ตอนที่ ๑๐
พยาบาลเดินมาถามหาญาติของมีน และมอบของส่วนตัวของมีนที่เจอในรถ คือกระเป๋าถือ และโทรศัพท์มือถือ ปรางค์รับของทั้งหมดมา ทันทีที่เห็นโทรศัพท์มือถือ ปรางค์นึกได้ว่าก่อนที่จะเจออุบัติเหตุมีนรับโทรศัพท์แล้วรีบออกไป ปรางค์จึงลองกดดูเบอร์สุดท้ายที่โทรเข้า แล้วโทรออกไปเบอร์นั้นทันทีซึ่งเป็นเบอร์บ้านฟ้านั่นเอง
(บ้านคุณวรรณภาค่ะ) ป้าศรีรับสาย
(ขอสายคุณฟ้าหน่อย บอกว่าปรางค์มีธุระด่วนมากค่ะ) ปรางค์บอกออกไปอย่างร้อนรน
(ค่ะ รอสักครู่นะคะ)
(คุณหนู โทรศัพท์ค่ะ) ป้าศรีรีบขึ้นมาบอกฟ้า
(ก็บอกไปซิค่ะ ว่าฟ้าไม่อยู่) ฟ้าร้แงบอกออกไป เพราะเวลานี้เธอไม่อยากคุยกับใครทั้งนั้น
(คุณปรางค์ค่ะ บอกว่ามีเรื่องสำคัญมากยังไงคุณหนูคุยกับเธอหน่อยนะคะ เสียงเธอไม่ค่อยดีเลยค่ะ)
(ค่ะป้า) ฟ้ารับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้ ก่อนจะเดินไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาคุย
(หวัดดีค่ะ พี่ปรางค์)
(ฟ้า...พี่มีเรื่องมีนจะบอก ฟ้าทำใจดีๆ ไว้นะคะ)
(เรื่องอะไรคะ) ฟ้ารู้สึกจากน้ำเสียงของปรางค์ น่าจะเป็นเรื่องใหญ่
(มีนเกิดอุบัติเหตุ รถชนบนทางด่วน เพราะมีนรีบจะไปหาฟ้า ตอนนี้ยังไม่รู้สึกตัวเลยจ๊ะ)
(อะไรนะคะ พี่มีนรถชน ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลไหนคะ ฟ้าจะรีบไปเดี๋ยวนี้ค่ะ) ฟ้าตกใจมากกับข่าวร้ายที่ได้ยิน
‘ขออย่าให้พี่มีนเป็นอะไรมากเลย ฟ้าขอโทษไม่ว่าพี่มีนจะรักใครหรือมีใคร ฟ้าจะไม่ว่า ฟ้าจะเข้าใจพี่มีน ขอเพียงอย่าให้พี่มีนเป็นอะไรมากเลย’ ฟ้าภาวนาตลอดทางที่นั่งแท็กซี่ไปโรงพยาบาล
ฟ้าไปถึงโรงพยาบาลเจอปรางค์ที่รออยู่ ปรางค์บอกกับฟ้าว่า หลังจากที่มีนได้รับเลือดแล้ว หมอบอกอาการพ้นขีดอันตราย ย้ายมีนเข้าห้องพิเศษแล้ว ฟ้ารีบเปิดประตูเข้าไปหามีนผู้เป็นที่รัก ร่างของมีนที่นอนอยู่บนเตียง ทำเอาฟ้าใจหาย มีนยังคงไม่รู้สึกตัว ยังต้องใช้เครื่องช่วยหายใจยังต้องให้เลือดและน้ำเกลือ ฟ้าเดินเข้าไปจับมือมีนบีบแน่น
“พี่มีนคะ ฟ้าขอโทษ พี่มีนตื่นซิคะ ตื่นขึ้นมาคุยกับฟ้า” ฟ้าซบหน้าร้องไห้ กับฝ่ามือของมีน อย่างเสียใจ และสงสารคนรักของเธอ ที่ต้องมาเจ็บหนักแบบนี้ โดยที่ฟ้าไม่ทันสังเกตว่าที่มุมห้องนั้นนุ่นนั่งอยู่
