ตอนที่ ๙
“ช่วงกลางวันร้อนๆ แบบนี้ หาร้านนั่งยากนะคะ ส่วนใหญ่จะเปิดกันตอนเย็นๆ พี่ว่าเร่งด่วนแบบนี้คงต้องเข้าห้างแล้วล่ะค่ะ”สายธารบอก ขณะขับรถออกจากบ้าน
“ค่ะ...”อิงฟ้าตอบรับสั้นๆ
“อิงอยากทานอะไรเป็นพิเศษ หรือเปล่าคะ”สายธารเอ่ยถาม
“อือ...พี่ชอบทานอาหารญี่ปุ่นหรือเปล่าคะ”อิงฟ้าถามกลับบ้าง
“ได้นะ ดีเหมือนกัน ที่สำคัญทานปลามั่ง จะได้ฉลาดๆ อิงชอบทานเหรอคะ”สายธารหันมาถามยิ้มกริ่ม
“ค่ะ ชอบทานปลาดิบ ไม่อ้วน”
“หือ...ผอมกะหร่องแบบนี้ ยังกลัวอ้วนอีกเหรอคะ พี่ว่าอิงอ้วนได้อีกนะคะ ถ้าอ้วนอีกหน่อยจะดูดีกว่านี้นะ ตอนนี้ผอมไปหน่อย”หันมาบอกทำหน้าตาจริงจัง
“ไม่เอาหรอกค่ะ เดี๋ยวอ้วนแล้วพี่ไม่รัก...”อิงฟ้าหันมาบอก ตาเป็นประกาย
“มันเกี่ยวกันซะที่ไหนกัน แหม...อ้วนอีกหน่อยก็ดีนะคะ”สายธารหัวเราะขำ กับคำพูดและท่าทางของอิงฟ้า
“ถ้าอ้วนแล้วพี่ไม่รัก แล้วใครจะรับผิดชอบอิงล่ะค่ะ”อิงฟ้าทำท่าทางกระเง้ากระงอด เหมือนเด็กๆ สายธารมองแล้วหัวเราะเบาๆ ก่อนเอื้อมมือมาจับหัวอิงฟ้าโยกเบาๆ
“คิดมากน่าเรา...”
“คิดมากซิค่ะ ขนาดนี้พี่ยังไม่รักเลย”อิงฟ้าต่อว่างอนๆ
“ใครบอก...หือ”
“ก็ไม่มีใครบอกไงคะ เลยไม่รู้ว่ารัก หรือไม่รัก”
“ไม่เอาไม่คุยล่ะ อิงเหมือนเด็กเอาแต่ใจตัวเองเลยนะคะ งอนมากๆ ไม่สวยน๊า...”สายธารหลบสายตาอิงฟ้า ที่จ้องมองมาอย่างคาดคั้น เธอรู้ดีว่าสิ่งที่อิงฟ้าต้องการได้ยินคืออะไร แต่เธอก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าแค่คำว่า...รัก ง่ายๆ แต่เธอกลับยากที่จะเอ่ยออกมา แม้ว่าตอนนี้เธอมั่นใจว่า เธอรู้สึกแบบนั้นกับอิงฟ้าแล้วก็ตาม ต่างคนต่างเงียบอยู่กับความคิดของตัวเอง จนรู้สึกอึดอัด สายธารเอื้อมมือกดเปิดวิทยุ เสียงเพลงดังทำลายความเงียบงันลง
อยู่ๆ ก็มีแต่เธอมาปรากฏตัวในหัวใจ
อยู่ๆ ไม่รู้ทำไม ถึงคิดถึงเธอได้ทั้งวัน
จากที่ไม่ชอบ ก็กลายเป็นใช่
กลายเป็นคำตอบของใจฉัน
ความผูกพันเพิ่มขึ้นๆ ไม่ลดเลย ฉันรักเธอจัง
ก็เพิ่งรู้ใจมันไม่แข็งแรง
เอาจริงมันก็หวั่นไหว
แค่เผลอไปนิดก็รักเธอทั้งใจ
ก็ได้แต่เลยตามเลย
*** อยู่ๆ ก็มาปรากฏตัวในหัวใจ ศิลปิน :พิจิกา ***
“อิง...ไม่รีบ...ไม่ใช่เหรอ...?”สายธารพูดขึ้นมา หลังจากนิ่งเงียบฟังเพลงจบไปแล้ว
“รีบอะไรคะ”อิงฟ้าหันมาถามอย่างรู้สึกงงๆ กับคำถามของสายธาร ที่อยู่ๆ ก็ถามขึ้นมา
