ตอนที่ ๘
เสียงนาฬิกาปลุกทำลายความเงียบขึ้น อิงฟ้างัวเงียยันตัวขึ้นนั่ง แล้วบิดขี้เกียจอย่างเบื่อหน่าย มองไปนอกหน้าต่าง เห็นท้องฟ้ายังมืดสนิท ล้มตัวลงนอนต่อ ทั้งที่ได้เวลาตื่นเหมือนทุกวัน มารู้สึกตัวอีกที ก็เมื่อได้ยินเสียงเพลงดังมาจากข้างล่าง แสดงว่าจิตราเปิดร้านแล้ว ถึงได้เปิดเพลงดังลั่นแบบนี้
จนขอบฟ้าเริ่มทอแสงเรื่อเรืองตา บ่งบอกว่าสายแล้วนั่นแหล่ะ อิงฟ้าถึงจะเดินอ้อยอิ่งลงมาจากห้องนอน
“ไงจ๊ะ...แม่คุณนายตื่นสาย”จิตราร้องทัก
“คนเค้าทำงานดึกๆ ดื่นๆ ไม่ได้นอนตั้งแต่สามทุ่มเหมือนเธอนี่ย่ะ”อิงฟ้าหันไปต่อปากต่อคำใส่บ้าง
“เหรอ...นึกว่ามัวแต่ฟังวิทยุ”
“ต่อไป ฉันไม่ต้องรอฟังเสียงพี่เค้า แค่ในวิทยุแล้วล่ะ อยากฟังเสียงตอนไหนก็ได้ทุกเมื่อ”อิงฟ้าบอกจิตรายิ้มๆ
“มีอะไรไม่บอกเพื่อนนะ ยิ้มกริ่มแบบนี้ แสดงว่าพี่เค้าใจอ่อนแล้วเหรอ”
“อื้อ...”อิงฟ้าพยักหน้ายิ้มกว้าง อย่างไม่ปิดบัง
“จริงเหรอ...เธอกับพี่สายธาร ตกลงคบกันแล้วเหรอ สงสัยช่วงนี้พี่เค้าจะดวงตกแน่ๆ"จิตราถามเสียงดัง อย่างยินดีกับเพื่อน แต่ยังไม่วายแกล้งแซว
"พี่เค้าหลงเสน่ห์ฉันต่างหากล่ะ แต่จะว่าไป...ก็ต้องขอบใจเธอที่ช่วยเหลือทุกอย่างนะ แม่จอมวางแผน"
"อะไร...วางแผนอะไร ไม่เห็นรู้เรื่อง"จิตราแกล้งทำหน้าเหรอหรา
"ไม่ต้องเลย...พี่หมูบอกฉันหมดแล้ว ทั้งเรื่องมอบช่อดอกไม้ในงานคอนเสิร์ต แล้วเรื่องรับงานที่ทำให้ฉันเจอพี่เค้าอีก แต่ฉันขอบใจเธอจริงๆ นะจิตรา ถ้าไม่มีเธอคอยช่วยเหลือ ฉันก็คงยังไม่รู้ใจตัวเอง และคงได้แค่แอบชอบเค้าอยู่แบบนั้น"อิงฟ้าขอบคุณจิตรา อย่างที่เธอรู้สึกจริงๆ
"จ้า...เธอมีความสุข เพื่อนก็สุขด้วย เธออย่าเอาแต่ใจตัวเอง อย่างี่เง่ากับพี่เค้ามากนักล่ะ เดี๋ยวพี่เค้าจะเบื่อเอา"อดไม่ได้ที่จะเตือนเพื่อน ด้วยความที่อิงฟ้าเป็นน้องคนเล็ก และเป็นลูกสาวคนเดียวในบ้าน ทำให้เธอติดนิสัยเอาแต่ใจตัวเองมาไม่น้อย
"แหมๆๆ... ได้ทีเอาใหญ่ ใครเอาแต่ใจกันย่ะ แต่ขอบคุณนะที่เตือน เดี๋ยวฉันจะไปบ้านพี่ธารนะ"
"อะไรๆ ไปอีกแล้วเหรอ ไหนบอกพี่เค้าหายแล้วไง ทำไมต้องไปหาอีกล่ะ"ซักไซ้อย่างสงสัย
"ไปทำคะแนน ให้เค้าเห็นหน้าบ่อยๆ จะได้ทั้งรักทั้งหลงไม่หายไปไหน ฮ่าๆๆๆ"อิงฟ้าหัวเราะร่า อย่างมีความสุข "แต่ไม่ได้เอารถไปนะ พี่ธารบอกให้นั่งแท็กซี่ไป จะไปหาของอร่อยๆ ทานกัน แล้วเค้าจะได้แวะมาส่ง ก่อนไปทำงาน"