“นี่เธอจะบ้าเหรอไง เธอไม่รู้เหรอว่ากำลังรบกวนคนเจ็บอยู่ เดี๋ยวแผลมีนก็กระเทือนหรอก” นุ่นต่อว่าฟ้าเสียงดัง
“คุณ...!!!” ฟ้าหันไปหาที่มาของเสียง เห็นนุ่นนั่งจ้องอยู่ ฟ้าจำได้แล้ว ผู้หญิงคนนี้ที่ฟ้าเห็นกอดจูบอยู่กับมีน จนทำให้เธอเสียใจจนวิ่งเตลิดไปในวันนั้น
“ใช่... ฉันเป็นคนรักของมีน ผู้หญิงคนนี้เคยเป็นของฉัน ฉันขอคืน”นุ่นพูดแบบเน้นคำให้ฟ้าฟังชัดๆ ฟ้าตกใจกับคำพูดที่ได้ยิน มันช่างตอกย้ำกับภาพในวันนั้นที่ฟ้าเห็น น้ำตาฟ้าค่อยๆ ไหลเป็นทาง ฟ้าหันไปมองมีนอย่างเศร้าเสียใจ บัดนี้เธอไม่มีสิทธิ์ใดๆ ในตัวมีนอีกแล้วอย่างนั้นเหรอ เจ้า ของเค้ามาทวงของเค้าคืนแล้ว เธอจะทำอย่างใดได้เล่า ฟ้าค่อยๆ เดินออกจากห้องอย่างเงียบๆ
ในขณะที่ไม่มีใครสังเกต นิ้วมือของมีนกำลังเคลื่อนไหวช้าๆ และมีนส่ายหัวนิดๆ เหมือนกับจะบอกฟ้าว่าไม่ให้ไป แต่ไม่มีใครมองเห็นการกระทำของมีน
แป้งเฝ้ามองฟ้าที่นั่งนิ่ง ปล่อยให้น้ำตาไหลโดยไม่มีเสียงใดๆ เล็ดรอดออกมา นับตั้งแต่ที่ฟ้าโทรมาบอกให้เธอไปรับที่โรงพยาบาล เธอยังไม่ ได้ยินเสียงฟ้าพูดใดๆ ออกมาเลย แป้งได้แต่มองฟ้าด้วยความห่วงใยแต่เธอก็อยากให้ฟ้าได้อยู่กับตัวเอง ได้คิดได้ตัดสินใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นด้วยตัวเอง โดยเธอแค่มองดูอยู่ห่างๆ เธอไม่อยากฉวยโอกาสในตอนที่ฟ้าอ่อน แอ แล้วดึงฟ้ามาเป็นของเธอ ถ้าหากว่าฟ้าจะรักเธอ เธออยากให้ฟ้ารักเธออย่างเต็มใจ ไม่ใช่เพราะต้องการยึดเธอเป็นแค่ที่พักใจ โดยที่ไม่ได้รักเธอเลย
มีนเริ่มรู้สึกตัวค่อยๆ เผยอเปลือกตาขึ้นมอง แสงที่จ้าส่องเข้าตาทำให้ต้องหลับตาลงก่อนที่จะลืมตาขึ้นอีกครั้ง กรอกตามองไปโดยรอบ มีนมองเห็นนุ่นนอนหลับอยู่ที่เตียงเล็กมุมห้อง นุ่นนอนเฝ้ามีนตลอดเวลาที่มีนไม่รู้สึกตัว คอยดูแลเช็ดตัวให้มีนทุกครั้งที่พยาบาลจะเข้ามาเช็ดตัว นุ่นก็จะอาสาทำให้เอง เธอดูแลมีนอย่างดี ดีที่สุดที่คนรักกันจะทำให้กันได้ เพียงแค่มีนขยับตัวนุ่นก็รับรู้ เธอรีบลุกมาดูมีนทันที
“มีน ...มีนฟื้นแล้ว เดี๋ยวนุ่นไปบอกหมอก่อนนะคะ” นุ่นรีบเรียกหมอให้มาดูอาการของมีนอย่างดีใจ
หลังจากที่หมอดูอาการของมีนแล้ว หมอบอกไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง สมองมีนไม่ได้รับการกระทบกระเทือน นอกจากขาข้างขวาที่หักต้องเข้าเฝือกต่อจนหายดีเท่านั้นเอง แต่หมอขอให้คนไข้อยู่รอดูอาการอีกซัก 2-3 วันก่อนจะอนุญาตให้กลับบ้านได้