“พี่รู้ว่าอิงอยากฟังคำนั้นจากพี่ แต่พี่ขอเวลาอิงหน่อยได้ไหม คือ...พี่...พี่...”เสียงพูดหายเงียบไปดื้อๆ ด้วยนึกไม่ออกว่าจะพูดอย่างไร ให้อิงฟ้าเข้าใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ อิงไม่รีบ อิงรอพี่มาตั้งนานแล้ว แค่พี่ยอมคบกับอิงก็ดีที่สุดแล้วค่ะ อิงมีเวลารอพี่ทั้งชีวิตแหล่ะ”อิงฟ้าพูดแทรกขึ้นทันที เมื่อเห็นสายธารอึกอัก เหมือนลำบากใจกับสิ่งที่พูด
“ขอบคุณนะคะอิง ที่เข้าใจพี่”สายธารจับมืออิงฟ้ามากุมไว้อย่างรู้สึกดี ที่อิงฟ้าเข้าใจเธอ
“อยู่กับพี่นานๆ นะคะ...อย่าเบื่อคนแก่ซะก่อนล่ะ”
“ไม่เบื่อหรอกค่ะ ต้องดูแลรักษาอย่างดีของหายากนี่ค่ะ”อิงฟ้าบอกเสียงกลั้วหัวเราะ
“ค่า...ไม่แก่มั่ง ให้รู้ไป”สายธารบ่น แบบไม่ได้จริงจังนัก แล้วต้องยอมอิงฟ้าแค่นั้น
เมื่อนำรถเข้าที่จอดได้แล้ว สองคนเดินจูงมือกันเดินไปร้านอาหารญี่ปุ่น ตามที่อิงฟ้านำเสนอ แต่เมื่อเดินไปถึงหน้าร้านปรากฏว่ามีคนยืนรอคิวกันยาวเหยียด อาจจะเป็นเพราะเที่ยงพอดี แล้วร้านที่อิงฟ้าอยากทาน ก็เป็นที่นิยมของผู้คนซะด้วย สายธารเดินเลี่ยงไปยืนรอ ไกลออกไปจากหน้าร้าน โดยให้อิงฟ้าไปเจรจากับพนักงานต้อนรับเอง
“รอเป็นสิบคิวเลยค่ะ พี่รอไหวไหม...”อิงฟ้ากลับมาบอกเสียงแผ่ว อย่างเกรงใจ เมื่อมองหน้าที่นิ่งเฉยของคนที่มาด้วย สายธารเป็นคนใจร้อน ที่ไม่ชอบรออะไรแบบนี้ ถ้าเธอมาคนเดียวเธอไม่มีทางรอแน่ๆ แต่นี่มากับอิงฟ้าซึ่งเพิ่งคบกัน เลยต้องยอมรอ แต่พอรอไปสักพักก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะได้เข้าไปนั่งในร้าน
“อิงอยากทานมากเหรอร้านนี้...”สายธารทนไม่ไหว เลยกระซิบถามเบาๆ
“ก็ไม่เท่าไหร่ค่ะ รอนานจัง พี่หิวแล้วใช่ไหม งั้นเราไปหาทานอย่างอื่นก็ได้ค่ะ”อิงฟ้าเห็นอาการของสายธารตั้งแต่แรก เลยไม่อยากรอต่อไป
“ได้เลย งั้นเดี๋ยวพี่พาไปทานของอร่อยๆ”ว่าแล้วก็จับมืออิงฟ้าเดินลิ่วๆ ไปอีกทาง จนมาถึงร้านชาวเหนือ ที่เธอมาทานบ่อยๆ มันทำให้ความคิดถึงแม่ ลดน้อยลงไปทุกครั้ง ที่ได้ทานอาหารเหนือ เหมือนกับที่แม่เคยทำไห้ทาน
“อิงทานอาหารเหนือเป็นหรือเปล่าจ๊ะ”สายธารที่กำลังจะก้าวเข้าร้าน หันมาถามเหมือนเพิ่งนึกได้
“เป็นค่ะ เวลาไปเหนือ อิงก็ทานบ่อยๆ ชอบข้าวซอยไก่ มีไหมคะร้านนี้”อิงฟ้ายิ้มกว้าง ทำให้คนพามา ถอนหายใจอย่างโล่งอก
“มีค่ะ อร่อยด้วยนะคะ”สายธารว่าพลางจูงมืออิงฟ้า เข้าไปนั่งด้านในสุดของร้าน ที่ดูเงียบกว่าด้านนอก สายธารสั่งข้าวซอยไก่ 2 ชาม เมื่อพนักงานเข้ามารับออเดอร์
