Chapter 10 : Look, who’s Miss Tsundere-chan?ฤดูกาลผันเปลี่ยนรวดเร็วเหลือเชื่อ จำได้ว่าเมื่อไม่กี่วันนี้ยังไม่หนาวถึงเพียงนี้ หรือเพราะที่นี่มันหนาวมากกว่าที่โตเกียว นั่นสินะ นี่มันซับโปโร่..
“ฮ้า.. มันหนาวจนฉันไม่อยากจะหายใจ”
เสียงบ่นจากคนใกล้ตัวพาให้คนฟังหัวเราะ แขนยาวเอื้อมไปโอบบ่าน้องฝาแฝดมาใกล้ “อะไรกันอิงกริด หนาวแค่นี้ทำบ่น แล้วจะไปเล่นสกียังไง.?”
“ใครว่าฉันจะไป พี่ต่างหาก เล่นไปคนเดียวเลย งานเขาเชิญพี่ไม่ได้เชิญฉันสักหน่อย” แฝดน้องหัวเราะเป็นไอขาวๆ พี่สาวเลยแกล้งโยกหัวเล่นกลายเป็นตุ๊กตาร่างยักษ์สวมเสื้อกันหนาว แว่นกันแดด ใส่หมวกหนา ที่ปิดหู ถุงมือ รองเท้าบู๊ทลุยหิมะ ที่ใครเดินผ่านมาเห็นเข้าก็มองทั้งสองคนประหลาดใจ หรืออาจจะประทับใจแปลกๆ
แต่ไม่ใช่กับผู้หญิงคนนี้!
“นี่.. พวกเธอสองคน ทำอะไรระวังหน่อยได้ไหมล่ะ!” รีเบคก้ามองซ้ายมองขวาเกรงว่าใครจะมาซุ่มกล้องอยู่แถวนี้ รู้สึกเสี่ยงทุกทีที่ฝาแฝดมาพร้อมกัน แต่จะทำยังไงได้ เมื่อคริสตินอยากให้น้องมาด้วย เธอเองก็เหมือนกัน
เผื่อหนาวๆจะได้มีคนกอดให้อุ่น...
แค่คิดก็มีความสุขแล้ว!
“โธ่เบคก้า.. เธอทำเสียบรรยากาศหมด” คริสตินบ่นแต่ไม่ได้จริงจัง ร่างสูงก้มลงปั้นหิมะให้เป็นก้อน และปาใส่หน้าสาวตัวเล็ก อิงกริดเองก็นึกสนุก เอาอย่างเธอบ้าง สาวร่างบางก็หาได้ยอมแพ้ไม่ จัดการปาหิมะใส่สองฝาแฝดที่คิดจะรุมเธออยู่คนเดียว
“เฮ้.. แบบนี้มันโกงกันนี่! พวกเธอมีกันสองคน!”
“สองคนที่ไหนล่ะ เธอตาฝาดแล้วเบคก้า ฉันมีคนเดียว แค่มีวิชานินจาแยกร่างได้เท่านั้น!” ฝาแฝดแกล้งพูดเป็นเสียงเดียวกัน ทำเป็นตลกเล่นเหมือนเด็กเสียอย่างนั้น
นินจาแยกร่างบ้าบออะไรกัน ถึงได้ปาเจ้าเกล็ดน้ำแข็งก้อนขาวๆนี่ไปหาอีกคนได้คนละที รีเบคก้าที่โดนหิมะปาแทบจะหน้าหงาย หากไม่ตั้งหลักดีพอ
“หน๊อยแน่ะพวกเธอ!” ผู้จัดการสาวตวาดขบฟันกรอด หากเรื่องยอมแพ้ย่อมไม่มีอยู่ในพจนานุกรมของเธอแน่
