บทที่ 5
นิราและมดกำลังนอนบนเตียง ร่างกายแนบชิด มือไล้ลูบกันอย่างพึงใจ ริมฝีปากแนบสนิท คนในห้องยังไม่รู้ว่าเธออยู่ตรงนั้น และเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแฟนและเพื่อนหักหลังตั้งแต่เมื่อไหร่ หญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบที่หัวใจ ปวดจนไม่สามารถขยับได้ ตามองการกระทำนั้น จ้องด้วยนัยน์ตาที่ปริ่มไปด้วยหยาดน้ำใส ความรักทำให้เธอร้าวอยู่ข้างใน กระทั่งพอใจกับการกระทำไร้ยางอายตรงหน้าของคนสองคน จึงหันหลังกลับ เดินไปหยิบกระเป๋าที่โยนไว้ แล้วเดินออกจากห้องไป ปิดประตูอย่างเบามือ เธอมองประตูอีกครั้ง พร้อมกับเอ่ยคำลาภายในใจกับคนในห้องตลอดกาล
ศพของแม่แปลกตาสำหรับหล่อน มองผาดๆ เหมือนไม่ใช่ร่างกายมนุษย์ คล้ายกับหุ่นขี้ผึ้งที่ไร้ชีวิตเสียมากกว่า เธอเอื้อมมือไปแตะที่มือของแม่ มันเย็นเฉียบ หล่อนสะดุ้งและชักมือกลับ น้ำตาไม่ไหลอีกแล้ว มันแห้งผากเหมือนกับใจของเธอ
ศาลาโล่งมีเพียงโลงศพของแม่ตั้งอยู่อย่างโดดเดี่ยว เพื่อนบ้าน 4-5 คน มาไหว้ศพ แม่ไม่มีญาติที่ไหน เธอจำได้ว่าเคยถามแต่ไม่ตอบว่า ทุกคนตายไปหมดแล้ว หล่อนจำสีหน้าแม่ได้อย่างแม่นยำ มันเป็นสีหน้าของคนที่ทิ้งบางอย่างไว้เบื้องหลัง ตอนนี้หล่อนก็เหลือตัวคนเดียวบนโลกอย่างแท้จริง ศพสวดได้ 3 วันก็เผา โลงค่อยๆ ถูกดันเข้าเตาเผาที่มีเปลวไฟร้อนระอุอยู่ใต้ตะแกรง อรอุมาสงสัย ทำไมต้องทำร้ายกันถึงเพียงนี้ เธอทำอะไรผิด ไหนล่ะพระเจ้า ถ้ามีพระเจ้าจริง แม่ของเธอก็คงไม่ตาย โลกนี้ไม่มีพระเจ้าหรอก ชีวิตมันก็แค่ความว่างเปล่าที่น่าสมเพชเท่านั้นแหละ เธอทำของชำร่วยเป็นสบู่แกะสลักรูปดอกไม้ ทำไว้เพียง 10 อัน แต่ก็ยังเหลือ หล่อนมองอนาคตของตนเองอย่างเข้าใจ
เธอรู้แล้ว รู้ว่าถ้าเธอมีหัวใจ ก็ต้องเจ็บ ไม่มีวันหนีจากความรู้สึกแบบนี้ไปได้ ถ้าไม่อยากทรมานอีก ก็แค่ต้อง...ไม่มีหัวใจ
บ้านที่มีหล่อนเพียงคนเดียวช่างเงียบสงัดและเปล่าเปลี่ยว เป็นเช้าที่เจ็บปวด อรอุมาหยิบของแม่ทีละชิ้นใส่ลงในกล่องพลาสติกใบใหญ่ เธอไม่อยากเห็นมันอีก มันไม่มีค่าสำหรับเธอ แต่บางทีคนที่รับบริจาคอาจจะได้ประโยชน์จากมัน
หญิงสาวไม่รู้เหมือนกันว่าตัวเองอยู่คนเดียวมานานเท่าไหร่ รู้แต่ว่าไม่ว่ายามหลับหรือยามตื่น ก็มีแต่เธอเพียงคนเดียว จนกระทั่งวันหนึ่ง วันที่เหมือนวันอื่นๆ ขณะที่เธอจ่ายเงินค่าหนังสือ ชั่วขณะที่มองเข้าไปในตาของหญิงสาวคนนั้น ความเจ็บปวดที่เธอคิดว่าลืมมันไปแล้วก็ย้อนกลับมา เหมือนได้เห็นตัวเองในอดีตภายในตัวพนักงานคนนั้น ความรู้สึกนั้นทำให้หล่อนต้องหันมองผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินออกจากร้าน เธอยิ้มให้กับอดีตของตนเอง
