ตอนที่ ๖
(อร...พี่เองนะ)สายธารโทรศัพท์หาอรอุมาดีเจรุ่นน้อง
(ว่าไงคะคุณพี่...ไปทำอะไรมา เสียงแหบเสน่ห์เลยอ่ะ) อรอุมาร้องทักเสียงดังอย่างตกใจ
(ตากฝนนิดหน่อย เลยไม่สบาย คืนนี้ว่างไหม พี่ว่าจะให้ช่วยจัดรายการแทนที พี่ไม่มีเสียงเลย) สายธารบอกออกไป ด้วยเสียงที่แหบพร่า
(โอเคค่ะพี่ เดี๋ยวน้องจัดการให้ พี่พักผ่อนเยอะๆ นะคะ พรุ่งนี้น้องโทรหาพี่อีกทีจ๊ะ) อรอุมารับปากอย่างง่ายดาย เธอเป็นดีเจรุ่นน้องที่สนิทกับสายธาร เมื่อตอนที่เธอเข้ามาทำงานที่นี่ใหม่ๆ สายธารก็เป็นคนที่ช่วยสอนงาน คอยดูแลให้ทุกอย่าง เมื่อใดที่สายธารติดธุระไม่ว่าง หรือเธอไม่สามารถจัดรายการได้ ทั้งสองคนก็มักจะทำแทนกันเสมอๆ
(ขอบใจมากนะอร)สายธารถอนหายใจอย่างโล่งอก ที่อรอุมารับปากจัดรายการแทนเธอแล้ว
(ไม่เป็นไรพี่ น้องเต็มใจทำให้อยู่แล้วค่ะ)
อิงฟ้ากำลังขับรถไปตามแผนที่ๆ สายธารบอก จากการคุยกันทางโทรศัพท์เมื่อตอนบ่าย พอรู้ว่าสายธารไม่สบาย และคงไปทำงานไม่ได้ เธอก็ออดอ้อนขอไปเยี่ยมที่บ้าน ตอนแรกสายธารบ่ายเบี่ยง แต่สุดท้ายก็ทนลูกอ้อนของอิงฟ้าไม่ได้ บ้านของสายธารอยู่แถวพระรามแปด ไม่ไกลจากบ้านเธอมากนัก ใช้เวลาไม่นานอิงฟ้าก็มาจอดรถอยู่หน้าบ้านของสายธาร ซึ่งเป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังไม่ใหญ่มากนัก มีเนื้อที่สำหรับปลุกต้นไม้เขียวๆ รอบบ้าน ให้ดูร่มรื่นน่าอยู่แบบสบายๆ ท่ามกลางความวุ่นวายของเมืองหลวง
สายธารซึ่งคอยชะเง้อมองอยู่แล้ว พอเห็นรถมาจอดหน้าบ้าน ก็รีบเดินออกมาเปิดประตูให้อิงฟ้า ด้วยตัวเองทันที
“สวัสดีจ๊ะอิงฟ้า เป็นไง...บ้านพี่หายากหรือเปล่าคะ”เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มกว้าง ลึกๆ เธอรู้สึกดีใจที่อิงฟ้ามาหาถึงบ้าน ในยามที่เธอไม่สบายแบบนี้ แต่ท่าทางที่แสดงออกให้เห็น ไม่ได้บ่งบอกออกไปอย่างที่ใจรู้สึกแม้แต่น้อย
“สวัสดีค่ะพี่สายธาร หาไม่ยากเลยค่ะ ต่อให้ยากกว่านี้ก็ต้องหาให้เจอ”ประโยคท้าย อิงฟ้าลดเสียงเบาลง เหมือนพูดกับตัวเอง
“อะไรนะคะ...”สายธารหันมาถามด้วยได้ยินไม่ชัด
“เปล่าคะ...อิงบอกว่าหาไม่ยากเลยค่ะ”อิงฟ้ารีบบอกด้วยใบหน้าแดง อย่างเขินอาย
“มาค่ะเข้าบ้านก่อน อากาศร้อนน่าดู”สายธารเอ่ยชวน พร้อมกับเดินนำเข้าบ้าน อิงฟ้าเดินตามหลัง พลางมองดูบ้านที่ตกแต่งแบบเรียบๆ แต่ดูดีน่าอยู่ ไม่เน้นเฟอร์นิเจอร์มากนัก
