ตอนที่ ๑๓
เชียงคานในหน้าฝน ก็ยังพอมีนักท่องเที่ยวอยู่บ้าง แม้จะไม่มาก แต่ในวันหยุดสุดสัปดาห์แบบนี้ ก็คึกคักในยามค่ำคืนเหมือนกัน ทั้งคู่เกาะเกี่ยวแขนกันเดินเรื่อยๆ ไม่ได้รีบเร่งอะไร น่าแปลกที่เวลาในกรุงเทพฯ และที่เชียงคานเท่ากัน หากที่นี่กลับเหมือนเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ
เชียงคานเป็นเมืองที่มีผังเมือง ไม่ซับซ้อนนัก คือถนนจะยาวขนานไปกับแม่น้ำโขง การเดินดูไปเรื่อยๆ จึงน่าจะเป็นวิธีที่ดีที่สุด ถนนสายสั้นๆ แต่ทำให้ต้องหยุดก้าวที่จะเดินไปต่อ ก็เพราะร้านค้าแต่ละร้าน ทำเอาอิงฟ้าอดใจไม่ได้ ที่จะหยิบกล้องออกมาถ่ายรูป เกือบจะทุกร้านที่เดินผ่าน เพราะร้านค้าที่นี่ตกแต่งสวยงามสะดุดตา และอิงธรรมชาติ อนุรักษ์ความเป็นชุมชนดั้งเดิม ไว้ได้มากที่สุด
ร้านรวงในตอนหัวค่ำ เริ่มเปิดไฟมีแสงสีสวยงาม ส่วนใหญ่เป็นร้านขายของที่ระลึก และโปสการ์ดสวยๆ และแต่ละร้านก็จะตั้งชื่อน่ารักๆ และการเล่นคำ กับคำว่า “เลย” และคำว่า “เชียงคาน” ที่มีคำน่ารักเยอะแยะสกรีนอยู่บนเสื้อ เพื่อเป็นของฝากของที่ระลึก เช่นรักแล้วรักเลย, จำไว้เลยเชียงคาน, ระวังคาน เห็นแล้วอดที่จะอมยิ้มไม่ได้
“แค่อ่านป้ายก็เพลินแล้วเนอะ”สายธารหันมาบอกอิงฟ้าด้วยรอยยิ้ม
“ค่ะ คนตั้งเข้าใจคิดนะคะ พี่ดูบ้านนี้ซิ ชื่อ ‘บ้านเมืองคาน อกหักพักบ้านนี้’ แสดงว่าถ้าไม่อกหัก เค้าไม่รับใช่ไหมคะ”อิงฟ้าชี้ให้สายธารดูป้าย
“ใช่อย่างเราสองคนไม่ได้มาพักแน่ๆ จริงไหม เพราะเราจะไม่อกหักไง...”สายธารกระชับมือ ที่อยู่ในมือเธอแนบแน่น พร้อมเดินเคียงคู่กันไป
“อิงรักพี่จังเลยค่ะ”อิงฟ้ายื่นหน้ากระซิบบอก อย่างรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“อะไรกันค่ะ บอกรักกันกลางถนน คนเดินเยอะแยะแบบนี้เลยนะคะ”สายธารรู้สึกเขิน หน้าร้อนผะผ่าว
“อยากบอกก็บอก ทำไมต้องรอคะ”อิงฟ้าเอียงคอถาม ส่งสายตาเป็นประกาย ทำเอาสายธารแทบจะอดใจไม่ไหว อยากจะดึงคนปากเก่ง เข้ามากอดเหลือเกิน
“อิงจ๋า…รีบๆ ถ่ายรูปเลย พี่อยากกอดอิงแล้ว”สายธารกระซิบเสียงสั่นข้างหูคนรัก ทำเอาอิงฟ้าหัวเราะคิกออกมาทันที
“ดูทำเสียง...เหมือนคนหื่นเลยค่ะ”
“แล้วใครทำให้พี่เป็นล่ะ”
“ใครค่ะ...ไม่มี๊...”อิงฟ้าแกล้งทำเสียงสูง อย่างล้อเลียน
“ค่ะ ไม่มีก็ไม่มี พี่เป็นของพี่เอง”สายธารแกล้งงอน ทำหน้าเศร้าเดินหนี ทำเอาอิงฟ้าใจหล่นวูบ รีบเดินตามหลังอย่างร้อนใจ
“โอ๋ๆ หัวก็ไม่ล้านซะหน่อย ใจน้อยไปได้”เดินมาทันคว้าแขนคนรักไว้แน่น แนบหน้าลงไป ทำตาออดอ้อน
“ดีกันนะคะ ไม่โกรธเด็กโง่พูดจาไม่ดีเนอะ”อิงฟ้ายื่นนิ้วก้อยชูขึ้นมา ทำเสียงเล็กเสียงน้อยงอนง้อ ทำเอาสายธารอดขำไม่ได้ แล้วก็ต้องยอมชูนิ้วก้อย ไปเกี่ยวกับนิ้วของอิงฟ้า ที่ยื่นมาจนได้
“ขอโทษนะคะ...”