หญิงสาวหนีไปแอบด้านหลังตุ๊กตาหิมะที่บางคนใจดีปั้นเอาไว้ให้ หรือเขาปั้นเล่นก็ไม่รู้ล่ะ ยังไงเธอก็ขอใช้มันก่อน ได้ที่เหมาะเจาะแล้วก็เริ่มเปิดสงครามใส่สองแฝดที่ไม่มีความปราณีเธอสักนิด พวกนั้นกระหน่ำปาระเบิดหิมะมาใส่ ปาแม่นยังกับจับวางเสียด้วย ผู้จัดการสาวสวยคงไม่ต้องกินข้าวแล้วกระมังมื้อนี้ เธอกินเกล็ดหิมะอิ่มแล้วล่ะ
“เบคก้าตั้งใจหน่อยสิ แค่นี้หมดแรงแล้วเหรอ” อิงกริดส่งเสียงเยาะเย้ยคุณแฟน อันที่จริงอยากจะแกล้งตามประสาคนรักกัน แต่คงจะทำแรงไปหน่อย คนตัวน้อยนั่นเลยโดนไปจังๆที่หน้าผาก หน้าหงายไปให้ตัวเองตกใจเอง
“เบคก้า!” อารามเป็นห่วงจึงร้องเรียกชื่อ สองขาพาตัวไปถึงตัวหล่อน รีบประคองร่างบางนั้นขึ้นมาอย่างห่วงใย ตั้งใจจะถามไถ่อาการหล่อน หากกลับโดนย้อนศรเสียได้ ก้อนหิมะถูกป้อนเข้าปากเต็มๆ เธอแทบสำลักกระอักมันออกมา แต่หากเป็นแบบนั้นคนป้อนก็จะยังหัวเราะสะใจกว่านี้แน่ แสดงว่าเมื่อกี้มันคือมารยาใช่ไหม.?
ใช่.. เธอถูกหลอกแล้ว!
“แหวะเบคก้า.. มันมีเชื้อโรคใช่ไหมเนี่ย ถ้าฉันป่วยไปจะว่าไง.?” อิงกริดเบ้หน้า แล่บลิ้นพยายามคายหิมะออกจากปากให้หมด เธอมองตาขวางใส่อีกคน หากหล่อนก็หาได้สนใจไม่ ร่างบางลุกวิ่งไปที่อื่นไปยืนปาเจ้าก้อนขาวๆอยู่ตรงนั้นทำเหมือนเด็ก ทั้งน่ารักและน่าหมั่นไส้ไปพร้อมๆกัน
“อิงกริด.. เธอจะยอมแค่นั้นหรือไง.. อย่าให้ได้ใจนะ”
เสียงเตือนจากพี่สาวพาให้หันไปมองเขาแว่บหนึ่ง สองสายตามองประสานกันอย่างรู้ทัน เธอหันกลับมาแล้วลุกขึ้นวิ่งสไลด์ตัดขาสาวที่กำลังตั้งหน้าตั้งตาปาหิมะอยู่ โดยไม่ทันตั้งตัวอีกฝ่ายล้มกลิ้งไป หากหล่อนไม่เป็นอะไรนอกจากร้องหวี้ดว้ายแล้วควานกอบหิมะมาปาอีกที ขาตวัดปัดขาเธอให้ล้มกลิ้งไปด้วยอีกคน ต่างคนต่างล้มต่างลุกสนุกชะมัดเลย คนที่ยืนมองอยู่ก็อดอมยิ้มไม่ได้ ถึงในใจจะเหงาแปลกๆ แต่มันไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่รู้สึกแบบนี้ ชินซะแล้ว..
“พวกเค้าน่ารักกันจริงๆเลยนะคะ เหมือนเด็ก”
เสียงที่ดังขึ้นใกล้ๆทำให้ตกใจไปบ้าง หากแปลกนะที่อุ่นในอกราวรู้สึกว่าไม่ได้อยู่คนเดียว แต่เรื่องนี้ฉันจะไม่บอกเธอหรอก..
“ฉันมาถึงนี่แล้ว ยังจะเจอเธออีกเหรอ เป็นสโตรกเกอร์หรือเปล่า.?”
