บทที่ 3
เพียงฟ้ารู้สึกว่าตัวเองชักเข้าใจอะไรได้มากขึ้น เมื่อได้มาบ้านของเขาเป็นครั้งที่สอง ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไม่ว่าบ้านหรือเขา มีแต่เธอที่ แปรเปลี่ยนไป
ในขณะที่ทุกอย่างกำลังดำเนินอยู่ เธอนึกถึงผู้หญิงคนนั้น คิดถึงผมหอมกรุ่นด้วยแชมพู ผิวเย็นขาวใส ถ้าเพียงฟ้าจูบเธอคนนั้น จูบแก้มใสๆ นั่น แล้วละไปซอกคอสูดกลิ่นสบู่หอมจากตัวเธอ
ทุกอย่างจบลงแล้วโดยที่เพียงฟ้าไม่เจ็บปวดหรือแม้แต่รู้สึกเหมือนคราวแรก ผู้หญิงลึกลับคงช่วยเธอได้จริงๆ เธอแค่หลับตาแล้วปล่อยให้ทุกอย่างเคลื่อนไหวไปเหมือนสิ่งเหล่านั้นไม่เกี่ยวกับเธอ
กลิ่นน้ำฝนของเขาคละคลุ้ง เพียงฟ้ารู้สึกอยากอาเจียนยิ่งกว่าอะไร มันเหม็น เปรี้ยว คาว และอะไรต่อมิอะไร เธอจะต้องพยายามไม่มากับเขาอีก
“ฟ้ามีความสุขไหม” เขาถามเสียงเบาด้วยความเหนื่อย
เพียงฟ้าหัวเราะเบาๆ “ค่ะ ฟ้ามีความสุข” เธอแอบเพิ่มในใจเอาเองว่า ที่ได้คิดถึงผู้หญิงคนนั้น เขาไม่ได้อยู่ส่วนไหนเลยของความคิดเธอ
ใครๆ ต่างบอกเธอว่าผู้หญิงกับผู้ชายนั้นต่างกัน ผู้ชายเซ็กซ์มาก่อนความรัก แต่ผู้หญิงเพราะรักถึงยอมมีเซ็กซ์ เพียงฟ้าขอเถียงตอนนี้เลยว่า ไม่มีอะไรแน่นอน เธอคิดว่าเพศเป็นสิ่งที่เคลื่อนไหวตลอดเวลา ดูอย่างเพื่อนหลายๆ คนของเธอสิ จากเลสเบี้ยนเปลี่ยนเป็นผู้หญิงที่ชอบผู้ชาย ไม่นานนักกลายเป็นทอม แล้วสุดท้ายก็กลับมาเป็นเลสเบี้ยนเหมือนเดิม
เธอคิดว่าความรักเป็นเรื่องไร้เพศ คนๆ หนึ่งสามารถรักทั้งพ่อที่เป็นผู้ชายและแม่ที่เป็นผู้หญิงได้พร้อมๆ กัน มันก็เป็นเครื่องพิสูจน์ได้อย่างดีแล้วไม่ใช่เหรอ แล้วเหตุใดใครๆ จึงแบ่งแยก ว่าฉันชอบผู้หญิง ฉันชอบผู้ชาย คนเพศอื่นไม่ได้อยู่ในลักษณะที่จะมาเป็นคนรักได้
สำหรับเพียงฟ้าแล้วเธอไม่ได้คิดจะแบ่งแยกเพศอะไรมากนัก เธอแค่แอบชอบผู้หญิงด้วยกันตั้งแต่ประถม เมื่อขึ้นมัธยมเธอก็ชอบผู้หญิงคนใหม่ ไม่ใช่เพราะเธอมีแต่เพื่อนผู้หญิง คบแต่ผู้หญิงเธอเลยไม่สนใจผู้ชาย ตรงกันข้ามในชีวิตเธอเห็นผู้ชายมากมาย แต่ทุกคนล้วนผ่านมาและผ่านไป เพียงฟ้าไม่เคยรู้สึกอยากเป็นแฟนกับใครเลย แต่ไม่แน่นะ สักวันเธออาจชอบผู้ชายก็เป็นได้ ใครจะรู้
ไดอารี่ ในเช้าวันที่ครึ้มฝน
มีอะไรที่แน่นอนไหมในโลกใบนี้ เพศ เซ็กซ์ คน
แม้ว่าเกมเพิ่งเริ่มต้น แต่ฉันรู้สึกเหมือนมันผ่านมานานมากแล้ว
ผู้หญิงคนนั้นหายไปเลย ไม่แม้แต่มาที่ร้านสักครั้ง แต่หวังว่าจะได้พบเธออีก
Subject : นกขอร้อง
อย่าทำอย่างนั้นเลยฟ้า นกรักฟ้านะ ฟ้าอย่าทำร้ายตัวเองสิ เรื่องที่ผ่านมาแล้วฟ้าปล่อยให้มันผ่านไปไม่ได้เหรอ นกรู้ว่าฟ้ายังโกรธยังเจ็บใจอยู่มาก แต่นกขอร้อง ฟ้าอย่าทำร้ายตัวเอง
