ตอนที่ ๙

[n-ew]

ตอนที่ ๙

   “พี่แป้ง พี่แป้ง” เสียงจูน เด็กเสิร์ฟที่ร้านของเป้ วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาที่โต๊ะแป้ง ซึ่งกำลังนั่งคุยกับพี่เป้รุ่นพี่ ซึ่งเป็นเจ้าของร้าน
   “อะไรจูน เสียงดังเชียว” พี่เป้ดุจูนเสียงเขียว
   “คือว่าคนที่ถ่ายรูปลงหนังสือคู่กันกับพี่แป้ง นั่งดื่มอยู่ที่บาร์เมามากท่าทางจะไม่ไหว แล้วรู้สึกว่าจะมีผู้ชายท่าทางแปลกๆ เข้าไปนั่งด้วย” เด็กจูนรีบพูดเสียงดัง ก่อนที่จะโดนดุอีกรอบ
   “ว่าไงนะ คนที่จูนว่าคือฟ้านะเหรอ” แป้งร้องอย่างตกใจแล้วโดยที่ไม่ต้องรอคำตอบจากจูน ร่างของแป้งก็พุ่งออกไปที่หน้าบาร์ด้วยความเป็นห่วงฟ้า ทันทีที่แป้งเห็นฟ้าซึ่งกำลังเมามาก และกำลังถูกผู้ชายคนหนึ่งกำลังประคองฟ้า จะพาออกไปจากร้าน แป้งพุ่งเข้าไปดึงฟ้าออกมาจากผู้ชายคนนั้นอย่างแรง
   “เฮ้ย...!!! อะไรวะ” เสียงผู้ชายคนนั้นตะคอกใส่แป้ง
   “แกจะพาเพื่อนชั้นไปไหน ไอ้เลว” แป้งด่าอย่างโกรธจัด
   “แฟนผมเมามากจะพาไปนอนต่างหาก” มันยังหน้าด้านมั่วไม่เลิก
   “ออกไปเลยนะ อย่ามายุ่งกับเพื่อนชั้น” แป้งตะโกนใส่อย่างโกรธจัด
   “เธอนั่นแหละ หลีกไปดีกว่า ถ้าไม่อยากเจ็บตัว” มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาฉุดแขนฟ้าออกไปจากการประคองของแป้ง แต่แป้งไม่ยอมปล่อยตัวฟ้า ยังคงยื้อไว้
   “พี่เป้ช่วยด้วยค่ะ” แป้งรีบร้องเมื่อเห็นเป้กำลังเดินมา พร้อมกับลูกน้องที่เป็นผู้ชายในร้าน 5-6 คน
   “เฮ้ย...!!! ปล่อยผู้หญิงนะโว้ย กูเป็นเจ้าของร้านนี้ มึงมีปัญหาอะไรคุยกับกูดีกว่า” เสียงพี่เป้ขู่ตะคอก ผู้ชายคนนั้นพอหันไปเห็นพี่เป้เจ้า ของร้านพร้อมลูกน้อง มันก็รีบปล่อยฟ้าแล้วรีบเผ่นออกจากร้านทันที
   “ขอบคุณนะคะพี่เป้ ที่ช่วย”
   “เออ ไม่เป็นไรหรอก เป็นหน้าที่ของพี่อยู่แล้ว แล้วเอาไงกับเพื่อนแกล่ะ สงสัยจะอกหักว่ะ ดื่มหนักซะขนาดนี้ ดีนะที่เจอแกไม่งั้นนะเสร็จไอ้นั่นแน่” เป้พูดหลังจากมองสภาพของฟ้าที่ไม่ได้สติ
   “ก็คงต้องพากลับห้องก่อนค่ะ คงคุยไม่รู้เรื่องเมามากขนาดนี้” พลางมองดูฟ้าที่ฟุบอยู่กับโต๊ะแบบหมดสภาพ

