นายหญิงของไร่หทัยภัทรนั่งคอยสังเกตการณ์คนที่ย้ายมาทำงานใหม่อยู่ตลอดเวลาใช่ว่าเธอจะเป็นห่วงหรือสนใจอะไรในตัวของอีกฝ่ายแต่เพราะตอนนี้เธอต้องการจะจับผิดต่างหากและแล้วในที่สุดความพยายามในการหาเรื่องก็เป็นผลเมื่อคนที่ถูกจ้องกำลังแอบหลับ!
และไม่รอช้าหทัยภัทรตรงดิ่งไปหาคนอู้งานทันทีก่อนจะแกล้งตบโต๊ะเสียงดังจนเจ้าของโต๊ะสะดุ้งเกือบตกเก้าอี้
“ฉันจำได้ว่าให้เธอมาทำงานนะไม่ได้ให้มานอน”
คนถูกว่ากำลังอยู่ในช่วงอารมณ์ตกใจถึงกับหน้าถอดสีนึกคำแก้ตัวไม่ออกเพราะตัวเองทำอย่างที่ถูกว่าจริงๆ
ส่วนคนมาหาเรื่องก็ต้องหงุดหงิดเพิ่มมากขึ้นเมื่อคนตรงหน้านิ่งเงียบไม่มีวี่แววการสนทนาตอบกลับแต่อย่างใด
“ฉันพูดอยู่ไม่ได้ยินเหรอ”
“ได้ยินค่ะ”
“แล้วทำไมไม่พูดอะไร”
“ก็…ยอมรับผิดค่ะเลยไม่แก้ตัว”
“จะกวนประสาทฉันใช่มั้ย”
นั่น! มัทนาต้องพบกับคำว่า “งง” อีกครั้งเพราะเธอตามอารมณ์ของอีกฝ่ายไม่ทันทั้งๆที่ตั้งใจจะอยู่นิ่งๆเพื่อกันไม่ให้เกิดปัญหาแต่กลับกลายเป็นว่าไม่ถูกใจคุณเธอซะงั้น
“ตั้งใจทำงานด้วยอย่าให้ฉันเห็นอีก”
จบประโยคคนพูดก็เชิดหน้าเดินกลับไปทันทีทำราวกับว่าความผิดของคนแอบหลับอย่างเธอมันหนักหนาซะเต็มประดาทีคนอื่นหลับคาโต๊ะยังไม่เห็นถูกว่าเลยสองมาตรฐานชัดๆ
มื้อกลางวันวันนี้มัทนาไม่ได้ออกไปกินกับคนอื่นๆเพราะงานที่ถูกสั่งให้ทำยังไม่เสร็จแถมเธอยังไม่อยากจะไปฟาดฟันกับสายตาที่ดูไม่เป็นมิตรของคนอื่นโดยเฉพาะยัยโหดปาลิตา
“ทำไมไม่ไปกินข้าว”
มัทนาหันไปมองเจ้าของเสียงหวานที่กำลังเดินยิ้มเข้ามาใกล้เมื่อรู้ว่าเป็นใครหญิงสาวจึงส่งยิ้มคืนไปให้บ้าง
“มัทไม่หิวน่ะค่ะ”
“แต่นี้เวลาพักนะเธอควรจะกินอะไรบ้าง”
“มัทยังไม่หิวเลยค่ะอีกอย่างต้องรีบปั่นงานให้เสร็จก่อนบ่ายสองด้วย”
นรีรัตน์ก้มลงดูงานที่ถูกยกมาอ้างจากนั้นก็จัดการปิดแฟ้มลงแล้วอ้อมไปดึงแขนคนบ้างานให้ลุกขึ้น
“คุณนรีค่ะมัทต้องทำงานนะคะ”
“ฉันรู้แต่กองทัพต้องเดินด้วยท้อง”
“ทำเสร็จแล้วค่อยกินก็ได้ค่ะ”
มัทนาเอ่ยพร้อมกับยิ้มออกมาน้อยๆเธอรู้ว่านรีรัตน์เป็นห่วงเธอจากใจจริงถึงแม้ว่าช่วงแรกๆเธอจะคิดอคติก็ตามทีแต่เพราะผู้หญิงคนนี้ไม่เคยหยุดส่งความห่วงใยให้เธอเลยสักครั้งนั่นจึงทำให้เธอยอมรับและเปิดใจรับนรีรัตน์เข้ามาสู่วังวนคำว่ามิตรภาพอีกครั้ง