"จ้า...คนกำลังตาบอด เพราะความรักบังตา ตามสบายเลย ดีนะที่2-3วันนี้ไม่มีงาน รีบเร่งทำคะแนนเลยเพื่อน เพราะอาทิตย์หน้า เพื่อนต้องไปต่างจังหวัด ถ่ายรูปลงหนังสือให้พี่สมร ห้ามลืมเด็ดขาด"จิตราช่วยเตือนความจำ
"เออ...จริงด้วย ยกเลิกทันไหมอ่ะ"อิงฟ้าลืมซะสนิท
"บ้าเหรออิง เธอทำงานนี้มาตั้งนานแล้วนะ ถ่ายรูปลงหนังสือท่องเที่ยวเดือนละครั้ง เธอเคยบอกชอบงานนี้มาก เพราะได้ไปเที่ยวหลายที่ด้วย อยู่ๆ จะมายกเลิก ถ้ามีความรักแล้วทำให้เสียงาน ฉันว่าอย่ามีเลยว่ะ"จิตราต่อว่าอิงฟ้าอย่างโมโห
"แหม...ฉันแค่ล้อเล่น ทำเป็นจริงจังไปได้ ฉันไม่ยอมเสียงานหรอกน่า ไปดีกว่าเบื่อคนบ่น"
"เออ...ให้มันจริงเหอะ ไม่งั้นเรื่องนี้ถึงคุณนายวาสนาแน่ๆ"จิตรายังบ่นตามหลัง หนำซ้ำยังเอาชื่อแม่อิงฟ้ามาขู่
"เฮ้ย...เล่นถึงแม่เลยเหรอ"อิงฟ้าหันมาตะโกนใส่เพื่อนรัก พร้อมกับชี้หน้าคาดโทษ อย่างไม่ได้จริงจังอะไรมากนัก
เสียงออดดังติดๆ กัน 2 ที สายธารรีบเดินออกมา เจอกับป้านิดที่กำลังเดินออกมาจากหลังบ้านพอดี
"ป้าไม่ต้องหรอก สงสัยจะเป็นน้องอิงน่ะ เดี๋ยวธารไปเปิดเองค่ะ"สายธารรีบบอกป้านิ่ม ก่อนจะเดินแกมวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว อิงฟ้ายืนยิ้มรออยู่หน้าบ้านตามที่คาด
"สวัสดีค่ะ...พี่ธาร"อิงฟ้าเอ่ยทักทายเสียงใส
"สวัสดีจ๊ะน้องอิง เข้ามาค่ะ"เปิดประตูเชื้อเชิญ พร้อมกับจูงมืออิงฟ้าเดินเข้าไปในบ้าน อิงฟ้ารู้สึกตัวเองเหมือนน้องน้อย ที่มีพี่สาวจูงเดิน อบอุ่นเหลือเกินในความรู้สึก จนเผลอยิ้มกว้างให้คนที่หันมองมาแปลกใจ
"ยิ้มอะไรคะ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า"สายธารเอ่ยถามอย่างสงสัย
"เปล่าค่ะ แค่มีความสุขมากเท่านั้นเอง"คำตอบที่ฟังเหมือนธรรมดา แต่กลับทำให้คนฟังยิ้มกว้างไม่แพ้กัน
"ดื่มน้ำก่อนค่ะคุณอิง"ป้านิดเอาน้ำส้มคั้น ออกมาวางให้อิงฟ้ากับสายธารคนละแก้ว
"ขอบคุณค่ะป้า"อิงฟ้ายกมือไหว้ขอบคุณป้านิด
"ไม่เป็นไรไม่ต้องไหว้ค่ะคุณอิง เป็นหน้าที่ป้าอยู่แล้ว"
"อิงไปข้างบนกัน พี่มีอะไรจะให้ดู เอ่อ...ป้าจ๊ะ กลางวันไม่ต้องทำอะไรนะ เดี๋ยวธารจะออกไปทานข้างนอกกับน้องอิงจ๊ะ"ชวนอิงฟ้า ก่อนหันมาบอกป้านิด ที่ยังยืนอยู่แถวนั้น