“อิงทานน้ำอะไรดีคะ ที่นี้มีน้ำสมุนไพร หอมอร่อยไม่หวานมาก”สายธารหันมาถามอิงฟ้า ที่นั่งมองหน้าเธอยิ้มๆ
“พี่ว่าอะไรอร่อย ก็สั่งเผื่ออิงด้วยค่ะ”
“งั้นเอาน้ำใบเตยแก้วหนึ่ง แล้วอีกแก้วเอาน้ำตะไคร้จ๊ะ”สายธารหันไปสั่งพนักงานทันที
“อ้าว...ทำไมสั่งไม่เหมือนกันล่ะค่ะ”อิงฟ้าถามอย่างแปลกใจ
“ก็เผื่ออิงไม่ชอบไงค่ะ ก็ให้อิงเลือกก่อน ส่วนพี่ชอบทั้ง 2 อย่าง”หันมาบอกยิ้มๆ อย่างอารมณ์ดี ต่างจากเมื่อกี้ลิบลับ
“อร่อยไหมจ๊ะ...”สายธารถามอย่างห่วงใย อาหารเหนือบางคนก็ทานไม่เป็น โชคดีที่อิงฟ้าทานได้
“อร่อยค่ะ ทานกับพี่อะไรก็อร่อย...”อิงฟ้าบอกเบาๆ แต่คนที่ได้ยิน ยิ้มกริ่มอย่างรู้สึกดี
“เรานี่นะ...”
“ทำไมคะ...”
“เปล่า...ไม่มีอะไร อิ่มแล้วใช่ไหม งั้นไปเดินเล่นย่อยอาหารกัน”
หลังจากจ่ายเงินค่าอาหารแล้ว ทั้งสองคนก็พากันเดินดูของไปเรื่อยๆ สบายๆ อิงฟ้าเหลือบมองคนที่เดินอยู่ข้างๆ มือที่จับมือเธอไม่ปล่อย รอยยิ้มอ่อนโยน ส่งมาให้เธอเป็นระยะๆ อิงฟ้ารู้สึกอบอุ่นใจเหลือเกิน มือที่สอดประสานอยู่ในมือของสายธาร บีบกระชับอย่างรู้สึกดีตามที่ใจเป็นสุข
“หือ...เป็นอะไรคะ”น้ำเสียงที่ถามนุ่มลึก อบอุ่น
“เปล่าคะ...”ปากบอกไม่มีอะไร แต่สายตาที่ทอดมองสายธารช่างหวานและเต็มไปด้วยความหมายแห่งรัก ทำเอาคนที่มองมาสะท้านไหว จนต้องหลบสายตา เฉไฉยกนาฬิกาขึ้นมาดู
“อื้อ...เวลาผ่านไปเร็วเนอะ เหมือนเรามาไม่นาน แต่คงต้องกลับกันแล้วล่ะจ๊ะ พี่ไปส่งอิงก่อน แล้วจะได้ไปทำงานไปกันเถอะ ว่าแต่อิงอยากจะได้อะไรหรือเปล่าคะ”
“เปล่าค่ะ ...”บอกออกไปแบบนั้น ทั้งๆ ที่ในใจอยากจะบอกไปว่า’อยากได้พี่’ อิงฟ้ายิ้มขำให้กับความคิดของตัวเอง
“ยิ้มอะไร...”ทำเอาสายธารที่หันมาเจอรอยยิ้มนั้น อดไม่ได้ต้องถามขึ้น
“เปล่าค่ะ...”คำตอบยังคงเดิม ก็จะให้เธอบอกอย่างที่คิดได้ยังไง แค่นี้ก็กลัวเธอจะแย่แล้ว
“อิงอยากไปดูพี่จัดรายการบ้างจัง ไปได้หรือเปล่าคะ” อิงฟ้าพูดขึ้นมา ในขณะที่รถแล่นออกจากห้างแห่งนั้นได้สักพัก
“ได้ซิจ๊ะ แต่ไม่ใช่วันนี้นะ”สายธารหันมาบอกยิ้มๆ
“ค่า...อิงฟ้าลากคำยาว อย่างล้อเลือน
“วันพรุ่งนี้ ซีดีและดีวีดีวางแผงวันแรก พี่ต้องไปช่วยขาย อิงไปด้วยกันไหม ถือเป็นการทำบุญอย่างหนึ่งนะ”สายธารเอ่ยชวน อย่างเพิ่งนึกได้
“ไปค่ะ ...”อิงฟ้าบอกโดยไม่ต้องคิด ก็เธออยากไปทุกๆ ที่ ที่มีสายธารอยู่แล้ว
“ดีใจจัง งั้นวันพรุ่งนี้ พี่ไปรับที่บ้านนะคะ”
