Chapter 7 : ภารกิจงาน ภารกิจใจสองสาวกำลังรีบก้าวขาเดิน คนหนึ่งยุ่งวุ่นวายกับกระดาษมากมายในมือขณะที่อีกคนยุ่งกับการตรวจเช็คอาวุธประจำกาย งานด่วนอีกแล้ว..
ฟลอเรนและเฮเลนน่าต้องออกมาจากบ้านเรฟแลนด์ทั้งที่ธุระกับแขกตัวป่วนยังไม่เสร็จสิ้น ซ้ำสองฝาแฝดเจ้าของบ้านก็ไม่มีเวลาที่เฝ้าหล่อนเอาไว้ พวกเขาต้องทำงานเหมือนกัน งานเดียวกันนี้แหละ หากแต่คุณแม่มดก็มีวิธีทำให้นางเสือสาวอยู่นิ่งๆได้ระหว่างที่พวกตนไม่ได้อยู่ใกล้หล่อน บ้านเรฟแลนด์ตอนนี้ถูกปิดล้อมด้วยอาคมพิเศษที่เธอร่ายเอาไว้ป้องกันการหลบหนีของหล่อน และเธอเชื่อว่า หากทัสมินยังไม่อยากตายตอนนี้ หล่อนควรจะอยู่ในความสงบ นั่งบนโซฟานุ่มๆตัวโปรดของอัลร์ จิบไวน์แดงเก่าแก่ของแอล
“พวกนั้นใจกล้ามาก ฉันไม่อยากจะเชื่อ” เฮเลนน่าบ่นขึ้นมาในที่สุด อีกสาวไม่ได้หันมามองหน้าแต่ปากยังพูด น้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย
“คงเป็นเพราะทางเราขาดการป้องกันที่ดี พวกนั้นถึงย่ามใจเข้ามาถึงในเมือง”
“อาจใช่ค่ะ มันเหมือนกับพวกนั้นรู้เลยว่า เรากำลังยุ่งเรื่องอื่นอยู่ ไม่มีเวลาไปสนใจกับเรื่องการอารักขาสถานพยาบาล” แม่มดสาวออกความเห็น ฟลอเรนพยักหน้าเห็นด้วย เธอก้มมองกระดาษในมือต่อและพึมพำ “แต่น่าแปลกนะคะที่รายงานบอกว่า เราไม่ได้เสียยามไปทั้งหมด บางคนยังมีชีวิตอยู่ให้การได้”
ฮันเตอร์มองหน้าคนพูดอย่างสนใจทันที “งั้นก็แปลกค่ะ ปกติถ้าจูเลียออกล่า เค้าจะไม่ปล่อยให้ใครรอด”
“โอ้.. หรือเธอคิดว่าเป็นแวมไพร์พวกอื่น.?” เฮเลนน่าถาม นักล่าหน้าหวานทำท่าคิด และบางคนก็โผล่มาที่นี่พอดี ส่งเสียงมาด้วย
“ฉันมีข่าวมาบอก.. ฉันมีข่าวมาบอก..” สองสาวหันไปมองผู้มาใหม่ และแอลก็ดูเหมือนจะสนใจแต่เรื่องที่จะพูดมากกว่าการถูกมองด้วยสายตาแปลกๆ เพราะยังส่งเสียงต่อได้เหมือนเดิม “ฉันกับอัลร์ไปสืบมา พวกยามที่ถูกโจมตีเมื่อคืนเล่าว่า กลุ่มคนที่บุกเข้ามา มีรอยสักประหลาดๆและเหมือนกันทุกคน”
ฟลอเรนและเฮเลนน่าหันมองหน้ากันทันที และเป็นคุณแม่มดที่พูดขึ้น “รอยสักประหลาด.? งั้นก็น่าสนใจ” พูดแล้วเฮเลนน่าก็ต้องอธิบายต่อจากสายตาที่มองอย่างสนใจของสองสาวข้างๆ “หมายความว่า มีแวมไพร์บางกลุ่มที่เกาะกลุ่มกันด้วย..การสัก”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันคิดว่า เราควรจะไปให้ถึงที่นั่นเดี๋ยวนี้” ฮันเตอร์ทำท่าจะวิ่งแต่หันกลับมาดึงแขนคนขาสั้นกว่าให้เคลื่อนไหวตามไปด้วย แม่มดคนสวยเหมือนจะอ้าปากแย้งแต่โดนชิงพูดตัดหน้า “เฮเลนน่า คุณต้องไปถามพวกเขาเรื่องรอยสัก เราต้องการความแน่ชัดว่า พวกที่บุกมาขโมยเลือดเป็นพวกไหน”
