี่ได้แต่ยืนเหม่อมองตาลอยๆเหมือนคนสมองเบลอกับเหตุการณ์
“ไปสิ.. ไปได้แล้ว.. ออกไปจากห้องฉัน..!”
แต่เสียงนี้ทำให้เธอได้สติกลับคืนมา ดวงตาสีแดงกระพริบตาถี่ๆ และคราวนี้จึงรู้ตัวว่ากำลังโดนไล่ อย่างไร้มารยาทเสียด้วย
“ไป..!”
สาวหน้าใสนัยน์ตาสีแดงยักไหล่แกล้งทำไม่รู้ไม่ชี้กับท่าทางไม่มีความเป็นกุลสตรีของนายจ้างคนใหม่ของเธอ ร่างสูงในชุดสูทสีดำขยับอีกครั้ง เข้าใกล้อีกฝ่ายมากขึ้น ดวงตาไม่ละวางจากร่างของเด็กสาว
“ไปไม่ได้หรอกค่ะ.. ยังทำงานไม่เสร็จเลย..” เสียงกระซิบดังขึ้นมาจากคนทำหน้าไร้เดียงสาแต่ดวงตาเป็นประกายแปลกๆ แคลลี่ไม่สนใจว่าตัวเธอกำลังทำให้อีกฝ่ายต้องทำตาขวาง และตั้งท่าเหมือนว่าจะกระโจนเข้าใส่เธอได้ทุกเมื่อดุจเสือร้ายแบบนี้
“งานอะไร..” ดิออนแค่นเสียงลอดไรฟัน พยายามข่มความไม่พอใจของตน แต่จะทำได้นานสักแค่ไหนก็ไม่ทราบได้ เมื่อร่างสูงขยับเข้ามาใกล้เธอแบบนี้ ซ้ำหล่อนยังยิ้มออกมาในแบบที่เธอไม่ชอบใจเสียด้วย “จะทำอะไรน่ะ.!”
“ช่วยเจ้านายเปลี่ยนเสื้อผ้าไงคะ..”
ร่างบางรีบถอยหนี ออกห่างจากรัศมีหนวดปลาหมึกของอีกคน “อย่าเข้ามานะ.. ออกไป..” แต่ยิ่งเดินหนี อีกฝ่ายก็เหมือนจะยิ่งชอบใจ ร่างสูงนั่นขยับเดินตามมา ดวงตาสีแดงแปลกประหลาดนั่นเป็นประกายน่ากลัว “อย่านะ..”
“คุณท่านโทร.มา บอกว่าให้คุณหนูไปประชุม.. ฉะนั้น.. เปลี่ยนเสื้อผ้ากันเถอะค่ะ.. มาฉันช่วย..”
ดิออนพยายามปัดป้อง ป้องกันตัวเองจากหนวดปลาหมึกที่กำลังจะเข้ามายุ่มย่าม แต่คงทำอะไรไม่ได้นอกจากร้องไห้งอแงเหมือนเด็กๆ เธอยอมรับแล้วว่าแคลลี่แข็งแรงกว่าเธอจริงๆ ผิดกับรูปร่างอรชรอ้อนแอ้นของเขา มันไม่มีประโยชน์เลยที่เธอจะใช้แรงขัดขืน เพราะรู้ว่า ยังไงก็แพ้ แต่แล้วความคิดหนึ่งก็ปิ๊งขึ้นมาในหัวของเธอทันที ทันเหตุการณ์เพราะเธอไม่มีที่ไหนให้หนีอีกแล้ว
“แคลจ๋า.. ขอร้องล่ะ.. ออกไปก่อนได้มั้ย.. คือฉัน...” ท่าทางตกใจเกิดขึ้นบนใบหน้าของคนตัวสูงกว่าเธอเมื่อเจอสิ่งนี้ที่เธอทำ ดิออนแอบยิ้มให้กับแผนการนี้ของตัวเองและเริ่มทำมันต่อไป “ก็ยังไงดีล่ะ เราเพิ่งจะเจอกันวันนี้เองนะ แล้วฉันจะ....... เอ่อ.....”
