ตอนที่ ๑๒
ตอนเช้ามีน รู้สึกตัวตื่นมึนๆ รู้สึกหัวหนักอึ้ง
“ทำไมปวดหัวมากขนาดนี้นะ สงสัยเมื่อคืนเธอจะดื่มหนักไปหน่อย” มีนคิดพร้อมกับขยับตัว แต่ทำไมตัวมันหนักอึ้ง เหมือนมีอะไรมาทับอยู่ พอลืมตาขึ้นมาดู ก็เห็นใบหน้าใครบางคนอยู่ตรงหน้า มีนตกใจมากรีบเด้งตัวลุกขึ้น จนทำให้นุ่นที่หลับอยู่ตื่นขึ้นมา
“อ้าว...! มีนตื่นแล้วเหรอคะ” นุ่นร้องทัก
“นุ่น...นี่มันอะไรกัน ทำไม...” มีนพูดยังไม่ทันจบ มองไปเห็นร่างกายนุ่นเปลือยเปล่า รีบก้มมองดูตัวเองเปลือยเหมือนกัน มีนตกใจมาก
“ตกใจอะไรกันนักหนาคะมีน ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” นุ่นยังทำเฉยไม่ได้ทุกข์ ร้อนอะไร พร้อมกับโผเข้ากอดมีนที่ยังตกใจไม่หาย
“นุ่นมันเป็นอย่างนี้ได้อย่างไรกัน” มีนถามเสียงแผ่วเบา
“เมื่อคืน มีนเมามากนุ่นก็เลยพามีนมาส่ง แต่มีนไม่ยอมให้นุ่นกลับแล้ว...แล้วเราก็...ก็...เป็นอย่างที่มีนเห็นนี่แหล่ะค่ะ แต่นุ่นมีความสุขมากนะคะ มีนยังน่ารักเหมือนเดิมเลยค่ะ” นุ่นทำเสียงอ่อนหวานเหมือนคนละเมอ
มีนฟังที่นุ่นเล่าแล้ว รู้สึกเหมือนหัวใจจะหยุดเต้น เธอลุกจากเตียงหยิบเสื้อคลุมเดินเข้าห้องน้ำทันที เธอเปิดน้ำอย่างแรงแล้วยืนนิ่งอยู่ใต้ฝักบัวปล่อยให้น้ำไหลใส่ตัวเธออยู่อย่างนั้นเนิ่นนาน ทำไมนะเธอถึงได้ทำให้เรื่องมันเลวร้ายลงกว่าเดิม
“มีนเป็นอะไรหรือเปล่าคะ” นุ่นเคาะห้องน้ำเรียกมีน เมื่อเห็นว่ามีนหายเข้าไปนานมากแล้ว มีนเปิดประตูห้องน้ำออกมาด้วยใบหน้าที่เฉยชา เห็นนุ่นใส่เสื้อคลุมตัวที่ฟ้าเคยใส่ มีนมองอย่างไม่ชอบใจ
“นุ่นเป็นห่วงเห็นหายเข้าไปนาน” นุ่นรีบบอกเมื่อเห็นใบหน้าที่เย็นชาของมีน แต่ยังไม่มีเสียงใดๆ ออกจากปากมีน นุ่นเดินไปกอดมีนจากข้างหลัง แนบใบหน้าลงบนแผ่นหลังมีนอย่างแนบชิด
“ทำไมมีนต้องทำเย็นชากับนุ่นด้วย เราเคยรักกันมากนะคะ แล้วเมื่อคืนนุ่นก็มีความสุขมาก มีนยังบอกนุ่นว่ามีนยังรักนุ่นอยู่ นุ่นถึงได้ยอม นุ่นทำอะไรผิดคะ” นุ่นทำเสียงออดอ้อนขอความเห็นใจ
“นุ่นไม่ผิดหรอก ถ้าจะผิดคงเป็นมีนเองที่ผิด” มีนเอ่ยเสียงแผ่วเบา กับความรู้สึกผิดเมื่อคิดถึงฟ้าขึ้นมา
เสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น มีนตกใจกับเสียงกริ่งที่ดัง ไม่เคยมีใครมาหามีน นอกจากฟ้า มีนหน้าซีดขออย่าให้เป็นฟ้าเลย