“ค่ะ...ขับรถดีๆ นะคะ ไม่ต้องเร็วมากนะ”อิงฟ้าบอกเมื่อรถจอดหน้าบ้านเธอพอดี
“จ๊ะ ความเร็ว 40 พอไหม...”สายธารพูดยิ้มกริ่ม ทำให้ได้รับค้อนไปเต็มๆ จากคนที่หันมา
“ขอให้จริงเถอะค่ะ ถึงสถานีแล้วโทรมาบอกด้วยนะคะ เป็นห่วง”น้ำเสียง และดวงตาทาบทอความอาทร ทำให้สายธารวูบไหวกับการกระทำของอิงฟ้า
“ค่ะ...”เสียงที่ตอบกลับมา จึงเต็มตื้นไปด้วยความรู้สึกดี
เพียงไม่นาน...อิงฟ้าก็ได้รับโทรศัพท์จากคนที่เฝ้ารอ
“ถึงแล้วเหรอค่ะ”เสียงใสๆ ถามมาตามสาย
“ค่ะ...ถึงแล้วอย่างปลอดภัย ไม่มีร่องรอยใดๆ”สายธารส่งเสียง ตอบกลับไป
“ดีแล้วค่ะ อิงคิดถึงพี่นะคะ”อิงฟ้าส่งเสียงออดอ้อน ทำเอาคนฟังยิ้มหน้าระรื่น
“ค่ะ พี่ทำงานก่อนนะ ฝันดีนะคะ”สายธารบอกเบาๆ เมื่อมองเห็นน้องๆ ที่ทำงาน มองมาแล้วอมยิ้ม กับท่าทางของเธอ ทำเอาอายเหมือนกัน
“อิงจะนอนฟังเสียงพี่ และเป็นกำลังใจให้พี่ธารนะคะ”
“ขอบคุณนะคะ”เสียงทางปลายสายเงียบไปแล้ว แต่สายธารยังยืนยิ้มกริ่ม อย่างลืมตัว
“หน้าตาเบิกบาน ยิ้มกริ่มแบบนี้มีอะไรดีเหรอคะพี่ธาร”ดีเจนุ้ยที่จัดรายการเพิ่งเสร็จเดินออกมา ถามอย่างแปลกใจ
“ไม่มีอะไรจ๊ะ นุ้ยจะกลับเลยเหรอจ๊ะ”
“ค่ะพี่ บ๊ายบายค่ะ”
“โชคดีจ๊ะ ขับรถดีๆ นะ”บอกตามหลัง ก่อนจะรีบเดินเข้าไปจัดรายการ
{ฉันเองก็งง ไม่เคยเป็นแบบนี้เลย
ถามคนที่เคย เขาว่ามันคือความรัก
พบกันไม่นาน แล้วเราก็ห่างหายกันสักพัก
หันไปทางไหนก็เห็นหน้าเธอคนเดียว
ยิ่งดึกยิ่งเหงา จะกี่โมงก็ยังไม่นอน
เมื่อมีเธอเป็นภาพสะท้อนติดอยู่ในใจ
ถ้ามันคือความคิดถึงฉันเองก็คงคิดถึง
ถ้ามันคือความลึกซึ้ง ก็ลึกสุดๆหัวใจ
ถ้ามันคือรักจริงๆ ก็คงจะรักมากมาย }
*** Lula : มันคือความรัก ***
(จบลงไปแล้วนะคะ มันคือความรัก ความรักเป็นสิ่งที่สวยงาม แต่ความรักมักถูกใส่ร้าย ว่าทำให้ใครต่อใครเสียใจ แต่เวลาที่มีความสุขมากมาย ไม่ใช่ความรักหรอกเหรอที่ทำ...สำหรับคนที่มีความรักอยู่ในหัวใจ ขอให้มีความสุข และรักษาความรักนั้นไว้ให้นานๆ สำหรับบางคน ที่ทนทุกข์เพราะความรัก ก็จงทำความเข้าใจกับมัน แล้วหาทางออกให้ได้โดยเร็วนะคะ สายธารก็เป็นคนหนึ่ง ที่กำลังหาคำตอบ ในเรื่องของความรักเหมือนกันค่ะ ได้คำตอบแล้วจะมาเล่าให้ฟังนะคะ)
อิงฟ้าได้ยินในสิ่งที่สายธารพูด ทำเอาเธอเคลิบเคลิ้ม จนเผลอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับวิทยุ เหมือนประหนึ่งสายธารนั่งอยู่ตรงหน้า...
ข่าว