แคลลี่กระพริบตาหลายต่อหลายครั้งคล้ายไม่เชื่อว่าหูตัวเองไม่ได้เฝื่อนไป และสายตาก็ยังดีอยู่ มันไม่ได้ฝาด แต่ที่เห็นอยู่ตอนนี้มันคืออะไร เด็กสาวจอมห้าวกำลังยืนบิดชายเสื้อชุดนอนแบบเด็กผู้ชายของหล่อนไปมาในท่าทางเขินอาย อะไรกันนี่..
“เอ่อ..ค่ะ.. งั้นก็ได้..” แคลพึมพำขึ้นมาเหมือนคนเพ้อ สติของเธอเหมือนจะหายไปอย่างหาสาเหตุไม่ได้ เธอหันหลังให้อีกคนด้วยท่าทางเบลอๆ แต่ก็หันกลับไปอีกครั้งเมื่อนึกอะไรบางอย่างได้ ดวงตาสีแดงกระพริบถี่ๆเพราะไม่เชื่อสายตาว่า เธอเห็นอะไรอยู่.. เด็กผู้หญิงกำลังแลบลิ้นปลิ้นตาใส่หน้าเธอ
“เฮ้ย.!” ดิออนรีบหันหนีทันทีที่รู้ตัวว่า แผนการของเธอกำลังจะผิดพลาดแล้ว “ทำไมยังไม่ไปอีกล่ะ..” เธอพยายามทำเหมือนว่าไม่ได้อะไรผิด ในใจคิดภาวนาให้อีกคนเชื่อ
แต่ถึงไม่เชื่อ.. แต่ก็ทำเหมือนเชื่ออยู่ดี... ใช่ไหม..?
แคลลี่ยิ้มและส่ายหน้าไปมา เธอรู้สึกเอ็นดูมากกว่าที่จะโกรธ “โอเคค่ะ.. งั้นฉันไปรอข้างนอก..”
ดิออนกลอกตาระหว่างรอว่าเธอจะได้ยินอะไร และเมื่อเสียงเปิดและปิดประตูหายไป เธอก็เหลียวหน้ากลับมา ไม่มีใครอยู่ที่นี่อีกแล้ว เธอเตรียมตัวจะร้องไชโย แต่เมื่อคิดจะกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจ เสียงของใครบางคนที่เธอรู้ว่าเป็นใครก็ดังผ่านประตูมา พาให้อารมณ์นี้หนีหายไปทันที
“ถ้าช้าเกินกว่าสิบนาที.. ฉันจะเข้าไปช่วยแต่งตัวให้นะคะ..ดิออนจัง..”
--The bodyguard--
ภายในห้องนอน ดิออนกำลังแต่งตัว แต่ในใจเธอกำลังคิดไปเรื่อยเปื่อย
“บ้าอะไรวะเนี่ย ผู้หญิงคนนั้น อ้อ..แคลลี่ แคล... และนามสกุลอะไรนะ “ดารอฟสกี้” เรียกยากฉิบเป๋ง อ่อ..สาวรัสเซีย ตาสีแดง แปลกแต่สวยมาก แต่จะว่าไปนะ ผู้หญิงคนนี้ก็มีเรื่องน่าแปลกตั้งเยอะ ไม่เคยพบเคยเห็น หล่อนน่าจะไปเป็นนางแบบมากกว่า รูปร่างแบบนี้..” สาวอายุสิบเจ็ดปีส่ายหน้าไปมา เมื่อคิดได้ว่า ตัวเองคล้ายคนเพ้อเจ้อเกินไป ดิออนไม่สนใจกับความเปลี่ยนไปบนใบหน้าของตน ถึงในกระจกเงาจะกำลังฟ้องว่า ทั้งใบหน้าของเธอแดงก่ำ เมื่อนึกถึงคนแปลกหน้าคนนั้น เพราะตอนนี้สิ่งที่เธอควรจะสนใจ ก็คือ ทำยังไงก็ได้ให้แต่งตัวให้ได้ทันใจและทันเวลา
สาวร่างบางรีบเร่งความเร็วในการจัดการกับตัวเอง เพราะเห็นแล้วว่า นาฬิกากำลังบอกเวลาว่า เธอกำลังจะช้าแล้ว และมันคงไม่ใช่เรื่องดี หากเกินสิบนาทีตามที่ถูกขู่เอาไว้ ใคร..จะไปยอมให้ยัยนั่นมาช่วยแต่งตัวให้ จะจับฉันแก้ผ้ามากกว่ามั้ง.. โอ้..บ้าน่า..ยัยดิว เธอจะกลัวหล่อนไปทำไม.. ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นเอง.. งั้นเหรอ..?