“ฉันทำกับข้าวมาเผื่อน่ะ”
คนพูดยิ้มออกมาอย่างอายๆก่อนจะรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วหันกลับมาหาคนข้างๆ
“กินเป็นเพื่อนฉันก็ได้นะ นะ”
มัทนามองกับข้าวสองสามอย่างที่ถูกจัดวางบนโต๊ะอย่างน่ากินจนทำให้เธอนึกหิวขึ้นมาทันทีและเมื่อหันมาสบตาเจ้าของกับข้าวเธอก็ไม่สามารถปฏิเสธอะไรได้อีกเลยเพราะอีกฝ่ายกำลังอ้อนเธอด้วยแววตาวิบวับราวกับเด็กน้อย
“ชวนแล้วมาไล่ไม่ได้นะคะอีกอย่างมัทกินข้าวเร็วน๊ากินไม่ทันไม่รู้ด้วย”
คนพูดเอ่ยออกมาทีเล่นทีจริงก่อนจะดึงมือคนที่ยืนอึ้งอยู่ให้นั่งลงข้างๆจากนั้นทั้งสองสาวก็ลงมือกินข้าวพร้อมกับการพูดคุยที่เหมือนจะมีเสียงหัวเราะให้กันอยู่ตลอดเวลาแต่มันคงจะดีกว่านี้ถ้าไม่มีใครดันกลับมาเอาของที่ลืมไว้
เสียงหัวเราะที่จู่ๆก็หยุดลงของคนข้างๆทำให้มัทนาต้องหันไปมองอย่างแปลกใจก่อนจะได้รับคำตอบง่ายๆที่ทำให้รอยยิ้มของตัวเธอจางหายไปเช่นกัน
“มีความสุขกันจังเลยนะ”
ปาลิตาเอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มก่อนจะนึกสนุกจูงมือคนข้างๆเข้าไปร่วมวง
“พี่นรีทำกับข้าวมาก็ไม่ชวนกันเลยนะคะตากับพี่หทัยจะได้ขอร่วมวงด้วย”
“ที่จริงพี่ไม่ได้จะชวนใครหรอกแต่พอดีเห็นมัทนาไม่ออกไปไหนก็เลยชวนมาทานด้วยกัน”
นรีรัตน์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าไม่สู้ดีนักเธอรู้ดีว่าทำแบบนี้อาจทำให้พี่สาวของตัวเองไม่พอใจแต่เธอก็ห้ามตัวเองไม่ได้เช่นกัน
“จะบอกว่าไม่ได้ตั้งใจงั้นเหรอคะ”
คนที่ตั้งใจมาหาเรื่องยังคงไม่หยุดเดินเกมส์ใช่ว่า ปาลิตาอยากไล่ต้อนพี่สาวของตัวเองแต่เหมือนกับมีบางอย่างผลัดดันให้เธอต้องทำแบบนี้
“ไม่ตั้งใจก็ไม่ตั้งใจค่ะแต่พอดีสองคนเลยเนาะ”
ปาลิตาหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนจะดึงมือพี่สาวอีกคนเดินเข้าไปเอาของในออฟฟิศตามความตั้งใจเดิมแต่แปลกที่คนที่เธอจูงมือเอาแต่ยืนนิ่งไม่ยอมเดินตามมาแถมยังดึงมือออกจากนั้นหทัยภัทรก็เดินไปอยู่ระหว่างกลางของคนที่นั่งอยู่
“พี่เปลี่ยนใจละเราจะกินข้าวที่นี่”
พูดจบหทัยภัทรก็แทรกกลางระหว่างคนที่นั่งอยู่จากนั้นก็เบียดตัวต้นเหตุให้ขยับจนเกือบตกเก้าอี้
“มองอยู่ได้ขยับไปซิ!”