"ค่ะ"ป้านิดรับคำด้วยท่าทางงุนงง มองตามสายธารที่จูงมืออิงฟ้า พากันเดินขึ้นไปด้านบน ซึ่งเป็นที่ส่วนตัว และเป็นห้องนอนของสายธาร 'สงสัยจะเป็นเหมือนอย่างที่ยายฝนมันว่าซะแล้ว' ป้านิดรำพึงกับตัวเอง รู้สึกหนักใจขึ้นมาทันที สายธารเป็นคนที่จริงจังกับเรื่องของความรัก แล้วอิงฟ้าดูเด็กกว่า กลัวแต่สายธารจะต้องมานั่งเสียใจ 'แล้วเรื่องนี้จะต้องรายงานแม่เลี้ยงหรือเปล่า เฮ้อ...รอดูไปก่อนก็แล้วกัน' ป้านิดได้แต่ทอดถอนใจ
"พี่ธารไหนบอกมีอะไรจะให้อิงดูไง ทำไมมานั่งจ้องหน้าอิงแบบนี้ล่ะค่ะ"อิงฟ้าเอ่ยถามหน้าแดง ตั้งแต่เข้ามาในห้อง สายธารจูงเธอให้มานั่งตรงโซฟามุมห้อง แล้วก็เอาแต่จ้องมองอิงฟ้าตาไม่กระพริบ
"พี่อยากบันทึกหน้าของอิงฟ้า ไว้ในความทรงจำของพี่ไงค่ะ เวลาที่เราไม่ได้เจอกัน พี่จะได้คิดถึงถูก"สายธารบอกยิ้มๆ
"อ๋อ...แสดงว่ามีหลายคนใช่ไหม...?" อิงฟ้าถามเสียงแข็งหน้าเริ่มบึ้ง
"ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย พี่ล้อเล่น พี่กำลังพยายามทำคะแนนไล่ตามอิงฟ้าอยู่ค่ะ พี่ต้องเก็บเรื่องราว และเรียนรู้เรื่องของอิงให้ได้มากๆ จะได้เต็มร้อยเร็วๆ" สายธารบอกเล่าด้วยปากที่เต็มเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม กับสายตาที่หวานฉ่ำ ส่งผลให้อีกคนหน้าแดงเขินอาย
"ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ รักอิงน้อยๆ แต่รักนานๆ ก็พอนะคะ"อิงฟ้าไม่กล้าสบสายตา ที่หวานฉ่ำของสายธาร ยิ่งอยู่ใกล้กันขนาดนี้ เธอรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาทันที สายธารเอื้อมมือมาเชยคางของอิงฟ้า ให้เงยหน้ามาสบสายตาของเธอ
"พี่ก็ไม่รู้...ว่าใช่รักหรือเปล่า แต่ตั้งแต่พี่เจออิงฟ้า พี่ก็รู้แต่ว่าอยากอยู่ใกล้ๆ และอยากเห็นหน้าทุกครั้งที่ลืมตา อิงว่ามันใช่ความรักไหม แล้วอิงเป็นแบบนี้หรือเปล่า...?" ตั้งคำถาม พร้อมกับส่งสายตาที่หวานฉ่ำ อิงฟ้าที่มองสบตา รู้สึกตัวเบาหวิว เธอค่อยๆ โน้มตัวเข้าหาสายธารช้าๆ เหมือนถูกสะกด ริมฝีปากอวบอิ่ม แตะลงไปบนแก้มนวลใสอ่อนกว่าวัยของสายธาร ที่ตะลึงตัวชาคล้ายโดนไฟช็อต มันรวดเร็วจนเธอตั้งตัวไม่ทัน ตอนแรกเธอแค่อยากแกล้ง แต่พอถูกอิงฟ้าหอมลงบนแก้ม กลับเป็นเธอเองที่ทำตัวไม่ถูก
"พี่ธารเข้าใจอะไรผิดหรือเปล่าคะ อิงต่างหากที่ต้องทำคะแนนให้พี่รัก เพราะพี่ไม่ต้องทำอะไรเลย อิงก็รักพี่หมดหัวใจแล้วค่ะ"อิงฟ้าเอียงคอ มองคนที่ถูกหอมแก้มที่หน้าแดงขึ้นมาทันตา พร้อมรอยยิ้มหวานที่ทำเอาคนมองมา ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