“ใช่เฮเลน.. อัลร์ยังอยู่ที่นั่น เขาจะช่วยเธอเรื่องสืบสวนได้” แอลเสริมขณะเดินเร็วมาเคียงอีกสองคนที่กำลังรีบ “พวกยามของเธอ ฉันแน่ใจว่าโดนสะกดจิตให้ลืมเรื่องเมื่อคืนกันทุกคน ข้อมูลที่ฉันได้มาเรื่องรอยสักที่ว่าเพราะพยายามคลายการสะกด”
“โอเคได้.. แต่ฉันอยากรู้ มีใครถูกกัดไหม หรือทุกคน.?” แม่มดสาวถามข้อมูลเพิ่ม เธอต้องการศึกษามันไปด้วย
“โดนสองคน คนที่เฝ้าประตูห้องเลือดน่ะ ฉันคิดว่าพวกนั้นคงแอบเข้ามาและเจอตัวปัญหาของมันตรงหน้าประตูพอดี” แวมไพร์ที่ตอนนี้ทำหน้าที่อิศวินปกป้องชาวเมืองบอก สองคนที่ฟังพยักหน้ารับรู้ ทั้งสามรีบกรูกันเข้าไปในสถานพยาบาล ต่างคนต่างรีบร้อนต้องการไปทำงานให้ทันเวลา
“อัลร์พาพวกเขาไปอยู่ในห้องเก็บเอกสาร ไม่อยากให้คนอื่นๆตกใจโดยเฉพาะคนไข้ และไม่มีใครนอกจากพวกเราที่รู้เรื่อง ฉันกับอัลร์จัดการใส่เรื่องใหม่ในหัวของคนที่เห็นเหตุการณ์ไปแล้ว” แอลรายงานระหว่างอยู่บนทางเดินในตัวตึก สองสาวหันมองหน้าเธอเหมือนว่าเธอพูดอะไรผิดสักอย่าง “โอ้.. ก็พวกคนที่พวกเธอไม่จำเป็นต้องสืบสวนใหม่ไง.. ที่ฉันกับอัลร์ถามมาหมดแล้ว เราไม่ควรให้ใครรู้มากนักนี่ ใช่ไหม.?”
“ค่ะ คุณทำดีแล้วแอล!” ฟลอเรนตบบ่าแวมไพร์สาว ยิ้มหวานเป็นการขอบคุณให้ก่อนจะขอตัว เพราะเธอเห็นบางคนที่อยากเจอแล้ว “ฉันขอไปเช็คที่อัลร์ก่อนนะคะ” ร่างสูงระหงเดินจากเพื่อนร่วมทีมสองคนไปโดยที่ไม่รู้ว่ามีบางคนแอบยืนยิ้มประหลาดมองตามหลัง และหล่อนมีบางเรื่องอยู่ในหัว
“ยิ้มแบบนี้หมายความว่าไง.?” แม่มดสาวถาม เธอไม่พลาดในการเห็นความไม่ปกติจากแวมไพร์ที่เป็นแฟนตามพฤตินัย หงุดหงิดใจเมื่อหล่อนไม่ยอมบอกกลับดึงแขนเธอไปอีกทาง
“แอล.. จะไม่เล่าจริงๆเหรอ..” ถึงจะโกรธแต่พยายามอ้อนหล่อน รู้ดีว่าไม้แข็งใช้กับแวมไพร์ตนนี้ไม่ได้ แต่สุดท้ายที่ได้มาคือหล่อนลากเธอเข้ามุม หลบจากสายตาคนอื่นและปิดปากเธอด้วยจูบร้อนแรง แข้งขาเธออ่อน สมองเบลอ ลืมเรื่องที่อยากรู้ไปทันที ตอนนี้อยากเพียงจะให้หล่อนกระชากเสื้อผ้าตัวเองออกและ..Fuck me !