คนถูกสั่งมองที่นั่งของตัวเองที่เหลืออยู่ไม่มากจากนั้นก็หันไปมองหน้าคนออกคำสั่งอย่างอ่อนใจก่อนที่เจ้าตัวจะตัดสินใจลุกขึ้นยืน
“มัทว่าพวกคุณกินกันเถอะขอตัวนะคะ”
พูดจบมัทนาก็หมุนตัวเดินออกไปแต่กลับถูกคนหาเรื่องคว้ามือเอาไว้
“จะไปไหน”
“ไปทำงานค่ะ”
“พอฉันมาเธอก็จะไปรังเกียจกันมากใช่มั้ย”
หทัยภัทรเอ่ยออกมาเสียงแข็งพร้อมกับจ้องหน้าคนที่คิดจะเดินหนีอย่างคาดคั้น
“ไม่ใช่นะคะ มัทแค่ไม่อยากรบกวนคุณ”
“แล้วฉันว่าอะไรมั้ย”
มัทนาจ้องหน้าคนพูดอย่างชั่งใจก่อนจะยอมแพ้เดินกลับไปนั่งที่เดิม หญิงสาวมองดูมือของตัวเองที่ตอนนี้ถูกคนข้างๆจับไว้ไม่ยอมปล่อยก่อนจะหันไปสบตาเจ้าของมือเล็ก
“มองอะไรก็ปล่อยสิ”
หทัยภัทรตะคอกออกมาด้วยใบหน้าที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงจากนั้นก็ดึงมือของตัวเองออกมาแต่จะพูดให้ถูกต้องบอกว่า “ปล่อย” เพราะมือของเธอต่างหากที่จับมือของอีกฝ่ายจนแน่น
เวลาบ่ายการทำงานของทุกคนดูเหมือนจะดำเนินไปเรื่อยๆดังเช่นทุกวันแต่จะมีก็แค่คนเดียวที่รู้สึกอึดอัดมากเป็นพิเศษเมื่อเงยหน้าขึ้นมาทีไรก็ต้องเจอเข้ากับสายตาของคนที่จ้องจะจับผิด
“กาแฟค่ะ”
นรีรัตน์เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้มพร้อมกับยื่นแก้วที่อยู่ในมือให้กับคนที่นั่งอยู่
“ขอบคุณนะคะ”
มัทนารับมาช้าๆพร้อมกับการส่งยิ้มกลับคืนไปให้คนใจดี
“ไม่รู้เธอจะชอบหรือเปล่า”
“ชอบสิคะคุณนรีอุตสาห์ชงมาให้ มัทจะไม่ชอบได้ยังไง”
“’งั้นก็กินให้หมดนะคนชงจะได้ดีใจ”
ไม่ใช่เสียงของนรีรัตน์แต่เป็นเสียงของคนที่จ้องจับผิดเธอมาตลอดและที่แปลกไปกว่านั้นก็คือรอยยิ้มที่หทัยภัทรกำลังส่งมายังเธอมันดูไม่น่าไว้ใจเลยสักนิด
มัทนาเกิดความลังเลขึ้นมาทันทีแต่พอหันไปเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของคนที่ตั้งใจชงมาให้เธอก็ต้องจำใจละความคิดระแวงออกไป
กาแฟที่ถูกยกขึ้นดื่มแทบจะพุ่งออกจากปากแต่มัทนาก็ยังอุตสาห์กลืนลงคอถึงแม้จะยากเย็นไปสักหน่อยแต่เจ้าตัวก็สามารถทำได้สำเร็จพร้อมกับสายตาเหลือบไปเห็นใครบางคนที่กำลังแอบหัวเราะกับการดื่มกาแฟของเธอ
“ท่าทางจะไม่อร่อย”
มัทนามองคนพูดที่เปลี่ยนจากรอยยิ้มเป็นใบหน้าเศร้าอย่างสงสารจากนั้นก็เอื้อมมือไปกุมมือคนหน้าเศร้าเอาไว้หลวมๆ
“อย่าทำหน้าแบบนั้นสิคะมันอร่อยมากต่างหาก”
คนพูดยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยนก่อนจะจัดการกับกาแฟในถ้วยจนเกลี้ยง
“เห็นมั้ยค่ะหมดเลย”
“ดีใจจังที่เธอชอบไว้ฉันจะชงให้ใหม่นะ”
นรีรัตน์เอ่ยออกมาด้วยสีหน้าเป็นปลื้มก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้กับคนที่แนะนำถึงจะไม่เข้าใจว่าทำไมพี่สาวถึงยินยอมให้ตัวเองทำเรื่องแบบนี้ก็ตามที
คนตัวสูงเร่งฝีเท้าเร็วขึ้นเรื่อยๆก่อนจะเปลี่ยนเป็นวิ่งทันทีเมื่อถึงหน้าห้องน้ำจากนั้นเจ้าตัวก็ปล่อยของเหลวที่อยู่ในปากลงอ่างล้างมือทันที…ให้ตายเถอะสิ่งที่เธอดื่มเข้าไปมันยังสามารถเรียกว่ากาแฟได้อยู่อีกเหรอเมื่อรสชาติมันไม่ต่างจากน้ำเกลือเลยสักนิด
“ไส้จะขาดมั้ยเนี้ย”
มัทนาเอ่ยออกมาพร้อมกับเอามือลูบท้องเบาๆและก่อนที่เธอจะลงมือล้างน้ำเค็มออกจากปากอีกรอบเสียงหัวเราะของคนที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ทำให้ต้องหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันไปมอง
“อร่อยแบบไหนนะถึงต้องมาเอาออกแบบนี้”
“คุณหทัยภัทร”
“ก็ฉันน่ะสิถ้าเป็นยัยนรีคงจะเสียใจแย่”
มัทนามองหทัยภัทรที่พูดไปยิ้มไปอย่างสงสัยก่อนจะเรียบเรียงเหตุการณ์เข้าด้วยกันอย่างรวดเร็ว
“คุณใช่มั้ย ฝีมือคุณใช่มั้ย”
“ฉันทำอะไรมิทราบว่าแต่เค็มมากมั้ยอะ”
คนพูดหัวเราะออกมาอีกครั้งอย่างสะใจ
“ว่าแล้วเชียวคุณนรีไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้”
“เรื่องแบบนี้คือเรื่องแบบไหนพูดมาให้ชัดๆ”
หทัยภัทรชักสีหน้าทันทีเมื่อถูกคนตรงหน้าเปรียบเทียบตัวเองกับน้องสาว
“คุณก็รู้ดีแต่ถ้าจะแกล้งทำเป็นไม่รู้ก็แล้วแต่”
มัทนาเอ่ยออกมาเสียงเรียบก่อนจะเช็ดมืออย่างเร็วเพื่อจะออกไปให้พ้นจากคนจ้องหาเรื่อง
“เธอลืมไปหรือเปล่าว่าเราเป็นอะไรกันถึงได้กล้าพูดแบบนี้กับฉัน”
คนพูดเอ่ยออกมาเสียงดังพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้คนอวดดีอย่างเหลืออด
“ใช่ฉันทำเองมีอะไรหรือเปล่า”
“นี่คุณ…”
“คุณอะไร ฉันทำไม”
“ไม่มีอะไรหรอกค่ะแต่มัทคงบอกเองไม่ได้ว่าเค็มหรือเปล่าคงต้องให้คุณหทัยภัทรชิมเอง”