ภายนอกห้องนอน แคลลี่กำลังยืนตาลอยกอดอกพิงผนังอยู่ จิตใจวุ่นวายและคล้ายๆจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ
“เด็กอะไรกันนะ ทำไมน่ารักแบบนี้ สวยคม หุ่นดี แต่ตัวนุ่มน่ากอดมาก แถมดวงตาสีเขียวมรกตนั่น มันก็ช่างมีเสน่ห์อย่างร้ายกาจ ไร้เดียงสาแต่แอบซ่อนความดิบเถื่อนเอาไว้ น่าหลงใหลจริงๆ..” คำชมนี้เหมือนเสียงดนตรีแล่นไปมาในหัวของเธอ
บอดี้การ์ดสาวยิ้มออกมาราวกับคนบ้า และก็ต้องส่ายหน้าไปมากับความคิดนี้ “เอาล่ะ.. พอที.. นี่ฉันมาทำงานนะ.. ไม่ได้มาหาแฟน หรือมาจีบใคร.. ถึงจะเป็นเด็กคนนี้ก็เถอะ” แต่ถึงจะพูดแบบนี้ออกมา ดวงตาก็ยังฟ้องว่า เธอกำลังใจลอยคิดถึงใครบางคน ไม่สนใจแม้กระทั่งเสียงเปิดและปิดประตู
“เฮ้..แคล แคลลี่ ! ยืนฝันกลางวันอยู่รึไง เรียกตั้งนานไม่ได้ยิน” เสียงห้าวที่ดังขึ้นนั้นทำให้คนฝันหวานหลุดออกจากภวังค์
“โอ้..ขอโทษค่ะ คิดอะไรเพลินไปหน่อย งั้นไปกันเถอะค่ะ” คนฝันกลางวันพูดตอบพร้อมรอยยิ้มหวานๆอย่างเคย
“เออ...ไปกันได้แล้ว” คุณหนูคนสวยตอบห้วนๆ เหมือนไม่สบอารมณ์เช่นกัน ดิออนสะบัดผมยาวสีเข้มด้วยมือเล็กข้างขวา แล้วเดินนำหน้าไป ไม่สนใจเลยว่า จะทำให้คนเดินตามหลัง ไม่กล้ากระพริบตา ดวงตาสีแดงเหม่อลอย เหมือนที่ตัวของเขา ลอยตามเธอมา แต่มาแค่วิญญาณ
แคลลี่คิดว่า เธอคงตายไปแล้วได้ขึ้นสวรรค์ ถึงได้เจอนางฟ้าแบบนี้ ไม่น่าเชื่อเลยว่า คนที่เพิ่งออกจากห้องนอนมาและกำลังเดินนำหน้าเธออยู่นั่น จะเป็นคนเดียวกันกับที่เธอเจอเมื่อสักครู่ ผู้หญิงคนนี้ดูเพอร์เฟคเหลือเกิน เมื่อมาในชุดเสื้อเชิ้ตสีอ่อน สวมทับด้วยเสื้อสูทเข้ารูปสีเข้มกว่า ผูกเนคไท กางเกงขายาว เด็กสาวจอมแก่นหายไป กลายมาเป็นสาวสวยมาแทน
“แคล ! แคลลี่ ! บ้ารึเปล่าน่ะ เดินตามเร็วๆสิ ก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจ” ดิออนร้องตะโกนอย่างรำคาญใจเมื่อพบว่าไม่มีคนตามเธอมา ไม่ได้ยินเสียงใคร
“ค่า..ค่า.. ไปเดี๋ยวนี้แล้วค่ะ..คุณหนู..” ร่างสูงก้าวเท้ายาวๆตามเด็กสาวมา เพราะกลัวว่านางฟ้าตาสีมรกตจะสาปเธอให้กลายเป็นกบ หากปล่อยให้รอนานกว่านี้ คงไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ
ทั้งสองเดินลงบันไดไล่หลังกันมาติดๆ โดยมีเจ้าของบ้านร่างเล็กนำหน้า บอดี้การ์ดเดินตาม ระวังภัย ดิออนไม่แน่ใจเลยว่า อันตรายที่ว่าจะมาจากคนนอกบ้านหรือจากคนที่เดินอยู่ข้างๆเธอกันแน่ สาวแปลกหน้า.. ไม่น่าไว้ใจ..