"อิงจ๋า พี่ขอร้องนะคะ ต่อไปอย่าทำตาแบบนี้ อย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครอีกนะคะ"
"ทำไมคะ"อิงฟ้ารู้สึกงง กับสิ่งที่สายธารบอก
"เพราะมันจะทำให้คนที่อิงมอง และยิ้มให้ อดใจไม่ไหวแบบนี้ไง"ยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มอิงฟ้า เสียงดังฟอดทั้งซ้ายและขวา อย่างอดใจไม่ไหว "นี่...นี่...ยั่วเหรอ"
"โอ๊ย...ขี้โกง อิงหอมพี่แค่ข้างเดียว พี่หอมอิงตั้งสองข้าง ไม่ยอม มาให้เอาคืนเลยค่ะ"อิงฟ้าหัวเราะลั่น พร้อมกับเรียกร้องเอาคืนตาเป็นประกาย
สายธารจ้องมองกิริยาแบบนั้นของอิงฟ้า อย่างหลงใหลแล้วแบบนี้เธอจะห้ามใจ ไม่ให้รักคนๆ นี้ ได้อย่างไรกัน ดึงอิงฟ้าเข้ามาใกล้ กอดรัดอย่างแนบแน่น อิงฟ้ากอดตอบอย่างรู้สึกดี นี่เป็นการกอดครั้งที่สองของสายธาร ครั้งแรกที่สายธารกอดเธอบนเวทีคอนเสิร์ต ครั้งนั้นเธอตื่นเต้นหูอื้อตาลายแทบหัวใจวาย ครั้งนี้หัวใจเธอเต้นแรง เหมือนจะดังทะลุออกมาข้างนอก สายธารก็รู้สึกไม่ต่างกันกับอิงฟ้า ต่างคนต่างอยู่ในอ้อมกอดกันและกัน ซึมซับความรู้สึกดีๆ ของกันอยู่เงียบๆ
“อิงชอบทะเลไหม...?”จู่ๆ สายธารก็ถามขึ้นมา ทำให้อิงฟ้าผละออกจากอ้อมกอด มองหน้างง กับคำถาม
“คะ...ถามทำไมค่ะ”
“อยากรู้...เพราะพี่เป็นคนที่ชอบทะเลมากๆ ชอบความลึกลับของมัน ชอบมองเส้นขอบฟ้ากับน้ำ ที่ตัดกันไกลลิบๆ”สายธารตอบตาเป็นประกาย
“พี่คงยังไม่รู้ อิงเป็นคนประจวบฯ เกิดและโตที่นั่น บ้านอิงแค่เดินข้ามถนน ก็ลงทะเลแล้วค่ะ"”อิงฟ้าบอกยิ้มๆ แต่คนที่ได้ฟัง ยิ้มกว้างกว่าอย่างตื่นเต้น
“จริงเหรอคะ ดีจังไว้วันหลังพาพี่ไปเที่ยวบ้านอิงนะคะ”
“จะไปบ้านเค้า ต้องแห่ขันหมากไปด้วยนะคะ”อิงฟ้าล้อ พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
“ได้เลย ว่าแต่ค่าสินสอดแพงไหมอ่ะ”
“เหล้าไห ไก่ตัวเดียวก็พอค่ะ”
“โห...แพงจัง”สายธารแกล้งร้องเสียงดัง ทำเอาอิงฟ้าหน้าแดงเขินอาย
“โอ๋ๆ ไม่แกล้งล่ะ แพงแค่ไหนพี่ก็สู้ค่ะ ถ้างั้นอิงก็คงชอบทะเลเหมือนพี่สิเนอะ”
“เปล่าค่ะ อิงชอบภูเขา หลงใหลเลยแหล่ะ อิงว่ามันดูลึกลับซับซ้อนแต่อบอุ่น”อิงฟ้าบอกเล่า ด้วยแววตาเป็นประกายไม่แพ้กัน
“เราสองคนนี่แปลกนะ อิงเกิดมากับทะเล แต่หลงรักภูเขา ส่วนพี่เกิดมากับป่าเขา แต่ดันไปหลงรักทะเล ลงตัวดีนะพี่ว่า...”