“อ้าวป้ามาพอดี ธารกำลังว่าจะเข้าไปหาอยู่พอดี ขอน้ำรับแขกหน่อยค่ะ”สายธารบอกป้านิดที่เดินออกมาพอดี
“มีแขกเหรอคะ แล้วคุณธารทำไมไม่เรียกป้าล่ะค่ะ ออกไปเปิดประตูเองทำไม ยิ่งไม่สบายอยู่” ป้านิดต่อว่าสายธาร ด้วยความเป็นห่วง ตามประสาคนแก่
“ไม่เป็นไรน่าป้า เอ่อป้าจ๊ะ นี่น้องอิงฟ้า อิงฟ้านี่ป้านิดเป็นแม่บ้านดูแลทุกอย่างที่นี่ค่ะ”สายธารแนะนำให้ทั้งสองคนได้รู้จักกัน
“สวัสดีค่ะคุณป้า”อิงฟ้ายกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“สวัสดีจ๊ะหนู ไหว้พระเถอะจ๊ะ”ป้านิดบอกอย่างเอ็นดู
“หนูซื้อผลไม้มาฝากด้วยค่ะ”บอกพลางยื่นถุงที่หิ้วมาส่งต่อให้ป้านิด
“มาค่ะ เดี๋ยวป้าจัดการให้” ป้านิดรับถุงผลไม้จากมือของอิงฟ้า ก่อนจะเดินเข้าครัวไป
“ขอบคุณนะจ๊ะอิงฟ้า จริงๆ ไม่ต้องซื้ออะไรมาก็ได้ แค่มาเยี่ยม พี่ก็ดีใจแล้วค่ะ”เผลอบอกความในใจออกไป และแทบอยากจะกัดปากตัวเอง เมื่อมองเห็นแวววิบไหวในดวงตาของอิงฟ้า
“ขอบคุณนะคะ ที่ให้อิงมาถึงบ้านพี่ ไหนดูซิคะตัวร้อนหรือเปล่า”พูดจบก็ยื่นมือออกไปแตะ ที่แขนของสายธารเบาๆ สัมผัสแรกที่อิงฟ้าแตะโดนแขนของสายธาร ทำเอาคนที่ยื่นมือไปแตะ หน้าแดงเขินๆ และคนที่ถูกแตะรู้สึกร้อนวูบวาบ ทำหน้าไม่ถูกเหมือนกัน
“คนไม่สบายก็ต้องตัวร้อนเป็นธรรมดา อื้อ...จริงด้วยไม่รู้พี่หลวมตัวได้ไง ถึงยอมให้อิงฟ้ามาบ้านพี่ ปกติไม่เคยมีใครได้มาถึงบ้านพี่เลยนะ เรานี่เล่นทีเผลอ ตอนที่พี่ไม่สบายนะ”สายธารพูดยิ้มๆ แก้เก้อ
ป้านิดยกสับปะรด กับแตงโมสีเหลือง ผลไม้ที่สายธารชื่นชอบออกมาให้ ก่อนที่อิงฟ้าจะทันได้ตอบโต้
“คุณอิงฟ้านี่รู้ใจคุณธารจริงๆ นะคะ รู้ไหมสัปปะรดกับแตงโมสีเหลืองนี่ ของโปรดคุณธารเลยค่ะ”ป้านิดบอกพร้อมกับวางผลไม้ลงบนโต๊ะ
“ขอบคุณค่ะป้า”สายธารมองตามหลังป้านิด ที่เดินเข้าครัวไป ก่อนจะหันมาเจอสายตาหวานของอิงฟ้า ที่มองอยู่ก่อนแล้ว สายธารเลยแกล้งจิ้มสัปปะรดใส่ปาก เพื่อหลบสายตาที่ทอดมองมา
“อื้ม...หวานจัง อิงฟ้ารู้ได้ไงคะ ว่าพี่ชอบทานสัปปะรดกับแตงโมสีเหลือง”
“อิงรู้จักพี่สายธารมาตั้งหลายปีแล้วนะคะ อีกอย่างคนมันใส่ใจอ่ะค่ะ”อิงฟ้าไม่ปล่อยโอกาส ทำคะแนนต่อทันที