“ใครมาคะ” นุ่นปล่อยมือจากการกอดมีน กำลังจะเดินไปเปิดประตูแต่มีนดึงไว้ทัน
หน้าประตูฟ้ายืนอยู่ หลังจากนอนคิดมาทั้งคืนแล้ว เธออยากจะมาทำความเข้าใจกับมีน ไม่อยากปล่อยให้ปัญหามันคาราคาซังอยู่แบบนี้ แล้วปล่อยให้ต่างคนต่างคิดกันไปคนละอย่าง เธอรู้ว่ามีนเข้าใจเธอผิดเรื่องแป้ง เธอเลยจะมาอธิบายให้มีนเข้าใจ ไม่อยากให้มีนกับเธอต้องเหินห่างกัน เพราะความไม่เข้าใจกัน
ฟ้ากดกริ่งอีกที หลังจากที่รอนานแล้ว แต่มีนยังไม่เปิดประตูหรือจะยังไม่ตื่นนะ ภายในห้องมีนดึงมือนุ่นไว้แน่น หลังจากที่ได้ยินเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นอีกครั้ง เพราะมีนแน่ใจแล้วว่าต้องเป็นฟ้าอย่างแน่นอน ส่วนนุ่นก็คิดไม่ต่างกันกับมีน เธอเลยพยายามที่จะออกไปเปิดประตูเพื่อให้ฟ้าเห็นเธอให้ได้ เธอแน่ใจว่าถ้าหากว่าฟ้าเห็นเธอในสภาพที่ใส่เสื้อคลุมอยู่อย่างนี้ ฟ้าต้องยอมปล่อยมีนแน่ แล้วเธอก็จะได้มีนกลับคืนมาเป็นของเธออย่างแน่นอน
“นุ่น...มีนขอร้อง อย่าให้ฟ้ารู้ตอนนี้เลยนะ” มีนเอ่ยขอร้อง
“ทำไมล่ะ ถึงเค้าไม่รู้วันนี้ วันหนึ่งเค้าก็ต้องรู้อยู่ดี มีนจะรออะไรอีก ในเมื่อฟ้าเค้าก็มีคนอื่นแล้ว เรื่องมันจะได้จบเสียทีไงล่ะ” นุ่นฉวยโอกาสสะบัดมือจากการจับกุมของมีน แล้วรีบวิ่งออกไปเปิดประตูทันที โอกาสแบบนี้ไม่ได้มีง่ายๆ เธอจะไม่ยอมปล่อยโอกาสนี้ให้หลุดไปเด็ดขาด
ทันทีที่ประตูเปิดออก ฟ้ายืนอยู่หน้าประตู พอเห็นคนที่มาเปิดประตูเป็นนุ่น หนำซ้ำยังใส่เสื้อคลุมที่เธอเคยใส่ประจำ เธอยืนอึ้งตกใจทำอะไรไม่ถูก เมื่อนุ่นเบี่ยงตัวเปิดประตูให้กว้าง ฟ้ามองเข้าไปภายในห้อง เห็นมีนยืนอยู่อย่างตกใจทำอะไรไม่ถูก และเห็นมีนใส่เสื้อคลุมเหมือนเพิ่งอาบน้ำเสร็จ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าทั้งคู่อยู่ด้วยกันทั้งคืน
“โทษทีนะ เปิดช้าไปหน่อยพอดีเพิ่งตื่น มาทำไมแต่เช้า” เสียงนุ่นพูด ยิ่งตอกย้ำความเข้าใจของฟ้าให้ชัดเจนยิ่งขึ้น
“ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าพี่มีนจะมีแขก” เสียงฟ้าแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน
“แขกที่ไหนกัน ลืมไปแล้วเหรอฉันเป็นคนรักของมีน” นุ่นยังตอกย้ำให้ฟ้าเจ็บปวดยิ่งขึ้น
“ขอโทษที่มารบกวน” เสียงแหบพร่าที่เอ่ยออกจากปากฟ้า
และก่อนที่น้ำตามันจะรินไหล ฟ้ารีบหมุนตัวเดินออกจากที่ตรงนั้นอย่างเร็ว
“ฟ้า...เดี๋ยวฟ้าฟังพี่ก่อน” มีนตะโกนเรียกตามหลังฟ้า พร้อมกับพยายามวิ่งตามฟ้า หากแต่ถูกนุ่นรั้งเอาไว้ด้วยการจับแขนแน่น
“อย่าไปนะมีน คุณยังไม่ได้แต่งตัวนะ จะออกไปสภาพนี้ได้ยังไงกัน”
มีนนึกได้ก้มมองตัวเอง ยังใส่เสื้อคลุมอยู่ รีบวิ่งกลับเข้าไปในห้อง เพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าโดยเร็ว โดยมีนุ่นที่คอยตามรั้งไว้ไม่ให้มีนตามฟ้าไป
ฟ้าวิ่งออกไปอย่างเร็ว เธออยากหายตัวไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด น้ำตารินไหลไม่ขาดสาย หัวใจแทบสลายเมื่อเห็นคนที่รักมีใครอื่น หมดสิ้นแล้วคนเคยรัก บัดนี้ไม่มีอีกแล้ว พี่มีนคนที่แสนดี ต่อแต่นี้ไปจะไม่ใช่คนที่รักเธออีกแล้ว ยิ่งคิดน้ำตายิ่งไหลไม่ขาดสาย ฟ้าวิ่งมาไกลโดยไม่รู้จักเหนื่อย เธอไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าที่ๆ เธออยู่ คือที่ไหนเธอเดินๆ ๆ อย่างไม่มีทิศทาง เธอไม่รู้ว่าเธอจะไปไหน ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรต่อไป เธอเหมือนคนกำลังหลงทาง เธอเดินจนถึงสวนสาธารณะเล็กๆ เธอจึงเข้าไปนั่งอยู่ในนั้น นั่งนิ่งๆ ปล่อยให้น้ำตาไหลอยู่อย่างนั้นโดยไม่สนใจจะเช็ดมัน
จนกระทั่งมีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น เรียกสติของฟ้าให้กลับคืนมา ฟ้าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู เป็นมีนโทรเข้ามา ฟ้าปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น โดยไม่คิดจะรับมัน มีนที่รอเสียงอยู่ปลายสาย รู้สึกกระวนกระวายใจเหลือเกินที่ไม่มีเสียงตอบรับของฟ้า เธอห่วงฟ้าเหลือเกิน
‘พี่อยากบอกกับฟ้าเหลือเกินว่าพี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นแบบนี้เลย พี่ขอโทษ แต่ทำไมฟ้าไม่ยอมให้พี่ได้พูดคำนั้นกับฟ้าบ้าง’ มีนคิดแล้วน้ำตาไหลรินอย่างสะเทือนใจไม่แพ้กัน
หลังจากเสียงโทรศัพท์เงียบหายไปแล้ว เพียงไม่นานก็มีเสียงดังขึ้นมาอีกครั้ง ฟ้าเหลือบสายตาไปดูหน้าจอ เห็นเป็นแป้งที่โทรเข้ามา ฟ้ารีบกดรับอย่างรวดเร็ว เหมือนมองเห็นที่พึ่ง