นกยอมทำทุกอย่างให้ฟ้าเลิกกับไอ้บ้านั่น ขอแค่ฟ้าหยุดมีสิ่งน่าขยะแขยงกับมันสักที
รักฟ้ามาก
นก
ฉันไม่ได้ทำร้ายตัวเองนก ฉันทำร้ายเธอต่างหาก เรื่องที่ผ่านมาแล้วควรปล่อยให้มันผ่านไปเหมือนลมน่ะเหรอ ถ้าฉันทำได้อย่างนั้นคงไม่ต้องหนีเธอมาอย่างนี้ แล้วต่อให้เธอยอมแลกทุกสิ่งก็หยุดฉันไม่ได้ ฉันจะไม่เลิกแม้มันจะน่าสะอิดสะเอียนแค่ไหนก็ตาม เธอโต้ตอบในใจ
วันนี้เพียงฟ้าอยากอยู่เฉยๆ ในห้องมากกว่าอยากออกไปไหน เธอรู้สึกเหนื่อยหน่ายกับสิ่งรอบกายที่เกิดขึ้น ก่อนหยิบหนังสือที่อ่านค้างไว้เมื่อนานแล้วออกมาอ่าน ‘มีดประจำตัว’ ของชาติ กอบจิตติ
เธออ่านอยู่นานจนเวลาล่วงเข้าตอนเย็นเมื่อไหร่ไม่รู้ รู้อย่างเดียว เธอชอบสิ่งที่อยู่ในหนังสือเล่มนี้เหลือเกิน โดยเฉพาะเรื่องรองสุดท้ายนั่น เพียงฟ้าติดใจ ยกให้เป็นเรื่องสั้นดีเด่นอีกเรื่องในใจของเธอ
ไม่ใช่แค่คนบางคนที่มีมีดประจำตัวได้ แต่เธอคิดว่ามนุษย์ทุกคนล้วนมีมีดที่คมแวววับ รอที่จะเชือดเฉือนเนื้อคนที่ต้องการได้ทุกเวลา เธอเผยยิ้ม และพี่เอกกับนกก็คือเหยื่อของเธอ จะแปลกอะไรในเมื่อเธอเองก็โดนแล่ โดนถลกหนังมาก่อน เธอเข้าใจความเจ็บปวดนั้นได้ดี
รถเบนซ์สีบรอนซ์เงาจอดรอเธอหน้าประตู เขาลดกระจกลงแล้วโบกมือทักทาย น่าหมั่นไส้ไม่หายผู้ชายคนนี้ เธอไม่โบกมือตอบให้เขาได้ใจหรอก เพียงฟ้าเปิดประตูแล้วเข้าไปนั่งอย่างสงบโดยที่ไม่ปริปากเอ่ยคำพูดใดออกมา
อมยิ้มอีกแล้ว เธอคิด เมื่อไหร่จะหยุดยิ้มแบบนั้นสักที เหมือนคนมีอะไรในใจตลอด สำหรับเพียงฟ้ามันยิ่งทำให้เขาดูไม่น่าไว้ใจยิ่งขึ้น ทั้งๆ ที่ตลอดหลายวันเขาก็มารับส่งปกติ ไม่เคยจาบจ้วงล่วงเกินเธอแม้แต่น้อย มีเพียงแต่ท่าทางของเขานั่นแหละที่เธอยังขัดใจอยู่
“ถ้าเลิกงานแล้วไปทานข้าวกันไหม” เขาถามขึ้นมาเมื่อเกือบถึงที่ทำงานของเธอ
เพียงฟ้ามองหน้าเขา ไม่ค่อยเข้าใจนักกับสิ่งต่างๆ ที่เกิดขึ้น ที่เขาทำ เขายิ้ม และตอนนี้กำลังชวนเธอ
“ก็ได้ เอาร้านที่อร่อยๆ แล้วกัน คุณเลี้ยงนะ” เธอชักนึกอยากแกล้งเขา
“เรียกผมว่าเอ็มก็ได้ ผมยังเรียกว่าฟ้าเลย เรียกคุณมันดูห่างเหินยังไงชอบกลนะ” เขาพูดเรื่อยๆ แต่เธอต้องหน้านิ่วคิ้วชนกัน
“แล้วฉันกับคุณไม่ได้ห่างเหินเหรอ เรียกอย่างนี้น่ะดีแล้ว พอแผลฉันหายคุณก็คงไม่จำเป็นต้องมาช่วยขับรถไปส่งอีก” เธอพูดเสียงเรียบบอกความจริงโดยไม่รักษาน้ำใจ
เขานิ่งเงียบไป เหมือนกำลังครุ่นคิดสิ่งที่เพียงฟ้าพูด
“ถ้าอย่างนั้นผมว่าเรามาเป็นคนรู้จักกันดีไหม ถ้าคุณว่างก็ไปเที่ยวกัน ดูหนัง ฟังเพลง หรือว่าทานข้าวกัน” เขารวบรัด ไม่เอ่ยถามเธอสักคำว่าอยากเป็นคนรู้จักกับเขาไหม เพียงฟ้าได้แต่ถอนหายใจในความมั่นใจของผู้ชายคนนี้จริงๆ