   แป้งพาฟ้ากลับมาที่ห้องตัวเองอย่างทุลักทุเล ฟ้าเมาไม่ได้สติ แป้งเช็ดตัวให้ฟ้าด้วยมือสั่น ใจเต้นแรงเหลือเกิน  ยามมือเช็ดลงไปจากใบ หน้าผ่านซอกคอเลื่อนลงสู่อกคู่สวย แป้งค่อยๆ เช็ดลูบไล้อย่างแผ่วเบา แป้งแทบจะห้ามใจไม่ไหว อยากเหลือเกินอยากดูดดื่มกลืนกินความหอมหวานจากร่างกายของคนที่เธอรัก แต่เธอต้องพยายามห้ามใจตัวเอง เพราะบทเรียนครั้งนั้นทำให้เธอต้องเสียใจ และทรมานมากพอแล้ว กับการที่ต้องรับรู้ว่าฟ้ามีเจ้าของแล้ว เธอไม่อยากให้เรื่องมันเลวร้ายมากไปกว่านี้ แค่รักคนที่มีเจ้าของมันก็ทรมานมากเกินพอแล้ว แป้งพยายามหยุดตัวเองอย่างยากลำบาก
   “พี่มีน พี่มีนใจร้าย ทำไมทำกับฟ้าแบบนี้ ทำไม ทำไม...” เสียงฟ้าละเมอพร่ำเพ้อถึงสิ่งที่ติดอยู่ในใจ น้ำตาฟ้าไหลรินโดยไม่รู้สึกตัว
   แป้งชะงักเมื่อได้ยินเสียงฟ้าที่พร่ำเพ้อเพราะความเมา และฟ้าร้องไห้ ทำให้แป้งพอจะรู้ว่าที่ฟ้าเมาขนาดนี้ เพราะมีเรื่องกับมีนมาแน่ๆ
แต่จะเรื่องอะไรเธอก็ไม่รู้ ฟ้าคงจะเสียใจมาก แป้งรู้สึกสงสารฟ้าจับใจ แป้งกอดฟ้าอย่างปลอบประโลมให้ฟ้าสงบขึ้น จูบซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา
   “นอนนะคะคนดี ลืมเรื่องร้ายๆ เสียนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ทุกอย่างต้องดีขึ้นเชื่อแป้งนะ” แป้งปลอบฟ้า ด้วยการดึงฟ้ามากระชับกอดอย่างแนบแน่น เวลานี้เธอก็รู้สึกเศร้าเสียใจไม่ต่างกับฟ้าเหมือนกัน ทำไมนะพรหมลิขิตขีดเส้นให้เรามาเจอกัน แต่ทำไมต้องให้เราเจอกันเมื่อสายเกินไปด้วย
   
   มีนเฝ้าแต่โทรหาฟ้าแต่ไร้เสียงตอบรับ ทำไมนะ...ทำไมฟ้าไม่ให้โอกาสเธอได้อธิบายบ้าง สิ่งที่ฟ้าเห็นมันไม่ได้เป็นอย่างที่ฟ้าคิดเลยแม้แต่น้อย มีนเพิ่งกลับจากบ้านฟ้ามาหลังจากที่ไปนั่งรอฟ้านานนับ 5 ชั่วโมง แต่ก็ไร้วี่แววของฟ้า จนรู้สึกเกรงใจป้าศรีแม่บ้านที่อยู่รอเป็นเพื่อน เธอเลยต้องขอตัวกลับก่อน แต่เธอคงข่มตาให้หลับลงไม่ได้หรอก เธอห่วงคนรักของเธอเหลือเกิน ป่านนี้น้องน้อยของพี่จะเป็นอย่างไรบ้างนะ