เพียงฟ้าตกใจกับน้ำตาของอรอุมา เธอรู้สึกแปลกใจและสงสัย ตั้งแต่รู้จักกันอีกฝ่ายไม่เคยร้องไห้ จริงๆ แล้วไม่ค่อยแสดงอารมณ์อะไรด้วยซ้ำ เรื่องอะไรกันนะที่ทำให้สาวตาเศร้าร้องไห้ได้ เธอเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาของหญิงสาว อรอุมาลืมตา นัยน์ตาสีดำเจ็บปวดคล้ายแววตาของสัตว์ที่โดนทำร้าย ก่อนจะเอ่ยคำพูดที่แผ่วเบาจนเกือบไม่ได้ยินว่า
“อย่าเป็นเหมือนฉัน” เธอทำหน้าไม่เข้าใจ
“สักวันเธออาจจะเข้าใจ” เพียงฟ้าพยักหน้า
อรอุมาดึงมือเธอให้ลุกขึ้น จูบริมฝีปากอย่างอ่อนโยน ก่อนจูงเธอไปห้องนอนอย่างเงียบๆ เรานอนกอดกันอย่างอบอุ่น สูดกลิ่นหอมที่อกของอรอุมาแล้วหลับไป
ฟ้าสางเพียงฟ้าแต่งตัว มองหญิงสาวที่รักในความมืด ยิ้มให้กับความแปลกประหลาดทั้งหมดที่เกิดขึ้น เธอหวังว่าสักวันอรอุมาจะเปิดใจบอกทุกสิ่งทุกอย่างให้รู้ หล่อนก้มตัวลงไปจูบบอกอรุณสวัสดิ์
ร้านหนังสือวันนี้คึกคักเหมือนเคย เธอยืนขายจนเมื่อยขาไปหมด พี่เอกยืนมองอยู่ที่มุมหนึ่งของร้าน แปลกเป็นตลกที่เธอไม่ขำ คนหนึ่งไม่ต้องการ แต่กลับอีกคนพยายามเหนี่ยวรั้งเธอไว้
“กลับด้วยนะคะ” เธอพูดขณะก้าวเข้าไปในรถโดยไม่มีใครเชิญ
เอกรัตน์พยักหน้า แต่สีหน้าแสดงความสงสัย เพียงฟ้ายิ้ม เธอเป็นแมวที่เอาอุ้งเท้าตะปบหนูไว้ และรู้ว่าควรจะเล่นกับหนูตัวนั้นยังไง หนูมันไม่มีวันรู้หรอกว่าแมวคิดอะไรอยู่ ถ้าแมวไม่บอกมัน
เซ็กซ์ที่เพิ่งผ่านพ้นไปไม่ได้ดี แต่ก็ไม่ได้แย่อะไรนัก เพียงฟ้าคิดว่าตัวเองเริ่มชินกับความสัมพันธ์แบบนี้ เธอแต่งตัวเสร็จแล้วในขณะที่พี่เอกเพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ ดูเหมือนเขาจะกระปรี้กระเปร่ากว่าเคย หล่อนยิ้มเพียงปาก
“พี่เอก นั่งคุยกันก่อนสิคะ” เธอบอก เขานั่งลงบนขอบเตียง ผ้าขนหนูสีขาวเปิดอ้าเผยส่วนลับ แต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่ได้ใส่ใจ
“ฟ้ามีเรื่องสำคัญจะพูดด้วย” เพียงฟ้าบอกทั้งๆ ที่ปากยังยิ้มอยู่
“มีเรื่องอะไรจะพูดกับพี่เหรอ” เขาทำหน้าสงสัย
“เลิกกันเถอะค่ะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยเสียงเรียบ
“หา! อะไรนะ ฟ้า...ยังไม่หายโกรธพี่อีกเหรอ พี่ขอโทษนะ ฟ้าจะให้ทำอะไรพี่ก็ยอม แต่อย่าทำแบบนี้เลย” เขาละล่ำละลัก
“พูดตรงๆ นะคะ ว่าฟ้าไม่ได้พูดเพราะโกรธ แต่ฟ้าเบื่อ อยากให้ทุกอย่างจบก็แค่นั้น” เธอยักไหล่