“แป้ง... แป้งช่วยฟ้าด้วย” เสียงฟ้าแหบพร่าปนด้วยเสียงสะอื้น
“ฟ้า... ฟ้าเป็นอะไร แล้วฟ้าอยู่ที่ไหนบอกแป้งซิคะ” แป้งถามอย่างร้อนรน เมื่อได้ยินเสียงฟ้า เหมือนกำลังร้องไห้
“ไม่รู้เหมือนกัน รู้แต่ว่าเป็นสวนสาธารณะเล็กๆ คงอยู่ไม่ไกลจากคอนโดพี่มีน ฟ้าเดินมาค่ะ” ฟ้าเสียงยิ่งสั่นเมื่อพูดชื่อมีน
“ได้ๆ ฟ้ารอแป้งอยู่ตรงนั้นนะคะ อย่าไปไหนแป้งจะรีบไปหา” แป้งบอกฟ้าอย่างร้อนใจ ก่อนที่จะรีบขับรถไปตามทางที่ฟ้าบอก แป้งเคยผ่านไปทางนั้นบ่อย พอจะรู้ว่าที่ๆ ฟ้าบอกอยู่ตรงไหน
เพียงไม่นานเท่าไหร่แป้งก็มาถึง เธอเดินตามหาฟ้าไม่นานเธอก็เห็นฟ้าที่นั่งนิ่งไม่ไหวติง มีเพียงน้ำตาที่ไหลรินไม่ขาดสาย
“ฟ้า... แป้งมาแล้วจ๊ะ” แป้งยื่นมือแตะไหล่ฟ้า เมื่อฟ้าไม่มีทีท่าจะรู้ว่ามีคนๆ หนึ่งมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ
“แป้ง” ฟ้าพูดได้แค่นั้น แล้วโผกอดแป้งแนบแน่น อย่างอยากยึดเป็นที่พึ่ง แป้งตกใจกับท่าทางของฟ้าที่เธอไม่เคยเห็น แต่เธอก็ทำได้แต่ลูบผมฟ้าอย่างปลอบประโลม
“มีอะไรบอกแป้งได้ไหม เผื่อฟ้าจะรู้สึกดีขึ้น แป้งยินดีรับฟังนะคะ”น้ำเสียงแป้งห่วงใยฟ้าเป็นยิ่งนัก
“พี่มีนกับพี่นุ่น เค้าๆ อยู่ด้วยกัน” ฟ้าบอกแป้งด้วยเสียงสั่นเครือ บ่งบอกถึงความเสียใจอย่างที่สุด ที่คนรักมีใครอีกคน แป้งนิ่งเงียบเมื่อได้ยินคำบอกเล่าของฟ้า แล้วยิ่งฟ้าร้องไห้เสียใจอย่างหนัก มันยิ่งทำให้เธอสงสารฟ้าเหลือเกิน เธอรู้ดีว่าการถูกคนรักหักหลังมันเป็นอะไรที่เจ็บปวดที่สุดในชีวิต
“ฟ้ากลับมาแล้วเหรอลูก พี่มีนมารอตั้งนานเพิ่งกลับไปนี่เอง” แม่ฟ้าบอก เมื่อเห็นฟ้าเดินเข้าบ้านมา
“เหรอคะ ...” ฟ้าเสียงแผ่วเบา รู้สึกสะท้อนใจเมื่อได้ยิน จะมาหาอีกทำไมกัน
“แม่คะ อาทิตย์หน้าฟ้ารับปริญญา เสร็จแล้วฟ้าจะทำเรื่องไปเรียนต่อเลยนะคะ” ฟ้าพูดขึ้นหลังจากเงียบไปนาน
“อ้าว...ไหนฟ้าบอกว่าจะทำงานก่อนสักปีไงลูก” แม่ถามอย่างแปลกใจ
“ฟ้าเปลี่ยนใจแล้วค่ะ ไปเรียนตอนนี้เลยดีกว่า จะได้รีบจบกลับมาช่วยแม่ทำงาน” ฟ้าหลบสายตาแม่ เมื่อตอบคำถาม เธอรู้ตัวดีว่าเธอต้องการไปเพราะอะไร บางทีการไปไกลๆ มันคงช่วยให้อะไรๆ ดีขึ้น อย่างน้อยๆ เธอคงลืมเรื่องแย่ๆ ที่เจอบ้าง