“ก็ตามใจ แต่ฉันไม่ใช่คนน่าคบอะไรมากมายหรอกจะบอกคุณไว้ให้ แล้วคุณจะได้รู้” เธอพูดทิ้งท้ายก่อนจะลงรถแล้วเดินไปเปิดร้าน
ในขณะที่ประตูร้านกำลังจะเปิด ข้อมือของเพียงฟ้าก็ถูกกระชากอย่างแรง เธอหันกลับไปมองคนที่ทำแบบนี้ แล้วเขาก็ยืนทำหน้าโกรธเธออยู่ตรงนั้น
“พี่เอก ปล่อยนะ ฟ้าเจ็บ” เธอบอกด้วยอารมณ์ที่ไม่ดีนัก
“ไอ้หมอนั่นมันเป็นใคร ทำไมถึงมาด้วยกัน หรือว่าฟ้าไปค้างกับมันแล้ว” เขาถามด้วยเสียงกระโชกโฮกฮาก พร้อมกับจับข้อมือเพียงฟ้าแน่นขึ้นไปอีก จนเธอคิดว่ามันคงใกล้จะหักแล้ว
“นี่เขาเป็นคนดี แล้วฟ้าจะมากับใครก็ไม่เห็นเกี่ยวไรกับพี่เอกนี่ ฟ้าต้องรายงานตลอดเวลาเลยรึไง ว่าไปกับใคร ทำอะไร อยู่ที่ไหน อย่ามาพูดจาแบบนี้กับฟ้านะ ฟ้าไม่คิดต่ำๆ เหมือนพี่หรอก” เพียงฟ้าตอบกลับเขาด้วยอารมณ์เดียวกัน
“อ้อไม่ปฏิเสธ แสดงว่ายอมรับใช่ไหมว่านอนกับมันแล้ว” เพียงฟ้าต้องกัดฟันไม่ให้ร้องด้วยความเจ็บปวด เพราะเขาทำข้อมือเธอระบมไปหมด
“อย่ามาใส่ร้ายกันนะ ฟ้าไม่ได้ร่าน! เข้าใจไหม ถ้าเป็นอย่างนั้นพี่คงไม่ได้ไปหรอก” เธอย้อนเขา เบื่อที่จะมาต่อล้อต่อเถียงเรื่องที่ไม่มีมูลอะไร
เขาได้ฟังเรื่องเป็นคนแรกของเธอก็เริ่มใจเย็นลง เพียงฟ้าคงไม่ใช่ผู้หญิงอย่างนั้นแน่ ไม่อย่างนั้นเขาจะเป็นคนแรกของเธอเหรอ เขาคิดพร้อมกับปล่อยข้อมือ
เธอกุมข้อมือตรงที่แดงเป็นรอยนิ้วนั้น เจ็บจริงๆ ให้ตายสิ อยากบอกจบจริงๆ ถ้าไม่ติดว่าต้องเถียงกันมากว่านี้เธอคงบอกยุติความสัมพันธ์ไปแล้ว แต่ก็ดีเธอจะได้มีข้ออ้างไม่ยุ่งกับเขาสักพักใหญ่ๆ
“ฟ้า พี่ขอโทษนะ พี่หึงจริงๆ ที่อยู่ๆ มีผู้ชายคนอื่นมาส่งฟ้าน่ะ” เขาพูดและพยายามเอามือมาจับที่ข้อมือเพื่อปลอบโยน แต่เพียงฟ้าสะบัดหนี ไม่พูดจาอะไรกลับไป เขาได้แต่ยืนหัวเสียอยู่ตรงนั้นขณะที่เพียงฟ้าเปิดร้านต่อไปโดยไม่สนใจ
เขาคงต้องควบคุมอารมณ์ตัวเองให้มากขึ้น หึงเธอให้น้อยลง คนรักกันต้องเชื่อใจกันสินะ แต่เขาพลาดไปแล้ว และคงต้องง้อเธออีกนานกว่าจะกลับมาดีเหมือนเดิม
“อืม อร่อย” เพียงฟ้ารู้สึกแพ้เขาอีกอย่างแล้ว เขาเพียงแต่ยิ้มไม่กล่าวอะไร
“แล้วคุณไม่มีธุระที่ไหนเหรอ ว่างขนาดมาพาคนไม่รู้จักมาทานข้าวเชียว” เธอเหน็บแนมเขาด้วยความหมั่นไส้ในรอยยิ้มนั้น
“ไม่มีหรอก แต่ผมว่างพอที่จะพาคนที่รู้จักมาทานข้าวต่างหาก” เขาย้อนกลับ
เพียงฟ้าไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เธอรู้ว่าต่อให้เธอพูดอีกกี่ครั้ง เขาก็หัวแข็ง ยืนยันในความคิดตัวเองเหมือนเดิม
ไดอารี่ ในวันที่ยุ่งเหยิง