“ใช่เนอะ อิงฟ้ารู้จักพี่มานานแล้วนี่นา แต่แอบหลบอยู่ในเงามืดตลอดๆ”สายธารทำเป็นพูดติดตลกกลบเกลื่อน
“แต่พี่ก็รู้จักอิงแล้วไงค่ะ ตอนนี้อิงอยู่ในที่สว่างแล้วนะคะ
อยู่ที่ว่าพี่อยากจะรู้จักอิงมากกว่านี้หรือเปล่า”อิงฟ้าบอกพร้อมกับจ้องตา รอคำตอบจากสายธาร
“เอ่อ....”โดนเด็กรุกหนัก สายธารถึงกับพูดไม่ออก
“คุณธารหายดีแล้วเหรอคะ ถึงได้ลงมานั่งข้างล่างได้”เสียงของน้ำฝนดังมา เหมือนระฆังช่วยชีวิตสายธารไว้
“ฝนกลับมาแล้วเหรอ...มานี่ก่อนเร็ว”
“มีอะไรคะคุณธาร อ้าว...มีแขกเหรอคะ ขอโทษค่ะ”น้ำฝนเดินเข้ามาใกล้ ถึงได้เห็นอิงฟ้านั่งอยู่
“นี่คุณอิงฟ้า แล้วนี่น้ำฝนลูกสาวของป้านิดจ๊ะ รู้จักกันไว้”สายธารแนะนำให้อิงฟ้า และน้ำฝนรู้จักกัน
“สวัสดีค่ะ...”อิงฟ้าเอ่ยทักน้ำฝน ที่มัวแต่มองหน้าอิงฟ้าอยู่อย่างแปลกใจ
“สวัสดีค่ะ คุณอิงฟ้า”น้ำฝนรีบยกมือไหว้อิงฟ้า
“เอ๊...ชื่อคุณอิงฟ้านี่คุ้นๆ นะคะ”น้ำฝนทำท่าครุ่นคิด
“เรียกพี่อิงก็ได้ค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอก”อิงฟ้าบอกยิ้มๆ ‘ทำไมจะไม่คุ้นละจ๊ะน้องฝน ถ้าฟังรายการพี่สายธารก็คงได้ยินชื่ออิงฟ้าเกือบทุกคืนแหล่ะ’อิงฟ้าคิด แต่ไม่ได้พูดออกมา
“ฝนไปบอกแม่ด้วยนะ วันนี้พี่อิงฟ้าจะทานข้าวกับพี่ด้วย ทานด้วยกันนะจ๊ะ”บอกน้ำฝนแล้วก็หันมาชวนอิงฟ้า
“ค่ะ...”อิงฟ้ารับคำอย่างรวดเร็ว โอกาสดีๆ แบบนี้เธอจะปฏิเสธได้ยังไงกัน
“เอ่อ...พี่ค่ะ อิงขอเรียกพี่ว่า พี่ธารเหมือนฝนได้ไหมคะ”
“ได้ซิจ๊ะ งั้นพี่เรียกอิงว่าน้องอิงเฉยๆ ด้วยดีกว่า”
“น้องอิงก็พอค่ะ ไม่เอาเฉยๆนะคะ”อิงฟ้าบอก พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ ดวงตาเป็นประกายวิบวับ เต็มไปด้วยความสุขที่ฉายชัดเต็มใบหน้า ทำเอาสายธารที่มองมา ต้องรีบหลบสายตานั้น เธอรู้สึกต่อการกระทำของอิงฟ้าทุกอย่าง แต่เธอกลับพยายามหลบซ่อนความรู้สึกของตัวเอง เพราะเธอรู้สึกถึงความต่างของอายุ ซึ่งอิงฟ้าอาจจะไม่เห็นเป็นเรื่องสำคัญ
"แม่...คุณธารบอกหรือเปล่าว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร"น้ำฝนสอบถามผู้เป็นแม่ ด้วยความอยากรู้
"บอกแค่ว่าเป็นแขก แกจะอยากไปรู้เรื่องอะไรของคุณๆ เค้า อย่าวุ่นวายให้มันมากนัก"ป้านิดปรามลูกสาว