เธอรู้ดีว่าการที่รักใครสักคนไปแล้ว จะให้เลิกรักมันคงเป็นเรื่องยาก ถึงแม้จะเลิกกันไปแล้วก็ตาม แต่เธอก็หวังว่ากาลเวลา และระยะทาง มันคงทำให้เธอลืมมันไปได้บ้าง อย่างน้อยๆ มันคงทำให้เธอคลายความเจ็บปวดใจได้
“ฟ้าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษเหรอ ทำไมเร็วจังคะ ไม่มีวี่แววมาก่อนเลย” แป้งถามเมื่อได้ยินฟ้าบอก
“ฟ้ายอมรับนะคะ ว่าฟ้าต้องการหนี บางทีมันคงดีกว่าต้องอยู่ใกล้กันแบบนี้” ฟ้าบอกแป้งแบบไม่คิดจะปิดบัง
แป้งรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก เธอรู้ว่าตัวเองไม่สามารถจะแทนที่ใคร ในหัวใจของฟ้าได้ แต่เธอก็ยังยินดีที่จะเห็นฟ้าอยู่ใกล้ๆ มากกว่า ได้มองหน้า ได้ดูแล เวลาฟ้าเจ็บ เมื่อนึกว่าจะต้องไกลกันก็เลยรู้สึกใจหายเหมือนสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต กำลังจะหลุดลอยไปต่อหน้าต่อตา
“แป้งคงคิดถึงฟ้ามาก ฟ้าก็รู้ว่าแป้งรู้สึกอย่างไรกับฟ้า แต่แป้งก็ไม่ได้คิดที่จะเรียกร้องอะไรจากฟ้า นอกจากได้มองดูฟ้าใกล้ๆ” แป้งเอ่ยเสียงแผ่วเบา ก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือฟ้าแน่น
“ฟ้าก็คงคิดถึงแป้งเหมือนกัน ขอโทษนะที่ฟ้าทำให้แป้งเสียใจครั้งแล้วครั้งเล่า ฟ้าจะไม่สัญญาอะไรทั้งนั้น ฟ้าแค่อยากบอกแป้งว่าฟ้าก็รู้สึกดีๆ กับแป้งไม่แพ้กัน แต่ฟ้าไม่อยากเอาแป้งมาแทนที่ใครนะคะ” ฟ้าบีบมือแป้งตอบกลับเช่นกัน
“ถ้าหากแป้งเจอใครที่ใช่ก็อย่าลังเลนะคะ เพราะว่าฟ้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะนานแค่ไหน ที่ฟ้าจะลบเค้าออกจากใจฟ้าได้เหมือนกัน ฟ้าไม่อยากให้แป้งต้องเสียเวลารอ”
“นานแค่ไหน แป้งก็จะรอ” แป้งตอบเสียงสั่น อย่างสะเทือนใจก่อนจะยิ้มให้ฟ้าทั้งน้ำตา เพราะว่าอย่างน้อยเธอก็มีความหวัง และมีจุดมุ่งหมายที่จะรอ ไม่ใช่รออย่างเลื่อนลอยเหมือนที่ผ่านมา
“มีน คุณวรรณภาแม่ของฟ้า เค้าเพิ่งจะโทรมาบอกพี่ว่า ฟ้าเค้าของดรับงานเพราะว่าจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ” ปรางค์บอกมีนทันทีที่เจอ มีนนิ่งไปเมื่อได้ยินคำบอกจากปรางค์ เธอเคยรู้มาก่อนก็จริงว่าฟ้าจะไปเรียนต่อ แต่เคยคุยกันแล้วว่าฟ้าจะทำงานก่อนสักปีถึงจะไป ใจหายเมื่อรู้ว่าจะต้องจากกันไกล ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้พูดในสิ่งที่อยากพูด
