ตอนที่ ๕
“พี่มีนคะ แม่โทรมาบอกว่าจะกลับเย็นนี้ค่ะ แล้วแม่บอกให้ชวนพี่ไปทานข้าวด้วยค่ะ” มีนหันไปมองหน้าฟ้าพร้อมเลิกคิ้วสูงเป็นเชิงถาม
“แม่คงรู้จากป้าศรีว่าฟ้าไม่ได้อยู่บ้าน แม่ก็เลยโทรมาถาม ฟ้าก็บอกตามตรงว่าไปพักกับพี่ แม่ก็เลยอยากรู้จัก คงอยากรู้ละมั้งว่าลูกสาวไปค้างกับใคร เตรียมตัวตอบคำถามให้ดีๆ ก็แล้วกัน” ฟ้าพูดขู่ยิ้มๆ
“แล้วพี่ต้องแห่ขันหมากไปด้วยหรือเปล่า” มีนได้ทีย้อนกลับบ้าง ทั้งๆ ที่ในใจนึกหวั่นๆ อยู่เหมือนกันว่าแม่ของฟ้าจะว่าอย่างไรบ้างนะที่ลูกสาวมาค้างกับเธอนานหลายวัน
ตอนเย็นมีนไปรับฟ้าที่มหาวิทยาลัย ก่อนจะพากลับบ้านเพื่อไปพบแม่ของฟ้า มีนมีสีหน้าเคร่งเครียดครุ่นคิดไม่รู้ว่าจะมีอะไรรอเธออยู่ข้างหน้า ส่วนฟ้าก็นิ่งเงียบไปเหมือนกัน เธอไม่ได้กลัวแม่จะดุหรือว่าอะไร หากสิ่งที่ฟ้ากังวลก็คือการที่เธอต้องห่างจากมีนต่างหาก หลายวันที่ผ่านมาเธออยู่กับมีนเธอมีความสุขมาก มีนเป็นรักแรกของเธอ เธออยากอยู่กับมีนเหมือนที่ผ่านมา ต่างคนต่างนิ่งเงียบคิดและกังวลไปคนละอย่าง ฟ้าเอนตัวไปกอดแขนมีนพร้อมชะโงกหน้าไปหอมแก้มเบาๆ ก่อนเอ่ยเสียงแผ่วเบา
“ฟ้าไม่อยากนอนคนเดียวเลยค่ะ คงคิดถึงพี่น่าดูเลย ฟ้าไม่กลับบ้านได้ไหมคะ”ฟ้าเอ่ยถามเสียงเบาอย่างรู้สึกเศร้า กับการต้องจากพรากในครั้งนี้
“ไม่ได้หรอกจ๊ะยังไงก็ต้องกลับ เดี๋ยวคุณแม่จะเป็นห่วงนะคะ พี่ก็ไม่อยากจากฟ้าเหมือนกัน แต่เราก็เจอกันได้ทุกวันอยู่แล้วนี่จ๊ะ” มีนบอกออกไปด้วยความเป็นผู้ใหญ่กว่า เธอไม่ใช่เด็กๆ ที่จะทำอะไรโดยไม่คิด
ทั้งๆ ที่ในใจเธอก็คงคิดถึงฟ้าไม่น้อยไปกว่าที่ฟ้าคิดถึงเธอ ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันเธอก็รู้สึกมีความสุขมาก ฟ้าเหมือนคนที่เข้ามาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไปจากชีวิตเธอ
จนเมื่อรถมีนจอดอยู่หน้าบ้าน ฟ้ายังไม่อยากจะลงจากรถ จนมีนต้องแตะแขนเตือน
“ไปเถอะค่ะ คุณแม่คอยอยู่นะคะ” บอกออกไปแล้ว มีนก็สูดลมหายใจยาว อย่างระงับความตื่นเต้นอีกที ก่อนจะเดินตามฟ้าเข้าไปในบ้าน ฟ้าวิ่งเข้าไปกอดแล้วหอมแก้มแม่อย่างประจบ