   ฟ้ารู้สึกตัวตอนเช้า ลืมตาขึ้นมองรอบๆ ตัวอย่างมึนงง
   “นี่เราอยู่ที่ไหนห้องใครกัน”
   “ตื่นแล้วเหรอคะ” เสียงแป้งทำให้ฟ้าตกใจ
   “แป้งทำไมฟ้ามาอยู่นี่กับแป้งคะ แล้วนี่ที่ไหน แล้วเรา...” เสียงฟ้าถามแป้งแบบร้อนรน ในใจเธอกลัวเหลือเกิน กลัวเหตุการณ์จะซ้ำรอยเดิม
   “แป้งบังเอิญเจอฟ้านั่งดื่มที่ร้านรุ่นพี่ของแป้ง แล้วฟ้าเมามาก แป้งเป็นห่วงก็เลยพามาห้องแป้ง แล้วเราก็ไม่ได้มีอะไรกัน เพียงแต่แป้งแค่เช็ดตัวแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ฟ้าเท่านั้นเอง ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นก็ได้” แป้งอธิบายให้ฟ้าเข้าใจ เมื่อเห็นความกังวลของฟ้า
   “ฟ้าขอโทษนะคะแป้งที่ทำให้วุ่นวาย” ฟ้าเอ่ยออกมาอย่างรู้สึกผิด
   “ไม่เป็นไรหรอก ก็เราเป็นเพื่อนกันนี่คะ” แป้งบอกฟ้าด้วยรอยยิ้มที่จริงใจ
   “ขอบคุณนะคะ ฟ้าดีใจนะ เวลาฟ้ามีปัญหาฟ้ายังมีแป้ง” ฟ้าบอกอย่างรู้สึกดี
   “แป้งยินดีและจะดีใจมาก ถ้าหากฟ้ามีปัญหาอะไรแล้วคิดถึงแป้งนะคะ อย่าทนแบกรับไว้คนเดียว แล้วอย่าทำร้ายตัวเองอีกนะคะ” เสียงแป้งบ่งบอกถึงความเป็นห่วง
   ฟ้ารับรู้ถึงความห่วงใยที่แป้งมีต่อเธอ เธอรู้ว่าแป้งรักเธอ แต่เธอมีคนที่เธอรักอยู่แล้ว เธอไม่อยากทำร้ายจิตใจแป้ง แม้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับแป้งมากก็ตาม แต่ตอนนี้เรื่องมีนกับผู้หญิงคนนั้นมันทำให้เธอทุกข์ใจเหลือเกิน ‘มีนมีคนอื่นนอกจากเธอด้วยอย่างนั้นเหรอ’ ฟ้าคิดอย่างเจ็บปวดกับภาพที่เธอเห็นเมื่อวาน
   
   ตอนเช้าก่อนไปทำงาน มีนแวะไปหาฟ้าที่บ้าน แต่ป้าศรีบอกว่าฟ้าไม่ได้กลับมานอนที่บ้าน ทำให้มีนร้อนใจ และเป็นห่วงฟ้ายิ่งนัก ฟ้าจะไปอยู่ที่ไหนได้ เพราะนอกจากที่บ้านเธอฟ้าก็ไม่เคยไปค้างที่ไหนเลย แม่ฟ้าก็ไม่อยู่ซะด้วย เธอเลยไม่รู้จะไปตามหาฟ้าได้ที่ไหน
   “ถ้าฟ้ากลับมา ป้าช่วยบอกให้โทรหามีนหน่อยนะคะ นี่เบอร์โทรมีน แล้วมีอะไรป้าโทรหามีนนะคะ” มีนบอกป้าศรีหลังจากรออยู่นานแต่ก็ไร้วี่แววของฟ้า
   
   ฟ้ากลับถึงบ้านก็ได้รับรู้จากป้าศรีว่าตอนเย็นวาน มีนมานั่งรอเธอร่วม 5 ชั่วโมง และตอนเช้าก็ยังแวะมาหาเธออีก
   “คุณมีนดูท่าทางเป็นห่วงคุณหนูมากนะคะ ตอนเช้าเห็นตาดำคล้ำเหมือนคนไม่ได้นอนด้วย สงสัยจะห่วงคุณหนูจนนอนไม่หลับค่ะ คุณหนูโทรหาเธอซะหน่อยซิคะ สงสารเธอ” เสียงป้าศรีบอกกับฟ้า     
ฟ้าคิดหนักจะมาเป็นห่วงอะไรเธอ ก็มีคนอื่นอยู่ด้วยแล้วนี่ แล้วทำไมถึงมารอเธอ ฟ้าสับสนกับความคิดของตัวเอง
   