"แหม...แม่ ก็มันอยากรู้นี่นา ร้อยวันพันปีคุณธารเคยพาใครที่ไหนมาบ้านล่ะ มันก็อยากรู้เป็นเรื่องธรรมดา แต่ว่าชื่ออิงฟ้านี่หนูคุ้นมากๆ เลยนะแม่"น้ำฝนยังติดใจในชื่อของอิงฟ้า
"คุณธารค่ะ แม่ให้มาถามว่าจะให้ตั้งอาหารที่ไหนคะ แม่ทำเสร็จแล้วค่ะ"น้ำฝนเดินมาถามสายธาร
“ตั้งตรงศาลาข้างนอกก็ได้จ๊ะ”สายธารบอกหลังจากนิ่งคิด
“ค่ะ...เอ่อ...พี่อิงค่ะ เราเคยรู้จักกันมาก่อนหรือเปล่าคะ ทำไมฝนถึงได้คุ้นชื่อพี่จัง”น้ำฝนเอ่ยถาม ในสิ่งที่เธอสงสัย ตามนิสัยของเธอที่ทนสงสัยไม่ค่อยได้
“ไม่เคยนะคะ”อิงฟ้าบอกออกไปตามจริง
“เอ...แล้วทำไมมันคุ้นจัง หรือว่าชื่อเพื่อนหว่า...”น้ำฝนบ่นพึมพำออกไป
“พี่รู้แล้วล่ะว่าทำไม ฝนถึงคุ้นชื่ออิงฟ้า”สายธารบอกอิงฟ้ายิ้มๆ
“ทำไมคะ...”อิงฟ้าแกล้งถาม อย่างอยากรู้ว่าสายธารจะคิดตรงกับเธอหรือเปล่า
“ฝนคงฟังพี่จัดรายการวิทยุน่ะสิ แล้วพี่ก็จะพูดชื่ออิงฟ้าบ่อยๆ เค้าคงได้ยิน จนรู้สึกชิน”สายธารพูดกลั้วเสียงหัวเราะ อย่างขำๆ
“เหรอคะ แล้วทำไมพี่ธารไม่บอกน้องเค้าล่ะค่ะ”อิงฟ้าย้อนถามยิ้มๆ
“ปล่อยให้มันคิดให้หัวระเบิดไปเลย ไม่บอกหรอก ไปค่ะป่านนี้ป้านิดคงจัดอาหารเสร็จแล้วล่ะ”บอกพลางลุกเดินนำออกไปยังศาลาหลังเล็ก ที่อยู่ข้างบ้าน อิงฟ้าลุกเดินตามโดยไม่มีอิดออด
บรรยากาศยามเย็นของบ้านที่มีต้นไม้ร่มครึ้ม ลมพัดเย็นสบาย กับการทานอาหารด้วยกันเป็นครั้งแรก ทำให้อิงฟ้ายิ้มหุบไม่ลง ความสุขที่เธอต้องการ มันอยู่แค่มือเอื้อมจริงๆ แม้ว่าตอนนี้เธออาจจะเอื้อมยังไม่ถึง แต่เธอเชื่อว่าเธอจะต้องทำได้ในไม่ช้า
“ทานเยอะๆ ค่ะหนูธาร นานมากแล้วที่ไม่ได้อยู่ทานข้าวเย็นที่บ้าน นี่ถ้าไม่ป่วยก็คงไม่ได้ทานหรอกนะคะ”ป้านิดตักข้าวใส่จานให้ทั้งสองคน พลางพูดกับสายธาร
“ขอบคุณค่ะ ป้าพูดแบบนี้ เดี๋ยวน้องอิงเค้าก็คิดว่าธารไม่อยู่บ้านอยู่ช่องกันพอดี”
“ขอบคุณค่ะ ร้อนตัวเชียวนะคะ”อิงฟ้าล้อยิ้มๆ
“พี่ไม่ค่อยได้อยู่บ้านเหรอคะ”อิงฟ้าเอ่ยถาม เมื่อป้านิดเดินออกไปแล้ว
“พี่ทำงานนี่ค่ะ กว่าจะจัดรายการเสร็จก็ดึกแล้ว บางวันมีงานเช้าก็ต้องรีบออก แล้วก็ทำงานต่อเลย ไม่ได้กลับเข้าบ้าน พี่ถึงได้อิจฉาอิงไง ทำงานของตัวเองไม่ต้องจำกัดเวลาดีออก ทานเยอะๆ นะคะ”อธิบายพลางตักกับข้าวใส่จานให้อิงฟ้าด้วย ทำเรื่อยๆ เหมือนไม่มีอะไร แต่อิงฟ้ารู้สึกดี กับการกระทำของสายธารเป็นอย่างมาก