“ฟ้าคิดถึงคุณแม่จังเลยค่ะ ไหนคะของฝากฟ้า”
“ไม่ต้องมาประจบแม่เลย เรามีความผิดอยู่นะ ไหนล่ะคนที่เราไปนอนค้างอ้างแรมกับเค้านะ” แม่ฟ้าดุเบาๆ สีหน้าเคร่งเครียด เธอเครียดและคิดมากเมื่อสมศรีบอกเธอทางโทรศัพท์ ว่าลูกสาวคนเดียวของเธอหอบผ้าหอบผ่อนไปนอนค้างอ้างแรมกับใครที่ไหนไม่รู้ตั้งหลายวัน ทำให้เธอรู้สึกเป็นห่วงมากจนต้องรีบบินกลับมาทั้งๆ ที่งานเธอยังไม่เสร็จเรียบร้อยดี เพราะความเป็นห่วงลูกสาวคนเดียว
“นี่ไงคะพี่มีน พี่มีนคะนี่คุณแม่ฟ้าค่ะสวยเหมือนฟ้าไหมล่ะ” ฟ้ารีบพูดเมื่อเห็นมีนเดินเข้ามา
“สวัสดีค่ะคุณ...” มีนพูดได้แค่นั้น
“เออ...! คุณมีนาใช่ไหมคะ” เสียงแม่ฟ้าเอ่ยทัก ก่อนที่มีนจะพูดจบ มีนรีบเงยหน้ามองผู้หญิงตรงหน้า
“คุณ...ใช่คุณวรรณภา จริงๆ ด้วย” มีนร้องทักเมื่อเห็นว่าผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าก็คือคุณวรรณภา นักธุรกิจนำเข้าเครื่องสำอาง ลูกค้าที่เคยซื้อโฆษณาหนังสือเธอนี่เอง
“คุณมีน ไปไงมาไงถึงมารู้จักกับยายฟ้าได้” แม่ฟ้าซักมีนใหญ่
“ก็พอดีที่ทำงานมีนอยู่ใกล้ๆ กับมหาวิทยาลัยฟ้าค่ะ ก็ทำให้บังเอิญได้รู้จักกัน แล้วเห็นฟ้าร้องห่มร้องไห้ว่าถูกทิ้ง มีนก็เลยชวนไปพักด้วยค่ะ” มีนอธิบายโดยไม่ได้บอกความจริงทั้งหมด
“นี่หมายความว่าสองคนนี่รู้จักกันแล้วเหรอคะ” ฟ้าขัดขึ้นหลังจากมองคนนั้นทีคนนี้ที โดยที่ทั้งสองคนไม่มีใครสนใจเธอที่เป็นตัวต้นเหตุเลย
“ใช่...รู้จักดีด้วย ทีนี้พี่ก็สบายใจแล้วล่ะ ที่รู้ว่าเป็นมีนที่ยายฟ้าไปพักด้วย ตอนแรกพี่เครียดมากเลยนะ ที่รู้ว่าฟ้าไปนอนกับใครที่ไหนไม่รู้ งานพี่ยังไม่เสร็จเรียบร้อยเลยต้องทิ้งงานมา เพราะความบ้าของเธอจริงๆ เลยยายฟ้า” วรรณภาพูดกับฟ้าทีมีนที พร้อมโยกหัวลูกสาวที่รักอย่างรู้สึกโล่งใจ