ผู้ชายคนนั้นดื้อจริงๆ พูดอะไรไปก็ทำท่าจะไม่ฟังอย่างเดียว เอาเถอะอย่างน้อยฉันก็ไม่ได้อึดอัดอะไรมากนัก
พี่เอกทำบ้าบอสิ้นดีเมื่อเช้านี้ ดีล่ะ ฉันจะได้สบายใจ ไม่ต้องทนทำอะไรแบบนั้นอีกพักใหญ่...เฮ้อ แต่ข้อมือยังบวมแดงไม่หาย คงต้องเอายาทาแล้วมั้งเนี่ย แย่ชะมัด
หน้าประตูร้านมีดอกลิลลี่สีขาวสวยช่อใหญ่สอดอยู่ เจ้าของดอกไม้ยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่ที่รถคันเดิม เพียงฟ้าหยิบดอกไม้ออกวางไว้ที่พื้น แล้วเปิดประตูร้านเข้าไปโดยไม่ได้หยิบช่อนั้นตามเข้าไปด้วย
เขาหุบยิ้มลงในทันที คิ้วขมวดด้วยความคิด ว่าจะทำอะไรให้เพียงฟ้าใจอ่อนได้อีกนะ
การ์ดใบเล็กถูกยื่นมาตรงหน้าของเพียงฟ้า เธอหยิบมาอ่าน
‘พี่ขอโทษ พี่ผิดไปแล้ว ดีกันนะครับ’ เพียงฟ้าทำหน้าตาเฉยชา ก่อนจะวางมันลงไปที่มุมโต๊ะ
ไม่ว่าเขาจะทำอะไรในตอนนี้ก็ทำให้เพียงฟ้ากลับไปไม่ได้หรอก ตอนนี้คือโอกาสดีที่เธอจะได้หยุดพักระหว่างเล่นเกม เรื่องอะไรเธอจะยอมเห็นใจเขาแล้วปิดโอกาสของตัวเอง
ร้านก๋วยเตี๋ยวแถวคูเมืองเพื่อนเธอบอกหนักหนาว่าอร่อย ไม่มาทานแล้วจะเสียใจ แล้ววันนี้เธอก็บอกเขาแล้วว่าไม่ต้องมารับ เธอหายดีแล้ว
เพียงฟ้ายังไม่ทันได้สั่งอาหาร ก็มีหญิงสาวคนหนึ่งนั่งลงข้างเธออย่างรวดเร็ว เธอเห็นอะไรสักอย่างที่ปลายหางตาจึงหันกลับไปมอง แล้วเพียงฟ้าก็ต้องอ้าปากค้าง หญิงสาวลึกลับยิ้มเย็นๆ ให้กับเธอ
“นั่งด้วยได้ไหมคะ” สาวสวยถาม
“ได้สิคะ” เธอพยายามควบคุมความรู้สึกประหลาดใจ ไม่นึกว่าจะได้เจอกันที่ร้านอาหารอีกแล้ว แถมคราวนี้ผู้หญิงแปลกๆ คนนี้ถึงกับมานั่งข้างเธออีกด้วย
“เจอกันมาตั้งสามครั้งแล้วยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร” เธอลอบถาม
“อรอุมา เรียกอรเฉยๆ ก็ได้ค่ะ” ผู้หญิงคนนั้นตอบ
“งั้นเราเพียงฟ้า เรียกฟ้าเฉยๆ ก็ได้เหมือนกัน” เธอหยอกกลับไปบ้าง
เพียงฟ้ารู้สึกว่าการทานอาหารมื้อนี้เธอมีความสุขเป็นพิเศษ ทั้งๆ ที่เธอและอรอุมาแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลยด้วยซ้ำ เพียงแต่นั่งทานก๋วยเตี๋ยวแล้วลอบมองกันเท่านั้นเอง
ยิ่งมองผู้หญิงคนนี้ เธอยิ่งรับรู้ถึงความสวยของคนตรงหน้า เป็นความสวยแบบที่เพียงฟ้าไม่เคยเจอจากผู้หญิงคนไหน แม้แต่ชิดชนกก็เทียบกับเธอคนนี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย มันช่างดึงดูดเธอเหลือเกิน มองเท่าไหร่ก็ไม่เบื่อ โดยเฉพาะแววตาเศร้าคู่นั้น เธออยากจะรู้นักว่าผู้หญิงคนนี้มีสายตาแบบนั้นได้ยังไง ใครทำให้เธอต้องเจ็บปวดขนาดนั้น