สาวที่ถูกว่าไม่ได้ทำท่าสะทกสะท้านอะไร หล่อนแค่ยิ้มตามปกติ แล้วหันไปมองสองคนที่เล่นคลุกหิมะกันอยู่อย่างไม่กลัวหนาว เธอมองตามสายตาหล่อนไปอย่างอดไม่ได้ แล้วอยู่ๆก็พูดขึ้นมาเอง
“เธอแยกฉันกับอิงกริดได้ยังไง.?” คำถามของตนเหมือนจะประหลาดเกินไปอีกคนเลยหันมามองหน้า แล้วไม่รู้ทำไม สายตาหล่อนมันทำให้เขินจนต้องเมินหน้าไปทางอื่น “ก็แค่อยากรู้ เผื่อคนอื่นมาเจอ”
“อ๋อ..เรื่องนั้น..”
คริสตินหันไปมองหน้าคนที่ส่งเสียงขึ้นมา มองดูหล่อนทำท่านึก มองอยู่นานจนชักจะถอดใจ หากระหว่างที่จะเลิกสนใจกลับได้ยินมัน
“ฝาแฝดไม่ได้เหมือนกันทุกอย่างหรอกนะคะ ไม่ใช่แค่สีผมที่ของคุณอ่อนกว่าของเค้า ไม่ใช่แค่สีตาที่คนละสี แต่บุคลิกพวกคุณต่างกันมาก”
“ต่างเหรอ.. ต่างยังไง.?” ถามเพราะอยากรู้จริงจัง พอได้ฟังแทบอยากจะเคาะหน้าผากคนพูดทันที
“คุณขี้เก๊กกว่าไง.. อิงกริดดูจริงใจ ตรงๆกว่าเยอะเลย”
“นี่เธอจะว่าฉันซึนใช่ไหม.?”
“ว้าว.. คุณรู้จักภาษาญี่ปุ่นดีมากเลยนะเนี่ย”
สาวอังกฤษกุมขมับ ปวดหัวตุ้บขึ้นมาทันที “พระเจ้า.. ฉันเสียพลังงานเยอะจริงๆ เวลาคุยกับเธอ”
“เพราะฉันคุยสนุกมากใช่ไหมล่ะ!” มิกิส่งเสียงรื่นเริง ไม่สนใจคนที่กำลังกลอกตาท่าทางไม่เห็นด้วยอยู่ใกล้ๆ
“ถ้าคิดแบบนั้นแล้วสบายใจ ก็แล้วแต่เธอเถอะ” คริสตินหันกลับไปมองสองคนที่เล่นกันอยู่อีกครั้ง เธออมยิ้มกับท่าทางมีความสุขของน้องตัวเอง คิดว่าตัดสินใจถูกแล้วที่พาเขามาด้วย สองคนแฟนกันจะได้มีเวลาได้อยู่ด้วยกันมากขึ้นไปอีก ถึงบางทีมันจะยิ่งทำให้เหงาและตอกย้ำว่าอันที่จริงเธอไม่มีใคร ก็ช่างมัน..
แค่ฉันได้ทำอะไรให้คนที่ฉันรักก็พอ...
“ฉันเองก็อยากสนุกแบบนั้นบ้างนะคะ แต่ไม่เคยมีเวลาได้ทำ”
ประโยคนี้แทรกเข้ามาในหู ดวงตาสีฟ้าหันกลับมามองคนพูดพอดีกับที่ได้สบตาหล่อน ดวงตาสีน้ำเงินสดใสคล้ายมีอำนาจอะไรบางอย่างทำให้เธอไม่อาจตัดใจหันไปมองทางอื่นได้ สุดท้ายก็ฟังเรื่องที่หล่อนเล่าโดยดุษฎี..
“คุณพ่อฉัน.. ท่านเป็นคนค่อนข้างเข้มงวด ฉันไม่ค่อยได้ออกจากบ้านเท่าไหร่ ถ้าไปไหนก็ต้องมีคนที่บ้านไปด้วย ตั้งแต่เด็กมาแล้วล่ะค่ะ พอเข้าไฮสกูล ชีวิตส่วนตัวของฉันก็ไม่เหลือแล้วล่ะ ดันมาเป็นดาราซะได้..”