“อื้อ...ไม่เป็นไร พี่ไม่ได้โกรธจริงซะหน่อย”สายธารโยกหัวเบาๆ อย่างเอ็นดู
“แกล้งอิงเหรอคะ...”อิงฟ้าทำตาโตเสียงดัง เมื่อรู้ตัวโดนแกล้ง
“พี่รักอิงนะคะ”สายธารเลยต้องใช้ไม้ตาย สยบความโกรธซึ่งมันก็ใช้ได้ผล อิงฟ้าเปลี่ยนเป็นยิ้มกว้าง เมื่อได้ยินคำบอกรัก แต่แล้วยิ้มนั้นก็ต้องหุบลงอย่างรวดเร็ว เมื่อได้ยินเสียงที่ทักดังอยู่ใกล้ๆ
“พี่สายธาร ดีใจจังเลยค่ะที่เจอพี่ พวกเราเป็นเพื่อนกับน้ำขิงเป็นแฟนคลับของพี่นะคะ”เสียงร้องทัก พร้อมกับเด็กสาวๆ ที่พากันเข้ามาห้อมล้อมสายธาร อิงฟ้าเลยถูกกันออกห่าง จากสายธารโดยปริยาย
“สวัสดีจ๊ะ มาเที่ยวกันเหรอ แล้วน้ำขิงไม่ได้มาด้วยเหรอ...”เอ่ยทักทายไปโดยไม่ได้คิดอะไร แต่คนที่ยืนไม่ไกลได้ยิน ถึงกับทำหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที
“พี่มากับแฟนเหรอคะ...”หนึ่งในกลุ่มส่งเสียงถาม อย่างอยากรู้ เมื่อเห็นสายตาของสายธาร ที่คอยแต่มองไปทางอิงฟ้า ตลอดเวลา ระหว่างที่คุย
“จ๊ะ...”คำตอบสั้นๆ แต่หนักแน่น ก็ทำเอาคนหน้าบึ้ง ค่อยคลายลงได้ หันไปแอบยิ้มน้อยๆ แต่ก็แค่เพียงแวบเดียว
“แล้วน้ำขิงล่ะค่ะ พี่ก็รู้ว่าน้ำขิงมันรักพี่มาก”ยังมีเสียงของความเป็นห่วงเพื่อนของตัวเอง เล็ดรอดออกมา โดยไม่สนใจสีหน้าของคนรอบข้าง
“เอ่อ...พี่ขอตัวก่อนล่ะกันนะคะ เที่ยวให้สนุกนะ”สายธารบอกลาดื้อๆ ก่อนจะดึงมือของอิงฟ้า ให้เดินออกจากที่ตรงนั้นทันที แต่เสียงบ่นของคนในกลุ่มนั้น ก็ยังดังแว่วมาให้ทั้งคู่ได้ยิน
“นี่ถ้าน้ำขิงมันรู้นะ ต้องเสียใจแย่เลย...มันรักของมันมาตั้งนาน”
เดินออกจากตรงนั้นมาได้สักพัก ท่ามกลางความเงียบ ที่ไม่มีเสียงพูดคุยของทั้งคู่ สายธารรับรู้ถึงความผิดปกติของอิงฟ้า มือที่อยู่ในมือของเธอ มีอาการแข็งขืนขึ้นมา
“เป็นอะไรคะ...”เธอเอียงหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ
“เปล่าค่ะ ไม่ได้เป็นอะไร แล้วพี่ล่ะค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่า หรือคิดถึงใครหรือเปล่า”อิงฟ้าเริ่มรวนใส่