“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญนะคะ แต่เพราะเราต้องเกิดมาเพื่อกันและกันค่ะ”อิงฟ้าบอกออกไปแล้ว รู้สึกเขินอาย เมื่อเห็นสายตาสายธารที่มองมาหวานฉ่ำ ด้วยรู้สึกไม่ต่างกันกับที่เธอบอก เธอเลยโผเข้ากอดซุกซบอกของสายธาร หลบหลีกสายตานั้น สายธารก็โอบกอดแน่นอย่างรู้สึกดีไม่แพ้กัน
“อิงฟ้า...ชอบคนแบบไหน มีสเปคหรือเปล่าคะ”สายธารเอ่ยถาม ทำลายความเงียบขึ้นมาอีก
“ไม่รู้ค่ะ...ว่าชอบแบบไหน รู้แต่ว่าชอบพี่ สเปคของอิงมันหมดไป ตั้งแต่เจอพี่แล้วล่ะค่ะ”อิงฟ้าตอบเสียงอู้อี้ เพราะใบหน้าเธอซุกอยู่แนบอกของสายธาร ซึ่งเธอยังไม่อยากผละออกแม้สักวินาทีเดียว
“มาคุยกันดีๆ ซิค่ะ”สายธารดันตัวของอิงฟ้า ออกจากอ้อมกอด ให้เงยหน้ามาคุยกับเธอ หากแต่อิงฟ้ากลับกระชับอ้อมแขนแน่นกว่าเดิม
“อื้อ...ขออีก 1 นาทีนะคะ”เสียงอู้อี้ต่อรอง
“มีต่อรองด้วย”สายธารขำกับท่าทางของอิงฟ้า ลูบผมที่ยาวสลวยของอิงฟ้า อย่างรู้สึกเอ็นดู
“อิงจ๋า...ทำไมถึงชอบพี่ ทั้งๆ ที่เราไม่รู้จักกัน”สายธารยังอยากรู้ ในสิ่งที่เธอสงสัย อิงฟ้าผละออกจากอกของสายธาร แหงนเงยหน้ามองสายธาร ที่จ้องมองมาอยู่ก่อนแล้ว
“อิงได้ยินเสียงของพี่ครั้งแรกบนรถเมล์ ตอนนั้นอิงกำลังร้องไห้เสียใจที่ถูกหลอก แล้วพี่พูดขึ้นมาในรายการ แต่อิงรู้สึกเหมือนพี่กำลังปลอบใจให้อิงได้คิด อิงก็เลยรู้สึกชอบ อยากฟังเสียงพี่ แล้วอิงก็ฟังพี่จัดรายการมาตลอด จนเกิดความรู้สึกดีๆ ขึ้นมา ซึ่งอิงก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นมา ตั้งแต่เมื่อไหร่ จนกระทั่งคอนเสิร์ตวันนั้น อิงได้กอดพี่ มันรู้สึก แบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต และอิงมาแน่ใจ ก็ในวันที่เรานั่งอยู่ในรถด้วยกันวันนั้น อิงก็รู้แล้วว่าอิงอยากอยู่ใกล้ๆ พี่ เพราะมันทำให้อิงมีความสุข และอิงก็จะทำให้พี่ รักอิงให้ได้ด้วย”อิงฟ้าบอกความรู้สึกทั้งหมด ให้สายธารที่นั่งฟังอย่างตั้งใจ ทุกๆ คำพูดที่ออกจากปากของอิงฟ้า ทำให้เธอรู้สึกดี จนต้องคว้าตัวอิงฟ้า เข้ามากอดอีกครั้ง