“มีน...มีน เป็นไรไปหน้าซีดเชียว” ปรางค์จับแขนมีนเขย่าถามเมื่อเห็นมีนนิ่งเงียบหน้าซีดเซียว
“ไม่เป็นไรค่ะ เพียงแต่ เมื่อคืนนอนไม่ค่อยหลับค่ะ” มีนตอบปรางค์เสียงเบา
มีนนั่งเหม่อลอยครุ่นคิด เธอจะทำอย่างไรดี ฟ้ากำลังจะจากเธอไปไกลแสนไกล เธอทำผิดกับฟ้ามากขนาดนี้ แล้วเธอจะไปร้องขอให้ฟ้าเห็นใจเธอได้อย่างไรกัน มีนสับสนคิดกลับไปกลับมาเหมือนคนหาทางออกไม่เจอ มีนพยายามโทรหาฟ้า แต่ฟ้าไม่ยอมรับสาย
มีนตัดสินใจไปหาฟ้าที่บ้าน ฟ้ากำลังจะออกจากบ้าน ขณะที่มีนขับรถมาจอดหน้าบ้าน ทำให้ฟ้าไม่สามารถหลบมีนได้
“ฟ้า...พี่ดีใจที่เจอฟ้าซะที พี่อยากคุยกับฟ้านะคะ ให้พี่ได้มีโอกาสอธิบายบ้างซิคะคนดี” มีนเว้าวอน
“เราคงไม่มีเรื่องต้องพูดกันแล้วค่ะ เพราะฟ้าเห็นทุกอย่างกับตาฟ้าเอง แล้วพี่มีนยังจะต้องอธิบายอะไรอีกล่ะคะ” ฟ้าเสียงสั่นอย่างสะเทือนใจ เมื่อนึกถึงภาพที่เธอเห็นในวันนั้น
“แต่ฟ้ากำลังจะจากพี่ไปไกล พี่อยากให้เราจากกันด้วยดีนะคะ นานแค่ไหนไม่รู้ กว่าเราจะมีโอกาสได้เจอกันอีก ขอให้พี่ได้มีโอกาสคุยกับฟ้าสักครั้ง ไปทานข้าวกันนะคะ แม้ว่ามันจะเป็นครั้งสุดท้าย” มีนร้องขอ
“ได้...ฟ้าจะไปกับพี่” ฟ้าใจอ่อนเมื่อเห็นสายตาเว้าวอนของมีน
มีนพาฟ้าไปร้านที่เป็นความทรงจำของทั้งคู่ ร้านที่มีนพาฟ้ามาทานข้าวครั้งแรกที่เจอกัน โต๊ะตัวเดิมใต้ต้นไม้ต้นเดิม กระดาษปูโต๊ะสีเทียนที่วางบนโต๊ะ ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิม เหมือนทั้งสองคนเพิ่งมาเมื่อวาน มีนนั่งหน้าเศร้าบรรยากาศเงียบงัน ไม่เหมือนวันเก่าๆ ที่ฟ้าจะต้องชวนคุยชวนหัวเราะ แต่บัดนี้คนที่เธอรัก เอาแต่นั่งเงียบหน้างอไม่พูดไม่จาตั้งแต่ขึ้นรถแล้ว
“ฟ้าอยากกินอะไรสั่งได้เลยค่ะ”
“อะไรก็ได้ค่ะ ฟ้าไม่ค่อยหิว พี่มีนสั่งเถอะ” ฟ้ายังเสียงแข็ง
“งั้นสั่งยำถั่วพูที่ฟ้าชอบ”
“ตามใจค่ะ”
เมื่อมีนสั่งอาหารไปแล้ว ทุกอย่างก็ตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม เพราะฟ้าไม่พูดอะไรเลย มีนหยิบสีเทียนขึ้นมาเขียนคำว่า
“ขอโทษ ที่ทำให้เสียใจ” ตัวโตลงบนกระดาษบนโต๊ะ ให้ฟ้าอ่าน