“พี่ไม่เข้าใจ เรื่องของเราก็ไปได้ด้วยดีนี่ ฟ้าเบื่ออะไรครับ บอกพี่ได้ เราเป็นคนๆ เดียวกันแล้วนะ” เขาพยายามพูดอย่างใจเย็น แต่เธอรู้สึกสมเพชมากกว่า
“เฮ้อ...” เธอถอนหายใจอย่างแรง รู้สึกเหมือนกำลังพูดให้เด็กฟัง
“พี่คงเข้าใจผิดแล้วล่ะค่ะ ก็แค่พี่กับฟ้ามีเซ็กซ์กัน ไม่จำเป็นนี่คะว่าจะต้องเป็นคนๆ เดียวกัน ต้องผูกพันกัน” เพียงฟ้าอธิบายความคิดของเธอให้ฟังอย่างช้าๆ
“ไม่ใช่อย่างนั้น” พี่เอกดูร้อนลน
“เรื่องของเราไม่เหมือนของคนอื่นนี่ พี่เป็นคนแรกของฟ้านะ ผู้ชายคนแรก เราเป็นผู้ใหญ่กันมากพอที่จะหยุดความสัมพันธ์แบบนั้น แล้วจริงจังกับการมีครอบครัวและแต่งงานกันได้แล้ว” ดวงตาของพี่เอกมองที่หน้าของเธอตลอดเวลา เหมือนพยายามจะสื่อความคิดของเขาให้เธอได้เข้าใจ
“พี่ก็ยังเข้าใจผิดอยู่ดี ฟ้าเข้าใจค่ะว่าวัยรุ่นกับวัยผู้ใหญ่ต่างกัน แต่เซ็กซ์ก็คือเซ็กซ์ มันไม่ใช่ความรัก และต่อให้มีความรักก็ไม่ได้เกี่ยวกับการแต่งงาน ถ้าพี่จะบอกว่าเซ็กซ์เกิดจากความรัก ฟ้าไม่เถียง เพราะเซ็กซ์ส่วนหนึ่งก็เป็นอย่างนั้น แต่เซ็กซ์ที่เกิดระหว่างฟ้ากับพี่มันไม่ใช่ พี่มีความสุข ส่วนฟ้าก็ได้อะไรบางอย่าง มันก็ได้ผลประโยชน์ทั้งสองฝ่ายนี่คะ” หล่อนอธิบายยาวเหยียดด้วยอารมณ์ขุ่นมัว
“แต่พี่เป็น” เพียงฟ้ายกมือห้าม หล่อนเริ่มรู้สึกรำคาญเขาจนแทบทนไม่ไหว
“พอเถอะค่ะ พี่เป็นคนแรกของฟ้าแล้วยังไงคะ มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย ทำไมคะคนแรก คนที่ 2 คนที่ 3 มันต่างกันตรงไหน” หล่อนมองหน้าเขาเป็นเชิงถาม
เขางุนงง คิ้วขมวด ต่างกันตรงไหนงั้นเหรอ ให้ตายสิ พี่เป็นคนแรกของฟ้านะ คนแรกที่ได้สัมผัส ได้เข้าไปอยู่ข้างในตัวฟ้า ได้สำรวจฟ้าทุกตารางนิ้ว พี่มีสิทธิเหนือฟ้ามากกว่าใคร เขาอ้าปากจะตอบสิ่งที่คิดออกไป
“ไม่ต้องตอบค่ะ” หญิงสาวยกนิ้วชี้ข้างขวาแตะที่ริมฝีปากตัวเอง
“ฟ้ารู้ว่าพี่คิดยังไง มันก็แค่ร่างกาย ต่อให้ฟ้านอนกับคนอีกเป็นร้อย หรือกับพี่แค่คนเดียวก็ไม่ต่างกัน” เธอเหยียดหยาม
“เก็บไปคิดนะคะ สักวันพี่อาจจะเข้าใจก็ได้” เพียงฟ้าหันหลัง แต่ยังไม่ทันได้ก้าวเดิน ก็หันกลับมาแล้วพูดว่า
“อ้อ ฟ้าขอลาออกนะคะ หวังว่าพี่คงเข้าใจ โชคดีค่ะ” แล้วเธอก็เดินจากไป ปล่อยให้เขานิ่วหน้ามองเธอเดินจากไปด้วยความไม่เข้าใจ
ไม่มีอะไรค้างคาในใจของเพียงฟ้าอีกต่อไปแล้ว เธอสามารถไปอยู่กับคนที่เธอรักได้ หล่อนรักอรอุมา คิดถึงสาวสวยดวงตาเศร้า อยากรู้ว่าจะทำอะไรอยู่ อยากสัมผัส อยากกอด อยากเอาความโศกที่อยู่ในดวงตาคู่นั้นออกไป อยากประคองหน้าแล้วพรมจูบเพื่อให้ลืมทุกสิ่งทุกอย่าง หล่อนยิ้มให้กับความคิดของตัวเอง และอยากทำอย่างที่นึกมากจริงๆ