“ขอบคุณค่ะ พี่ก็ทานเยอะๆ นะคะ ยิ่งไม่สบายอยู่ด้วย อิงอยากดูแลพี่นะคะ”พูดออกไปตามใจคิด แต่กลับทำให้สายธารชะงักงัน อย่างคิดไม่ถึงว่าอิงฟ้าจะกล้าพูด
“เอ่อ...ก็ที่พี่ไม่สบายขนาดนี้ ก็เพราะอิงนี่ค่ะ ถึงได้เปียกฝน”อิงฟ้าแก้ตัวเขินๆ เมื่อเห็นอาการของสายธาร
“พี่ไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย อย่าคิดแบบนั้นเลยค่ะ พรุ่งนี้ก็หายแล้ว แข็งแรงจะตาย”
“ค่ะ แข็งแรงมากๆ แค่โดนละอองฝนก็ไข้ขึ้นแล้ว”อิงฟ้าล้อยิ้มๆ
“น้องอิงอ่ะ พูดซะพี่ดูแย่เลยเนอะ”พูดยิ้มๆ
“ขอโทษค่ะ อิงแค่ล้อเล่น โกรธเหรอคะ”อิงฟ้ารู้สึกร้อนรน
“อะไร...เรื่องแค่นี้โกรธก็บ้าแล้ว แต่จะว่าไปก็จริงของอิงนะ แค่โดนละอองฝนก็ป่วยซะแล้ว อีกหน่อยแค่ได้ยินเสียงฟ้าร้องก็คงจะไข้ขึ้นแล้วนะ คนแก่ก็งี้แหล่ะ”สายธารแกล้งพูดติดตลก ทำให้อิงฟ้าหัวเราะขำ
“ใครว่าคะ ไม่แก่ซะหน่อย พี่ยังดูดีออก แต่ถึงแก่อิงก็ชอบค่ะ”อิงฟ้าบอกความในใจของตัวเองออกไป
“หา...”สายธารรู้สึกตกใจ กับคำพูดของอิงฟ้าที่ได้ยิน
“จริงๆ นะคะ อิงชอบพี่ธาร แล้วอิงคิดว่าพี่ก็รู้”อิงฟ้าเริ่มเดินหน้ารุกต่อ ‘ไหนๆ ก็เผลอออกไปแล้ว ก็บอกซะเลย อะไรมันจะเกิดก็ให้มันเกิด’ อิงฟ้าตัดสินใจเดินหน้า ทำตามใจของตัวเอง
“น้องอิง...”สายธารกลายเป็นคนที่พูดอะไรไม่ออกขึ้นมาซะเฉยๆ
“คุณธารค่ะ...แม่ให้เอายามาให้ค่ะ”น้ำฝนช่วยชีวิตสายธารไว้อีกครั้ง
“ขอบใจจ๊ะ”สายธารบอกน้ำฝนเสียงแผ่วเบา แต่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของอิงฟ้า
“อย่าลืมทานด้วยนะคะ หรือว่าต้องให้แม่มาเฝ้า”น้ำฝนบอกก่อนที่จะยกจานชาม ที่ทั้งสองคนทานเสร็จแล้วออกไป
“เออน่า รู้แล้วสั่งจังเลย”สายธารว่าตามหลังน้ำฝน
“แสดงว่าพี่ธาร ทานยายากใช่ไหมค่ะเนี่ย ถึงกับต้องให้ป้านิดมาคุมเลยเหรอคะ”อิงฟ้าถามด้วยรอยยิ้มอย่างล้อๆ
“อย่าไปฟังฝนมัน เพ้อเจ้อไปเรื่อย”สายธารแกล้งว่า ด้วยสีหน้าแหยๆ
“งั้นทานเลยค่ะ นี่ค่ะยาจะได้หายเร็วๆ อิงเป็นห่วงนะคะ”อิงฟ้าหยิบแก้วใส่ยายื่นส่งให้สายธาร
“เดี๋ยวค่อยทานก็ได้ เพิ่งจะทานข้าวเสร็จ”สายธารบอกปัดเบาๆ
“ไม่ได้ค่ะ ทานเดี๋ยวนี้เลยนะคะ”อิงฟ้าหยิบยาออกจากแก้ว ยื่นใส่ไปที่ปากของสายธาร ในลักษณะของการป้อน พร้อมกับสายตาที่จ้องมองหน้าของสายธาร ในเชิงขอร้องแกมบังคับ