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรนี่ค่ะ แล้วก็ไม่ได้คิดถึงใคร อยู่กับอิงแล้วจะคิดถึงใครที่ไหนคะ”สายธารรู้ว่าอิงฟ้ารวนใส่เธอ ก็พยายามทำใจเย็น
“อ๋อ...แสดงว่าถ้าไม่ได้อยู่กับอิง ก็คงคิดใช่ไหมค่ะ”อิงฟ้าเริ่มมีเสียงประชดประชันมากขึ้น
“อิง...เป็นอะไร ทำไมต้องอารมณ์เสียใส่พี่ด้วย พี่ทำอะไรผิด”สายธารเริ่มเสียงแข็งใส่อิงฟ้า ด้วยหวังให้เธอรู้สึกตัว แต่มันกลับไม่ได้เป็นอย่างที่เธอคิด
“เป็นบ้ามั๊งค่ะ”อิงฟ้าดึงมือเธอ ออกจากการเกาะกุมของสายธาร แล้วเร่งฝีเท้าเดินจากไปทันที สายธารได้แต่ส่ายหน้า อย่างอ่อนใจ กับความเอาแต่ใจของอิงฟ้า ที่บทจะไม่มีเหตุผล ก็ไม่มีเอาซะเลย เธอได้แต่เดินตามหลังอย่างเงียบๆ โดยเว้นระยะห่าง ด้วยเธอไม่อยากคุยกับอิงฟ้า เวลาที่มีอารมณ์แบบนี้ เดี๋ยวจะกลายเป็นการทะเลาะกัน เธอเชื่อว่าปล่อยไปสักพัก อิงฟ้าจะคิดได้เอง
อิงฟ้ามองไปข้างๆ ไม่เห็นสายธาร เดินเคียงคู่เหมือนเคย เธอคิดว่าสายธารคงจะง้อเธอ เหมือนเช่นทุกครั้ง เมื่อไม่มี ความน้อยใจประเดประดังขึ้นมา จนน้ำตาเอ่อคลอ เธอรีบแหงนเงยหน้าขึ้น ก่อนที่มันจะหยดรินไหล พร้อมกับเร่งฝีเท้าจ้ำเดินหนี ออกจากตรงนั้น เพื่อกลับที่พักให้เร็วที่สุด
สายธารมองเห็นความรีบเร่งของอิงฟ้า เธอจึงต้องเร่งฝีเท้า จนแทบจะกลายเป็นวิ่ง จนมาทันอิงฟ้า บนถนนเลียบแม่น้ำโขง ที่ผู้คนไม่พลุกพล่าน เหมือนกับถนนคนเดิน เธอคว้าแขนของอิงฟ้าดึงเข้ามาหาตัวกอดไว้แน่น ในขณะที่อิงฟ้าพยายามดิ้นหนี
“ปล่อยอิงซิ มากอดทำไม...”เสียงเหนื่อยหอบ ต่อว่าต่อขานด้วยอารมณ์น้อยใจ โดยไม่ต้องมีเหตุผลมารองรับ
“อิง...ตั้งสติหน่อยซิ อิงโกรธพี่เรื่องอะไร บอกให้พี่รู้หน่อยสิ อดีตที่ผ่านมา มันไม่ได้ทำให้อิงคิดได้ใช่ไหม”สายธารจับแขนอิงฟ้าแน่น ดันตัวออกห่างเล็กน้อย จ้องหน้าอิงฟ้าจริงจัง
“อิง...อิง...ขอโทษ อิงไม่อยากเสียพี่ไปนี่ค่ะ”อิงฟ้าบอกเสียงแผ่วเบา เมื่อสายธารเอาจริงเอาจังขึ้นมา เธอรู้ดีว่าเธอทำตัวเหมือนเด็กๆ ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้