มือเย็นบีบเค้นทรวงอกเป็นจังหวะ เธอครางอยู่ในปากหล่อน แอ่นตัวอ้อนอยากได้รับความสนใจมากขึ้น อีกมือของแอลไล้ต้นขาเธอจากด้านนอกมายังด้านใน หัวใจเต้นรุนแรง ร่างกายสั่นสะท้าน ต้องการล้นเหลือ อารมณ์มันค้างมาตั้งแต่ที่ห้องหนังสือแล้ว ที่อีตาแฮนเซลมาขัดจังหวะ และหล่อนทำตามสัญญาไม่ได้เมื่อนางเสือมาเป็นงานด่วนเมื่อคืน และตอนนี้ก็งานอีกแล้ว ใช่มั้ย.. เมื่ออยู่ๆมือข้างนั้นก็ชะงักทั้งที่มันจะสัมผัสกับเนื้อเนินอุ่นๆของเธอแล้ว เธอจะได้รู้สึกถึงหล่อนในตัวเธอแล้วเชียว ทำไม.?
“โทษที..เฮเลนน่า เอาไว้ต่อกันคราวหน้านะ” เพียงแค่นั้น แวมไพร์ก็ปล่อยเธอให้ร่วงลงกองกับพื้น และหันไปทำอย่างอื่นโดยไม่สนใจเธออีก เฮเลนน่าคิดว่า เธอจะตามไปเตะก้นหล่อนแล้ว หากสองขาเธอไม่ได้สั่นและหมดแรงแบบนี้
เพราะเริ่มเห็นคนอื่นๆที่ผ่านมามองมาทางเธอแล้ว จึงต้องลุกขึ้นทั้งที่ยืนแทบไม่ไหว อารมณ์อยากได้เซ็กส์จากหล่อนรุนแรงจนนึกเกลียดตัวเองพอๆกับเกลียดหล่อนที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้ ไม่เคยเลยที่จะเป็นกับใคร ขนาดผู้ชายหลายคนอยากได้ฉัน ฉันยังไม่ยอมให้เห็นขาอ่อนสักคน แต่นี่เธอ.. เธอไม่เห็นค่าฉัน.! ฉันเป็นอะไรกับเธอ..แอล!
“จำไว้เลย ยัยแวมไพร์บ้า” แม่มดสาวบ่นในลำคอขณะพยายามทรงตัวขึ้นจากพื้นและปัดกระโปรงตัวเอง เธอเม้มปากเคืองๆ มองค้อนที่ด้านหลังแวมไพร์ตัวสูงที่ตอนนี้กำลังยุ่งกับยามที่หล่อนเข้าไปช่วยสืบสวนสอบถาม แต่เหมือนแอลจะมีตาที่หลังหรือรับรู้ได้ว่าเธอโกรธ หล่อนจึงหันมายิ้มหวานและพยักหน้าชวนให้เข้าไปหา
เฮเลนน่าพบว่า ตัวเองหัวใจสั่นแค่รอยยิ้มนี้เท่านั้น และสองขาเธอก็พาตัวเธอไปหาหล่อนในที่สุด เธอกำลังจะเอ่ยปากพูดกับยามที่รอการสอบถามแต่หูกลับได้ยินเสียงกระซิบเบาๆจากที่ใกล้ๆ “ฉันเบื่องานด่วนนะ แต่มันเลี่ยงไม่ได้”
และแค่นั้นเองที่ทำให้เธอยิ้มเข้าใจ หายเคืองหล่อนทันที รู้แล้วนี่ว่า หล่อนเองก็เสียดายเวลาระหว่างกัน.. “ฉันจะให้เธอทดเวลาทั้งหมดให้แอล” คุณแม่มดบอกยิ้มๆ แวมไพร์ยิ้มพยักหน้าให้ พวกเธอทั้งคู่หันกลับไปทำงาน โดยที่เธอรู้สึกใจเบิกบานขึ้น กระตือรือร้นที่จะรีบทำงานให้เสร็จโดยเร็ว เพราะเธอหวัง..