Subject : ขอบคุณ
ดีนก บางทีฟ้าก็รู้สึกว่าเราไม่ได้คุยกันนาน นานมาก ทั้งๆ ที่ความจริงก็แค่ไม่กี่เดือน
นกกลับไปคบกับแฟนรึยัง เพราะเรื่องของนกกับฟ้ามันไม่มีวันย้อนกลับมาได้อีก ฟ้าเคยรักนก(หรือหลงก็ไม่รู้เหมือนกัน) เคยเกลียดนก แต่ตอนนี้ฟ้าไม่รู้สึกอะไรกับนกอีกแล้ว เหมือนเป็นแค่คนรู้จักที่มีความเป็นห่วงให้มากกว่า ไม่มีความรัก ความเกลียด ความโกรธ เพราะฉะนั้นนกควรกลับไปหาเธอ ฟ้าว่าผู้หญิงคนนั้นรักนก และยังรักแม้ว่านกจะเพิ่งบอกเลิกกับเธอไปก็เถอะ ความรักมันไม่ได้หายไปง่ายๆ หรอกนก กลับไปหาเธอนะ แล้วอย่าทำให้เธอคนนั้นเจ็บอีกล่ะ :)
นกอาจจะแปลกใจนะที่ฟ้าพูดแบบนี้ แต่ฟ้าจะบอกว่าขอบคุณ ขอบคุณที่ทำให้ฟ้ามีวันนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันทำให้ฟ้าได้เข้าใจอะไรต่างๆ มากขึ้น ฟ้าได้บทเรียน นกก็น่าจะเหมือนกัน นกทำให้ฟ้าเข้มแข็งขึ้นนะนกรู้ตัวไหม แม้ว่าสิ่งนั้นจะแลกมาด้วยความเจ็บปวดของฟ้าก็เหอะ แต่มันไม่สำคัญหรอก อดีตมันผ่านไปแล้ว แต่อนาคตคือสิ่งที่เราต้องก้าวไป ฟ้ากำลังมีอนาคตที่ดีกับคนที่ฟ้ารัก นกไม่จำเป็นต้องอวยพรให้ฟ้าก็ได้ ฟ้าแค่อยากบอกว่าเราต่างคนต่างไปทำสิ่งที่ควรจะทำ ดำเนินชีวิตอย่างที่ควรจะเป็น แล้วทั้งฟ้าและนกก็จะมีความสุข
อีเมลล์ฉบับนี้คงเป็นฉบับสุดท้ายแล้วที่ฟ้าจะเขียนหานก เพราะฟ้าคิดว่าได้พูดทุกอย่างไปหมดแล้ว สุดท้ายนี้ขอให้เราเป็นแค่ความทรงจำของกันและกันแค่นั้นก็พอ
ป.ล. ขอให้นกโชคดี (เราทุกคนต่างต้องพึ่งโชคกันทั้งนั้น)
ลาก่อน
ฟ้า
เพียงฟ้าไขกุญแจเหมือนเกรงว่าเสียง ‘กริ๊ก’ จะไปรบกวนใครบางคนที่กำลังยุ่งอยู่ แต่ดูเหมือนเธอจะกังวลเกินเหตุ เพราะเจ้าของร่างบางกำลังวาดรูปท้องฟ้ายามเย็นอยู่ มือบางขยับพู่กันไม่หยุด ดวงตาแน่วแน่ จริงจัง เธอชอบมองอีกฝ่ายทำงาน เพราะมีไม่กี่ครั้งที่ดวงตาของอรอุมาไม่แสดงความเศร้า เหมือนความโศกนั้นถูกถ่ายทอดไปที่ผืนผ้าใบแทน
‘สวบ’ หญิงสาวกอดจากข้างหลังของคนที่กำลังทำงาน นิ้วเรียวชะงัก
‘จุ๊บ’ เธอเอียงคอไปจูบแก้มเบาๆ ก่อนที่จะเอาคางวางบนไหล่แล้วหลับตา เลยทำให้ไม่ทันได้เห็นสาวสวยอีกคนยิ้มที่มุมปากเหมือนเอ็นดู อรอุมาวางพู่กันแล้วจับมือเพียงฟ้าให้เลื่อนมากอบกุมยอดอันอ่อนไหวข้างบน เธอไม่ปฏิเสธ ยิ่งคลึงเคล้น ยิ่งได้ยินเสียงครางด้วยความพอใจ หล่อนชอบที่จะทำให้คนที่รักแสดงความสุขออกมาด้วยเสียง