เมื่อคนจ้องหาเรื่องไม่ยอมลดละและความอดทนของมัทนาก็หมดลง หญิงสาวเอ่ยออกมาด้วยใบหน้าที่แสนเจ้าเล่หก่อนจะโน้มใบหน้าฉกริมฝีปากอวบอิ่บมาเป็นของตัวเองพร้อมกับดันตัวหทัยภัทรไปติดกับกำแพงเพื่อตรึงร่างเล็กไม่ให้หนีไปไหนจากนั้นการยัดเยียดรสชาติของกาแฟก็ได้เริ่มต้นขึ้นแต่มัทนาก็ต้องถอนริมฝีปากออกช้าๆเมื่อรู้สึกแปลกใจที่เจ้าของเรียวปากอวบอิ่มไม่โวยวายหรือแม้กระทั่งทุบตีดังเช่นที่ผ่านมา
“คือมัท…”
มัทนาไม่รู้จะสรรหาคำแก้ตัวใดๆเมื่อตัวเองเผลอทำผิดในเรื่องเดิมๆอีกแล้วแต่ครั้งนี้เหมือนความรู้สึกผิดจะมากกว่าครั้งไหนๆเพราะท่าทางนิ่งเฉยจนดูไม่ออกของคนตรงหน้าทำให้เธอรู้สึกร้อนใจอย่างบอกไม่ถูก
หทัยภัทรเดินออกมาจากห้องน้ำเงียบๆโดยไม่พูดอะไรใช่ว่าเธอไม่อยากโวยวายแต่ตอนนี้เธอไม่รู้จะเรียบเรียงประโยคอะไรต่างหากแล้วไหนจะการค้นพบครั้งใหม่ที่ว่ากาแฟที่ตัวเองใส่เกลือเกือบหมดขวดเพื่อให้ได้รสเค็มมากที่สุดกลับมีรสหวานเมื่ออยู่ในปากลูกหนี้ของเธอ
อีกเรื่องหนึ่งที่ไม่อยากจะเชื่อว่าตัวเองจะคิดแบบนั้นได้ก็คือเธอกำลังรู้สึกเสียดายที่ริมฝีปากของมัทนาถอนห่างออกไปและความคิดบ้าๆพวกนี้แหละที่ทำให้เธอต้องพาตัวเองออกมาจากสถานการณ์เมื่อสักครู่ให้เร็วที่สุด!
หมายเหตุ
1. หนังสือจัดส่งวันจันทร์ 17 แล้วนะคะ ไรท์แจ้งตามเมล์ เฟส line แล้วน๊าหากภายในอาทิตย์นี้ใครยังไม่ได้ให้แจ้งมาน๊า
* ส่วนใครสนใจสามารถสั่งได้อยู่นะคะไรท์สั่งเผื่อมาแล้ว อิอิ
2. แฟนนิยายที่สั่งเป็นไฟล์ pdf ไรท์ส่งให้แล้วนะคะใครยังไม่ได้แจ้งไรท์ด้วยนะคะ
จะได้ส่งให้ใหม่ ^^
3. ส่วนใครที่อยากได้เป็น e-book สามารถเข้าไปโหลดได้แล้วนะคะที่
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&book_id=10848นิยายเรื่องอื่นๆ
คุณหนูที่รัก yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=975576 ลิขิตรักยัยตัวร้าย yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=552259 เกมรัก สะดุดใจ yuri
http://writer.dek-d.com/melike/story/view.php?id=847672 ปีกรัก yuri
http://writer.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1003521 สัญญาวิวาห์กำมะลอ yuri
http://my.dek-d.com/melike/writer/view.php?id=1044762 สามารถสั่งซื้อได้แล้วจ้า
แบบe-book ก็มีนะค่ะเข้าไปดูได้ที่
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookSearchResults&type=author&search=meAyou ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
ข่าว