“พี่ทานเองได้”สายธารหยิบยาจากมือของอิงฟ้า มาใส่ปากตัวเอง พร้อมกับดื่มน้ำจนหมดแก้วใหญ่ ที่น้ำฝนเอามาวางไว้ให้อย่างรู้ใจ
“อะไรกันคะ ทานยาเม็ดนิดเดียว ดื่มน้ำเยอะจัง”อิงฟ้าพูดล้อพร้อมเสียงหัวเราะเบาๆ
“พี่กลัวมันจะติดคอนี่นา”สายธารบอกเบาๆ หน้าแดงด้วยความอาย อิงฟ้าจ้องมองอย่างหลงใหล
“ไปเดินเล่นย่อยอาหารกันดีกว่าค่ะ”สายธารเอ่ยชวน กลบเกลื่อนความเขินอาย กับสายตาของอิงฟ้า
“แม่...พี่อิงฟ้านี่ต้องเป็นคนสำคัญของคุณธารแน่ๆ”น้ำฝนบอกผู้เป็นแม่ เมื่อละสายตาจากสายธารกับอิงฟ้า ที่เดินเคียงคู่กันอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้าน
“อะไรของแกอีกล่ะ แม่บอกแล้วว่าอย่าไปยุ่งเรื่องของคุณธารมากนัก เดี๋ยวรู้ขึ้นมาจะโกรธเอา แม่ก็ช่วยอะไรแกไม่ได้นะ”ป้านิดบอกอย่างเอือมระอาในตัวลูกสาว ที่ชอบยุ่งกับเรื่องของเจ้านาย ถึงแม้สายธารจะปฏิบัติกับเธอ และลูกเหมือนเป็นญาติก็ตาม
“หนูก็แค่สงสัย ตั้งแต่พี่จันทร์จากไป ก็ไม่เคยเห็นพาใครมาที่บ้านอีก แต่นี่กลับให้พี่อิงมาหาถึงบ้าน แต่จะว่าไปพี่อิงเด็กกว่าคุณธารตั้งเยอะนะแม่นะ หนูอาจจะคิดมากไป เหมือนที่แม่ว่าก็ได้”น้ำฝนตั้งข้อสงสัย
“เออ...รู้ตัวก็ดีแล้ว แกน่ะมันบ้า”ป้านิดว่าก่อนจะเดินหายเข้าครัวไป
“อิงคงต้องกลับแล้วล่ะค่ะ รบกวนพี่ธารมานานมากแล้ว พี่จะได้พักผ่อน จะได้หายเร็วๆ”อิงฟ้าบอก เมื่อพากันเดินมานั่งศาลาได้สักพักแล้ว
“อย่าถือว่าเป็นการรบกวนเลยจ๊ะ พี่ซิต้องขอบคุณน้องอิงที่มาอยู่เป็นเพื่อนพี่ ไม่งั้นพี่ก็คงเบื่อมากเลยแหล่ะ งานก็ไปทำไม่ได้”สายธารบอกอย่างรู้สึกดี
“จริงๆ แล้วพี่ต้องพักเสียงนะคะ เลยกลายเป็นว่าอิงมาชวนคุยซะงั้น”อิงฟ้าบอก พร้อมกับเสียงหัวเราะเบาๆ
“อื้อ...คิดมากน่า ไปเถอะพี่ไปส่งที่รถ”สายธารตัดบทก่อนจะลุกเดินนำออกไป อิงฟ้ารีบเดินไปเคียงคู่ พร้อมกับรอยยิ้มที่ฉายชัดเต็มใบหน้า
“ขับรถดีๆ นะจ๊ะ ถึงบ้านแล้วโทรบอกพี่ด้วย ไม่ต้องโทรบอกหน่อยล่ะ”สายธารล้ออิงฟ้ายิ้มๆ
“เจ้าค่ะ...ดูแลตัวเองด้วยนะคะ”อิงฟ้าบอกด้วยรอยยิ้มของความสุข ก่อนจะเคลื่อนรถออกจากบ้านของสายธารอย่างช้าๆ มองกระจกหลัง ยังเห็นสายธารยืนอยู่ที่เดิม เธออยากให้สายธารอยู่ในสายตานานที่สุด เท่าที่จะทำได้...