รอยยิ้มเศร้าเกิดขึ้นที่ริมฝีปากอิ่ม คนที่มองเห็นเลยอดจะเศร้าไปด้วยไม่ได้ หากมันก็เป็นไปไม่ได้หรอกที่จะแสดงออกว่า..แคร์
“พูดเหมือนเจ้าหญิงบนหอคอยงาช้างเลยนะ”
“ใครๆก็ว่าแบบนั้น.. แต่ฉันว่าเหมือนติดคุกมากกว่านะ” เนื้อเรื่องเศร้าหากคนเล่ากลับพยายามยิ้ม ไม่ชอบหรอกที่จะให้ใครสงสาร “ช่างเถอะค่ะ เรื่องมันผ่านไปแล้วล่ะ วันนี้ฉันมีความสุขก็พอ..”
คริสตินมองอีกฝ่ายอย่างชั่งใจก่อนจะแกล้งว่า “มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นหรือไง.?” พูดไปแล้วก็แอบกัดกระพุ้งแก้มตัวเอง เจ็บใจที่อยากจะพูดอะไรให้ดีกว่านี้ แต่ทำไม่ได้ หากมันกลับเหมือนจะเป็นเรื่องดีเสียอีกที่ตนปากร้าย เพราะอีกฝ่ายดันยิ้มออก
ยิ้มแบบจริงใจและ..น่ารัก..
“ความจริงฉันก็อยากให้เป็นแบบนั้นนะ แต่ดันไม่ใช่น่ะสิ”
“อะไรไม่ใช่ ก็เห็นอยู่ว่า ฉันไปอยู่ไหนก็เห็นแต่เธอ เจอจนเบื่อหน้าแล้ว”
“แหม.. ฉันมาเป็นพิธีกรให้งานเทศกาลหิมะค่ะ พิธีกรภาคสนามงานประกวดแกะสลักน้ำแข็งพรุ่งนี้ แล้วคุณล่ะ มาเล่นสกีหรือไง.?”
คนฟังใช้เวลาไปกับการอึ้งสองวิก่อนตั้งสติได้ หากแทนที่จะตอบคำถามกันดีๆ กลับพูดไปเสียอีกอย่าง “งั้นฉันก็ดีใจได้ล่ะ มาคนละงานกับเธอ”
คริสตินเผลอมองหน้าคู่สนทนา แล้วก็มั่นใจได้ว่า เธอเห็นแววตาผิดหวังจากหล่อน แต่มันก็แค่ชั่ววูบเท่านั้น หล่อนก็สามารถกลับมายิ้มได้อีกและพูดเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ก็ดีค่ะ ตอนแรกก็ตกใจหมดนึกว่ามางานเดียวกัน คิดว่าซาคุยะซังจะเปลี่ยนใจซะแล้วสิ ยิ่งทำไม่ดีกับเขาไว้อยู่”
ความหงุดหงิดเกิดขึ้นมาในใจ หรือเพราะท่าทางน่าหมั่นไส้เวลาพูดถึงดาราชายคนนั้นกันแน่ แต่เธอก็พูดออกไปแล้วล่ะ “ได้เป้าหมายใหม่เร็วดีจริงๆเลยนะ สมแล้วที่เป็นเธอ”
มิกิหน้าเหวอไปหลายวิ เธอเกือบจะโกรธที่ถูกว่าเสียๆหายๆราวผู้หญิงใจง่าย แต่เพราะค่อนข้างจะแน่ใจในนิสัยปากร้ายของอีกคน เธอจึงปัดมันทิ้ง เลือกที่จะยั่วโมโหหล่อนเล่นแทน ก็แค่อยากดูปฏิกิริยา...