หลังจากที่เธอเครียดกับเรื่องลูกสาวมาหลายวันที่รู้ข่าว ตอนแรกเธอกังวลมาก กลัวลูกสาวจะคบเพื่อนแล้วพากันออกนอกลู่นอกทาง แต่พอรู้ว่าคนที่ลูกสาวไปพักด้วยคือมีน บรรณาธิการหนังสือที่เคยร่วมงานกันมา หลายครั้งที่ได้พูดคุยและร่วมงานกัน เธอก็รู้สึกชื่นชอบความเป็นคนเก่งและเป็นคนน่ารักของมีน เธอเองก็เคยเอ็นดูมีนมากและไว้วางใจให้มีนทำงานให้หลายชิ้นแล้วด้วย
ส่วนมีนความรู้สึกเครียดที่มีมาตั้งแต่ต้น ก็ผ่อนคลายลงไปมาก ที่รู้ว่าฟ้าเป็นลูกสาวของคุณวรรณภา คนที่เคยร่วมงานกันมาหลายครั้ง หาก แต่ความกังวลก็ไม่ได้หมดไปเสียทีเดียว เธอยังไม่รู้ว่าถ้าคุณวรรณภารู้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับลูกสาวว่าไม่ธรรมดาเธอจะว่าอย่างไรนะ
“งั้นก็แสดงว่าแม่ต้องกลับไปทำงานอีกเหรอคะ” ฟ้าถามเสียงดังเมื่อฟังทั้งสองคนคุยกันเงียบๆ มานาน
“ใช่สิ นี่ดีนะว่าแค่ฮ่องกง ถ้าเป็นแถบยุโรปนะแย่แน่ๆ” แม่ยังไม่วายบ่นจนไม่ทันสังเกตสีหน้าฟ้าที่ดูจะรื่นเริงเป็นพิเศษซึ่งต่างจากทุกครั้งที่รู้ว่าแม่จะทิ้งเธอไปทำงาน
หลังจากอาหารมื้อเย็นผ่านไป มีนตัดสินใจคุยกับคุณวรรณภา เรื่องที่ปรางค์อยากได้ฟ้าขึ้นปกหนังสือ ซึ่งวรรณภาก็รู้จักกันดีกับปรางค์เช่นกัน
“ยายฟ้ากระโดกกระเดกนี่นะ ที่คุณปรางค์อยากได้ไปขึ้นปกหนังสือ คิดได้ไงไม่กลัวหนังสือขายไม่ออกหรือไงหือ” แม่ฟ้าเอ่ยถามมีนก่อนจะหัวเราะเสียงดัง เพราะถึงยังไงเธอก็ยังเห็นลูกสาวของเธอเป็นเด็กเล็กๆ ที่ไม่ประสีประสาอยู่ดี
“ค่ะพี่ปรางค์ชอบฟ้ามากค่ะ สั่งนักสั่งหนาว่าต้องได้ฟ้าขึ้นปกปีที่ 3 นี้ แล้วถ้ารู้ว่าฟ้าเป็นลูกคุณวรรณภานะคะ ต้องมาขอเองแล้วล่ะค่ะ” มีนตอบหนักแน่นถึงความต้องการของเจ้านายเธอ พร้อมกับลุ้นคำตอบว่าคุณวรรณภา จะอนุญาตให้ฟ้าไปถ่ายแบบให้กับหนังสือเธอหรือเปล่า
“เอ้า..! ว่าไงล่ะเรา อยากเป็นนางแบบหรือเปล่าล่ะ” หลังจากเงียบไปสักพัก คุณวรรณภาก็หันไปถามฟ้าที่นั่งเงียบลุ้นไปพร้อมๆ กับมีนส่วนตัวฟ้าไม่ได้อยากเป็นหรอกนางบงนางแบบ แต่เธอแค่อยากช่วยคนรักให้ทำงานได้สำเร็จแค่นั้นเอง
“ฟ้าแล้วแต่แม่ค่ะ” ตอบแม่ตามตรง