ขอเพียงแค่ว่า..งานด่วน ไม่ต้องมาอีกนะ พอแล้ว.!
..................................................
“สรุปว่า เป็นกลุ่มแวมไพร์กลุ่มใหม่ ไม่ใช่พวกของจูเลีย” ฮันเตอร์พูดขึ้นระหว่างเดินห่างจากพวกยามที่เพิ่งสอบสวนเสร็จ แต่สายตาเธอยังมองกลับไปที่พวกเขาราวกับยังสงสัยบางอย่างอยู่ “แต่เราคงต้องรอคุณเฮเลนน่าตรวจเรื่องรอยสักที่ว่าก่อน ถึงจะรู้ว่าเป็นพวกไหน แต่คุณแน่ใจนะว่า ไม่เคยรู้จักหรือเห็นรอยสักแบบนั้นมาก่อน”
ได้ยินเสียงถอนหายใจเบาๆจากคนใกล้ เธอจึงหันไปมองหน้าคนทำ อัลร์ยิ้มแห้งๆกลับมาพาให้ประหลาดใจ หรือเธอคาดคั้นหล่อนเกินไป “คุณเป็นอะไรหรือเปล่า หรือคิดไม่ออก ค่อยๆคิดก็ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา”
“เปล่าหรอกฟลอเรน มันไม่ใช่เรื่องนั้น มันเป็นเรื่อง....” แวมไพร์หยุดประโยคของตัวเองทันทีที่คิดว่าเธอกำลังไร้สาระระหว่างทำงาน “ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก” เธอบอกออกไปเพื่อตัดความสงสัยของแววตาที่มองมา แต่ดูเหมือนว่าเจ้าของดวงตาคู่นั้นจะไม่เชื่อและไม่ยอมปล่อยมันผ่านไป
“อัลร์คะ มีอะไรก็พูดเถอะ คุณเล่าให้ฉันฟังได้นะ หรือคุณไม่อยากอยู่ที่นี่ กลิ่นคาวเลือดมันเยอะไปหรือเปล่า” ฟลอเรนพยายามถามเพราะเป็นห่วงแต่คำตอบที่ได้ก็แค่การส่ายหน้ากลับมา หล่อนไม่ยอมปริปากตามเคย เธอจึงตัดสินใจ
“โอเค.. ไม่บอกก็ได้ แต่คุณกับฉันออกไปจากที่นี่กันเถอะ เผื่อว่าคุณจะอาการดีขึ้นกว่านี้” ไม่พูดเปล่า เด็กสาวคว้าแขนแวมไพร์หวังจะให้เดินตามมา แต่เพียงชั่วพริบตาเดียวเท่านั้น เธอกลับพบตัวเองถูกคว้าตัวมาด้วยความเร็วเหนือธรรมชาติ เธอไม่แน่ใจว่าโดนนำมาที่ไหนแต่รู้แค่เพียงตอนนี้ปากเธอกำลังสัมผัสกับบางอย่างที่เย็นเฉียบแต่นุ่มนวลและสร้างความร้อนระอุอยู่ในอก
ฟลอเรนตกใจในตอนแรกแต่ต่อมา เธอปล่อยตัวเองไปตามความรู้สึก สองมือยกขึ้นคล้องดึงคนตัวสูงกว่าให้ลงมาให้ ขยับริมฝีปากไปตามจังหวะเดียวกันกับหล่อน และต้อนรับเมื่อลิ้นเร่าร้อนขอแทรกเข้ามาชิมความหวานในปากของเธอ ฮันเตอร์ครางอย่างไม่รู้ตัว และเธอรู้สึกว่าเธอต้องการบางอย่างที่มากกว่านี้แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร..