“ขอบคุณนะคะ ที่มีความรู้สึกดีๆ ให้พี่ พี่ก็รู้สึกดีกับอิงนะคะ ถึงแม้มันอาจจะไม่เท่ากับที่อิงมีให้พี่ แต่พี่ก็รู้ใจตัวเองดีว่า พี่ก็อยากมีอิงอยู่ใกล้ๆ เหมือนกัน”สายธารสารภาพเสียงแผ่ว ยกมืออิงฟ้าขึ้นมาจุมพิตเบาๆ
“แล้วทำไมพี่ถึง...ถึงอยากคบกับอิงล่ะค่ะ ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ อิงรู้สึก เหมือนกับพี่พยายามหนี...”อิงฟ้าเป็นฝ่ายถาม ในสิ่งที่เธออยากรู้บ้าง
“พี่สารภาพตามตรงนะคะ จริงๆ แล้วพี่รู้สึกดี ตั้งแต่ได้อ่านข้อความของอิงฟ้า มานานแล้ว ทุกครั้งที่มีข้อความของอิง พี่จะรู้สึกดีเหลือเกิน คืนไหนไม่มีพี่จะรู้สึกแย่ เหมือนกับว่ามีบางอย่างหายไป แต่เมื่อได้เจออิงฟ้าตัวจริง พี่กลับรู้สึกกลัว...เพราะอิงกับพี่ เราอายุห่างกันเหลือเกิน พี่เป็นแม่เราได้เลยนะคะ”สายธารบอกอิงฟ้า และหัวเราะขำ กับคำพูดของตัวเองในตอนท้าย
“แล้ว...ไงต่อคะ”อิงฟ้าถามต่อ อย่างเร่งเร้า
“จน...เมื่อวันก่อนที่ไปถ่ายรูป แล้วตะวันเขาเดินตามจีบอิงอยู่ พี่รู้สึกเหมือน...กำลังจะสูญเสียของรักไป แค่คิด...พี่ก็รู้สึกแย่จนทนไม่ได้ ก็เลยต้องยอมให้อิงรัก...”สายธารจบคำพูด ด้วยรอยยิ้มกว้าง
“เหรอ...รู้สึกเป็นพระคุณอย่างใหญ่หลวงเลยนะคะ ที่พี่ยอมให้อิงรักเนี่ย... แล้วเมื่อไหร่พี่จะรักอิงซะทีคะ”อิงฟ้าพูดจบ เอนตัวเข้ากอดสายธาร เธอรู้สึกดีที่ได้ยิน ในสิ่งที่สายธารบอกเล่า แม้ว่าจะยังไม่ได้ยินคำว่ารัก...ออกจากปากของสายธารก็ตาม
“เร็วๆ นี้ค่ะ”
“อย่าให้รอนานนะคะ ไม่งั้นจะไปฟังจากคนอื่นแทน”อิงฟ้าแกล้งแหย่เบาๆ
“เฮ้ย...ไม่ได้นะ พี่ไม่ยอมหรอก ไม่ปล่อยให้ไปฟังใครพูดหรอกน่า”สายธารกอดกระชับอ้อมแขนแน่นขึ้น
“หวงด้วยเหรอคะ...?”อิงฟ้าเงยหน้าถาม ด้วยแววตาหวานฉ่ำ อย่างอยากแกล้งคนปากแข็ง
“หวงซิค่ะ หลวมตัวเข้ามาแล้ว ไม่ปล่อยออกไปง่ายๆ หรอก”