“ใช่ค่ะ ฉันก็แบบนั้นแหละ คุณเข้าใจถูกแล้วล่ะ เพราะฉะนั้นก็เลิกกลัวฉันตามคุณซะที”
“งั้นก็ดี.. แจกการ์ดเมื่อไหร่ก็บอกด้วยล่ะ เผื่อฉันว่าง อาจจะไป”
คนตัวใหญ่หันหลังให้เฉยเมื่อพูดจบ หญิงสาวขบฟันกรอด เธอไม่ได้ผลตอบสนองที่น่าพอใจ แถมหงุดหงิดเสียเองอีก และเมื่อไม่รู้จะทำอะไรได้ เธอจึงตัดสินใจทำอะไรห่ามๆ
ร่างระหงก้มลงกอบหิมะขึ้นมาเป็นก้อนแน่นแล้วปาออกไปตั้งใจให้โดนหัวคนที่กำลังเดินอยู่ มันแม่นเหมือนจับวาง ร่างนั้นนิ่งไปทันทีที่ก้อนขาวๆโดนเข้าที่หัว ก่อนที่เจ้าตัวจะหันมาไล่ฆ่าเธอ เธอก็รีบพูดแล้ววิ่งหนีไป
“คุณน่าหมั่นไส้ที่สุดเลยคริสติน แล้วเราจะได้เห็นดีกัน!”
.....................................................
“ฉันขึ้นก่อนนะคริส..” อิงกริดบอกพร้อมลุกขึ้นจากอ่างน้ำร้อนที่แช่ด้วยกันมาสักพัก ความจริงพวกเธอมากันสามคน มาใช้ห้องอาบน้ำรวมของโรงแรมที่มาพัก ห้องอาบน้ำรวมแต่เป็นระดับวีไอพี
เพราะคริสตินมาเป็นแขก พวกเธอจึงไม่ต้องอาบรวมกับคนอื่น นั่นถือเป็นเรื่องดี ไม่เช่นนั้น คนอื่นก็คงรู้หมดว่า พวกเธอเป็นฝาแฝดกันจริงๆ ก็อย่างที่มีบางคนเคยบอกไว้ หากได้เห็นพวกเธอสองคนต่างวาระกัน ก็ไม่มีใครจำได้ว่าใครเป็นใคร แต่หากเปรียบเทียบเมื่อไหร่ ก็เป็นเรื่องเมื่อนั้นแหละ แต่ถึงอย่างนั้น ถ้ามีใครคิดจะจับผิดพวกเธอจริงๆ ก็ต้องรู้แน่นอน หวังว่าคงไม่มี..
คิดในแง่ดีไว้ก่อนแล้วกัน..
ร่างสูงหันไปคว้าผ้าขนหนูมาห่อตัว จากนั้นดวงตาก็หันมามองพี่สาวที่ยังไม่มีทีท่าจะลุกขึ้นจากน้ำ แช่นานไปหรือเปล่า.. “เฮ้.. อย่าแช่นานนักนะ เดี๋ยวเป็นไข้ ฉันขี้เกียจไปเล่นสกีแทน”
“เออน่า.. อย่าเอานิสัยยัยเตี้ยนั่นมาใช้มากนักได้ไหม.?” คริสตินวักน้ำขึ้นไล่น้องสาว เขาเต้นหลบแทบไม่ทัน “รีบไปเหอะน่า เดี๋ยวยัยนั่นรอนาน แล้วบอกด้วยนะว่า ไม่ต้องมาตาม น่ารำคาญ เดี๋ยวฉันไปเอง”
“โอเคๆ ก็ได้.. แต่รู้ใช่ไหม.. รายนั้นไม่ค่อยฟังฉันเท่าไหร่หรอก”
“ไม่ฟังก็จับกดไว้กับที่นอนสิ ไม่มีทางหนีได้อยู่แล้ว”
“บ้าน่าคริส.. อย่ามาทะลึ่งนะ”
“ทะลึ่งที่ไหน แค่พูดความจริง ผู้หญิงคนนั้นน่ะ จอดทุกทีแหละถ้า----”
“พอๆ ฉันไม่คุยกับพี่แล้ว เจ้าหื่น!”
แฝดน้องหายไปพร้อมปิดประตูดังปัง คนที่นั่งแช่ในน้ำอยู่ยิ้มเอ็นดูตามหลังไปก่อนจะถอนหายใจหลับตาลง สงสัยตัวเองอยู่เหมือนกันว่าทำไมไม่มีความรู้สึกว่า หวงแฟนเก่าคนนั้นอีกแล้ว แต่ก่อนเธอจะทรมานทุกทีเวลาที่คิดว่าหล่อนจะทำอะไรอยู่กับน้องตัวเอง หรือเพราะทำใจได้ แต่มันก็นานมาแล้วนะ..