“รู้ว่าเสียใจแล้วทำทำไมคะ พี่รักเค้าก็ไม่ต้องมายุ่งกับฟ้า ฟ้าแค่คนมาทีหลัง” คำพูดพรั่งพรูออกจากปากฟ้า น้ำตาที่ไหลเป็นทางอย่างคนที่ไม่สามารถควบคุมมันไว้ได้อีกต่อไป
“พี่ไม่ได้ตั้งใจให้มันเกิดขึ้นเลยนะคะ พี่เมามากแล้วพี่ก็ไม่รู้เรื่องอะไรเลยจนเช้า พี่ไม่ได้แก้ตัวนะคะแต่มันคือความจริง” มีนเอ่ยเสียงหนักแน่น แต่ฟ้ายังนิ่งเงียบไม่พูดอะไร มีเพียงน้ำตาที่ไหลออกมาให้รู้ว่าเธอเสียใจ
“แล้วฟ้าก็ไม่ใช่คนมาทีหลัง เรื่องของพี่กับนุ่นมันจบไปนานแล้ว ก่อนที่พี่จะเจอกับฟ้านะคะ ปัจจุบันพี่รักฟ้า รักมากแค่ไหนฟ้าก็รู้ แต่กับนุ่นมันเป็นแค่รักในอดีต อดีตที่พี่ฝังมันไว้นานแล้วด้วย”
“แต่พี่กับเค้าก็รื้อฟื้นความทรงจำกันแล้วนี่คะ” พูดออกไปแล้วรู้สึกเจ็บหนักๆ ที่หัวใจ
“แต่พี่ไม่ได้รักเค้าแบบนั้นแล้วนะคะ พี่รู้สึกกับเค้าแค่เพื่อน”
“แต่เค้าไม่ได้คิดกับพี่แค่นั้น เค้าทวงพี่คืนทุกครั้ง เค้าบอกว่าพี่กับเค้ารักกันมาก พี่เพียงแค่หลงทางเวลาที่ไม่มีเค้าเท่านั้นเอง” ฟ้ารีบเช็ดน้ำตาทันทีที่เด็กเสิร์ฟยกอาหารมาเสิร์ฟ ทั้งสองคนนั่งมองหน้ากันนิ่งๆ
“ฟ้าทานข้าวก่อนนะคะ” มีนตักข้าวพร้อมกับข้าวใส่จานให้ฟ้า
“มีแต่ของที่ฟ้าชอบทั้งนั้นเลย”
ฟ้าหยิบช้อนตักข้าวใส่ปาก ทั้งๆ ที่ใบหน้ายังมีคราบน้ำตา
มีนเอื้อมมือไปจับมือฟ้าแน่นอย่างรู้สึกเสียใจไม่แพ้กัน แต่ไม่มีคำพูดใดๆ จากคนทั้งคู่
“ฟ้าพี่อยากให้ฟ้ารู้นะคะว่าพี่รักฟ้ามาก อย่างที่ไม่เคยรู้สึกกับใครแบบนี้มาก่อน แม้ว่าฟ้าจะไม่ให้อภัยพี่ ในสิ่งที่พี่ทำผิดพลาด ไม่ว่าเราจะจากกันไปไกลแค่ไหนเนิ่นนานเท่าไร พี่คนนี้ก็จะยังรักฟ้าเสมอไม่เปลี่ยน แปลง พี่ดีใจที่ได้มีโอกาสบอกฟ้า ในสิ่งที่รู้สึก และทุกเรื่องคือความจริง พี่ขอให้ฟ้าโชคดีในสิ่งที่ฟ้าเลือกนะคะ” มีนบอกฟ้าเมื่อขับรถมาจอดส่งฟ้าที่บ้าน ฟ้าชะงักกับคำพูดที่ได้ยิน ก่อนจะเดินเข้าบ้านด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาที่รินไหลไม่ขาดสาย โดยไม่พูดอะไร
มีนขับรถออกมาจากบ้านฟ้าไม่ไกล ก็ต้องจอดรถข้างทางด้วยความสะเทือนใจ มีนปล่อยให้น้ำตาไหลอาบแก้ม อย่างไม่สามารถอดกลั้นมันไว้ได้อีกต่อไป น้ำตารินไหล คนที่เธอรักกำลังจะจากไปไกลโดยกระชากเอาหัวใจเธอไปด้วย ต่อไปนี้คงไม่มีใครให้บอกรัก บอกคิดถึงทุกวันอย่างเดิมอีกแล้ว