“nee-chan… nee-chan…”
สีหน้าเคร่งขรึมถูกปลดออกไปจากใบหน้าของเธอ เมื่อเจอกับเสียงนี้และผู้เป็นเจ้าของเสียง ( nee-chan มาจากคำว่า “พี่สาว” ในภาษาญี่ปุ่น)
“เฮ้..ตัวเล็ก.. คิดถึงจังเลยนะ ขอพี่หอมหน่อยสิ..” ดิออนย่อตัวลงเพื่อให้ตัวของเธอสามารถกอดเด็กหญิงผมบลอนด์ได้ ผลัดกันหอมแก้มกันไปมา โดยไม่รู้เลยว่า มีสายตาอยู่หนึ่งคู่กำลังมองพวกเธออยู่ด้วยความเอ็นดู
“nee-chan จะไปไหนคะ ให้อลิสซ่าไปด้วยได้ไหม..?” สาวน้อยผมบลอนด์ เจ้าของนัยน์ตาสีฟ้าครามเอ่ยถามพี่สาว
“พี่จะไปประชุมจ้ะ..” ดิออนตอบขณะยังนั่งยองๆอยู่แบบนั้น เธอไม่ต้องการให้น้องต้องเงยหน้ามองหน้าเธอ เมื่อเด็กหญิงมีความสูงแค่หน้าอกของเธอแบบนี้ มันลำบากเกินไป “แล้วอลิสซ่ามายังไงเนี่ย.. ยังไม่ไปโรงเรียนอีกเหรอ เดี๋ยวก็ไปสายหรอกนะ” เสียงห้าวฟังอ่อนหวานขึ้นมาจนแปลกวิสัยความเป็นเธอ แต่ก็แค่กับคนพิเศษคนนี้เท่านั้น คนอื่นไม่เกี่ยว..
“อลิสซ่ากำลังจะไปแล้ว แต่พอดีออกจากห้องมาจากแล้วเจอพี่ไม.. พี่ไมบอกว่าอลิสซ่าว่ามาส่งเจ้านายที่นี่ อลิสซ่าเลยคิดว่า จะมาดูหน้าตาเจ้านายของพี่ไมน่ะค่ะ เห็นว่า..มีแต่คนบอกมาสวย.. สวยมากด้วยนะคะ..” เสียงใสเอ่ยเจรจาตามสิ่งที่รู้มา ความไร้เดียงสาทำให้อลิสซ่าดูไม่ออกว่า พี่สาวของตนกำลังทำหน้าตาอย่างไร และก็ไม่มีเวลาจะสนใจเขาแล้วด้วย เมื่อมีคนมาสมทบที่นี่
“พระเจ้า..! อลิสซ่าวิ่งเร็วจริงๆเลยนะคะ พี่ไมวิ่งตามไม่ทันเลยเนี่ย..” เสียงใสๆมาพร้อมการปรากฏตัวของไม ก็ใช่..เธอคือไม เทอร์รี่ ที่ใครๆกำลังพูดถึงอยู่นั่นแหละ
“เฮ้..” ไมเลิกสนใจสาวน้อยผมบลอนด์ทันทีที่ได้ยินเสียงที่คุ้นชินมานาน ดวงตาสีม่วงอ่อนถอนออกมาจากสีฟ้าครามทันที “อ้าว...ดิว.. อยู่นี่เหมือนกันเหรอ.. ฉันไม่ทันเห็น..”