โดยไม่ได้นัดหมาย เธอกับอรอุมาเดินเลียบริมคลอง มองน้ำที่ไหลเอื่อยๆ กับน้ำพุสีแปลก ไม่มีใครเอ่ยคำพูดใดออกมา เพียงฟ้าเดินอย่างช้าๆ สูดกลิ่นอากาศสดชื่น แต่สิ่งที่เธอสนใจที่สุดไม่ใช่บรรยากาศ แต่เป็นคนข้างๆ ต่างหาก
เธอรู้สึกเหมือนรอคอยโอกาสนี้มาตลอด เวลาที่จะได้รู้จักผู้หญิงคนนี้ คนที่ทำให้เธอสนใจได้ไม่เว้นแต่ละวัน คนที่เธอเผลอลืมตัวเขียนใส่ไดอารี่หลายต่อหลายครั้ง คนที่เศร้าถึงเพียงนี้
“คุณมีแฟนรึเปล่าคะ” หล่อนถาม
“ไม่มีค่ะ” เธอยิ้มเหยียดพลางนึกถึงชิดชนกอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมล่ะคะ” ผู้หญิงคนนั้นมองเธอด้วยสายตาประหลาด
“ไม่เจอคนที่รักจริงมั้งคะ” เพียงฟ้านึกถึงการหักหลังการอย่างเจ็บปวด อรอุมาจับมือเธอเบาๆ ปลอบประโลมเธอให้หายเศร้า
“ขอบคุณ” เธอเอ่ยกระซิบ
ผู้หญิงคนนั้นหันมามองหน้าเธอ รั้งเธอไม่ให้หนีไว้ด้วยการกุมมือ แล้วทำในสิ่งที่เธอต้องตะลึง
อรอุมาแตะริมฝีปากของตัวเองเข้ากับปากของเธอ นุ่มจัง หอมเหมือนอะไรสักอย่าง เพียงฟ้าเคลิบเคลิ้มไปกับจูบนั้น ผู้หญิงคนนี้จูบเก่งจริงๆ ให้ตายเถอะ เธอรู้สึกราวกับร่างกายจะหลอมละลาย
“ไปนอนกับฉันไหม” เธอคนนั้นถามหลังจากที่ละริมฝีปากบางออกมาจากปากของเธอ
เพียงฟ้ารู้สึกปวดเมื่อยไปทั้งตัว เธอลืมตา ผู้หญิงคนนั้นยืนเปลือยอยู่ริมหน้าต่าง ไม่กลัวสักนิดว่าใครจะเห็น ไม่กลัวว่าฝนที่โปรยปรายนั้นจะเปียกตัวเอง เหมาะกับวันฝนตกจริงๆ ด้วย เพียงฟ้าอมยิ้ม
‘ไปนอนกับฉันไหม’ เธอรู้สึกว่าประโยคนี้ยังคงก้องในหัวของเธอ เป็นคนที่แปลกเสียจริง อยู่ๆ ก็มาจูบ อยู่ๆ ก็มาชวนเธอไปนอน
แต่เพียงฟ้าจำไม่ได้เลยแม้แต่นิดว่าเธอมาถึงบ้านของอรอุมาได้ยังไง หรือแม้แต่เธอได้พูดอะไรออกไปหรือเปล่า
เธอจำได้เพียงแต่ดวงตาสีดำที่ดึงดูดคู่นั้น เพียงฟ้ารู้สึกว่าไม่สามารถปฏิเสธหรือขัดขืนแววตานั้นได้ ทำได้เพียงแค่ยอมปล่อยให้เจ้าของดวงตาคู่นั้น จูงไปไหนต่อไหน
จูบระหว่างเธอกับผู้หญิงคนนั้นเกิดขึ้นอีกครั้ง มันอ่อนหวาน ละมุน แต่เต็มไปด้วยการเรียกร้อง ปรารถนา เพียงฟ้าไม่เคยรู้สึกต้องการใครเท่านี้มาก่อน ไม่เคยเลย
เธอปลดเปลื้องเสื้อตัวน้อยของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว ปากซุกที่ซอกคอ เรื่อยมาจนถึงเนื้อเนินอวบอิ่ม ก่อนเม้มยอดเกสรที่ชูชัน ลิ้นตวัดเลียยอดสีชมพูนั้น และมือก็รีบถอดเสื้อตัวเองอย่างรีบร้อน อรอุมาครางแผ่วเบา แต่ตัวผู้หญิงคนนั้นเรียกร้องยิ่งกว่าเสียงมากนัก
เธอค่อยๆ เลื่อนหน้าจากเกสรสู่หน้าท้องแบนราบ แล้วก็ลงต่ำกว่านั้นด้วยความปรารถนาที่เธอไม่อาจควบคุมมันได้อีกแล้ว