“เสียพี่...เอาอะไรมาพูด”สายธารรู้ถึงที่มาที่ไป ในอารมณ์ของอิงฟ้าดี แต่เธอไม่อยากให้อิงฟ้าเป็นแบบนี้ทุกครั้งไป เธอไม่อยากเห็นความหวาดระแวงจากอิงฟ้าอีก เพราะมันทำให้น้องน้อยที่น่ารักของเธอ กลายเป็นผู้หญิงที่เอาแต่ใจ ที่เธอไม่อยากรู้จัก
“อิงไม่อยากให้พี่มีคนอื่นนี่ค่ะ...”พูดมาถึงตรงนี้ หยดน้ำตาที่พยายามกล้ำกลืน รินหยดลงมาเปื้อนแก้มใส สายธารรู้สึกใจหาย กับหยาดน้ำใสๆ ที่ไหลริน จนต้องเอื้อมมือยกปลายนิ้ว ปาดมันทิ้งอย่างนุ่มนวล แต่นั่นกลับทำให้อิงฟ้า ผวาเข้ากอดเธอร่ำไห้หนักกว่าเดิม เธอได้แต่ยกมือลูบลงไป บนเรือนผมนุ่มอย่างวูบไหว เธอรับรู้ถึงความรักที่อิงฟ้ามีต่อเธอมาก จนต้องกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น
“หยุดร้องได้แล้วค่ะเด็กขี้แย...”สายธารโยกตัวอิงฟ้าที่ตอนนี้สะอื้นไห้ อยู่ตรงไหล่เธอเบาๆ
“หยุดร้องแล้วฟังพี่นะคะคนดี...”สายธารรอจนแรงสะอื้นค่อยๆ เบาลง แล้วหายไปอยู่นาน ก่อนจะดันตัวอิงฟ้าออกห่าง บอกเสียงเบาอย่างนุ่มนวล
“เราเคยคุยกันเข้าใจแล้วไม่ใช่เหรอค่ะ ที่อิงหนีพี่มาที่นี่ก็เพราะอิงคิดเองเออเองไม่ใช่เหรอ แล้วอิงจะเป็นแบบนี้ทุกครั้งเลยหรือไง แล้วถ้าวันหนึ่งพี่ไม่ง้ออิง แล้วเราจะไม่มีกันและกันอีกต่อไป...”สายธารพยายามอธิบายให้อิงฟ้าฟังอย่างใจเย็น
“พี่ไม่รักอิงแล้วเหรอ...”เสียงที่ถามยังเจือด้วยเสียงสะอื้น
“ไม่ใช่ไม่รัก... แต่อิงต้องหนักแน่น และเชื่อใจพี่บ้าง นี่แค่เรื่องน้ำขิง ซึ่งพี่เคยอธิบายให้อิงฟังแล้ว อิงยังเป็นแบบนี้อีก แสดงว่าอิงไม่เชื่อใจพี่ แล้วถ้าเกิดเจออะไรที่รุนแรงกว่านี้ อิงจะทำอย่างไร”อิงฟ้านิ่งฟังเงียบๆ เธอรู้ว่าเธอผิดที่วู่วาม ควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ แต่ก็ยังอดถามออกมาไม่ได้
“ยังมีเรื่องที่แรงกว่านี้ ที่อิงยังไม่รู้อีกเหรอคะ”
“อิง...”สายธารบีบลงไปบนแขน ที่เธอจับอยู่แรงกว่าเดิม อย่างเริ่มโมโห จนอิงฟ้าร้องลั่น แม้ไม่ได้เจ็บมากมายอะไร ด้วยรู้ว่าสายธารเริ่มโกรธ