หรือเธออยากจะมีเซ็กส์.. แต่เธอกับหล่อนเป็นผู้หญิงทั้งคู่ จะทำเรื่องแบบนั้นได้ยังไง มันจะถูกต้องหรือ.. และหล่อนก็ยังเป็น..แวมไพร์... เด็กสาวเพิ่งโตคิดวุ่นวายในใจ หากแต่ความคิดก็ขาดหายเมื่ออีกฝ่ายผละออกไปกะทันหัน และหายไปจากสายตาเธอแล้ว อัลร์ทิ้งให้เธอยืนหอบและมึนงงอยู่ตามลำพัง
เกิดอะไรขึ้น ทำไมมันเป็นแบบนี้.. หรือเธอทำอะไรผิด ทำไม.? แต่เมื่อกี้เธอทำอะไรลงไปกับหล่อน จูบกับผู้หญิง จูบกับแวมไพร์.. เป็นครั้งที่สองแล้ว.. โอ้พระเจ้า.?
“ฟลอเรน.. เธอโอเคมั้ย.?” แอลที่ตั้งใจผ่านมาเพราะพอดีเห็นตอนที่พี่สาวลากฮันเตอร์มาที่นี่ เข้ามาถาม สาวที่ยืนกุมขมับตัวเองอยู่จึงเงยหน้ามอง ชั่ววูบหล่อนทำท่าเหมือนตกใจมาก แต่พอตั้งสติได้ว่าเธอไม่ใช่พี่สาวฝาแฝดก็ฝืนยิ้มทั้งที่หน้ายังแดงเถือก สองหูเธอได้ยินเสียงหัวใจหล่อนเต้นรัว และจมูกเธอก็ได้กลิ่นเซ็กซี่ลอยอยู่เต็มในอากาศตรงนี้ มันสามารถทำให้เดาได้ทันทีเลยว่า เพิ่งเกิดอะไรไป
สงสัยอัลร์ตบะแตก ลากฮันเตอร์มาฟัดซะแล้วสิ แต่นี่หนีไปไหนแล้ว หรือว่า.. จะอยากกินเลือดฟลอเรนเลยหนีไป.? เธอคิดและนึกสงสารพี่สาวในใจ เป็นแวมไพร์ก็แย่แบบนี้แหละ ความกระหายอยากในเรื่องรัก อาจจะมาปะปนกับเรื่องการอยากได้เลือดด้วย หรือบางทีมันก็มาพร้อมๆกัน และอัลร์ก็คงไม่อยากให้คนที่เขารักต้องเจ็บ
โธ่พี่สาวฉัน... จะต้องฝืนต้องทนไปอีกนานแค่ไหน..
“ฉันเพิ่งสอบปากคำยามเสร็จค่ะ ทางคุณล่ะคะแอล ได้อะไรบ้าง”
เสียงฟลอเรนดึงเธอกลับมาจากความคิดตัวเอง และมองหล่อนอย่างสงสัย แปลกใจที่เด็กสาวดูจะกลับมาควบคุมตัวเองได้แล้ว เร็วเกินไปไหมกับเด็กผู้หญิงที่เพิ่งเคยกับเรื่องแบบนี้ครั้งแรก หรือว่า หล่อนพยายามจะกลบเกลื่อนมัน แต่ช่างเถอะ ตอนนี้มีแต่งาน และฉันก็อยากจบงานเร็วๆเหมือนกัน มีนัดสำคัญนะ
“เฮเลนน่าพยายามร่างรอยสักขึ้นมาจากคำบอกเล่าของพวกยามที่ฉันกับเค้าสัมภาษณ์ และตอนนี้เค้าก็ขอตัวไปห้องหนังสือก่อน ฝากมาบอกเธอด้วย” แวมไพร์คนน้องบอกระหว่างมองอีกคนอย่างสงสัย อยากรู้ เธอแทบสะดุ้งเมื่อหล่อนพูด
“โอ้.. ขอบคุณค่ะ งั้นเราตามเค้าไปเลยก็ดีนะคะ ทางนี้เรียบร้อยแล้ว”
แอลรีบพยักหน้ารับ และใช้สายตาบอกให้เด็กสาวเดินตามกันออกมาจากห้องในมุมมืด ฟลอเรนเดินตามอย่างไม่แย้ง แต่หล่อนดูมองนู่นมองนี่ด้วยสายตาเหมือนกำลังแปลกใจอะไรสักอย่าง ซึ่งถ้าให้เธอเดาว่า หล่อนยังงงอยู่ว่า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ ท่าทางจำอะไรไม่ได้เลย ไม่รู้ว่าจะสงสารหรือรู้สึกยังไงดี.. อัลร์ก็ไม่น่าเลย..