ดอกไม้แย้มยิ้มให้เพียงฟ้า เธอทักทายมันด้วยปลายลิ้นนุ่ม ก่อนจะลูบไล้มันอย่างแผ่วเบาและไม่นานก็เปลี่ยนเป็นลึกล้ำสู่ภายใน ช้ากลายเป็นเร็ว เสียงของอรอุมายิ่งทำให้ไฟที่กรุ่นอยู่ภายในของเพียงฟ้าปะทุมากยิ่งขึ้น เธอกำลังพาผู้หญิงคนนั้นไปยังดินแดนไม่อาจไปได้โดยร่างกาย
อรอุมาแน่นิ่ง แววตาที่เคยโศกเปลี่ยนเป็นล่องลอย อิ่มเอม เหงื่อเกาะพราวระยับไปทั้งตัว เพียงฟ้าก้มลงไปจูบเนินเนื้อที่เต็มไปด้วยเหงื่อนั้นอย่างแผ่วเบา
ผู้หญิงคนนั้นดึงเพียงฟ้าให้ขึ้นไปมองหน้าเธอ ก่อนจะมองลึกเข้ามาในตาสีน้ำตาล และจูบอ้อยอิ่ง
เพียงฟ้ารู้สึกเหมือนเริ่มขาดอากาศหายใจ หอบระรัวกับทุกสัมผัส สายตาพร่ามัว เหงื่อชื้นที่ไรผม แต่ก็ต้องสะดุ้งด้วยความรัญจวน เมื่ออรอุมาหยอกล้อกับส่วนที่อ่อนไหวของเธอ
หยาดน้ำกึ่งกลางดอกไม้ไหลริน เธอไม่อาจควบคุมมันได้เลย ปล่อยให้คนตรงหน้าทักทาย หยอกเอิน และกลืนกินอย่างสนุกสนาน เพียงฟ้ารู้สึกเหมือนกำลังจะตายแต่ก็ไม่อยากให้สัมผัสนั้นหยุดลงในเวลาเดียวกัน
เธอรู้สึกเหมือนค่อยๆ บินสูงขึ้นเรื่อยๆ ชมดาว ชมจันทร์ ก่อนจะกรีดร้องล่องลอยไปไกล
ทั้งเพียงฟ้าและอรอุมานอนนิ่งหอบหายใจ สัมผัสของผู้หญิงคนนี้ชวนให้หวาบหวาม หลงไหล ต่างจากของชิดชนกโดยสิ้นเชิง อรอุมาลึกซึ้งกว่ามากมายนัก
คนข้างตัวลุกขึ้นแล้วดึงมือเธอให้ตามไปทั้งที่ยังไร้ซึ่งสิ่งใดปิดบังร่างกาย อรอุมาเปิดฝักบัว ก่อนจะดึงเพียงฟ้าเข้าไปแนบกาย แล้วเริ่มบทเพลงแห่งความต้องการอีกครั้งและอีกครั้ง
เพียงฟ้าจำไม่ได้อีกเช่นกันว่าค่ำคืนที่ผ่านมาเธอร่วมรักกับหญิงสาวข้างหน้าต่างไปกี่หนกันแน่ รู้แต่ว่ามากมายเหลือเกิน เหมือนความปรารถนาของเธอไม่มีวันหมด
อรอุมาละสายตาจากสายฝนมามองหน้าเธอหลังจากที่เพียงฟ้าเงียบไปนาน และเธอก็มองอยู่อย่างนั้นโดยไม่พูดอะไร
แล้วความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับเธอเรียกว่าอะไรกันแน่นะ จะเอานิยามอะไรมาจับได้ แฟน กิ๊ก คนรัก หรือว่าคู่นอน เพียงฟ้าเหยียดยิ้ม แต่ถึงจะหาคำจำกัดความไม่ได้แต่ก็ไม่มีอะไรน่าเสียใจ สิ่งที่เกิดขึ้นมันยอดเยี่ยม ดีที่สุดตั้งแต่เธอเคยมีมา ไม่ว่าเธอจะรู้แค่ชื่อของคนที่นอนด้วยก็ตาม สำหรับฉัน การที่คนสองคนจะนอนกัน มีอะไรกัน ความพอใจเท่านั้นที่สำคัญที่สุด ความสัมพันธ์มันเป็นเรื่องของจิตใจ ไม่มีใครบังคับใครได้ ศีลธรรม จรรยาบรรณอะไรนั่นไม่เห็นจะน่าสนใจ มีเอาไว้หลอกให้คนคล้อยตามเวลาที่หาความปรารถนาตัวเองไม่พบเท่านั้น