“โอ๊ย...”เสียงอิงฟ้าร้องดัง ทำให้สายธารได้สติ ปล่อยมือทันที
“อิง...พี่ขอโทษ เจ็บมากไหม”ร้องถามอย่างห่วงใย
“เจ็บค่ะ ...”บอกพร้อมกับแกล้งคลำแขนตัวเองป้อยๆ
“พี่ขอโทษ อิงอยากมายั่วพี่ทำไม ไหนเอามาดูซิ”สายธารสีหน้าเป็นกังวล น้ำเสียงห่วงใย ดึงมืออิงฟ้าเข้ามาใกล้ ก้มลงดูแขนของอิงฟ้าที่มีรอยแดง ก่อนจะใช้ปากจูบลงไปที่รอยนั้นเบาๆ
“พี่ขอโทษ...อิงเจ็บมากไหม”เสียงของความห่วงหา ทำเอาอิงฟ้าหัวใจวูบไหว คนๆ นี้รักเธอมากขนาดนี้ เธอยังจะทำนิสัยไม่ดีใส่อีก
“อิงไม่เจ็บหรอกค่ะ ... อิงขอโทษนะคะ ให้อภัยอิงนะคะพี่ธาร ต่อไปอิงจะหนักแน่น อิงจะไว้ใจพี่ให้มากกว่านี้ ให้โอกาสอิงเปลี่ยนตัวเองนะคะ อย่าทิ้งอิงนะคะ”อิงฟ้าออดอ้อน กอดสายธารแน่นอย่างรู้สึกผิด(อีกครั้ง)
“อื้อ...ใครจะทิ้ง พี่จะทิ้งหัวใจตัวเองได้อย่างไรกัน ดูสิหน้าตาเลอะไปหมด คราวหลังถ้าเป็นแบบนี้ พี่ไม่ง้อแล้วนะคะ”สายธารหยิบผ้าเช็ดหน้า ออกมาเช็ดคราบน้ำตาที่เปอะเปื้อนหน้าตา ให้อิงฟ้าอย่างนุ่มนวล
“พี่ไม่ง้อ อิงง้อพี่เองก็ได้”อิงฟ้ายังเถียงข้างๆ คูๆ สายธารเลยบีบแก้มให้อย่างหมั่นเขี้ยว
“โอ๊ย...อะไรก็ลงไม้ลงมือ กับน้องตลอดเลยนะคะ”ทำเสียงกระเง้ากระงอด เรียกเสียงหัวเราะเบาๆ จากสายธาร
“ก็น้องคนนี้งอแงตลอดๆ นี่นา คราวหน้าพี่จะจับแก้ผ้า ตีก้นเลย”สายธารทำหน้าตาขึงขัง จริงจัง
“ทำไมต้องแก้ผ้าด้วยคะ”อิงฟ้าถามกลั้วหัวเราะ กับคำพูดของสายธาร
“ก็อิงดื้อ แล้วก็งอแงกว่าคนปกติ ก็ต้องทำโทษแบบพิเศษไงค่ะ”
“ขอโทษนะคะ ต่อไปอิงจะไม่ดื้อ ไม่งอแงแล้วค่ะ”บอกเสียงแผ่ว อย่างสำนึกรู้ ในสิ่งที่ตัวเองทำ
“จ้า...ขอให้จริงนะคะ”สายธารล้อยิ้มๆ
“ อุ้ย...ฝนลงเม็ดแล้วค่ะ รีบกลับโรงแรมกันดีกว่า”ฝนเริ่มตกเป็นละอองโปรยปรายลงมา อิงฟ้าจับมือสายธาร พากันวิ่งอย่างรวดเร็ว แม้จุดที่เธอยืนกันอยู่ จะไม่ไกลจากโรงแรมมากนัก แต่ก็กลัวจะไม่ทันสายฝนที่เริ่มลงเม็ดหนาขึ้น