มีนกลับถึงคอนโด รู้สึกเหงาจับใจจนต้องกอดตัวเอง แต่เพียงไม่นานเสียงกริ่งหน้าห้องดังขึ้น มีนเดินไปเปิดประตูเจอนุ่นยืนอยู่ ดูท่าทางจะเมามาก
“นุ่นทำไมเมามากขนาดนี้นะ”
“มีนนุ่นขอเข้าไปหน่อยนะคะ” บอกพร้อมกับรีบแทรกตัวเองเข้ามาในห้อง
“ขอนุ่นนอนด้วยคนนะคะ นุ่นเหงาจังเลยค่ะมีน” นุ่นโผเข้ากอดมีนแนบแน่น จนทั้งคู่ล้มลงไปบนเตียงโดยที่นุ่นนอนทับมีนอยู่ และอย่างรวดเร็วนุ่นประกบปากจูบมีนอย่างเว้าวอนโหยหา อย่างที่มีนไม่ทันได้ตั้งตัว ทำให้มีนบ่ายเบี่ยงไม่ทัน ลิ้นของนุ่นแทรกเข้าไปในปาก ที่กำลังจะร้องบอกให้นุ่นหยุด แต่กลับเป็นการเปิดโอกาส ให้นุ่นได้จูบมีนอย่างดูดดื่ม จูบอย่างหนักหน่วง โหยหาและคิดถึง มีนเคลิบเคลิ้มไปกับรอยจูบที่นุ่นมอบให้ จนทำให้มีนเผลอจูบตอบนุ่นอย่างหนักหน่วงไม่แพ้กัน นุ่นค่อยๆ ถอดเสื้อผ้ามีนออก โดยที่มีนไม่ได้ขัดขืน เพราะอารมณ์กำลังกระเจิดกระเจิงกับสัมผัสที่นุ่นมอบให้เธอ จนเมื่อนุ่นลากลิ้นผ่านลำคอ จนไปถึงเต้าที่กลมกลึงสวยของมีน นุ่นไม่รอช้าค่อยๆ ดูดเม้มปลายยอดที่สวยล่อตานั้นอย่างหิวกระหาย ส่วนมือนุ่นก็ลากผ่านลำตัวลงไปยังจุดเสน่หาที่เธอปรารถนา มือนุ่นที่วางทาบลงบนเนินเนื้อที่นูนรับมือ เธอค่อยๆ ลากนิ้วผ่านรอยแยก และขณะที่นุ่นกำลังจะกดนิ้วลงในร่องลึกที่ฉ่ำไปด้วยน้ำรักนั้น ฟ้าผุดเข้ามาในสำนึกของมีน ทำให้มีนจับมือนุ่นไว้ ก่อนจะรีบลุกออกจากเตียงนอน ก่อนที่จะหันมาหานุ่นอย่างรู้สึกผิด
“ขอโทษนะคะนุ่น” บอกก่อนจะเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ โดยไม่สนใจเสียงเรียกของนุ่น
“มีน... มีนเป็นบ้าอะไร” นุ่นร้องอย่างขัดใจ อารมณ์ที่กระเจิงค้างขึ้นมาทันที
ในห้องน้ำมีนรู้สึกเสียใจ ที่ทำให้นุ่นต้องผิดหวัง แต่เธอไม่สามารถทำได้จริงๆ เพราะเธอเห็นแต่ใบหน้าของฟ้าลอยเข้ามาในความรู้สึก มีนนั่งจมอยู่กับความคิดถึงฟ้าอยู่นาน จนเมื่อออกมาก็เห็นนุ่นหลับไปแล้ว เพราะความเมา เธอยกเตียงนอนให้นุ่นได้หลับสบาย ส่วนตัวเธอก็นอนที่โซฟาแทน แต่กว่าจะข่มตาหลับได้ก็ใกล้สว่าง เพราะในความคิดของมีนมีแต่ฟ้าที่วิ่งวนอยู่ในหัว
.gif "44")
ข่าว