ร่างขาวที่อยู่บนเตียงดูงดงามที่สุดตั้งแต่เพียงฟ้าเคยเห็นมา เธออดไม่ได้ที่จะสัมผัสทุกสัดส่วน ตั้งแต่เปลือกตา หน้าผาก แก้ม คาง ซอกคอ ละเรื่อยมาจนส่วนที่ชุ่มฉ่ำ เพียงฟ้าจงใจละดอกไม้บานไว้ ราวกับเธอไม่เห็นว่าอรอุมาอยากให้แตะต้องเพียงไหน
ไล้ขาอ่อนด้านในทั้งซ้ายและขวา ไล่จนไปถึงจุดกึ่งกลาง แต่ก็ละไว้อีกครั้ง คนข้างล่างวูบไหวเกินทนจนต้องจับมือของเธอให้ไปแตะต้องส่วนนั้นเอง และสัญชาตญาณก็พาให้ลอยละล่องไปไกล เรียกเสียงหวีดหลายต่อหลายครั้ง ก่อนที่ความเคลื่อนไหวทุกอย่างจะหยุดลง
“อืมม” เธอหรี่ตาเพราะแสงอาทิตย์สาดส่อง ยังรู้สึกเพลียอยู่ไม่น้อยจากความหักโหมเมื่อคืน สาวตาเศร้าไม่อยู่บนเตียง หล่อนลุกขึ้นด้วยร่างเปลือยเปล่าเดินไปยังห้องน้ำ
‘เจอกันเย็นนี้’ คือข้อความที่ติดไว้ตรงประตูหน้าบ้าน หล่อนยิ้ม ดีใจที่ความผูกพันแน่นแฟ้นยิ่งขึ้น คิดถึงสาวตาเศร้าทีไรใจก็เต้นแรงทุกที การอยู่ด้วยกันคงเป็นความฝันอันแสนใกล้
อรอุมาเปิดประตูเข้าบ้านด้วยสีหน้าแปลกกว่าทุกครั้ง ทั้งสุขและเศร้า หล่อนเกลียดที่ตัวเองเป็นแบบนี้ ทำไมเธอจึงเจอเพียงฟ้าช้านัก ทำไมต้องเป็นเธอ ที่ต้องทนความเจ็บปวดมากขนาดนี้ หล่อนเหยียดยิ้มอย่างขมขื่น
ห้องทำงานยังดูมืดหม่นเหมือนเดิม มีเพียงความสว่างอย่างเดียวภายในห้อง คือภาพนั้น หล่อนนั่งลง บีบสีลงในจานแล้วละเลงน้ำมัน ลินซีดอย่างตั้งใจ ค่อยๆ ตวัดพู่กันอย่างอ่อนโยน เธอกำลังวาดรูปนี้ให้เสร็จ ผลงานชิ้นเอก เพียงฟ้ายืนยิ้มอยู่กลางทุ่งดอกไม้ ภาพนี้เป็นภาพเดียวที่เธอใช้ความรู้สึกรักวาด เมื่อตวัดปอยผมสุดท้ายเสร็จ ภาพก็สวยงามเหลือเกิน รักคนในรูป รู้สึกมากจนอยากจูบ ทั้งๆ ที่สีบนผ้าใบยังไม่แห้ง แต่เธอก็ไม่ได้ทำ ได้แต่จ้องมองภาพอยู่นานก่อนจะผละจากไป
ทันทีที่เปิดหน้าต่าง แสงแดดก็แผดส่องมายังเธอ ท้องนภาสีฟ้าอ่อน เมฆค่อยๆ ลอยอย่างช้าๆ อยากมองดูโลกผ่านตาของเธอ มองให้เต็มตา สูดอากาศให้เต็มปอด ดื่มด่ำให้เต็มที่ มือซ้ายถือไดอารี่ มือขวาถือของแหลมเล็กเรียว ยิ้มแห่งความสุขที่ไม่มีใครมีโอกาสได้เห็น ทันทีที่เปลือกตาของเธอปิดลง มือขวาก็ทำหน้าที่ของมัน
เจ็บ เจ็บมากจนน้ำไหลจากปลายหางตา แต่กระนั้นเธอก็ยังยิ้ม ราวกับว่าเธอจะให้ยิ้มนั้นจากไปพร้อมกับเธอ
เรี่ยวแรงที่เคยมีเริ่มหายไปทีละน้อย หล่อนทรุดตัวลงบนที่นอน ความเจ็บเลือนหายไปแล้ว อาจเป็นเพราะชาจนไม่มีความรู้สึก อรอุมายิ้มแล้วภาวนาในใจว่าขอให้เพียงฟ้ามีความสุข สุขที่เธอไม่อาจมี ลมหายใจอันแผ่วเบาจากไปพร้อมกับร่างงามที่หลับใหลตลอดกาล
เพียงฟ้าฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี หอบของสดพะรุงพะรัง ทำให้เปิดประตูบ้านด้วยความยากลำบาก