คุ้มเหลือเกินกับความสัมพันธ์เมื่อคืนที่ผ่านมา เธอรู้แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ได้เป็นคนเฉยชา แต่กลับอ่อนหวาน นุ่มนวล ออกจะขี้เล่นด้วยซ้ำ แม้ว่าเธอจะรู้มาตั้งนานแล้วว่าคนตรงหน้ามีหัวใจ เพราะคนมีหัวใจเท่านั้นถึงรู้สึกเจ็บปวดได้ แต่เมื่อคืนยิ่งทำให้เธอมั่นใจมากยิ่งขึ้น เธอชอบเวลาที่สายตาของคนตรงหน้าเปลี่ยนเป็นแววตาที่ร้อนแรง เต็มไปด้วยความต้องการ และก็ชอบเวลานี้ที่สายตานั้นกลับไปเศร้าโศกและลึกลับเหมือนเดิม
“คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอยู่หรือเปล่า” อรอุมาถาม
เธอพยักหน้าตอบ ไม่ละสายตาจากใบหน้ารูปไข่นั้น
“ไปอาบน้ำเถอะ” เพียงฟ้าเอ่ยก่อนเผยยิ้ม และลุกขึ้นจากที่นอนแล้วไปจูงมือคนตรงหน้าไปอาบน้ำบ้าง เหมือนเมื่อคืนที่ผู้หญิงตรงหน้าได้ทำกับเธอ
กว่าเพียงฟ้าจะกลับมาถึงห้องก็เกือบบ่ายโมงแล้ว เธอและ อรอุมาเหมือนคนไม่รู้จักอิ่ม ใกล้ชิดกันตลอดทั้งคืนแล้ว ตื่นนอนก็ยังไม่เลิกราความต้องการนั้นอีก เธอกำลังเสพติดเซ็กซ์ใช่หรือเปล่า
เธอนอนหมดแรงอยู่บนเตียง รสสัมผัสนั้นยังตราตรึง จนเผลอเอามือลูบริมฝีปากของตัวเอง และหาวด้วยความง่วง ก่อนจะคิดถึงอรอุมาจนหลับไป
“ฮัลโหล” เพียงฟ้ารับโทรศัพท์ด้วยน้ำเสียงเนือยๆ เพราะเพิ่งตื่น
“ผมเอ็มนะ เย็นนี้ไปทานข้าวกันไหม” เขาด้วยน้ำเสียงน่าฟัง
“อืม...ได้ สักทุ่มหนึ่งค่อยมารับ แค่นี้นะง่วงนอน บาย” เธออยากนอนมากเกินกว่าจะมีอารมณ์ชวนเขาทะเลาะเหมือนที่ผ่านมา
“ได้ครับ แล้วเจอกัน บาย” เขาวางสายไปแล้ว และเพียงฟ้าก็กลับสู่นิทราอีกครั้ง
“โอ้โหวันนี้พามาร้านอาหารญี่ปุ่น กินยาลืมเขย่าขวดเหรอ มีเงินเลี้ยงรึเปล่าเนี่ย” เธอแกล้งหยอกเขา เริ่มมีอารมณ์สนุกหลังจากที่หลับจนเต็มอิ่ม
“มีสิครับ ไม่อย่างนั้นจะพามาเหรอ” เขาอมยิ้ม
“ถ้าปลายเดือนเงินไม่พอใช้ จะร้องไห้เอานะ” เธอไม่ยอมเลิกรา
“ถ้าผมไม่มีก็จะให้ฟ้าเลี้ยงแทน” เขาตอกกลับ จนเพียงฟ้าไม่คิดจะแกล้งเขาอีก เพราะเธอรู้สึกว่ายิ่งแกล้งเขามากเท่าไหร่ยิ่งเข้าตัวเองมากเท่านั้น เงียบไว้ดีที่สุด
“ดีจังไม่ทานอาหารญี่ปุ่นตั้งนานแล้ว” เธอพูดขณะคีบเนื้อปลาแซลมอนดิบเข้าปาก
“งั้นทานเยอะๆ นะ เดี๋ยวทานเสร็จแล้วผมมีเรื่องจะพูดด้วย” คำพูดของเขาทำให้เธอชะงัก ไม่แน่ใจว่าเรื่องของเขาที่ว่านั้นคือเรื่องอะไร เพราะเธอเองก็เดาใจเขาไม่ถูกเช่นกัน
เขาอิ่มก่อนเธอ เลยนั่งมองรอให้เธอทานเสร็จ เพียงฟ้ารู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ไม่ค่อยชอบนักที่มีคนมามองเธอเวลาที่เธออาจดูไม่ดีแบบนี้ แต่ก็ไม่ได้ปริปากว่าอะไร
“ฟ้า เป็นแฟนกับเอ็มได้ไหม เอ็มชอบฟ้านะ ชอบตั้งแต่ขับรถชนวันนั้น” เขาควักแหวนสีเงินวงเล็กออกมาวางตรงหน้าเธอ
เพียงฟ้าไม่คิดแม้แต่น้อยว่าเรื่องที่เขาจะพูดคือเรื่องนี้ ที่ผ่านมาเธอไม่เห็นว่าเขาจะมีท่าทีชอบพอเธอตรงไหน วันๆ เอาแต่อมยิ้มไม่พูดอะไร