ข่าวอาการของมีนถูกส่งผ่านมาถึงฟ้าโดยปรางค์ ฟ้ารับรู้ถึงข่าวของมีนอย่างดีใจ ดีใจที่คนที่เธอรักอาการดีขึ้น เธออยากไปหาอยากเห็นหน้าคนที่เธอรักเหลือเกิน แต่ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา เธอถูกกีดกันจากนุ่นตลอดเวลา นุ่นกล่าวหาว่าเพราะเธอเป็นต้นเหตุที่ทำให้มีนต้องประสบอุบัติเหตุ ทำให้ฟ้าไม่สามารถเข้าเยี่ยมมีนได้เลยซักครั้ง
“นุ่นไม่ต้องเฝ้ามีนแล้วก็ได้ มีนดีขึ้นแล้ว มีนขอบคุณนุ่นมากที่ดูแลมีนอย่างดี” มีนเอ่ยขึ้นหลังจากคิดไตร่ตรองอยู่นาน
“ไม่เป็นไร นุ่นไม่ลำบากอะไร นุ่นอยากดูแลมีนค่ะ” นุ่นยังยืนยัน
“นุ่นโทรบอกพี่ปรางค์แล้วใช่ไหม ว่ามีนฟื้นแล้ว”
“ค่ะ เห็นพี่ปรางค์บอกว่าสักพักจะมาเยี่ยมมีน” สีหน้าของมีนดีขึ้น หลังจากที่ได้ยินว่าพี่ปรางค์จะมา เธออยากรู้ข่าวฟ้าคนรักของเธอเหลือ เกินป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ มีนรอปรางค์อย่างกระวนกระวายใจ ซึ่งนุ่นก็สังเกตเห็นอาการนั้นด้วย
ก๊อก ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะประตูพร้อมๆ กับที่ปรางค์เปิดประตูเข้ามา และโผกอดมีนที่นอนอยู่บนเตียง
“มีน...เป็นไงบ้าง พี่ดีใจเหลือเกินที่มีนไม่เป็นไรแล้ว”
“ขอบคุณค่ะ เออ...นุ่น มีนอยากกินน้ำผลไม้สด ช่วยไปซื้อให้มีนหน่อยซิ แล้วอย่าลืมเผื่อพี่ปรางค์ด้วยนะคะ” มีนบอกนุ่น
นุ่นรู้ดีว่ามีนไม่ได้อยากกินหรอก เพียงแต่ต้องการให้เธอออกไปให้พ้นจากห้องนี้ เพื่อจะคุยกับปรางค์เรื่องเด็กนั่น เธอเลยไม่ค่อยเต็มใจไป แต่เมื่อเห็นสายตาที่มองมาของมีน นุ่นก็ไม่อยากขัดใจ ทันทีที่นุ่นพ้นจากห้อง มีนก็ไม่รอช้าที่จะสอบถามปรางค์เรื่องฟ้า
“ฟ้าเป็นไงบ้างคะ” มีนถามถึงคนรักอย่างร้อนใจ
“ก็คงเจ็บเจียนตายไม่แพ้เธอหรอกมั้ง เพียงแต่ฟ้ามันเจ็บทางใจฟ้าก็มาเยี่ยมเธอนะ แต่เข้าไม่ได้ จนป่านนี้ก็ยังนั่งโทษตัวเองอยู่ว่าเป็นต้น เหตุที่ทำให้เธอเกิดอุบัติเหตุ” ปรางค์บอกเล่าให้มีนรับรู้
“ทำไมฟ้าถึงคิดแบบนั้นล่ะคะ”
“ก็แม่พยาบาลพิเศษของเธอไง ที่ปรักปรำฟ้าไม่เลิก” ปรางค์บอกด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยชอบใจนุ่นสักเท่าไหร่
“พี่ปรางค์คะ ขอยืมโทรศัพท์โทรหาฟ้าหน่อยซิคะ มีนอยากคุยกับฟ้า”