“ก็อยู่มาตั้งแต่แรกนั่นแหละ..” ดิออนแกล้งถอนหายใจแรงๆและยืดตัวขึ้นเต็มความสูงของตน เธอมองหน้าอีกคนอย่างระอา แต่ก็ใช่ว่าจะได้รับความสนใจ สาวไฮเปอร์หันหน้าไปอีกทางเสียแล้ว ถึงจะคุยกับเธออยู่ตรงนี้
“เออนี่.. เธอเจอคุณแคลรึยังล่ะ.. เขามา--” เสียงของไมขาดหายไปเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง เมื่อมองเห็นใครบางคน และฝ่ายนั้นกำลังยกมือของเขาขึ้นทักทายเธอ สาวไฮเปอร์รีบโค้งศีรษะในท่าคำนับอย่างนอบน้อม “คุณแคล..”
“ตามสบายเถอะไม.. ไม่ต้องมากพิธี..” ผู้ที่กลายมาเป็นผู้ใหญ่ที่สุดในที่นี้เอ่ยขึ้นอย่างสุภาพ แต่อะไรบางอย่างก็ทำให้สาวสุภาพต้องเปลี่ยนไป หน้าตาอย่างคนขี้เล่นกลับมาเป็นสีหน้าของเธออีกครั้ง เมื่อหันไปสบตากันกับคนที่กำลังมองเธออย่างสงสัย แคลเลิกคิ้วข้างหนึ่งขึ้นเหมือนคนจอมกวน ชวนให้ฝ่ายนั้นสะบัดหน้าหนีเธอ
“เอ่อ.. งั้นก็เจอกันเรียบร้อยแล้วน่ะสิคะ.. ดีจังเลย..” ไมพึมพำออกมา เกาศีรษะด้านหลังของตัวเองเหมือนเด็กสาวขี้อาย จากนั้นก็ผายมือไปที่คนตัวสูงที่สุด “นี่ไงจ๊ะ..อลิสซ่า.. เจ้านายพี่.. สวยจริงๆเหมือนที่พี่บอกเลยใช่มั้ย..” เสียงใสๆชี้แจงไปกับผู้ที่เด็กที่สุดในที่นี้ ที่ตอบกลับมาอย่างไม่อายเลยว่า “สวยค่ะ.. สวยจริงๆด้วย..”
“นี่ใครช่วยบอกหน่อยสิว่า.. นี่มันอะไรกัน..” ดิออนถามอย่างเหลืออด เธอทนมามากแล้วกับวันนี้
“อะไรกันล่ะ..ยัยดิว.. ก็นี่ไง..เจ้านายของฉัน.. ยังไม่รู้จักกันอีกเหรอ..” ไมพูดเหมือนไม่ไยดีความรู้สึกของใคร ไม่ใช่..เธอทำไปเพราะอีกคนก็เป็นคนสนิทของเธอ เรียนมาพร้อมกัน มาแยกจากกันอีกทีก็ตอนมัธยมปลาย เพราะสายงานที่แตกต่าง
“.....” ดิออนไม่มีอะไรจะพูด รู้แค่ว่าตอนนี้ทั้งใบหน้าของเธอร้อนผ่าวราวกับกำลังถูกลนไฟ สายตาของเธอกลอกไปมาระหว่างมองหน้าใครๆตรงนี้ เธอเหมือนกำลังจะเป็นลม
“Ne,nee-chan เป็นอะไรไปน่ะ ทำไมหน้าแดง เป็นไข้เหรอ เมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย” อลิสซ่าเอ่ยถามอย่างสงสัย “อ้อ...เข้าใจแล้ว” สาวน้อยมีสีหน้าเข้าใจเมื่อหันไปเห็นสาวสวยร่างสูงผมสีน้ำผึ้งซึ่งยืนอยู่ไม่ไกล เธอจึงหันไปหาหล่อนตามคำเชื้อเชิญ ทางสายตา