“จริงๆ แล้วพี่ก็ไม่อยากให้น้องทำอะไรแบบนี้หรอกนะ กลัวเสียการเรียน เพราะปีหน้าฟ้าเรียนจบก็ต้องไปเรียนต่อที่อังกฤษ พี่ก็เลยอยากให้ฟ้าตั้งใจเรียนอย่างเดียวมากกว่า แต่พี่ขอดูแผนงานก่อนละกันนะ ค่อยตัดสินใจอีกที” แม่ฟ้าตัดสินใจในที่สุด
มีนกลับมานั่งเหงาๆ ดูพระจันทร์อย่างเคย รู้สึกเหงามากกว่าที่เคยคิดถึงฟ้ามากกว่าที่คิด หลายวันที่ผ่านมาตอนที่ฟ้ามาอยู่ด้วยมีนรู้สึกชีวิตมีค่ามากขึ้น รู้ว่าชีวิตนี้จะอยู่เพื่อใครตื่นเช้ามาต้องเจอใคร คิดถึงน้ำ เสียงที่คอยออดอ้อน
“พี่มีนไปทำอะไรมา ดูสิตาดำคล้ำอย่างกับคนไม่ได้หลับได้นอน” ปลาน้องหน้าห้องพี่ปรางค์เอ่ยถาม เมื่อมีนเข้าไปขอพบปรางค์
“อือ...นอนไม่ค่อยหลับนะ พี่ปรางค์อยู่ใช่ไหม” มีนบอกแล้วเดินเข้าไปหาปรางค์โดยไม่รอคำตอบจากปลา
“อ้าวมีนมีไรมาแต่เช้า” ปรางค์เอ่ยถามเมื่อเห็นมีนเข้ามา
“ก็เรื่องฟ้าค่ะ มีนคุยกับแม่เค้าแล้วนะคะ”
“จะไปสู่ขอน้องเค้าเหรอ” ปรางค์แหย่มีนเห็นหน้าเครียดๆ
“แหม..! พี่ก็จะมาแซวอะไรกัน เออ...พี่จำคุณวรรณภาได้ไหมที่ทำเครื่องสำอางนะ”
“จำได้ อย่าบอกนะว่าแกปิ๊งเค้า” ปรางค์ยังล้อต่อ
“บ้าพี่นี่ คือคุณวรรณภาเค้าเป็นแม่ของฟ้า เมื่อวานมีนเลยคุยเรื่องจะให้ฟ้ามาขึ้นปกหนังสือ เค้าขอคิดดูก่อนมีนเลยจะบอกให้พี่ลองโทรไปคุยกับเค้าดูหน่อย” มีนอธิบายยาวให้ปรางค์เข้าใจ
“จริงเหรอไม่มีปัญหาเดี๋ยวพี่จัดการเอง รับรองไม่พลาดแน่ยังไงพี่ก็ต้องได้ฟ้ามาขึ้นปกแน่ๆ” ปรางค์เอ่ยแบบดีใจที่ความหวังของเธอกำลังจะสำเร็จ
ด้วยความเก่งในการพูดโน้มน้าวใจของปรางค์ ประกอบกับการคุ้นเคยกันทำให้คุณวรรณภายอมให้ฟ้าลูกสาวคนเดียวมาถ่ายแบบขึ้นปกให้กับนิตยสารของปรางค์จนได้
งานแรกของฟ้าเริ่มขึ้น งานนี้ต้องไปถ่ายกันที่ทะเลหัวหินปกติมีนไม่ค่อยออกไปดูงานสักเท่าไหร่ แต่ครั้งนี้ด้วยความที่รับปากกับคุณวรรณภา ว่าจะดูแลฟ้าเป็นอย่างดี ทำให้มีนต้องมาดูแลการทำงานด้วยตัวเอง
แต่ถึงแม้ไม่ใช่เพราะคุณวรรณภาฝากฝัง มีนก็ต้องมาดูแลฟ้าอยู่แล้วในฐานะคนรักของเธอ