“แน่ใจแล้วเหรอ” เธอถามย้ำ
“เอ็มแน่ใจสิ คิดมาตั้งนานแล้ว คิดมาตลอด” เขาพูดด้วยน้ำเสียงมั่นใจ
เธอจะบอกเขายังไงดี เธอมองเขาแค่เพื่อนไม่เคยเกินเลยกว่านั้น เขาน่ะดี คอยช่วยเหลือเธอตลอด เป็นเพื่อนที่ดีที่สุดตั้งแต่เธอเคยมีมา
“เอ็ม ฟ้าขอโทษนะ แต่ฟ้าไม่เคยคิดกับเอ็มเกินเพื่อนเลย” เขาเงียบกริบ แววตาฉายความเศร้าออกมาเป็นครั้งแรกตั้งแต่รู้จักกัน
“ตอนนี้ฟ้ายังไม่อยากคบกับผู้ชายคนไหน แต่ถ้าฟ้าจะคบ เอ็มเป็นผู้ชายคนแรกที่ฟ้าจะคิดถึง” เธอรู้ว่าเธอไม่ควรพูดให้ความหวังแก่เขาเลย แม้ว่าจะเป็นสิ่งเล็กน้อยแค่ไหนก็ตาม แต่คำพูดนั้นก็ทำให้เขาเลิกเศร้าและยิ้มให้เธออีกครั้ง
คงดีแล้วใช่ไหมที่ให้ความหวังเขา ที่หลอกลวงเขาให้รอคอย และไม่บอกว่าเธออาจไม่คิดจะคบผู้ชายคนไหน ดีแล้วใช่ไหมที่ไม่ได้บอกว่าชอบผู้หญิง
วันนี้ช่อดอกกุหลาบขาวเสียบไว้หน้าประตูเหมือนเดิม เธอควรจะบอกเขาสักทีดีไหม ว่ามันไม่ได้ผล เธอไม่อยากให้ดอกไม้สวยๆ กลายเป็นสิ่งไร้ค่าเพราะเธอจะไม่รับมัน
เมื่อไม่มีลูกค้าอยู่ในร้านแล้ว เธอก็เรียกเขา อยากจะคุยให้รู้เรื่องกันสักที
“พี่เอก คุยกับฟ้าหน่อย” เขาหันหลังมามองเธอ
“ฟ้าอยากให้พี่เลิกทำทุกอย่างที่ผ่านมาเสียที ฟ้าเสียดายของ ยังไงฟ้าก็ไม่รับอยู่แล้ว ถ้าฟ้าอยากคุยกับพี่เมื่อไหร่ ฟ้าจะคุยเอง ขอเวลาให้ฟ้าเถอะ” เพียงฟ้าพูดอย่างเร็ว
เขาทำหน้าสลด เพราะไม่รู้ว่าเมื่อไหร่เพียงฟ้าจะใจอ่อน ยอมให้เขาได้เข้าไปในชีวิตเธออีกครั้งสักทีน่ะสิเขาถึงต้องทำแบบนี้ แต่นี่เล่นมาขอไม่ให้เขาทำ แล้วเขาจะปฏิเสธเธอยังไงได้ในเมื่อเขาเป็นฝ่ายผิด เขาได้แต่พยักหน้ารับ แล้วเดินไปที่รถโดยไม่เอ่ยคำใด
RE : Subject : นกขอร้อง
ฟ้าจะทำอะไรมันเป็นเรื่องของฟ้านะนก อย่ามาห้ามกัน นกไม่มีสิทธิ์อะไรในตัวฟ้า หวังว่านกคงเข้าใจ
ไม่นานนี้ฟ้าก็ไปมีอะไรกับเขาอีกแล้ว นกเคยมีอะไรกับผู้ชายไหม ฟ้าจะบอกให้ว่ามันแตกต่างกันโดยสิ้นเชิงกับเวลาที่ผู้หญิงมีอะไรกัน
ฟ้าไม่แน่ใจว่าจะอธิบายยังไงดี แต่ว่านะ ถ้าให้ฟ้าเทียบความน่าขยะแขยงของเขากับนกแล้วล่ะก็ ฟ้าสะอิดสะเอียนมือที่ใช้มีอะไรกับใครต่อใครมากมายเต็มไปหมดของนกมากกว่า หรือนกจะเถียงว่ามันไม่จริง
แล้วสุดท้ายนี้ฟ้ามีข่าวดีจะบอก ฟ้าไม่คิดกับนกแบบแฟนอีกแล้วนะ นกเลิกหวังเถอะ แต่ถ้าจะเป็นคนรู้จักกัน ฟ้าว่ามันก็พอได้
อย่ามีความหวัง
ฟ้า
เพียงฟ้ามั่นใจกับย่อหน้าสุดท้าย ตอนนี้เธอสามารถคุยกับชิดชนกได้โดยไม่รู้สึกอะไรมากนัก แต่ความรู้สึกอยากแก้แค้นยังมีอยู่เหมือนเดิมไม่หายไป คงเพราะเธอเป็นพวกเจ็บแล้วจำ ปวดแล้วต้องเอาคืนล่ะมั้ง
ข่าว