“นึกว่าจะไม่ทันซะแล้ว...”อิงฟ้ากระหืดกระหอบ หลังจากวิ่งแข่งกับสายฝนกลับถึงห้อง “แต่ก็ยังเปียกนิดหน่อย พี่เปียกเยอะไหมคะ”หันไปถามอย่างห่วงใย
“ไม่เยอะค่ะ มาด้วยกันจะเปียกมากกว่าได้ไงจ๊ะ”สายธารเดินไปหยิบผ้า มาเช็ดผมที่เปียกให้อิงฟ้า ทำเอาคนที่ถูกเช็ดรู้สึกอบอุ่น กับการกระทำของสายธาร ยืนนิ่งเงียบซึมซับความรู้สึกดีๆ ที่เกิดขึ้น
“เป็นอะไรไป เงียบเชียว”สายธารถามอย่างสงสัย ที่อยู่ๆ คนพูดแจ้วๆ เงียบไป
“ขอบคุณนะคะพี่ธาร ที่อดทนกับอิง”เงยหน้าบอกคนรัก อย่างรู้สึกแบบนั้นจริงๆ
“อื้อ...อะไรกันค่ะ พี่ไม่ได้ต้องใช้ความอดทนอะไรสักหน่อย แต่ว่าตอนนี้อิงไปอาบน้ำก่อนค่ะ เดี๋ยวจะไม่สบาย”บอกพร้อมกับหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่ มาคลุมตัวให้ พร้อมกับดันหลังอิงฟ้าให้เข้าไปอาบน้ำ ซึ่งอิงฟ้าก็ทำตามอย่างว่าง่าย เธอไม่อยากเกเร ให้สายธารต้องเหนื่อยกับเธออีกแล้ว
เมื่อสายธารส่งเด็กดื้อของเธอ ให้เข้าไปอาบน้ำแล้ว เธอก็ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออก แล้วนุ่งผ้าขนหนูนอนดูทีวีรอ จนเผลอหลับไป เมื่ออิงฟ้าออกจากห้องน้ำ เห็นอิงฟ้านอนหลับตาหายใจสม่ำเสมอ เธอเดินไปกดปากแอบจูบลงบนริมฝีปากสายธารเบาๆ จนคนที่กำลังเคลิ้มๆ ตกใจลืมตาขึ้นมาทันที
“อิงขอโทษค่ะ ที่ทำให้พี่ตกใจ อิงแค่จะปลุกให้พี่ไปอาบน้ำ ฝนตกหนักเลยอากาศเย็นมาก จะได้มานอนกอดกันนะคะ”อิงฟ้ารีบบอก
สายธารเดินเข้าห้องน้ำไป โดยไม่ได้พูดอะไร เพียงไม่นานก็ออกมาในชุดนอน แบบเสื้อกับกางเกงขาสั้น
“อะไรอาบเสร็จแล้วเหรอคะ วิ่งผ่านน้ำหรือเปล่าเนี่ย”อิงฟ้าถามกลั้วเสียงหัวเราะ
“อาบทำไมมากมายเสียเวลา...”สายธารตอบ พร้อมกับค่อยๆ แทรกตัวเองเข้าในผ้าห่ม ที่อิงฟ้านอนอยู่ก่อนแล้ว เบียดตัวเข้าชิดคนตัวอุ่นที่นอนซุกอยู่ในผ้าห่ม
“ฝนตกหนักแบบนี้ ไม่รู้พรุ่งนี้เช้า อิงจะได้ขึ้นไปถ่ายรูปเซตสุดท้าย ที่ภูทอกได้หรือเปล่านะคะ”อิงฟ้าบอกความกังวลของเธอ ให้คนรักฟัง
“ภูทอก คือที่ๆ เค้าขึ้นไปดูพระอาทิตย์ขึ้นกัน ใช่ไหม...”