“คนป่วย ท่าทางจะหายสนิทเลยนะคะ”น้ำฝนล้อสายธารที่เดินเข้าบ้านมา หลังจากยืนมองจนรถของอิงฟ้าลับสายตาแล้ว
“อะไรยายฝนเทียม พูดมากน่าเรา”สายธารจับหัวน้ำฝนโยกเบาๆ แก้เขิน เมื่อเห็นสายตาล้อเลียนของเด็กสาว
“ทำอะไร อย่านึกว่าเด็กจะไม่รู้เรื่องนะคะ เดี๋ยวจะฟ้องแม่เลี้ยง”น้ำฝนแกล้งทำเสียงขู่
“เล่นถึงแม่เลยเหรอ ถ้าแม่รู้เรื่องเมื่อไหร่ เธอโดนแน่ๆ อดเงินค่าขนมเลยนะจ๊ะ”จากที่โยกหัวเบาๆ กลายเป็นตบลงไปหนักๆ สองทีซ้อนเมื่อโดนขู่
“โอ๊ย...! เดี๋ยวฝนก็ฉี่รดที่นอนกันพอดี คุณธาร”น้ำฝนร้องลั่นคลำหัวป้อยๆ
“ดี...วันหลังจะได้ไม่ยุ่งเรื่องของผู้ใหญ่”สายธารหันมาว่า ก่อนจะเดินขึ้นห้องไป โดยมีน้ำฝนบ่นตามหลังเบาๆ เพราะกลัวจะโดนอีกรอบ
สายธารอาบน้ำเสร็จออกมาเปิดวิทยุฟัง ปกติเวลานี้เธอต้องนั่งจัดรายการ แต่คืนนี้เธอฟังอรอุมาจัดรายการแทนเธอ
(สวัสดีค่ะมิตรรักแฟนเพลงของดีเจสายธาร อย่าแปลกใจนะคะ ว่าทำไมค่ำคืนนี้เสียงดีเจสายธารถึงได้ห้าวขนาดนี้ อรอุมาสาวสวยประจำสถานีเองค่ะ คืนนี้มารับหน้าที่แทนดีเจสายธาร พี่สาวที่แสนจะอบอุ่นของน้องๆ แต่ตอนนี้ดีเจสายธารต้องไปทำความอบอุ่นให้ตัวเองอยู่ค่ะ เนื่องจากป่วยเลยต้องหยุดซ่อมแซมตัวเองก่อน หายแล้วจะกลับมาซ่อมแซมคุณผู้ฟังเหมือนเดิมค่ะ ใครอยากฝากอะไรถึงดีเจสายธาร ฝากได้นะคะ อรเชื่อว่าพี่สาวต้องนอนฟังอยู่ที่บ้านแน่ๆ ค่ะ)
‘อรอุมาจัดรายการได้ฮาดีเหมือนกันนะเนี่ย’ สายธารฟังไปยิ้มไป
เสียงเรียกเข้ามือถือดังเข้ามาพอดี สายธารเดินไปหยิบมือถือมาดู ชื่อของอิงฟ้าพร้อมกับรูปที่เธอแอบถ่าย ยามที่อิงฟ้าเผลอ โชว์ที่หน้าจอ สายธารยิ้มก่อนจะกดรับ
“ถึงบ้านแล้วเหรอคะ”เสียงที่พูดออกไป พยายามให้เป็นปกติมากที่สุด
“ค่ะ อิงถึงบ้านแล้ว คิดถึงอิงบ้างไหม...”เสียงที่ตอบกลับมา พร้อมกับคำถาม ทำเอาสายธารนิ่งอึ้งพูดไม่ออก
“อิงคิดถึงพี่ธารจังค่ะ”เมื่อไม่มีเสียงตอบกลับ อิงฟ้าก็เผยความรู้สึกของตัวเองออกไปอีก
“อิง...ถึง...นานหรือยัง อาบน้ำแล้วเหรอคะ”สายธารตะกุกตะกักถามออกไป โดยไม่ตอบคำถาม
“ถึงได้สักพักแล้วค่ะ อาบน้ำเสร็จแล้วก็รีบโทรหาพี่เลยค่ะ” อิงฟ้าถอนหายใจเมื่อไม่ได้คำตอบ แต่ก็ยังคงคุยกับสายธารเหมือนปกติ ‘เอาน่าอย่างน้อยๆ เราก็ได้บอกให้เค้ารู้ ว่าเราคิดกับเค้าอย่างไร จะออกหัวหรือก้อย ก็ต้องลองเสี่ยงไป ดีกว่าไม่ได้ทำอะไรเลย’
“พี่ทำอะไรอยู่คะ น่าจะนอนได้แล้วนะคะ จะได้หายเร็วๆ”