ท่ามกลางความร้อนระอุของแสงแดด แต่ยังมีความเย็นจากลมทะเลที่พัดมาพอให้หายร้อน ฟ้าเปลี่ยนชุดหลายชุดกับการถ่ายแบบลงหนังสือ ส่วนสายตาเธอก็คอยมองหามีนคนรักที่มักจะเดินผ่านไปผ่านมา คอยดูความเรียบร้อย แต่จริงๆ แล้วมีนตั้งใจมาคอยมองฟ้าของเธอต่าง หาก มีนเป็นห่วงกลัวฟ้าจะเหนื่อยกับการทำงาน ที่ยาวนานสำหรับมือใหม่ เธอคอยมองและส่งกำลังใจไปให้ฟ้าตลอดเวลาแม้ว่าจะเป็นการมองไกลๆ แต่เธอไม่ยอมให้ฟ้าคลาดสายตาเลยแม้แต่น้อย นั่นไม่ใช่เพราะการฝากฝังของคุณวรรณภา หากแต่เป็นเพราะหัวใจของเธอต่างหากที่สั่งให้ทำ
หากแต่สิ่งที่เห็นฟ้ายังนิ่งๆ ไม่มีทีท่าว่าจะหงุดหงิดหรืออารมณ์เสียอะไร ตรงกันข้ามฟ้ากลับรู้สึกสนุกกับการทำงาน ซึ่งเป็นสิ่งแปลกใหม่สำหรับเธอ แม้จะรู้สึกเหนื่อยล้ากับการต้องทำตามคำสั่งของใครต่อใคร ต้องหันซ้ายหันขวาต้องส่งยิ้มจนรู้สึกเมื่อยหน้า แต่ฟ้ารู้ว่ามีคนคนหนึ่งที่เฝ้ามองเธออยู่ด้วยความห่วงใยเธอเลยตั้งใจทำงานมาก นั่นเพราะเธอไม่อยากทำให้ใครคนนั้นต้องผิดหวังในตัวเธอ การทำงานเสร็จสิ้นลงพร้อมๆ กับแสงของตะวัน ทีมงานเก็บข้าวของเตรียมตัวกลับเข้ากรุงเทพ แต่มีนกับฟ้ายังอยู่ริมหาดทราย
ฟ้าวิ่งเล่นหยอกล้อกับคลื่นทะเล เสียงหัวเราะที่สดใสของเด็กสาว ทำเอาใครต่อใครต่างเหลียวมอง ฟ้านุ่งกางเกงขาสั้นอวดเรียวขาสวยกับเสื้อยืดตัวเล็ก ทำให้เธอดูเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงสดใส ช่างต่างกับชุดที่เธอใส่ถ่ายแบบเมื่อสักครู่เธอดูเป็นสาวเต็มตัว จนทีมงานต่างพากันชื่นชมถึงความสวยของเธอ และพวกทีมงานที่เป็นผู้ชายต่างมองเธอแทบไม่กระพริบสายตา ทำให้มีนรู้สึกไม่ค่อยชอบใจ นี่หรือเปล่านะที่เค้าเรียกว่าหวง ใช่สินะ เธอรู้สึกหวงฟ้าไม่อยากให้ใครมองฟ้าด้วยสายตาแบบนั้นเลย มีนปล่อยใจคิดทั้งๆ ที่สายตายังจับจ้องมองฟ้าไม่วางตา
“พี่มีนคะ คิดอะไรอยู่เหรอฟ้าเรียกตั้งนาน” ฟ้าวิ่งมาเกาะแขนมีน เมื่อเรียกแล้วมีนยังไม่รู้สึกตัว ทำให้มีนตื่นจากความคิด
“ก็คิดอะไรเรื่อยเปื่อยจ๊ะ ฟ้าหิวหรือยังล่ะ ไปหาอะไรกินกันก่อนกลับดีไหม” มีนบอกอย่างห่วงใย