“ถึงปล่อยก็ไม่ไปหรอกค่ะ จะเกาะอยู่อย่างนี้แหล่ะ”อิงฟ้าหอมแก้มสายธารเบาๆ ก่อนจะลากริมฝีปากอวบอิ่ม ขบเม้มริมฝีปากของสายธารเล่นเบาๆ แต่กลับทำให้สายธารบดเบียดริมฝีปากเธอเข้าหา เหมือนมีกระแสไฟวิ่งชน ทำให้ทั้งคู่รู้สึกร้อนวูบวาบ
สายธารสอดปลายลิ้นเข้าไปในโพรงปากอวบอิ่มนั้น ดูดซับความหอมหวาน ลิ้นเรียวเกี่ยวกระหวัดพันกัน จูบที่ดูดดื่มอ่อนโยนแสนหวาน แต่ในขณะเดียวกันก็เร่าร้อน สายธารเลื่อนใบหน้าจุมพิตไปทั่วใบหน้าอิงฟ้า ที่แหงนเงยรับอย่างเต็มใจ ริมฝีปากอุ่นนุ่ม เลื่อนลงซุกไซร้ไปที่ซอกคอ จนอิงฟ้ารู้สึกขนลุกซู่ ด้วยความเสียวสยิว ฝ่ามือร้อนสอดเข้ามาลูบไล้ทั่วแผ่นหลัง เลื่อนไล้มาด้านหน้า กอบกูมทรวงอกอิ่มอย่างอยากครอบครอง
“อื้อ...อย่าค่ะ...พอแล้ว...พอแล้วค่ะ พี่ธาร” อิงฟ้าดิ้นหนีออกจากการกอดรัด ทำให้สายธารหยุดความปรารถนาที่คุกรุ่น มองหน้า อิงฟ้าอย่างสงสัย
“ทำไมคะ...ไหนว่าอิงรักพี่”ถ้อยคำตัดพ้อต่อว่า หลุดออกจากปาก
“ใช่ค่ะ...อิงรักพี่ อิงเต็มใจ...ถ้า...ถ้าพี่จะรักอิงด้วย”อิงฟ้าหลุดคำพูดออกมา ด้วยเสียงสั่นเครือ อย่างสะเทือนใจ
“อิง...พี่ขอโทษ”เอื้อมมือดึงร่างที่สั่นระริก เข้ามากอดปลอบอย่างอ่อนโยน นึกตำหนิตัวเองที่ลืมตัว ทำเรื่องที่น่าอาย แล้วยังมีหน้าไปถามคำถามโง่ๆ ทำให้คนฟังต้องสะเทือนใจอีก
“พี่ขอโทษนะคะ...คนดี”จูบลงไปบนเรือนผม ของคนที่ซุกซบอยู่ในอ้อมกอดนิ่งเงียบ หนักๆ อย่างรู้สึกขอโทษจริงๆ
“ไม่เป็นไรคะ อิงไม่โกรธพี่ธารหรอกค่ะ จริงๆ แล้วอิงเป็นคนเริ่มเองด้วย แต่อิงรักพี่นะคะ”อิงฟ้าบอกด้วยรอยยิ้มกว้าง เมื่อเธอระงับสติอารมณ์ ที่กระเจิดกระเจิงของเธอลงได้แล้ว
“หิวแล้วค่ะ ไหนบอกจะพาอิงไปทานของอร่อยๆ ไงคะ ไปกันดีกว่าไหม...?”
“อื้อ...จะเที่ยงแล้วนี่ ไปกันค่ะ”สายธารลุกขึ้นยืน ดึงมืออิงฟ้าที่ยื่นมาให้ลุกขึ้น ก่อนจะพากันออกไปหาทานมื้อเที่ยง โดยลืมเรื่องขุ่นหมองลงเสียสนิท เพราะความรักที่กำลังก่อเกิดในใจของทั้งคู่ ซึ่งไม่ใช่ของอิงฟ้าเพียงคนเดียวต่อไปแล้ว...
ข่าว