หล่อนเดินเข้าไปในห้องครัว เพื่อเอาของไปวางก่อนจะเดินออกมาเพื่อดูว่าคนรักทำอะไรอยู่ แต่บ้านเงียบไม่มีวี่แววของการเคลื่อนไหวเลย ในห้องทำงานก็ว่างเปล่าเช่นเดียวกัน
ประตูห้องนอนแง้มอยู่เล็กน้อย เธอเอามือดันให้เปิดกว้าง คิดว่าสาวตาเศร้าคงนอนหลับอยู่บนเตียง แต่สิ่งที่เห็นทำให้เพียงฟ้าพูดไม่ออก
อรอุมานอนแผ่อยู่บนเตียงนอนที่ชุ่มเลือดราวกับมีใครทำสีหก เธอก้าวขาไปข้างหน้าอย่างทรมาน ไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ตาเห็น ไม่อยากจะยอมรับว่าเรื่องนี้เป็นความจริงไม่ใช่แค่ฝันไป ทำไมทำแบบนี้ ทำไมถึงทิ้งกัน หล่อนจ่อด้านข้างของนิ้วชี้ไปที่จมูกของอีกฝ่าย ไม่มีลมหายใจ เธอทรุดตัวลงข้างเตียง ร้องไห้เสียงดังอย่างไม่อาย
มันเจ็บข้างใน เจ็บอย่างที่ไม่เคยเจ็บมาก่อน โกรธที่กล้าทิ้งเธอไปด้วยวิธีการแบบนี้ รักมากจนไม่รู้จะทำยังไงให้อรอุมาหวนคืนมาได้ ความรู้สึกทุกอย่างปะปนกันจนแยกไม่ออก ว่ารู้สึกอย่างไหนมากกว่ากัน
หญิงสาวเดินลงจากโรงพักเหมือนคนไร้วิญญาณ สีหน้าเหมือนคนอดนอนมาหลายวัน สิ่งของที่ได้รับคือจากตำรวจมีเพียงอย่างเดียว คือไดอารี่ในมือ
เรื่องราวในอดีตของอรอุมา ทำให้เธอรู้สึกปวดร้าวแทน และก็เข้าใจสาวตาเศร้าอย่างแท้จริงเป็นครั้งแรก หล่อนพลิกหน้าถัดไป และถัดไป
ฉันเหมือนถูกดูดเข้าไปหาเธอคนนั้น ทุกครั้งที่ได้เจอกัน รู้สึกอยากกอด อยากจูบ อยากครอบครอง อยากทำให้เธอเป็นของฉันคนเดียว ความรู้สึกพวกนี้มาจากไหนกัน ฉันไม่ควรจะรู้สึกอะไรเลย เพราะทิ้งมันไปหมดแล้วตั้งแต่วันนั้น
ทำไมถึงมาเอาป่านนี้ เวลาที่ฉันพร้อมจะให้ชีวิตกับคนที่รักเธอไปอยู่ที่ไหนมา ตอนนี้ฉันไม่พร้อมจะรักใคร แม้แต่เธอ ฉันไม่อาจผูกพันกับใครได้อีกแล้ว ใครกันนะกำหนดให้เธอกับฉันมาเจอกันในเวลาที่สายไป
...ฉันห้ามตัวเองไม่ได้ ขอโทษ ฉันเกลียดตัวเองที่ทำให้เธอต้องทุกข์ใจ ไม่ได้เกิดขึ้นตอนนี้หรอก แต่ในอนาคตเธอจะเจ็บเหมือนที่ฉันเจ็บ ไม่อยากให้เป็นอย่างนั้นเลยจริงๆ แต่เราต่างผูกพันกันแล้ว ควรจะทำยังไง ฉันคิดว่าไม่ว่าฉันจะทำอะไร สุดท้ายทั้งเธอและฉันต่างต้องเสียน้ำตา
เธอสวยมาก ฉันมองเธอจากริมหน้าต่างวันนั้น วันแรกที่เรามีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง ตอนเช้าฝนตกหนักจนรู้สึกเหนียวตัวไปหมด แต่เธอเหมือนนางฟ้าบนเตียงของฉัน นางฟ้าตัวน้อยๆ ที่ทำให้ทุกอย่างในชีวิตฉันเปลี่ยนไป มองเธอแล้วนึกถึงเพลงนี้ขึ้นมา หวังว่าจะได้ร้องให้ฟังในสักวันหนึ่ง
It’s undeniable that we should be together.