“ดีค่ะกำลังหิวเลย กินอาหารทะเลนะคะฟ้าอยากกิน” ฟ้าทำเสียงออดอ้อนที่ทำให้มีนใจอ่อนทุกครั้ง
ที่ร้านอาหารทะเล ฟ้าคอยแกะปูแกะกุ้งให้มีนอย่างคล่องแคล่ว มีนมองฟ้าอย่างทึ่ง ตอนแรกเธอคิดว่าเธอคงต้องคอยแกะปูแกะกุ้งให้ฟ้า แต่กลับเป็นฟ้าเองที่คอยทำให้เธอทุกอย่าง ฟ้าช่างเป็นอะไรที่เธอคาดไม่ถึงซะจริงๆ จะมีอะไรอีกนะที่จะทำให้เธอแปลกใจในตัวผู้หญิงคนนี้ ช่างเป็นผู้หญิงที่น่าค้นหาจริงๆ
“เรื่องอะไรมานั่งจ้องหน้าเค้า หลงเสน่ห์เค้าแล้วสิ” ฟ้าล้อมีนที่เอาแต่นั่งจ้องหน้าเธอ
“ก็แค่แปลกใจนะ ไม่น่าเชื่อว่าคุณหนูฟ้าจะทำอะไรแบบนี้ได้ ส่วนไอ้ที่ว่าหลงเสน่ห์น่ะ หลงไปตั้งนานแล้วยังไม่รู้ตัวอีกเหรอจ๊ะ” มีนบอกยิ้มๆ
“คุณแม่ไม่ได้เลี้ยงฟ้าเป็นคุณหนูแบบที่ใครๆ คิดหรอกค่ะเพราะว่าแม่เค้ากลัวว่าเวลาฟ้าไม่มีแม่แล้วฟ้าจะอยู่ไม่ได้ เลยต้องให้ฟ้าทำทุกอย่างด้วยตัวเองมาตั้งแต่เด็กๆ นะคะ” ฟ้าอธิบายให้มีนรู้
“ดีจังเลยค่ะ พี่ชอบที่ฟ้าเป็นแบบนี้” สงสัยเธอคงต้องเลิกกังวล เลิกเป็นห่วงฟ้ามากซะที ฟ้าเป็นผู้ใหญ่มากกว่าที่เธอคิดไว้มาก
“ฟ้าเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว นอนได้เลยนะไม่ต้องอยู่เป็นเพื่อนพี่หรอก พอถึงแล้วเดี๋ยวพี่ปลุกเองนะจ๊ะ” มีนบอกหลังจากขับรถออกจากตัวเมืองหัวหิน
“ไม่เป็นไรค่ะ ฟ้าไม่ได้เหนื่อยอะไรมากมายหรอก พี่ก็ไม่ได้พักเหมือนกันเห็นเดินไปเดินมาอยู่นั่น” ฟ้าพูดยิ้มๆ
“ก็พี่เป็นห่วงฟ้านี่คะ แล้วก็หวงด้วย วันนี้ฟ้าของพี่สวยเหลือเกิน กลัวจะมีคนมาเกาะแกะฟ้าของพี่” มีนเน้นคำยิ้มๆ
“ต่อให้มีคนมาเกาะแกะฟ้าก็ไม่สนหรอกค่ะ ฟ้ามีพี่มีนที่น่ารักอยู่ทั้งคน” ฟ้าหัวเราะขำกับการเน้นคำของมีน
มีนขับรถอย่างช้าๆ ไม่ได้เร่งรีบ หันไปมองนางฟ้าน้อยๆ ของเธอที่ตอนนี้หลับไปนานแล้ว คงจะเพลียจากการทำงานที่ต้องตากแดดตากลม แล้วยังจะมาทำอวดเก่งจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ เห็นนิ่งตั้งแต่ยังไม่ออกจากตัวจังหวัดเพชรบุรีเลย มีนยิ้มอย่างเอ็นดูคนนั่งข้างๆ
ข่าว