ใช่.. นานจนจำไม่ได้ว่ากี่ปีที่เราไม่มีความรู้สึกแบบนั้นกัน..เบคก้า..
คริสตินถอนหายใจหลับตาตั้งใจจะผ่อนคลายตัวเอง เธอเอนหลังพิงกับขอบอ่าง หากอยู่ๆก็หงุดหงิดขึ้นมาเฉยๆกับภาพเหตุการณ์นั้นที่เพิ่งเจอเมื่อกลางวัน กับผู้หญิงคนนั้นที่น่าหมั่นไส้ที่สุด
“แหม.. ถ้าชอบผู้ชายขนาดนั้น มายุ่งกับฉันทำไม!” แปลกใจตัวเองที่ทำไมต้องโกรธหล่อน เธอก็ไม่ได้อยากจะเป็น แต่พอนึกถึงขึ้นมาก็จี๊ดทุกที
“ผู้หญิงบ้านั่น อย่าให้เจอนะ!” เธอกำหมัดแน่นหมายมั่นจะแก้แค้นดาราสาวที่ชอบเข้ามาป่วนหัวใจ หากความคิดของเธอก็ถูกแทรกด้วยเสียงบางอย่างที่หน้าประตูห้องน้ำ อย่าบอกนะว่า มีคนจะเข้ามาใช้มันด้วย...
“คุณหนูคะ เข้าไปก่อนเถอะค่ะ เดี๋ยวฉันเสร็จธุระแล้วจะตามเข้าไป”
เสียงใครบางคนที่ได้ยินพาหัวใจเต้นตึกตัก คริสตินหันขวับมองเลิกลั่กไปมาทันที ก็จำได้ว่านั่นมันเสียงใคร...
พระเจ้า..เสียงผู้จัดการส่วนตัวของยัยนั่น! อย่าบอกนะว่า ยัยนั่นจะเข้ามาที่นี่ ซวยแล้วไง! ซวยได้ไงกันเล่า ซวยแล้วกันล่ะน่า!
ไม่มีเวลาพอที่เธอจะคิดแก้ไขอะไรได้ สาวคนที่ว่าก็โผล่หน้าเข้ามาพร้อมชุดเสื้อคลุมอาบน้ำ ดวงตาเธอทั้งคู่มองประสานกัน และชั่ววูบหนึ่งนั้น เธอเห็นแก้มขาวๆนั้นแดงระเรื่อขึ้นมา มันทำให้หน้าตาไร้เดียงสานั่นยิ่งน่ารักมากขึ้นไปอีก
เห..แต่นี่ไม่ใช่เวลาที่จะมานั่งชมแม่นี่นะคริส!
ไม่รู้ว่าน้ำมันร้อนเกินไปหรือเพราะเธออายสายตาหล่อน ถึงได้รู้สึกร้อนไปหมดทั้งตัว หรือเพราะตอนนี้ไม่ได้ใส่อะไรสักชิ้นกันแน่ คริสตินเบนหน้าหนีจากหญิงสาวที่ยังยืนอยู่ ใจเต้นแรงไม่กล้ามองดูว่าหล่อนกำลังทำอะไร แต่เธอจะกลัวทำไม พวกเธอก็ผู้หญิงเหมือนกัน มีอะไรจะต้องอาย และก็ใช่ว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอกับการอาบน้ำในห้องน้ำรวมเสียเมื่อไหร่ ตั้งแต่อยู่ญี่ปุ่นมาก็ทำแบบนี้มาบ่อยแล้ว แต่มันไม่เหมือนกัน กับยัยนี่ไม่ได้!
“โทษทีนะคะ ไม่คิดว่าจะมีคนยังอยู่..”