“ใช่ค่ะ เห็นเค้าบอกว่าถ้าเป็นตอนหน้าหนาวจะสวยมาก แต่บางคนมาแล้วก็ขึ้นไปไม่ได้ เพราะคนเยอะมากๆ เรามาหน้าฝน คนไม่เยอะ แต่ถ้าฝนตกไม่หยุด ก็อาจจะขึ้นไม่ได้เหมือนกัน”อิงฟ้าอธิบายให้สายธาร ที่นอนกอดเธอฟังอย่างตั้งใจได้รับรู้
“พี่ว่าตกหนักแบบนี้ ไม่น่าจะตกนานถึงเช้านะคะ เราไปถ่ายรูปแล้วกลับเลยใช่ไหมจ๊ะ”สายธารออกความเห็น อย่างให้กำลังใจ พร้อมคำถามที่ทำเอาอิงฟ้านิ่งอึ้งไป
“อิงไม่อยากกลับเลยค่ะ อยากอยู่กับพี่แบบนี้ตลอดจัง ไม่อยากนอน โดยไม่มีพี่อีกแล้ว”อิงฟ้าซุกหน้าออดอ้อน
“พี่ก็ไม่อยากกลับเหมือนกัน อยู่กับอิงแล้วพี่มีความสุขมาก แต่เรามีงานที่รอเราอยู่นะคะ ไว้วันหลังเรามากันอีกก็ได้นี่นา”สายธารปลอบใจคนรัก และตัวเอง
“จริงนะคะ เรามากันอีกนะคะ ที่นี่มีความทรงจำที่ดีของเรา”อิงฟ้ายิ้มดีใจ หอมแก้มคนรักดังฟอดใหญ่
“จริงซิจ๊ะ ถ้าพี่คิดถึงอิง พี่ก็จะไปนอนกอดอิงที่บ้าน หรืออิงจะไปนอนบ้านพี่ก็ได้นี่นา ได้หรือเปล่า”สายธารถาม ยิ้มกรุ่มกริ่ม
“ได้ค่ะ ไปจริงๆ นะ ไปพรุ่งนี้เลยนะคะ อิงอยากนอนกอดพี่แบบนี้ทุกวัน”
“แหมๆๆ กอดทุกวันอิงก็จะเบื่อพี่ซะก่อนซิค่ะ”
“ไม่เบื่อค่ะ อิงรักพี่มากนะคะ”อิงฟ้าบอกเสียงหวาน
“พี่ก็รักอิงจ๊ะ”สายธารบอก พร้อมกับกดริมฝีปากลงบนแก้มใสอย่างนุ่มนวล ใช้ปลายนิ้วลูบไล้ริมฝีปาก แก้ม คิ้ว เปลือกตา ของหญิงสาวคนรักอย่างแผ่วเบา ก่อนจะกดริมฝีปากลากไล้ลงไป ตามรอยปลายนิ้วสัมผัส อิงฟ้าหลับตาพริ้มแหงนเงยหน้าไปตามสัมผัสนั้น อย่างวูบไหว หัวใจเต้นรัวแรงขึ้น
จากนั้นสายธารฝังจูบที่แผ่วเบา ลงบนเนื้อหนังของคนรัก จากลำคอที่ เธอลากลิ้นผ่านลงสู่หน้าอกเต่งตูมที่เธอหลงใหล หยอกล้อเป่าลมหายใจอุ่นๆ รินรดใส่ปลายยอด คอยวนเวียนดูดเม้มความหอมหวาน ของยอดตูมที่แข็งชูชันหยอกล้อ กับปลายลิ้นที่เธอโลมเลีย พร้อมกับเสียงครางที่ดังอย่างพึงพอใจ “อื้อ....” ฝ่ามืออุ่นๆ และปลายนิ้วลูบไล้แผ่วเบา ลงไปยังยอดตูมอีกข้าง ที่ชูชันรับมือไม่แพ้กัน ปลายลิ้นลากไล้ผ่านร่องอก รวมทั้งชายโครงของเธอ ปลายนิ้วลากผ่านลงสู่เบื้องล่าง ลูบไล้ปุยขนอ่อนนุ่ม ลากผ่านไปยังต้นขา อิงฟ้าเกร็งปลายเท้าจิกลงด้วยความเสียวซ่าน