“สวัสดีจ้ะสาวน้อย ฉัน..แคลลี่ ดารอฟสกี้ หรือจะเรียกสั้นๆว่า “แคล” ก็ได้นะจ๊ะ ยินดีที่รู้จักจ้ะ” แคลเอ่ยทักอย่างสุภาพพร้อมส่งยิ้มน้อยๆ มือหนึ่งขยับเพื่อจับมือเล็กของสาวน้อยขึ้นมา ประทับริมฝีปากสวยลงกับมัน “ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ..” เธอพอใจที่ได้เห็นแก้มแดงๆของเจ้าของมือ แคลรู้สึกได้เลยว่า เด็กน้อยตรงหน้าได้พลัดหลงเข้าไปในทะเลสาบสีแดงของเธอเสียแล้ว เมื่อดวงสีฟ้าใสดูเหม่อไปแบบนี้
“อลิสซ่า!” ดิออนเข้ามาคว้าตัวน้องสาวออกไป เธอไม่ไว้ใจสาวแปลกหน้าคนนี้เลย หล่อนไม่เคยอยู่เฉยๆ หรือทำตัวเหมือนคนปกติเวลาที่อยู่กับผู้หญิง มันเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ทั้งที่ก็เป็นผู้หญิงเหมือนกัน ...เลสเบี้ยน.. ก็หล่อนบอกแล้วนี่ว่า.. ‘ไม่ชอบผู้ชาย..’ ฉันลืมไปได้ยังไงกันนะ
“โอ้..ดิออนจัง ทำไมใจร้ายจังล่ะ กำลังได้ feel อยู่พอดีเชียวนะเนี่ย..” เสียงตัดพ้ออย่างที่ฟังแล้วก็รู้เลยว่าแกล้งทำ ดังขึ้นมาพาให้หัวคิ้วของเธอกระตุก
“หุบปากไปเลย..ยัยบ้า ! นี่น้องสาวฉัน ห้ามมาแตะต้อง” ดิออนตวาดทันใจ “แล้วก็ไม่ต้องมาเรียกฉัน ดิออนจังด้วย ฉันไม่ชอบ!”
“แต่ฉันชอบนี่นา..” ดวงตาสีมรกตแทบจะหลุดออกมาจากเบ้า เมื่อถูกเธอล้อเข้าแบบนี้
“อืมม...ห้ามแตะต้องน้องสาว แต่แตะต้องเธอได้สินะ ใช่ไหมล่ะ ดิ-ออน-จั-ง” แคลทำท่าพึงพอใจที่ได้เห็นปฏิกิริยาของอีกคน ถึงเขาจะดูเหมือนกำลังโกรธจนเลือดขึ้นหน้า
“หุบปากนะ.!” ดิออนทำได้แค่ตะโกนใส่หน้าอีกฝ่ายกลับไป ไม่กล้าคิดจะเข้าไปใกล้เขามากกว่านี้ เพราะความทรงจำยังดีและจำได้ว่า ผลมันออกมายังไง ครั้งที่เธอพยายามจะเข้าไปจัดการเขา ล้มคว่ำหน้าคะมำอย่างไม่เป็นท่าเลยจริงๆ
“แต่ว่า....”
“อย่าเข้ามานะ.. ฉันสู้นะ..ขอบอก..”
“พอแล้ว พอกันได้แล้ว.. หมดเวลาเล่นแล้วนะ”
เสียงระฆังดังขึ้นขัดกิจกรรมที่พวกเธอกำลังทำอยู่ สายตาทั้งสองคู่และสองสีหันไปหาเจ้าของเสียงระฆังนั้น ไมดูตกใจที่ถูกมองแต่หล่อนก็ยังพูดได้อีก “คุณแคลคะ ทำงานค่ะ..”
ดวงตาสีแดงกระพริบเหมือนไม่แน่ใจว่าได้ยินอะไรมา แต่เมื่อเห็นสีหน้าและท่าทางชูนาฬิกาขึ้นของน้องสาวบุญธรรมตาสีม่วงของเธอ เธอก็เข้าใจได้ในทันที
“โอเคจ้ะ ไม่เล่นก็ได้ ไม่แกล้งแล้วก็ได้..” แคลเอ่ยบอกอย่างเสียดายเล็กน้อย และค่อยๆกระแอมออกมาเหมือนตั้งท่าให้ตัวเองดูจริงจัง “พร้อมแล้ว ไปประชุมกันเถอะจ้ะ” เธอขยิบตาและแจกยิ้มหวานๆใส่สาวน้อยรอบด้าน ก่อนจะเดินนำหน้าพวกเขาไป
ข่าว