ฮันเตอร์กลายเป็นเด็กไร้เดียงสาไปในทันทีเมื่อพูดถึงเรื่องความรัก หรือความสัมพันธ์ที่เกินกว่าเพื่อนหรือผู้ร่วมงาน ตอนนี้หล่อนจึงทำท่าเหมือนเด็กหลงทาง สมองไม่ค่อยทำตามคำสั่งเท่าไหร่ อยากรู้เหมือนกันว่าอัลร์ทำอะไรกับหล่อน หวังว่าคงไม่ได้ปล้ำไปแล้วนะ
แอลมองสาวข้างๆอย่างสำรวจและชะงักเมื่อหล่อนเลิกสนใจกับสถานที่และหันมามองหน้าเป็นคำถาม แวมไพร์พยายามทำท่ากลบเกลื่อน “เห็นอัลร์อยู่กับเธอเมื่อกี้ แล้วตอนนี้เค้าไปไหนล่ะ” แต่ก็ดูเหมือนเธอจะถามตรงไปเสียหน่อย สาวน้อยจึงหน้าแดงอีกรอบ หล่อนดูเหมือนจะหาคำตอบมาตอบไม่ได้ ปกติฟลอเรนไม่ได้เป็นแบบนี้
“ไม่ทราบค่ะ อาจจะทนไม่ไหวกับกลิ่นคาวเลือดที่นี่มั้งคะ เค้าดูอึดอัดก่อนจะหายไป” ฟลอเรนพูดปด แต่เธอไม่รู้จะเอาอะไรมาบอกแอล เพราถ้าไม่ตอบ หล่อนก็จะต้องถามไม่หยุด หรือคิดว่าเธอไม่สนใจพี่สาวหล่อนที่คอยดูแลเธออย่างดี แต่ตอนนี้เธอลุ้น ลุ้นว่าหล่อนจะเชื่อหรือไม่ แล้วมันก็....
“ฉันก็ว่างั้น.. กลิ่นมันแรงจริงๆด้วยสิ ขนาดว่าเลือดโดนกวาดไปตั้งเยอะแล้วนะเนี่ย” แอลทำคล้อยตาม ไม่อยากให้อีกคนต้องอึดอัดเวลาอยู่ด้วยกัน แค่กับอัลร์ ฟลอเรนก็ดูจะมีปัญหามากพอแล้ว
“เราไปกันเถอะ ชักช้าจะไม่ดี” แวมไพร์สรุปยิ้มๆ และผายมือให้ผู้หญิงข้างๆเดินนำหน้าเป็นการให้เกียรติ ฮันเตอร์ยิ้มรับคำเชิญแม้จะดูฝืนๆไปหน่อย แต่ก็โอเค..
แอลเดินตามสาวน้อยและมองพิจารณาหล่อนจากด้านหลัง ยิ้มกับสิ่งที่เห็น ฟลอเรนเดินสวยจริงๆ ไม่เหมือนผู้หญิงที่จะเป็นฮันเตอร์ได้เลย ไม่ห้าวสักนิด หรือเพราะความที่เป็นคุณหนูผู้ได้รับการฝึกสอนมาเป็นอย่างดีเรื่องบุคลิกภาพ สะโพกผายส่ายน้อยๆเวลาที่ขาเรียวยาวขยับก้าวเดินไปข้างหน้า ก้นงอนและเฟิร์มจัดน่าสัมผัส มองแล้วก็แอบกัดปากตัวเองข่มใจ ไม่ให้เอื้อมมือไปขยำขยี้มัน ยอมรับว่าเธออยากฟังเสียงหวานๆครางรับเวลาที่เธอทำแบบนั้น แต่ตอนนี้ที่ทำได้ก็แค่แอบอิจฉาอัลร์ที่ไม่รู้ไปทำอะไรหล่อนบ้าง จับกันไปถึงไหนแล้ว.. หรือยังไม่ถึงไหนเลย..