สายธารเงยหน้ามองเล็กน้อย ก่อนจะไล้ปลายลิ้นลากตามปลายนิ้ว ที่ลากผ่านสัมผัสเรื่อยลงสู่ปลายเท้า ที่จิกเกร็งของสาวคนรัก ที่บัดนี้เกร็งไปทุกส่วนสัด ที่ปลายนิ้วและปลายลิ้นลากผ่าน
“อื้อ...พี่ธารจ๋า อิงทนไม่ไหวแล้วค่ะ อย่าแกล้งทรมานอิงเลยนะคะ”ร้องครางเหมือนคนที่ได้รับความทรมาน แต่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุข พร้อมกับเหนี่ยวรั้งตัวของสายธารขึ้นมา บดบี้ริมฝีปากลงไป ใช้ลิ้นควานหาลิ้นของคน ที่ทำให้เธอเสียวซ่าน ดูดดุนปานประหนึ่งจะเป็นการทำโทษ แต่กลับทำให้เธอต้องอ่อนระทวยยิ่งกว่าเดิม เมื่อคนที่เธอหมายจะทำโทษให้หลาบจำ กลับใช้ประสบการณ์ที่เหนือกว่าพลิกหลบ ฉกฉวยจังหวะเข้าดูดดุนปลายลิ้นเธอ ให้เสียวซ่านหนักกว่าเดิม พร้อมๆ กับปลายนิ้ว ที่ลูบไล้ลงไปยังปุยขน ที่ปกคลุมแอ่งน้ำน้อย ลูบไล้ขึ้นลง ก่อนจะแทรกปลายนิ้วลงไป สำรวจความลึกของแอ่งน้ำนั้นทีละนิดๆ
“อื้อ...”เสียงครางในลำคอ เมื่อปลายนิ้วแทรกเข้าสู่แอ่งน้ำ ทั้งๆ ที่ปลายลิ้นยังถูกคนทาบทับ ดูดดุนอยู่แบบนั้น เธอรู้สึกอึดอัดทั้งด้านบนและด้านล่าง แต่สิ่งที่เธอสามารถทำได้ในตอนนี้ คือการยกสะโพกขึ้นรับ ปลายนิ้วเรียวเพื่อลดความเสียวซ่าน และนั่นทำให้เธอรู้สึกว่าคิดผิด เพราะมันทำให้เธอได้รับความเสียวซ่าน มากกว่าเดิมจนเธอต้องใช้สองมือไขว่คว้า ดึงรั้งเส้นผมของคนรัก เพื่อหยุดยั้งการกระทำนั้นลง แต่กลับเป็นการกระตุ้น ให้ปลายนิ้วที่ทำการสำรวจ ดึงเข้าออก เร็วและแรงขึ้นๆ อย่างไม่มีทีท่าจะหยุดหย่อน
“อื้อ...อื้อ...”เธอใช้แรงที่มีเฮือกสุดท้าย ยกสะโพกขึ้นสูง สุดท้ายปล่อยตัวลงสู่ที่นอน ซึ่งพร้อมรองรับเธออยู่แล้ว พร้อมๆ กับดึงรั้งร่างของคนรัก ลงมากอดแนบแน่น นิ่งเงียบไม่ไหวติง มีเพียงเสียงหอบหายใจกระชั้นถี่ คล้ายคนวิ่งมาราธอน ที่ผ่านความเหน็ดเหนื่อยมาอย่างแสนสาหัส
สายธารทิ้งตัวลงทาบทับ ตามแรงดึงรั้งของคนที่อยู่ข้างล่าง หอบหายใจถี่ ด้วยความเหน็ดเหนื่อย ไม่น้อยไปกว่ากัน ก่อนจะพลิกตัวลงนอนแผ่ อย่างหมดเรี่ยวแรง อิงฟ้าผวาตามมากอดรัด พร้อมกับมอบจูบอันแสนหวาน แทนคำขอบคุณ...
ข่าว