“นอนฟังน้องอรจัดรายการแทนอยู่ค่ะ ยังไม่ง่วงเลย ปกติเวลานี้ไม่ใช่เวลานอนของพี่นี่นา”
“คุณอรก็จัดรายการสนุกดีนะคะ เพิ่งเคยฟัง ไม่ค่อยได้ฟังคนอื่นจัดเท่าไหร่ค่ะ ฟังแต่พี่ธารคนเดียว อื้อ...เดี๋ยวอิงขอเพลงให้พี่ดีกว่า”อิงฟ้าบอกเสียงใส
“เพลงอะไรค่ะ ขอพี่ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่จัดให้”สายธารรีบทักท้วง
“อิงอยากฟังวันนี้นี่ค่ะ ส่งข้อความไปแล้วค่ะ รอฟังนะคะ”
(มีคนเข้ามาขอเพลง ฝากให้ดีเจสายธารของเราเยอะ แยะมากมายเลยค่ะ แต่คนนี้น่าสนใจ ชื่อคุ้นๆ เหมือนกับว่าครั้งหนึ่ง ดีเจสายธาร เคยตามหาคนชื่อนี้ อิงฟ้าชื่อเพราะและแปลกดีค่ะ เขียนมาสั้นๆ แต่ได้ใจความ ‘ใจกลางความรู้สึกดีๆ มันคือความรัก’ นี่เป็นการขอเพลง หรือโค้ดลับค่ะน้อง พี่รู้สึกงง เอ...! สงสัยคงต้องให้เจ้าของรายการ มาแกะรหัสลับเอาเองซะแล้วนะคะ แต่ถ้าเอาแค่สติปัญญาที่มีอยู่น้อยนิดของอร อรขอเปิดเพลงใจกลางความรู้สึกดีๆ ให้ฟังก่อนละกันนะคะ เผื่อใครบางคนที่อิงฟ้าอยากบอก จะรับรู้ได้)
ขอฉันนั้นขอดูแลเธออยู่ตรงนี้
พร้อมเพราะฉันพร้อมจะเข้าใจ ใส่ใจมอบสิ่งดีๆ
จะวันนี้หรือพรุ่งนี้ จะทำให้เธอมั่นใจ
แม้และถึงแม้วันเวลาผ่านเพียงไหน
ฉันนั้นก็พร้อมที่จะไปกับเธอได้สุดทาง
ที่ๆ มีเธอและฉัน
มันก็เป็นเหมือนใจกลาง ความรู้สึกดีๆ
ตั้งแต่ฉันได้พบเธอไม่มีใครเปลี่ยนใจฉันได้
ตั้งแต่ฉันได้พบเธอ ก็มองไปได้ไกลถึงจุดหมาย
ตลอดชีวิตฉันอยู่ตรงนี้มาเพื่อรอใคร
จะบอกไปผ่านในเสียงเพลง ฟังดูก็จะรู้เอง
***ใจกลางความรู้สึกดีๆ ศิลปิน: เอ๊ะ จิรากร ***
สายธารได้ยินที่อรอุมาพูดทุกอย่าง หลับตายิ้มกริ่มฟังเพลง และครุ่นคิดถึงสิ่งที่อิงฟ้า พยายามจะบอกกับเธอ เธอรับรู้ทุกความรู้สึก ที่อิงฟ้าพยายามบอก พยายามทำให้ แต่ที่เธอยังทำเฉยๆ เก็บงำความรู้สึกของตัวเองไว้ เพราะเธอไม่รู้ว่าที่อิงฟ้าพยายามทำ เป็นแค่ความรู้สึกเพียงแค่ชั่วครู่ชั่วยามหรือเปล่า เธออายุเยอะแล้ว ไม่อยากเป็นเพียงแค่ของเล่น หรือทางผ่านของใคร แต่เธอก็รู้สึกดี และชื่นชอบอิงฟ้าอยู่ไม่น้อย รู้สึกดีทุกครั้งที่อยู่ใกล้เด็กคนนี้
อิงฟ้าชอบใจในสิ่งที่อรอุมาพูด เหมือนกับเข้ามานั่งอยู่ในใจเธอ อิงฟ้ารับรู้ได้ว่าสายธารไม่ได้รังเกียจเธอ เพียงแต่อาจจะยังไม่รับไมตรีจากเธอซะทีเดียว แต่เธอไม่มีวันท้อหรอก ‘กว่าจะหากันเจอ อิงไม่ปล่อยให้พี่หลุดมือไปแน่นอน’ อิงฟ้าหลับตาพริ้มอย่างรู้สึกดี...
ข่าว