“โอ้ย..อยาก!” แวมไพร์หื่นหลุดปากออกมาจนได้ คนเดินนำหน้าเลยหันมามองหน้าสงสัย แอลพยายามจะหาอะไรมากลบเกลื่อนอาการตัวเอง และพบแค่เพียงเรื่องนี้ “หิวน่ะ โทษทีนะ” ฟลอเรนผู้ไร้เดียงสาพยักหน้ารับรู้
“งั้นรีบไปค่ะ คุณนำหน้าไปก่อนก็ได้ กลับบ้านคุณไปดื่ม” เด็กสาวบอกอนุญาตไปอย่างไม่รู้ความจริงว่าอีกคนคิดอะไรอยู่
“โอเค งั้นเดี๋ยวฉันตามไปสมทบนะ แป๊บนึง” หล่อนบอกง่ายๆ แต่เธอกลับรู้สึกแปลกใจเล็กน้อยที่แอลไม่โต้แย้งอะไรกลับมา เพียงพริบตาร่างสูงของแวมไพร์สาวก็หายไป ทิ้งให้เธออยู่ตามลำพัง
“โอ้.. เยี่ยม!” ฟลอเรนบ่นเมื่ออยู่คนเดียว เธอส่ายหน้าและเตรียมจะกลับไปตั้งหน้าตั้งตาเดินต่อไป ไปหาเฮเลนน่าที่คงกำลังรออยู่ หากแต่ขณะที่กำลังเดินไปตามทางที่จะไปยังห้องหนังสือของคุณแม่มด เธอกลับยกมือขึ้นสัมผัสริมฝีปากตัวเองเบาๆ แล้วก็หน้าร้อนผ่าวเสียเอง เพราะความคิดที่เกิดขึ้นจากมัน ช่วงเวลาที่ริมฝีปากของอัลร์สัมผัสกับของเธอมันสร้างความรู้สึกมหัศจรรย์ให้ มันมากกว่าครั้งที่แล้ว แต่มันคืออะไร เธอไม่รู้ เธออยากรู้... แต่ว่า....
“ฟลอเรน เร็วหน่อยค่ะ คุณแฮนเซลกับกรรมการสภาอยากคุยด้วย”
ฮันเตอร์คนสวยกระพริบตาได้สติทันที ตกใจที่ตัวเองมาถึงห้องหนังสือแล้ว เร็วมาก แต่ก็ไม่มีเวลาสงสัยอะไรอีกแล้ว ไม่แม้แต่จะได้พูดเมื่อเฮเลนน่าเข้ามาฉุดแขนเธอให้เดินเข้าไปในประตูของตึก ซึ่งคาดว่าน่าจะมีหลายคนรออยู่ในนั้น และในที่สุดเรื่องที่ยังสงสัยกับความรู้สึกที่เกิดกับแวมไพร์ตนนั้นก็ต้องเก็บพับไปก่อน ตอนนี้เธอมีงานด่วนตรงหน้าที่ต้องทำ ถึงกระนั้น ก็อยากจะบ่นเหลือเกินว่า..
งานด่วน อย่ามาบ่อยๆได้ไหม.?
Give a girl a break!
.............................................
นิยายเรื่องนี้จัดพิมพ์เป็นหนังสือแล้วค่ะ มีทั้งอีบุ๊คและหนังสือเล่ม
หนังสือเล่มสามารถสั่งซื้อได้เลยที่คนเขียน ส่วนอีบุ๊ค รบกวนไปตามลิงค์นี้ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ
http://www.mebmarket.com/index.php?action=BookDetails&data=YToyOntzOjc6InVzZXJfaWQiO3M6NToiNTE0NjgiO3M6NzoiYm9va19pZCI7czo0OiI5NTU3Ijt9
ข่าว