   (มีนค่ะ) มีนรีบรับทันทีที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ เธอกำลังจดจ่อกับการรอโทรศัพท์ เพราะเธอกำลังรอฟ้าหรือใครก็ได้ที่จะบอกเธอเรื่องของฟ้า
   (มีน…นุ่นเองนะ มีนเป็นอย่างไรบ้างเจอน้องเค้าหรือยังจ๊ะ) เสียงนุ่นที่ดังมาตามสาย ทำให้มีนต้องถอนหายใจอย่างหนัก สิ่งที่เธอหวังจะได้ยินในเวลานี้ คือเรื่องของฟ้าต่างหาก
   (นุ่นมีนไม่สะดวกคุยตอนนี้นะ แล้วค่อยคุยกันวันหลังนะ) มีนรีบวางสาย เพราะเธอกลัวฟ้าจะติดต่อเธอไม่ได้
   (นุ่นมีนบอกแล้วไง...) มีนเสียงแข็งทันทีที่เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง
   (คุณมีนคะ ป้าเองค่ะ คุณหนูกลับมาแล้วค่ะ”)เสียงป้าศรีดังมาตามสาย
   (ค่ะป้า มีนจะไปเดี๋ยวนี้ค่ะ) พอวางสาย มีนก็รีบวิ่งขึ้นรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตอนนี้ใจเธออยากไปให้เร็วที่สุด เธอกลัวว่าฟ้าจะหนีเธอไปอีก เธอไม่ยอมให้ฟ้าเข้าใจเธอผิดๆ แบบนี้ เธอกลัวเหลือเกินกลัวจะเสียฟ้าไป
   ‘รอพี่หน่อยนะคะคนดี พี่จะรีบไปหา ไปบอกความจริงให้ฟัง ฟ้าต้องฟังพี่นะคะ’ มีนพร่ำพูดกับตัวเอง
   
   นุ่นนั่งดูนิตยสารที่มีรูปแป้งกับฟ้าอย่างรู้สึกคุ้นๆ หน้าฟ้า เหมือนเคยเห็นเด็กคนนี้ที่ไหน และก็นึกได้ถึงตอนที่มีนร้องเรียกผู้หญิงคนนั้น ฟ้าชื่อที่มีนเรียกกับชื่อที่อยู่ในหนังสือชื่อเดียวกันนี่นา ‘ใช่เด็กคนนี้จริงๆ ด้วย เป็นถึงนางแบบเลยเหรอนี่คู่แข่งเธอ ก็สวยไม่ใช่เล่นเหมือนกันนี่นา แต่เธอไม่มีวันยอมแพ้เด็กเมื่อวานซืนอย่างยายนี่แน่นอน มีนเป็นผู้หญิงของฉัน ฉันต้องเอามีนคืนมาเป็นของฉันให้ได้’ นุ่นคิดอย่างมาดมั่น
   
   เพราะความอยากเจอฟ้า อยากบอกคนรักให้เข้าใจในตัวเธอ อย่างร้อนใจ ทำให้มีนขับรถเร็วมาก ประกอบกับที่เธอไม่ได้นอนทั้งคืนทำให้มีนหลับใน ในขณะที่รถวิ่งด้วยความเร็วสูง รถของมีนเสียหลักพุ่งชนกำแพงกั้นขอบทางบนทางด่วนอย่างแรง มีนถูกพาตัวส่งโรงพยาบาลอย่างเร่งด่วน เพราะอาการบาดเจ็บสาหัส
   ทางโรงพยาบาลโทรหาปรางค์ เพราะค้นได้นามบัตรของมีนในกระเป๋า ปรางค์รีบโทรหาฟ้า แต่ฟ้าไม่เปิดโทรศัพท์ ปรางค์กำลังจะออกจากบริษัทไปโรงพยาบาล นุ่นเข้ามาพอดี
   “นุ่นกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ปรางค์ทักอย่างแปลกใจ
   “หวัดดีค่ะพี่ปรางค์ นุ่นมาได้หลายวันแล้วค่ะ วันก่อนก็แวะมาหามีนแต่ไม่เจอพี่”
   “อ๋อเหรอ...! เออ...ตอนนี้มีนเกิดอุบัติเหตุรถชนอยู่โรงพยาบาล พี่กำลังจะไปเยี่ยมพอดี”
   “อะไรนะคะ...งั้นเดี๋ยวนุ่นขับรถตามพี่ไปละกันค่ะ” นุ่นขับรถตามปรางค์ไปเยี่ยมมีนที่โรงพยาบาล นุ่นรู้สึกเป็นห่วงมีนเหลือเกิน
   ‘อย่าเป็นอะไรเลยนะมีน นุ่นรักมีนมากนะนุ่นอยากบอกมีนว่านุ่นขอโทษที่ทิ้งมีนไป นุ่นกลับมา เพราะนุ่นรู้ว่าที่นี่มีมีนอยู่ อย่าทิ้งนุ่นไปนะ’ นุ่นได้แต่ภาวนาตลอดทางที่ขับรถไปโรงพยาบาล
   