It’s unbelievable, how I used to say that, I’d fall never.
The basis is need to know, if you don’t know just how I feel.
Then let me show you now that I’m for real.
If all things in time, time will reveal.
One – You’re like a dream come true.
Two – Just wanna be with you.
Three – Girl, it’s plain to see, that you’re the only one for me.
Four – Repeat steps one through three.
Five – Make you fall in love with me.
If ever I believe my work is done, then I’ll start back at one.
It’s so incredible, the way things work themselves out.
And all emotional once you know what it’s all about.
And undesirable for us to be apart.
I never would’ve made it very far.
Cause you know you got the keys to my heart.
Say farewell to the dark of night, I see the coming of the sun.
I feel like a little child whose life has just begun.
You came and breathed, new life into this lonely heart of mine.
You threw out the lifeline just in the nick of time.*
วันนี้ฉันทำงานเหมือนเคย อดีตในวันนั้นทำให้ฉันไม่เคยใช้สีสดใสอีกเลย เพราะในใจมันมืดหม่นเกินกว่าจะระบายสีแบบนั้นออกมาได้ แต่หลายวันนี้ เวลาได้อยู่ข้างๆ เธอ ได้จับมือหรือกอดก่ายกัน ได้ฟังเธอเล่าเรื่องราวต่างๆ ด้วยรอยยิ้ม เหมือนสีสันต่างๆ มันสะพรั่งอยู่ในใจฉัน จนทนไม่ไหวที่จะเก็บสีสันเหล่านั้นไว้ ฉันอยากวาดเธอ...ที่รักของฉัน อย่างตรึงรอยยิ้มของเธอไว้กับฉันตลอดไป ฉันตั้งใจกับรูปนี้เต็มที่อย่างที่ไม่เคยเกิดขึ้นมานานแล้ว อยากให้เธอเห็นรอยยิ้มของตัวเองผ่านสายตาของฉัน ว่ามันงดงามแค่ไหน ทำไมคนที่ไร้อารมณ์อย่างฉัน ถึงรักเธอได้
ยิ่งอยู่ด้วยกันนานเท่าไหร่ ฉันยิ่งรู้สึกว่าฉันไม่อาจขาดเธอได้ ทุกครั้งที่เธอยิ้ม ทุกอิริยาบถ มันถูกบันทึกภาพไว้ในหัวของฉัน เป็นภาพที่ฉันคงหวงแหน ไม่อยากให้ใครได้เห็นเธอในแบบที่ฉันเห็น
มะเร็ง! หมอบอกว่าอย่างนั้น ฉันรู้ว่าควรบอกเธอ แต่จะบอกอย่างไร ต้องเห็นเธอเสียใจ ทุกข์ตรมอย่างนั้นเหรอ ฉันควรจะลาเธอเสียที ลาในแบบของฉัน ขอให้ฉันได้เลือกวิธีลาด้วยตนเองเถอะนะคนดี
คืนนี้เธอถามฉันว่าทำไมถึงเศร้า ฉันไม่รู้จะพูดอะไร มันไม่สามารถหาคำพูดไหนมาอธิบายให้เธอเข้าใจได้ ฉันไม่ใช่คนที่พูดได้ดีนัก คิดเรื่องราวในอดีตแล้ว ฉันก็ไม่อยากให้เธอเหมือนกับฉัน ต้องพูดออกไปเพราะตัวของฉันในอดีตทับซ้อนอยู่ในตัวของเธอ มันชัดเจนจนน่ากลัว ฉันไม่ใช่ตัวอย่างที่ดี...ที่เธอควรตาม