(ค่ะพี่ปรางค์ พี่มีนเป็นอย่างไรบ้างคะ) ฟ้ารีบถามทันทีที่รับโทรศัพท์จากปรางค์ เพราะปรางค์บอกเธอว่าจะไปเยี่ยมพี่มีน เธอก็รอโทรศัพท์ปรางค์อย่างใจจดใจจ่อ
(ฟ้าพี่เองค่ะ) เสียงมีนที่ตอบกลับมา ทำให้ฟ้าใจเต้นแรงอย่างดีใจ ที่ได้ยินเสียงคนที่เธอรอคอย รอด้วยความรักและคิดถึง
(พี่มีน...ฟ้าดีใจเหลือเกินค่ะ ฟ้าคิดถึงพี่มากนะคะ ฟ้าขอโทษ ฟ้าทำให้พี่ต้องเจ็บตัวฟ้า...ฟ้า...) เสียงพูดปนเสียงสะอื้นของฟ้าที่บ่งบอกถึงความดีใจ และเสียใจคละเคล้ากัน ทำให้มีนตื้นตันใจยิ่งนัก ฟ้ายังคงเป็นเด็กน้อยของเธอเสมอ
(ฟ้าอย่าโทษตัวเองอีกนะคะ พี่ไม่เป็นอะไรแล้ว พี่ต่างหากที่ทำให้ฟ้าเสียใจ) มีนปลอบใจคนรัก
(เรื่องนั้นพี่ปรางค์เล่าให้ฟ้าฟังหมดแล้วค่ะ ฟ้าขอโทษที่เข้าใจผิด แล้วไม่ให้โอกาสพี่ได้อธิบายเลย) ฟ้าเสียงอ่อยอย่างรู้สึกผิด
(รอพี่ออกจากโรงพยาบาลก่อน แล้วเรามาเริ่มต้นกันใหม่นะคะคนดี สัญญานะว่าจะรอพี่)
(ค่ะฟ้าสัญญา) เสียงฟ้าหนักแน่น เหมือนจะตอกย้ำใจตัวเองให้หนักแน่นกับความรักของมีน
นุ่นสังเกตเห็น 2-3 วัน หลังจากที่ปรางค์มาเยี่ยม มีนดูสดใสขึ้น แต่ท่าทางที่ปฏิบัติกับนุ่นดูเหมือนจะระวังตัวตลอดเวลา เวลาที่นุ่นจะเช็ดตัวให้เหมือนตอนที่มีนไม่รู้สึกตัว มีนก็ไม่ยอมให้เธอเช็ดให้อีกเลย
ความรักที่มีนเคยมีให้เธอมาก ทุกครั้งเธอจะต้องเป็นที่หนึ่งสำหรับมีนเสมอมันหมดไปแล้วจริงๆ เหรอ....? นุ่นเฝ้าแต่ถามตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่า ไม่หรอกเป็นไปไม่ได้ในเมื่อความรักที่เธอมีให้มีนมันยังเหมือนเดิมไม่มีใครจะมาทดแทนมีนได้ แม้แต่ผู้ชายที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเธอก็ไม่เคยได้ความรักจากเธอไปเลยแล้วทำไมมีนถึงไม่เหมือนเดิม เพราะเด็กฟ้านั่นแน่ๆ มีนคงแค่หลงเด็กนั่นเธอจะดึงมีนกลับมาอยู่ในที่ที่มีนเคยอยู่เคยเป็นให้ได้ เธอไม่เชื่อว่าในใจมีนจะไม่มีเธออยู่แล้ว มีนอาจจะยังโกรธยังเสียใจที่เธอเคยทิ้งไป แต่เธอนี่แหล่ะจะทำให้มีนกลับมาเป็นของเธอและเธอก็จะเป็นของมีนเพียงคนเดียว
มีนออกจากโรงพยาบาล กลับมาถึงห้องพักตามลำพัง โดยที่เธอยืนกรานไม่ยอมให้นุ่นมาส่ง เธออยากจะอยู่ห่างๆ จากนุ่นบ้าง เธอดีใจที่เจอนุ่น แต่เธอก็ไม่ปรารถนาให้นุ่นต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิมกับเธออีก
เธอต้องการให้เรื่องราวระหว่างเธอกับนุ่นเป็นแค่อดีต อดีตที่น่าจดจำสำหรับเรื่องดีๆ ส่วนเรื่องที่เลวร้ายต่อความรู้สึก เธอก็ต้องการลืมมันไป และเธอก็หวังอยากให้นุ่นคิดกับเธอแบบนั้นเหมือนกัน เพราะตอนนี้เธอมีฟ้าเข้ามาจับจองพื้นที่ในหัวใจเธอจนเต็มหมดแล้ว
วันนี้ฟ้าติดถ่ายโฆษณาเครื่องสำอางของแม่เธอ ฟ้าบอกว่าเสร็จจากงานแล้วจะรีบมาหา คิดถึงเหลือเกินหลายวันที่ไม่ได้เจอ ความคิดถึงยิ่งเพิ่มมากขึ้น เสียงกริ่งที่ประตูดังขึ้น มีนรีบเดินไปเปิดประตูทั้งๆ ที่ขายังเจ็บ ด้วยเข้าใจว่าเป็นฟ้าสุดที่รัก ที่เธอรอคอยด้วยความคิดถึง ประตูเปิดออกนุ่นยืนอยู่ด้านหน้า มีนตกใจที่เห็นนุ่น
“นุ่น...!!! มาได้ไง”
“มีน นุ่นขอเข้าไปหน่อยได้ไหมคะ” เสียงนุ่นเว้าวอน และโดยที่ไม่ต้องรอคำตอบ นุ่นเบี่ยงตัวผ่านประตูเข้าห้อง โดยที่มีนไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากโขยกเขยกตามนุ่นเข้าห้อง
“เออ...นุ่น มีนไม่สะดวกเพราะว่าเดี๋ยวฟ้าจะมา...” มีนเอ่ยออกมาอย่างลำบากใจ
“นุ่นไม่รบกวนมีนนานหรอกค่ะ คือนุ่นเหงา มีนก็รู้ว่าที่นี่นุ่นไม่เหลือใครเลย” ครอบครัวของนุ่นย้ายไปอยู่เชียงใหม่กันหมด ตั้งแต่ที่นุ่นแต่งงาน
“แล้วทำไมนุ่นไม่ไปหาพ่อแม่ล่ะคะ”
“นุ่นอยากอยู่แบบนี้สักพักก่อนค่ะ” ทำไมเหรอ ก็เพราะเธอต้องจัดการเรื่องของเธอกับมีนให้เสร็จเรียบร้อย ตามที่เธอตั้งใจก่อนสิ มีนเป็นภารกิจใหญ่ที่เธอตั้งใจไว้แล้วต่างหากล่ะ
“ห้องน่าอยู่นะคะ เสียดายห้องของเรานะคะ มีนไม่น่าขายไปเลย มันมีเรื่องราวความสุขของเราเต็มไปหมด...” นุ่นพูดโดยไม่ได้สนใจสีหน้าท่าทางของมีนที่ลำบากใจกับการที่นุ่นมา
“แล้วมันก็มีความเศร้า และความเจ็บปวดของมีนอยู่เต็มไปหมดเหมือนกัน” มีนเอ่ยเสียงเบาอย่างลืมตัว
นุ่นหันไปมองมีน ใบหน้าที่เผลอแสดงความเศร้าเสียใจ ยามคิดถึงอดีตมันทำให้ใจของนุ่นวูบไหว เพราะอย่างน้อยเธอก็รู้ว่ามีนยังไม่เคยลืมเธอ และการที่เธอจะดึงมีนกลับมามันก็ไม่น่ายากจนเกินไปนัก นุ่นเดินเข้าไปหามีน แล้วโอบกอดมีนบรรจงจูบอย่างแผ่วเบาอ้อยอิ่งโหยหา มีนรู้สึกหัวใจเต้นแรงวูบไหว เหมือนเธอกำลังเดินทางย้อนกลับสู่อดีต อดีตที่แสนหวานที่มีเพียงเธอกับนุ่น รสจูบรอยสัมผัสเหมือนคุ้นเคยมีนสะท้านไหว หรือนี่คือสิ่งที่เธอโหยหา มีนเริ่มสับสนกับตัวเอง
ข่าว