   พอไปถึงโรงพยาบาลมีนยังอยู่ในห้องไอซียู นุ่นเป็นห่วงมีนนั่งไม่ติด ได้แต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องไอซียู ที่มีมีนนอนอยู่ข้างใน ส่วนปรางค์พยายามโทรหาฟ้าแต่ยังไม่สามารถติดต่อได้เลย ปรางค์กังวลใจเหลือเกิน กลัวมีนจะอาการหนัก ปรางค์รู้จากเด็กว่ามีนกับฟ้ามีปัญหากัน เห็นฟ้าวิ่งออกไปเมื่อวันก่อน และวันนี้มีนกำลังจะไปหาฟ้า แต่เกิดอุบัติเหตุเสียก่อน
   หมอออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนัก ทั้งนุ่นและปรางค์รีบเดินเข้าไปหาหมออย่างร้อนใจ
   “หมอคะ คนไข้เป็นอย่างไรบ้างคะ” ปรางค์รีบถามหมอ
   “คนไข้เสียเลือดมากนะครับ ต้องให้เลือดด่วน แต่คนไข้มีเลือดกรุ๊ป Rh negative ซึ่งต้องได้กรุ๊ปเลือดนี้เท่านั้น ซึ่งทางโรงพยาบาลขาดเลือดกรุ๊ปนี้ เอ่อ...แล้วญาติคนไข้ มีใครมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้บ้างครับ เราต้องช่วยกันหานะครับ ถ้าได้เร็วก็จะยิ่งดีต่อคนไข้มากเท่านั้นนะครับ”หมอบอกด้วยน้ำเสียงที่เครียด
   “ดิฉันมีเลือดกรุ๊ปเดียวกับคนไข้ค่ะ คุณหมอเอาเลือดของดิฉันได้เลยค่ะ” นุ่นร้องบอก เพราะเธอรู้ว่าทั้งเธอกับมีนเลือดกรุ๊ปเดียวกัน เพราะในอดีตมีนก็เคยให้เลือดกับเธอเมื่อครั้งที่เธอป่วยหนัก
   “ดีเลยครับ เชิญคุณเข้าไปเช็คเลือดก่อนเลยครับ” คุณหมอรีบเชิญนุ่นเข้าไปอย่างเร่งด่วน
   นุ่นนอนบนเตียงเคียงข้างกับมีน มีสายให้เลือดโยงระหว่างนุ่นกับมีน นุ่นมองมีนอย่างแสนรัก ขอให้มีนปลอดภัยด้วยเถอะ นุ่นยังจำได้ตอนเธอป่วยหนักต้องให้เลือดด่วนคราวนั้น มีนอาสาให้เลือดกับเธอ แต่คราวนั้นเธอยังพอมีสติ สองคนต่างนอนมองตากันถ่ายทอดความรักความห่วงใยให้กัน หากแต่ในวันนี้ดวงตาคู่นั้นปิดสนิท มีเครื่องช่วยหายใจและสายช่วยชีวิตระโยงระยางเต็มไปหมด ใบหน้าซีดเผือดไม่มีสีเลือด นุ่นอยากลูบไล้ใบหน้านั้น อยากกอดแล้วจูบปลุกมีนให้ตื่นขึ้นมามองหน้าเธอ เธออยากเห็นสายตาที่เต็มไปด้วยความห่วงหาอาทรนั้นอีกครั้งเหลือเกิน