วันนี้จะอ่อนโยนกับเธอ ทะนุถนอมให้มากที่สุด ร่ำลาเธอผ่านเซ็กซ์ของเรา มองหน้าดูความงดงามนางฟ้าของฉันเป็นครั้งสุดท้าย ฉันจะไม่มีวันลืมเธอจนกว่าลมหายใจสุดท้าย ฉันสัญญา เธอเองก็เช่นเดียวกัน เราจะตราตรึงในใจของอีกฝ่ายไปตลอดชีวิต ฉันต้องการให้เป็นเช่นนั้น
ฟ้าสาง อากาศริมคลองหนาวจนฉันต้องห่อไหล่ อยากมาดูความงามของธรรมชาติเป็นครั้งสุดท้าย ยืนบนหญ้านุ่มๆ ที่เปียกน้ำค้าง ฉันคิดว่าเธอคงยังนอนหลับอยู่หรือไม่ก็เพิ่งตื่นนอน...ที่รักของฉัน รักเธอเหลือเกิน
ฉันกลับเข้าบ้าน ได้กลิ่นน้ำหอมของเธอฟุ้งอยู่ในอากาศ เบาบาง ราวกับจะต้อนรับฉันกลับบ้าน ฉันคิดยังกับเราเป็นสามีภรรยากันอย่างนั้นแหละ ตลกดี ฉันไม่เคยคิดอย่างนี้กับใครมาก่อนเลย อยากวาดภาพเธอให้เสร็จ ภาพของเธอที่อยู่ในหัวของฉันมาเป็นเดือนๆ ฉันหวังว่ามันจะเป็นของขวัญที่ดีที่สุดที่เธอเคยได้รับ
...นางฟ้าของฉัน รักเธอนะ รักยิ่งกว่าชีวิตของฉันเสียอีก ฉันอยากจะพูดคำนี้ต่อหน้าเธอ แต่กลัวว่าคำพูดของฉันจะไปกดดันเธอ อยากให้เธอเลือกฉันด้วยตัวของเธอเอง ด้วยความรักที่เธอมีให้ฉัน แล้วเธอก็ไม่ได้ทำให้ฉันผิดหวัง ฉันรู้ แม้เธอจะไม่ได้พูดอะไรออกมาก็ตาม ขอบคุณด้วยใจทั้งหมดที่มี ฉันเสียใจที่ทุกอย่างมันสายเกินไป ฉันไม่อาจอยู่กับเธอได้โดยที่เธอไม่ทรมาน อย่าร้องไห้นะคนดี เพราะไม่อาจเช็ดน้ำตาให้เธอได้อีกแล้ว ขอร้องเพียงอย่างเดียว Forget me not นะที่รัก
ฉันไม่มีญาติที่ไหน ทุกสิ่งทุกอย่างรวมถึงภาพและสมุดเล่มนี้ ฉันยกให้เธอ รักชั่วนิรันดร์...
เธอไล้ปลายนิ้วไปยังคำสุดท้าย ชั่วนิรันดร์อะไรกัน ขอแค่อยู่ด้วยกัน ผ่านความทุกข์ยากทั้งหมดด้วยกัน แม้ว่าสุดท้ายต้องจากกัน เธอก็ยังยอมรับได้ นี่แหละนิรันดรของเธอ
คิดว่าร้องไห้จนไม่มีน้ำตาให้ไหลอีก แต่เธอคิดผิด เพราะเธอร้อง ไห้ดังขึ้นเรื่อยๆ ร้องไห้จนตัวโยน แลกกับอะไรก็ได้ ขอเพียงให้อรอุมากลับมามีชีวิตอีกครั้ง
เพียงฟ้ายืนมองกำแพงวัดซึ่งเก็บอัฐิของอรอุมาด้วยความสงบ ดวงตาสีน้ำตาลไม่ฉายความรู้สึกใดๆ ออกมา
“ขายบ้านแล้วนะ ของที่เหลือก็เอาไปบริจาคหมดแล้ว เหลือแต่ไดอารี่กับรูปนั้น อร...ฟ้ามาลา ลาไปไหนก็ไม่รู้เหมือนกัน ยังไม่ได้คิดเลย แต่อยากเดินทาง อยากท่องไปเรื่อยๆ สักวันหนึ่งฟ้าอาจจะเข้าใจสิ่งที่อรตัดสินใจก็ได้ ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดีๆ ที่มีให้กัน” เธอเอ่ยทุกอย่างออกมาจากใจ
“...ลาก่อนนะ” คำสุดท้ายที่เล็ดลอดริมฝีปากออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา หล่อนหันหลังเดินจากมา และจะไม่มีวันกลับมาที่นี่อีก
------------------------------------------------
* เพลง Back at one โดย Brian McKnight
ข่าว