ได้ยินเสียงหล่อนพูด ตาก็กระตุก จะมองกลับมาก็ไม่กล้า จะลุกขึ้นจากน้ำก็ไม่กล้าเหมือนกัน ลุกขึ้นไปหล่อนก็เห็นเธอหมดทั้งตัว อายเป็นเหมือนกันนะ และแล้วความกลัวของเธอก็ยิ่งทบทวีเมื่อรู้สึกว่ามีคนลงมาในอ่าง
พระเจ้า! หล่อนกล้าได้ยังไงเนี่ย หรือเพราะไม่ได้คิดอะไรเหมือนเธอ..
เออ..แล้วฉันคิดอะไรกันล่ะ.?
“อยู่ญี่ปุ่นมานานแล้วนี่คะ คงชินแล้วนะ ห้องน้ำสาธารณะแบบนี้”
สาวอังกฤษพยักหน้าหงึกหงัก ยังไม่กล้าพอจะสบตาคนที่พยายามจะเปิดบทสนทนาคุยกัน สุดท้ายก็หันหลังให้หล่อน ถึงจะเสียดายที่ไม่ได้เห็นอะไรที่ไม่เคยเห็น
อา..จะเซ็กซี่แค่ไหนกันนะยัยเพี้ยนนั่น
โอ้ย..อย่าไปคิดแบบนั้นสิคริส!
คริสตินต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักหน่วง เธอยังคิดไม่ออกว่าจะผ่านช่วงเวลานี้ไปได้ยังไง หวังแค่เพียงว่า คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นระหว่างนี้ แต่ว่า....
“ฉันถูหลังให้เอาไหม.. ฉันเก่งนะ เคยทำให้คานะจังประจำ”
ดวงตาสีฟ้าดอกไอริสเบิกกว้างอย่างตกใจ ผู้หญิงบ้าอะไรทำไมถึงได้ขยันทำให้เธอหัวใจจะวายตายได้วันละหลายๆรอบ หล่อนไร้เดียงสาจริงหรือตั้งใจจะแกล้งเธอกันแน่เนี่ย!
ทั้งที่ก็รู้... แต่หรือจะไม่รู้.?
“มะ ไม่ต้อง.. ขอบใจนะ ฉันว่า..ฉันโอเคแล้วล่ะ”
“เหรอคะ แต่มันจะสบายตัวขึ้นนะ หรือคุณเกรงใจ ถ้าเกรงใจ คุณก็ทำให้ฉันด้วยสิ ผลัดกัน..”
คริสตินกัดฟันกรอด อยากหันกลับไปตอกหน้าหล่อนว่าเป็นบ้าหรือไงถึงได้พูดแบบนี้ออกมา หากเธอยังพยายามระงับอารมณ์เอาไว้ บางทีหล่อนอาจจะแค่เป็นคนญี่ปุ่นจริงๆที่ไม่ได้คิดอะไรกับเรื่องแก้ผ้าลงอ่างอาบน้ำด้วยกัน
เออ..ก็ผู้หญิงเหมือนกันนี่หว่า..
“ไม่ล่ะ ฉันขี้เกียจ..” มันเป็นคำปฏิเสธที่โง่เง่าที่สุดที่เธอคิดได้ แต่ถ้ามันจะช่วยให้เธอรอดได้ จะมีปัญหาอะไรล่ะ แต่หวังหรือว่าจะรอดไปง่ายๆ...
“แต่ฉันว่า ถ้าคุณจะ......”
เสียงพูดที่ได้ยินหายไปเฉยๆ เธอไม่เข้าใจอะไรที่หล่อนพูดสักนิดตั้งแต่ที่รู้สึกถึงอะไรนุ่มๆมาดันที่แผ่นหลัง คริสตินหลับตาเม้มปากลงพยายามระงับสติอารมณ์ไม่ให้ตื่นเต้นกับบางอย่างที่เธอพอเดาได้ว่ามันคืออะไร
นะ นม.?
“เธอทำอะไรน่ะ.?” ท้ายที่สุดก็ต้องถามจนได้ เริ่มไม่ไหวกับมันแล้ว ไม่แน่ใจแล้วว่า อีกฝ่ายตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ ปั่นหัวเธอสนุกมากไหม.?
จับกดเสียดีกว่ามั้ง.. ไม่ต้องถามมันแล้ว ถ้าจะยั่วกันขนาดนี้!
“ทำอะไรล่ะ ฉันก็แค่จะหยิบของตรงนั้น..”
ดวงตาเธอมองหาไอ้เจ้าของที่ว่า ที่อีกคนพูดถึง และเห็นว่ามันคือผ้าขนหนูผืนเล็ก ผ้าที่เห็นบางคนเอามาพาดที่ดวงตาเวลาแช่น้ำร้อนในอ่างแบบนี้ แต่มันใช่เรื่องเหรอที่จะเอื้อมหยิบมันจากด้านหลังตัวเธอ..
“บอกฉันก็ได้หรอก เดี๋ยวหยิบให้ ถอยไปห่างๆ” เธอพยายามพาร่างตัวเองให้ห่างจากหล่อนมา แขนยาวเอื้อมคว้าผ้าขนหนูที่ชั้นวางดันไปอยู่ตรงนั้นเหมือนตั้งใจจะแกล้งกัน แต่ถึงอย่างนั้น บางคนยังดื้อดึงตามเธอมา และเอาอะไรนุ่มๆอุ่นๆนั่นมาดันหลังเธออีกรอบ
หล่อนบ้าหรือไง! ตั้งใจจะทำอะไรกันเนี่ย!
“มิกิ.. เธอมัน----” คำพูดทั้งหมดของเธอหายไปเมื่อหันมาเจอกับอะไรที่คิดว่าจะต้องเจอแน่ๆ แต่ที่หันมาก็ไม่คิดว่าจะตกใจขนาดนี้ แค่อยากจะมาต่อว่าหล่อนที่เล่นอะไรไม่รู้เรื่อง หรือเพราะดวงตาเจ้ากรรมมันดันมองต่ำเกินไป แทนที่จะมองหน้าหล่อนกลับไปมองอย่างอื่นแทนเสียได้
“นะ หน้าอกเธอสวยจังนะ” คริสตินอ้าปากค้าง ตกใจกับเสียงตัวเองที่ดังออกไป เธอคงคิดเสียงดังไปหน่อย
ไม่หน่อยล่ะ มันดังมากเลย..
มิกิอึ้งไปหลายวิสีหน้าเปลี่ยนจากขาวเป็นแดงแจ๋ไปทั้งหน้าจนน่าตกใจ ไม่เท่านั้นยังทำให้เธอตกใจซ้ำที่หล่อนหันหลังให้แล้วรีบเดินขึ้นไปจากอ่างน้ำ หล่อนคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำมาสวมเร็วเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง และก็เดินออกไปอย่างไม่เหลียวหลังมอง
เธอมองประตูที่ว่างเปล่าตรงหน้าอยู่นานจนมาตั้งสติได้ก็กระพริบตาปริบๆ พยายามคิดว่าเมื่อกี้มันเกิดอะไรขึ้น แล้วรอยยิ้มพอใจก็มาปรากฏบนใบหน้าเสียอย่างนั้น คริสตินหัวเราะเบาๆ
ห้องอาบน้ำรวมนี่มันเริ่ดจริงๆเลยนะ..
...............................................
มาตามคำเรียกร้องค่ะ ไวเกินไหม.? ฮ่าๆๆ
พอดีว่า ช่วงนี้ค่อนข้างจะผันตัวเองไปเป็นติ่งไอดอลเหมือนกัน เลยเข้ากันกับบรรยากาศเรื่องนี้พอดี มันเป็นเพราะเหตุนี้แหละค่ะ ฮ่าๆๆ
.gif "67")
อย่างไรก็ตาม นิยายเรื่องนี้ใกล้จะเปิดจองอย่างเป็นทางการแล้วนะคะ ถ้าใครอยากได้ไว้ในครอบครอง เตรียมเก็บเงินค่าขนมไว้ด้วยค่ะ ไม่เกิน 400 บาทหรอก (แพงไปป่าว ฮ่าๆๆ)
แล้วเจอกันใหม่ค่ะ ขอบคุณมากๆเลย
.gif "45")
ไปแช่น้ำอุ่นมั่งจะดีไหมนะ อิอิ
.gif "60")
ข่าว
